«Κυρία δεν μπορώ να λύσω την άσκηση», « Δεν ξέρω. Θα την κάνω σίγουρα λάθος». «Φοβάμαι», « Ο Γιώργος είναι καλύτερος. Ξέρει πιο πολλά από εμένα», «Δεν με κάνουν παρέα στην τάξη επειδή φοράω σιδεράκια και με κοροϊδεύουν. Ξέρω τι να τους απαντήσω αλλά δεν το κάνω. Κοκκινίζω από τα νεύρα μου σκύβω το κεφάλι μου και φεύγω.» «Είμαι άχρηστος» «Με λένε gay στο σχολείο και πάω σπίτι μου και κλαίω. Δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Αυτοί είναι πιο δυνατοί. Έχουν τον έλεγχο», «Ούτε σήμερα πλησίασα την Ιωάννα και την Ελένη. Ένιωθα λίγη. Δεν είμαι σαν αυτές.», «Δεν μπορούν να με αγαπήσουν εμένα».
Αυτοπεποίθηση. Τι μου λες τώρα; Χαμένη πεποίθηση στις μέρες μας. Την θέλουμε όλοι μα λίγοι την έχουν. Και είναι τόσα πολλά που μπορεί να σου προσφέρει η «άτιμη». Μόνο όταν την κάνεις δικιά σου φυσικά. Η αυτοπεποίθηση χτίζεται, και τα θεμέλια μπαίνουν από την μικρή ηλικία. Μόνο έτσι μπορεί να είναι γερή η βάση, να μην κλονίζεται στους σεισμούς. Θα έλεγα πως κάποιος που έχει μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση είναι σαν αντισεισμικό θεμέλιο.
Χρειαζόμαστε δυνατούς ανθρώπους που διεκδικούν. Αυτοί είναι που μεθαύριο θα ανέβουν στην δουλειά τους, που θα τολμήσουν την αλλαγή, που θα προτάξουν τις επιθυμίες τους, που δεν θα φοβηθούν τα ρίσκα και που θα νιώσουν ευτυχία για τον εαυτό τους και τα όσα προσφέρουν στους ίδιους και στην κοινωνία για να γίνει όχι καλύτερη, αλλά πιο ανθρώπινη
Τι είναι λοιπόν; Η ανάγκη που έχουμε αφενός να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας (self-efficacy) και αφετέρου στο πόσο ικανοποιημένοι είμαστε με τον εαυτό μας, πόσο θεωρούμε ότι αξίζουμε (self-esteem). Η αυτοπεποίθηση είναι αυτό που λέμε στον εαυτό μας για τον εαυτό μας. Πόσο διεκδικούμε αυτά που χρειαζόμαστε χωρίς να απογοητευόμαστε όταν δεν τα καταφέρνουμε, νιώθοντας καλά που προσπαθήσαμε άσχετα από το αποτέλεσμα και προχωρώντας πιο έμπειροι και σίγουροι για το επόμενο βήμα. Δυστυχώς τα παραπάνω παραδείγματα τα ακούω καθημερινά, από ηλικίες μεταξύ 6 και 12 ετών. Ευαίσθητες ηλικίες που αν τώρα δεν θεμελιωθούν με πίστη στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους θα γίνουν απαισιόδοξοι και αδρανείς ενήλικοι Θα θάβουν τα όνειρά τους και τα θέλω τους μπροστά στο βωμό της φοβίας και της κατωτερότητας που θα έχουν κάνει κατάληψη στο είναι τους.
Και ποιος φέρει την ευθύνη για αυτό; Το οικείο περιβάλλον. Πρωτίστως οι γονείς. Έπειτα όλοι οι άλλοι. Γιατί όταν το παιδί είναι μικρό πρέπει να το αφήνουν να προσπαθεί με ότι καταπιάνεται. Δίχως συνεχιζόμενα «μη», «πρέπει», « πάλι έκανες λάθος» «δεν ξέρεις» « μα άχρηστος είσαι;» « Ο αδερφός σου είναι καλύτερος σε αυτό». Οι γονείς και έπειτα οι σημαντικοί άλλοι για το παιδί, οφείλουν να δίνουν φτερά όχι να τα κόβουν. Αυτούς εμπιστεύονται, από αυτούς εξαρτώνται απόλυτα.
Τα παιδιά θέλουν πρότυπα αισιοδοξίας. Πρότυπα που κάνουν λάθη και από τα λάθη τους μαθαίνουν και πάνε παρακάτω. Πρότυπα που διεκδικούν. Πρότυπα που εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους και που πολεμούν τους φόβους τους. Πρότυπα που θέτουν στόχους ρεαλιστικούς και δεν μένουν στην αδράνεια. Χρειάζονται μια όσο το δυνατόν πιο υγιή πνευματική κοινωνία που θα τους αγκαλιάσει με τις ιδιαιτερότητες τους και που δεν θα τους αφήσουν να περιθωριοποιηθούν και να μην δείξουν όσα αξίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνοντας θα έχουν τις δεξιότητες και ικανότητες να κάνουν έναν κόσμο πιο όμορφο. Γιατί η οπτική τους απέναντι στο διαφορετικό και απέναντι στα θέλω τους θα είναι πιο όμορφη, πιο θετική και πιο δυναμική.
Χρειαζόμαστε δυνατούς ανθρώπους που διεκδικούν. Αυτοί είναι που μεθαύριο θα ανέβουν στην δουλειά τους, που θα τολμήσουν την αλλαγή, που θα προτάξουν τις επιθυμίες τους, που δεν θα φοβηθούν τα ρίσκα και που θα νιώσουν ευτυχία για τον εαυτό τους και τα όσα προσφέρουν στους ίδιους και στην κοινωνία για να γίνει όχι καλύτερη, αλλά πιο ανθρώπινη. Ας τους πλάσουμε λοιπόν, παραγκωνίζοντας όποιες προκαταλήψεις και στερεότυπα κατακλύζουν την δική μας πεποίθηση.
σχόλια