Μορφή σκοτεινή. Άνθρωπος μοναχικός. Το όνομα του Λανθεστάιν. Κυκλοφορούσε συνήθως τα μεσάνυχτα, το μόνο που διακρινόταν ήταν η σκιά του και ακουγόταν το βαρύ περπάτημα που συνοδευόταν με ένα σύρσιμο των ποδιών πάνω στην άσφαλτο. Η όψη του προκαλούσε αποστροφή. Τα παιδιά έτρεχαν να κρυφτούν, οι μεγάλοι έστρεφαν το κεφάλι τους αλλού. Επιθυμία του να δημιουργήσει κάτι που θα έκανε το όνομα του γνωστό και που επιτέλους ο κόσμος θα τον αποδεχόταν.
Κάθε βράδυ, λοιπόν, μάζευε κομμάτια από συναισθήματα και τα συγκέντρωνε στο εργαστήριο του. Όλο το βράδυ δούλευε σκληρά. Έκοβε, έραβε, κολλούσε, μεταμόρφωνε. Λίγη Αγάπη, λίγο Πάθος, λίγο Πόνος, λίγο Έρωτας, λίγο Συμπάθεια...μικρά κομμάτια από συναισθήματα. Όλα σε ένα. Στόχος του να κάνει την ανατροπή. Να δημιουργήσει μια μορφή που θα προερχόταν από όλα τα συναισθήματα. Έτσι κάθε βράδυ, προτού πάει στο εργαστήριο του, τη στιγμή που τα Όνειρα αφήνουν τα συναισθήματα ελεύθερα να τριγυρνάνε στους δρόμους, ο Λανθεστάιν τα μάζευε.
Ώσπου η μεγάλη μέρα έφτασε. Το δημιούργημα του ήταν έτοιμο. Όμως, τι φρίκη! Δεν ήταν όπως το περίμενε. Ήταν ένα Τέρας. Τρομαγμένος κρύφτηκε σε μια γωνιά. Δεν ήξερες πώς να αντιδράσει. Το Τέρας, σαστισμένο, έσπασε την πόρτα και άρχισε να περιφέρεται στους δρόμους της πόλης. Όμως κανείς δεν το ήθελε. Ήταν αποκρουστικό και κάθε φορά που έβλεπε έναν άνθρωπο το έδιωχνε κακήν κακώς.
Έτσι, από εκείνη τη στιγμή γυρνούσε στους δρόμους μονάχο του ψάχνοντας επί ματαίω να βρει κάποια ανταπόκριση ή έστω ένα βλέμμα συμπάθειας στον κόσμο των ανθρώπων. Ήταν ένα τέρας, το δημιούργημα του τρωγλοδύτη Λανθεστάιν...ήταν το Λάθος. Όλοι το φοβόταν, ακόμα και ο ίδιος δημιουργός του το είχε αφήσει στο έλεος της Πραγματικότητας. Κανείς δε καταλάβαινε ότι τα μάτια του ήταν υγρά και η καρδιά του ζεστή... δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κομμάτια όλων των συναισθημάτων. Αγάπη, Μίσος, Τρέλα, Έρωτας, Απόγνωση, Θλίψη, Δειλία, Φόβος, Καλοσύνη, Ανοησία, Εγωισμός, Πάθος, Θυμός, Καλοσύνη, Ζήλια, Παρορμητισμός. Ένα κομμάτι από όλα είχε κοπεί, ραφτεί και σμιλευτεί από τον Λανθεστάιν. Τροφή του ήταν ο Φόβος και η Ξεροκεφαλιά. Η Κατανόηση γλύκαινε τη γεύση του και το Μάθημα ζέσταινε την καρδιά του. Προσπαθούσε παρέα με την Εξήγηση να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι δεν ήταν τόσο κακό όσο φαινόταν. Όλοι όμως το έδιωχναν. Και ποιος άλλωστε να τους αδικήσει....
Πόσοι είναι αλήθεια αυτοί από εμάς που μπορούμε να αποδεχτούμε ένα Λάθος; Πόσοι αυτοί που καταλαβαίνουμε το γεγονός ότι είναι κομμάτι των συναισθημάτων μας και ότι όσο και να προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να το αποφύγουμε σε όλες του τις εκφάνσεις. Κάνουμε λάθη από έρωτα, από θυμό, από παρανόηση, από δειλία, από ξεροκεφαλιά, από φόβο ή απλά από την προσπάθεια να (από)δείξουμε..... Λάθη, λάθη, λάθη....
