ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Χρόνια τώρα δε μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου εύκολα στους γύρω μου.Από μικρό παιδί. Είμαι.....πώς το λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι....emotionally unavailable... Και σε χαρές και σε λύπες. Π.χ δεν θα ενθουσιαστώ ποτέ με κάτι καλό που συμβαίνει στους φίλους μου ενώ μέσα μου θα χαίρομαι, δεν θα εκδηλώσω την ανησυχία μου έντονα ή τη λύπη μου έντονα ενώ μέσα μου θα τρέμω και θα κλαίω. Δεν είναι απλώς ότι είμαι ψύχραιμη, είμαι σαν ρομπότ. Έχω πάει σε κηδείες εντελώς παγωμένη, χωρίς πολλά δάκρυα να στέκομαι σαν το αγγούρι, ενώ μέσα μου πραγματικά λυπόμουν. Έχω πάει αντίστοιχα σε γάμους, ορκωμοσίες, βαφτίσεις, ο.τι θέλετε και δεν έχω γίνει ποτέ υπέρμετρα ενθουσιώδης. Είναι σαν να το ζω από μέσα μου ένα πράγμα. Δεν με ενοχλούσε μέχρι στιγμής, αλλά καταλαβαίνω ότι ενοχλεί τους γύρω μου και κυρίως σε θέματα σοβαρά, υγείας κλπ Δεν είμαι από αυτούς που θα σπεύσουν ή θα πουν πωπωωω τι σε βρήκε φίλε μου και όλα τα συναφή, ενώ πραγματικά η καρδιά μου σφίγγεται. Και το ίδιο συμβαίνει στις σχέσεις μου με το άλλο φύλο. Πάντα μαγκωμένη και συνεσταλμένη, ακόμα και όταν σιγουρέψει το πράγμα εγώ δεν είμαι ποτέ ενθουσιώδης ή αυθόρμητη. Και με έχει βλάψει αυτό γιατί όλοι με λένε κρύα. Και χαλάει τις σχέσεις μου με τους φίλους μου γιατί το εκτιμούν ως έλλειψη ενδιαφέροντος. Αλλά ειλικρινά δε μπορώ να το αλλάξω. Ακόμα, μου είναι πολύ δύσκολο να εκδηλώσω τα συναισθήματα μου σε ανθρώπους. Δε λέω εύκολα σ'αγαπώ ή γενικά καλές κουβέντες όχι γιατί δεν το νιώθω ή γιατί ζηλεύω,αλλά επειδή δε μπορώ. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με μένα. Δεν με ταρακουνά τίποτα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Ίσως φταίει που μικρή πέρασα κατάθλιψη για 3 χρόνια και έμαθα να εσωτερικεύω τα συναισθήματά μου παρά να τα εκφράζω.Δε μπορώ να φανταστώ τι τρέχει.