Ταυτιζομαι στο ακεραιο.Προσωπικα ντρεπομαι να δειξω οτι ειμαι χαρουμενος επειδη θεωρω πως θα φανω ρηχος και χαζοχαρουμενος στους αλλους αλλα και στον εαυτο μου. Το συναισθημα αυτο πηγαζει εν μερει απο την πεποιθηση μου οτι οσοι μπορουν να ειναι υπερμετρα χαρουμενοι, τη στιγμη που υπαρχει τοσος πονος και δυστυχια γυρω μας, ειναι το λιγοτερο εκτος τοπου και χρονου για να μη πω υποκριτες και εγωιστες.(καθαρα προσωπικη πεποιθηση). Σε καθε περιπτωση, αν η κατασταση αυτη σε ενοχλει και σου θετει σοβαρα εμποδια, προσπαθησε να την προσεγγισεις με ανοιχτο μυαλο. Η ριζα του προβληματος μπορει να βρισκεται σε καταστασεις και σκεψεις που ουτε εχεις φανταστει.Προσπαθησε αρχικα να δωσεις απαντησεις σε ερωτηματα που θα θεσεις στον εαυτο σου εσυ. Ποτε ηταν η τελευταια φορα που φανερωσα τα συναισθηματα μου χωρις φοβο; τι ειχα αισθανθει τοτε; Για ποιο λογο φοβαμαι να εκφρασω τα συναισθηματα μου; Απο που προερχεται αυτος ο φοβος; Απο τον φοβο της εκθεσης (τι θα πουν οι αλλοι αν ξαφνικα με δουν να χοροπηδαω απο τη χαρα μου) ή απο εσωτερικες πεποιθησεις οπως αυτη που εδωσα στο δικο μου παραδειγμα;
3.5.2017 | 01:43
.....
Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Χρόνια τώρα δε μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου εύκολα στους γύρω μου.Από μικρό παιδί. Είμαι.....πώς το λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι....emotionally unavailable... Και σε χαρές και σε λύπες. Π.χ δεν θα ενθουσιαστώ ποτέ με κάτι καλό που συμβαίνει στους φίλους μου ενώ μέσα μου θα χαίρομαι, δεν θα εκδηλώσω την ανησυχία μου έντονα ή τη λύπη μου έντονα ενώ μέσα μου θα τρέμω και θα κλαίω. Δεν είναι απλώς ότι είμαι ψύχραιμη, είμαι σαν ρομπότ. Έχω πάει σε κηδείες εντελώς παγωμένη, χωρίς πολλά δάκρυα να στέκομαι σαν το αγγούρι, ενώ μέσα μου πραγματικά λυπόμουν. Έχω πάει αντίστοιχα σε γάμους, ορκωμοσίες, βαφτίσεις, ο.τι θέλετε και δεν έχω γίνει ποτέ υπέρμετρα ενθουσιώδης. Είναι σαν να το ζω από μέσα μου ένα πράγμα. Δεν με ενοχλούσε μέχρι στιγμής, αλλά καταλαβαίνω ότι ενοχλεί τους γύρω μου και κυρίως σε θέματα σοβαρά, υγείας κλπ Δεν είμαι από αυτούς που θα σπεύσουν ή θα πουν πωπωωω τι σε βρήκε φίλε μου και όλα τα συναφή, ενώ πραγματικά η καρδιά μου σφίγγεται. Και το ίδιο συμβαίνει στις σχέσεις μου με το άλλο φύλο. Πάντα μαγκωμένη και συνεσταλμένη, ακόμα και όταν σιγουρέψει το πράγμα εγώ δεν είμαι ποτέ ενθουσιώδης ή αυθόρμητη. Και με έχει βλάψει αυτό γιατί όλοι με λένε κρύα. Και χαλάει τις σχέσεις μου με τους φίλους μου γιατί το εκτιμούν ως έλλειψη ενδιαφέροντος. Αλλά ειλικρινά δε μπορώ να το αλλάξω. Ακόμα, μου είναι πολύ δύσκολο να εκδηλώσω τα συναισθήματα μου σε ανθρώπους. Δε λέω εύκολα σ'αγαπώ ή γενικά καλές κουβέντες όχι γιατί δεν το νιώθω ή γιατί ζηλεύω,αλλά επειδή δε μπορώ. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με μένα. Δεν με ταρακουνά τίποτα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Ίσως φταίει που μικρή πέρασα κατάθλιψη για 3 χρόνια και έμαθα να εσωτερικεύω τα συναισθήματά μου παρά να τα εκφράζω.Δε μπορώ να φανταστώ τι τρέχει.
7