Η Ώρα περνοδιάβαινε, το κρύο ήταν τσουχτερό, η νύχτα εκκωφαντικά σκοτεινή και το Λάθος σε μια γωνία πίσω από κάτι κάδους σκουπιδιών.. κοιμόταν... τα δάκρυα είχαν παγώσει στο πρόσωπο του...δίπλα του σε ένα άδειο βαρέλι είχε ρίξει ένα κομμάτι από την Αγάπη, λίγο Πάθος και μια μεζούρα Καλοσύνη...τα περιέλουσε με Κατανόηση και έριξε μέσα τον Έρωτα για να ανάψει η φωτιά και να ζεσταθεί. Η φωτιά το ζέσταινε και ο Μορφέας το είχε τυλίξει σφιχτά στην αγκαλιά του.......
«Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μας πει τι είναι σωστό τι λάθος;» ακουγόταν ο αντίλαλος του ανέμου στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης... τα Συναισθήματα τον άκουσαν και συμπλήρωσαν... «Ποιος είναι αυτός που δεν τα θυσίασε όλα στο βωμό του Εγωισμού του;» Η Πραγματικότητα κούνησε το κεφάλι της και ψιθύρισε... «Ποιος είναι αυτός που απλά το αποδέχτηκε;» Η Σιωπή με την παρουσία της έδωσε την απάντηση της...
Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χάιδεψαν απαλά το πρόσωπο του. Άνοιξε τα μάτια του αργά, τεντώθηκε νωχελικά... η φωτιά είχε από ώρα σβήσει...Κάτι παιδιά πιο κάτω έπαιζαν χωρίς να του δίνουν ιδιαίτερη σημασία....δεν το έπαιρναν στα σοβαρά...ήταν παιδιά!! Σηκώθηκε..τα κοίταξε φευγαλέα και έφυγε. Έπρεπε να δεχθεί τη μοίρα του που το ήθελε κατατρεγμένο. Εξάλλου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ήταν ένα κομμάτι τους. Έπιασε σφιχτά από το χέρι το Μάθημα και τη Γνώση και χάθηκε μέσα στα σοκάκια της πόλης. Κανείς δεν το είδε ποτέ ξανά από τότε. Μόνο το ένιωσε...αλλά δεν το παραδέχτηκε...
Το Λάθος υπάρχει μέσα μας. Είναι ένα κομμάτι φτιαγμένο από τα συναισθήματα μας. Η μη αποδοχή του το καθιστά τροχοπέδη στην εξέλιξη μας. Όσο και να προσπαθούμε δεν μπορούμε να το αποφύγουμε γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι. Κάνουμε λάθη από έρωτα, από θυμό, από παρορμητισμό, από ανασφάλεια, από παρανόηση, για να (από)δείξουμε....και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Τις περισσότερες φορές ζητάμε και περιμένουμε τη συγγνώμη από τους άλλους...την ευκαιρία από τους άλλους...την αποδοχή από τους άλλους... και δεν βλέπουμε ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε εμάς. Εμείς πρέπει να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχτούμε με τα λάθη μας. Το παρελθόν δεν αλλάζει...τα λάθη όμως ξεθωριάζουν όταν τα κατανοούμε και μαθαίνουμε από αυτά. Εξάλλου οι άνθρωποι που δε μας δίνουν άλλη μια ευκαιρία να επανορθώσουμε σημαίνει ότι δε μας δώσανε ποτέ καμία...οι άνθρωποι που φεύγουν εξαιτίας του...δεν ήταν ποτέ στη ζωή μας ή είχαν ήδη φύγει. Γιατί οι άνθρωποι στη ζωή μας είναι η επέκταση μας και όταν αξίζει να μείνουν σε αυτή αγαπάνε και τα λάθη μας...-γιατί είναι ένα κομμάτι μας-..αν έλειπε...η θέση του θα ήταν κενή...και ποιος νοιάζεται αληθινά για έναν ακρωτηριασμένο άνθρωπο; Αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε για να μας αποδεχτούν και οι άνθρωποι που αξίζει να μείνουν στη ζωή μας. Δεχόμαστε τα λάθη μας γιατί έτσι μπορούμε να βελτιωθούμε σαν άνθρωποι, να απελευθερωθούμε, να προχωρήσουμε..
Και η Ώρα περνάει ενώ ο άνεμος συνεχίζει ρητορικά να ψιθυρίζει... «Ποιος είναι αυτός που θα μας πει τι είναι σωστό τι λάθος;»
σχόλια