Κάθε πρωί παλεύω με το ξυπνητήρι. Δεν έχω ένα, έχω πολλά. Να 'ναι καλά η τεχνολογία. Έχω βάλει στο κινητό μου να χτυπάνε τέσσερα ξυπνητήρια με διαφορά ώρας δεκαπέντε λεπτών. Βαράνε τα έρμα ξανά και ξανά. Εγώ πάλι, τα αγνοώ συστηματικά. Σαν κάτι τύπους που σε κερνάνε σφηνάκι στο μπαρ κι εσύ θέλεις να κρυφτείς κάτω από το τραπέζι! Μα τόση ασχήμια μαζεμένη σε μία μόνο φάτσα είναι δυνατόν; Και γυρίζεις την πλάτη επιδεικτικά. Το ίδιο κάνω και εγώ στα ξυπνητήρια μου. Γυρίζω την πλάτη με πολύ μεγάλη άνεση.
Έτσι κι αλλιώς, μόλις ανοίξω τα μάτια η ίδια σκέψη θα περάσει και αυτό το πρωινό απ' το μυαλό μου: «τι με περιμένει και σήμερα». Εσύ τώρα που το διαβάζεις θα νομίζεις πως είμαι καμιά σαραντάρα μάνα με τρία κουτσούβελα και άντρα και σκούπα και σφουγγαρίστρα και σιδερώστρα. Όχι όχι καμία απολύτως σχέση.
Βαδίζω στο αποκορύφωμα της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μου. Ελεύθερη και ωραία που λένε και στο χωριό μου. Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια πάνω σε αυτό τον πλανήτη και την μάχη με το ξυπνητήρι ακόμα δεν την κέρδισα. Πήγε οχτώ και τέταρτο και έπρεπε να ήμουν ήδη στο γραφείο.
Αχ, «το γραφείο»! Το γραφείο μου είναι ένας χώρος υπέροχος! Δεν έχω παράπονο. Έχω καλή παρέα εκεί. Κατσαρίδες, αράχνες και κάτι κίτρινες κουρτίνες που κάποτε υποθέτω ήταν ολόλευκες σαν παγωτό καϊμάκι. Α και κάτι πατάτες που ξέμειναν από τα προχθεσινά σουβλάκια που παραγγείλαμε, καθότι ημέρα Παρασκευή.
Η Παρασκευή είναι η καλύτερη μέρα της εβδομάδας. Είναι κάτι σαν γιορτή για μένα. Το ξυπνητήρι παίρνει ρεπό τα Σαββατοκύριακα, οπότε η Παρασκευή μοιάζει με παραμονή της Ανάστασης. Ετοιμάζομαι ψυχολογικά για το γλέντι που θα ακολουθήσει. Αξιοζήλευτο γλέντι. Σάββατο πρωί κάνω την συνηθισμένη φασίνα. Καθαρίζω κάθε γωνιά του σπιτιού με τρομερή επιμέλεια. Καθαρίζω λες και πρόκειται να δώσω τεστ νοικοκυροσύνης με εξεταστική επιτροπή ένα τσούρμο πεθερές. Είναι όμορφο το σπίτι όταν είναι καθαρό.
Απολαμβάνεις με γαλήνη τον καφέ σου στο σαλόνι, άμα τριγύρω σου δεν ξεπετάνε επίδοξες μικρές χορευτριούλες: Οι σκόνες! Μια δόση δροσερό αεράκι να 'ρθει από το μπαλκόνι τσουπ να σου και η πρώτη μέσα στο φλυτζάνι με τον ολόφρεσκο καφέ σου. Δεν το δέχομαι, ειδικά, όταν είναι Σάββατο.
Περίεργο πως ένας πρωινός καφές μπορεί να έχει τόση σημασία. Τόση βαρύτητα. Είναι η στιγμή που χαλαρώνεις κάνοντας όνειρα. Όνειρα περιτυλιγμένα από αστείρευτη φαντασία. Πως θα ήταν η ζωή αν όλα όσα έχεις τριγύρω σου ήταν λιγάκι διαφορετικά. Αν είχες άλλη δουλειά, άλλο σπίτι, αμάξι και όχι το τρόλει νούμερο πέντε με διαδρομή Λαμπρινή-Πλ.Συντάγματος-Τζιτζιφιές, άλλο γκόμενο ή και καθόλου γκόμενο, άλλους γείτονες, άλλες εικόνες, άλλες επιρροές.
Πως θα ήταν η ζωή σου αν δεν χρειαζόταν να κάνεις όνειρα. Αν δεν χρειαζόσουν ξυπνητήρια να σε σύρουν μακριά από το κρεβάτι σου. Αν αντί για βλέμμα απλανές και χαμένο στο κενό είχες σπίθες στα ματιά και προστατευτικά γυαλιά για να μην κάψεις τους γύρω σου, όπως έκανε ο τυπάκος από τους Xmen. Πως θα ήταν η ζωή αν είχες λόγο όχι μόνο στο τι σκέφτεσαι, αλλά κυρίως στο τι πράττεις. Έλα μου ντε; Με την τελευταία γουλιά καφέ τελειώνουν και οι ερωτήσεις. Τότε είναι που ξεκινάει το διάλειμμα για διαφημίσεις στο σήριαλ «ονειροπόληση» επεισόδιο νούμερο 240. Τέσσερα Σάββατα έχει ο μήνας. Ο χρόνος έχει 48. Επί πέντε χρόνια που πέρασα σε εκείνο το γραφείο μας κάνει 240. Στρόγγυλος αριθμός και ευπρεπής. Τόσα είναι και τα όνειρα που έκανα κάθε Σάββατο στο σαλόνι στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου στην οδό Φιλαρέτου.
Κάθε Σάββατο είμαι πιστή στο ραντεβού μου με τα όνειρα. Στον ίδιο καναπέ και με την ίδια στάση. Σαν να μην υπάρχει αύριο, εγώ, ο ευατός μου και τα όνειρα μου ζούμε την επιθανάτια μας επιθυμία. Το όνειρό μιας άλλης ιδεατής ζωής.
σχόλια