ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το διήμερο που βρεθήκαμε έγινε κάτι που με προβλημάτισε. Καθόμασταν αγκαλιά και γυρίζει και μου λέει: "Ξέρεις θέλω να είμαστε μαζί".Εγώ συμφώνησα μαζί του, γιατί όντως το ένιωθα. Μετά από λίγο γυρίζει και συμπληρώνει: "Για πάντα, δε θέλω να σε αφήσω ποτέ". Ήταν τόσο γλυκό αυτό που είπε, με κοίταζε και με τα ματάκια του. Με έβαλε να υποσχεθώ ότι θα το κάνω και εγώ και πως το ίδιο ισχύει και για μένα. Αλλά ρε παιδιά, δεν το πίστεψα αυτό που υποσχέθηκα. Ξέρω ότι θα φάω κράξιμο κλασικά, αλλά θα πω ό,τι με προβληματίζει. Καταρχήν εγώ έχω άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου και αυτός έτσι όπως τον κόβω θέλει να μου βάλει βέρα νωρίς- νωρίς (δεν υπερβάλω, είπε να αγοράσουμε βέρες και να κάνουμε έναν άτυπο αρραβώνα μεταξύ μας). Εγώ νιώθω πως τον αγαπώ, τον θέλω σίγουρα, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν τον θέλω με τον τρόπο και όπως με θέλει. Θα μου πείτε, ρε κοπελιά δεν είναι σωστό, δε ξέρεις τι σου γίνεται; Έτσι είναι όμως. Έπειτα δέχομαι και επιρροές από το στενό μου περιβάλλον, που μου θολώνουν την κρίση. Ίσως θα δυσαρεστηθούν κάποια άτομα, αν μάθουν ότι είμαστε μαζί, πολύ περισσότερο αυτά τα βαρύγδουπα.Θα μου πείτε, γιατί συμφώνησες και ορκίστηκες κιόλας; Θα σας πω πως δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Ή μάλλον ξέρω πάνω- κάτω. Πρώτον μου αρέσει που έχω κάποιον στη ζωή μου. Μου αρέσει γιατί με αγαπάει και μου συμπεριφέρεται ωραία. Γι' αυτό δεν μπορώ να τον δυσαρεστήσω, δε μου πάει καρδιά. Δεύτερον, θέλω και εγώ πολύ να κάνω οικογένεια. Αλλά όλο αυτό μου πέφτει πολύ βαρύ το συγκεκριμένο διάστημα. Ένιωσα πολύ περίεργα. Είναι και κάποιες άλλες λεπτομέρειες για την μεταξύ μας σχέση που διστάζω να τις γράψω. Έχω γράψει και άλλες εξομολογήσεις και μου είχαν έρθει κάποιες συμβουλές, από άτομα που δεν το περίμενα και κάπως με βοήθησαν να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Ακόμα και το "κράξιμο" καλό κάνει. Όποιος θέλει ας πει μια γνώμη.