Επιτρέψτε μου μόνο αυτό: δεν ήμουν από εκείνους που όταν έπεφτε ένα αστέρι έκαναν κολλητά με την πρώτη ευχή τους και μια δεύτερη, να επέστρεφε ο Ντέιβιντ Μπάουι με ένα καινούργιο άλμπουμ. Έχει πολλούς τέτοιους πιστούς και δικαίως, γιατί είναι αυτός που είναι: μέγιστος.
Οπότε, ψύχραιμα κι ωραία, και αφού τα είπαμε αυτά, μετά τις πρώτες ακροάσεις της «Επόμενης Μέρας», του καινούργιου μέσα σε μια δεκαετία άλμπουμ του, σπεύδω να το πω: είναι το καλύτερό του από εποχής «Scary Monsters» (and «Super Creeps») το 1980. Είναι ο «περισσότερος» Μπάουι που είχαμε από τότε και μιλάει τη γλώσσα που ο Ζίγκι Στάρνταστ και ο Μέιτζορ Τομ καταλαβαίνουν πολύ καλά. Το νιώθεις από την αρχή, με το δαιμόνιο που απελευθερώνει το «Next Day»: με το «Dirty Boys» που σε στέλνει πίσω στο Λονδίνο των '60s, στο Βερολίνο των '70s, για να σε ακουμπήσει γλυκά μετά στο «Stars are out tonight» - ξαφνικός έρωτας και για πάντα .
Ο Μπάουι που αγαπάς είναι εδώ. Πολυδιάστατος, χωρίς να κυνηγάει την εποχή (κάτι που ανάμεσα στο '89 και το 2003 το πλήρωσε λιγάκι), χωρίς να κυνηγάει τον ίδιο του τον εαυτό. Τον ενδιαφέρει πάντα η περιπέτεια –αυτό είναι σίγουρο–, αλλά προτιμά να κινηθεί χαλαρά, να περιπλανηθεί με τον Τόνι Βισκόντι πάλι στη θέση του παραγωγού, σύμμαχο επί της ουσίας, εκεί όπου όλα δείχνουν να λειτουργούν. Ως τα 66 του χρόνια, άλλωστε, που τα γιόρτασε με την ανακοίνωση της επιστροφής του, έχει δει το μέλλον πολλές φορές και μια ακόμα δαγκωματιά από αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερη γεύση.
Κι έτσι οι σειρήνες του «How does the grass grow» βάζουν μπροστά τη μηχανή. Ευθύ, παλλόμενο, «φωνάζει» να ανεβάσεις την ένταση. Αν δεν σκεφτόταν ως εκείνη τη στιγμή την επιστροφή, αυτό το κομμάτι του άλλαξε γνώμη. Και το «Love is Lost» έπαιξε τον ρόλο του, κάπως υπόγεια.
Επέλεξε μελωδία, το «Where are we now», για να δηλώσει το «παρών», όχι τυμπανοκρουσίες (το εξώφυλλο, παραπομπή στο «Heroes» του '77, σηκώνει βέβαια κουβέντα), και μετά συνέχισε με εναλλαγές, ηλεκτρισμό, beats και ηλεκτρονικά δεσίματα γεμάτα συνθέσεις, μπόλικο ανακάτεμα στις φόρμες, μπαλάντες στέρεες, ηχώ του Γαλαξία, κάποιες ροκ αστοχίες και κομμάτια που, αν δεν είναι εντελώς η ιδέα μου, αποκαλύπτουν διαφορετικές πτυχές, ανάλογα με τις ακροάσεις που τους αφιερώνεις.
Από υπερ-αναλύσεις και ψαξίματα –που και θεματικά προσφέρονται με αναφορές στα αδιέξοδα, στη μοναξιά, στον χρόνο, στον πόλεμο και στις πληγές που μαζεύεις στον δρόμο– όσα θέλεις κι ακόμα περισσότερα, αλλά καλύτερα άκουσέ τον απλά, έτσι όπως κάπου σπάει ζεστά η φωνή του μεγαλώνοντας, ενώ τραγουδάει για τα αστέρια, ένας Starman σε επαφή με τον κόσμο που περίμενε σήμα του τόσο καιρό.
σχόλια