ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους και όλες....Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ την δικιά μου ιστορία, η οποία είναι λιγάκι πιο διαφορετικές από τις υπόλοιπες.Σημερα λοιπόν θα σας μιλήσω για τις αποβολές που έχω κάνει. Αρχικά είμαι 46 χρόνων και με λένε Μαρία.Στα 32 μου χρόνια παντρεύτηκα ένα πολύ καλό σύντροφο, και άνθρωπο.Οι δύο μας μετά τον γάμο σκεφτήκαμε να κάνουμε προσπάθειες για να αποκτήσουμε ένα παιδάκι.Μετα από αρκετές προσπάθειες έμεινα έγκυος.Η χαρά μου μεταφέρθηκε σε εφιάλτη, εφόσον μετά από 3 μήνες κύησης άρχισα και αιμοραγουσα με σκοπό να κάνω αποβολή και να χάσω το παιδί μου.Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είχε γίνει.Αλλα δεν το βάλαμε κάτω με τον σύζυγό μου, και μετά από αρκετές προσπάθειες ξανα έμεινα έγκυος.Τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, μέχρι τον 4ο μήνα, διότι ξύπνησα ένα βράδυ και είδα να αιμοραγώ.Πηγα στο νοσοκομείο και για ακόμη μια φορά έκανα αποβολή.Για 5 μήνες περίπου έπεσα σε κατάθλιψη.Δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι.Σταματησα και από την δουλειά, και πραγματικά δεν ήθελα να βλέπω κανένα.Εφτασα σε σημείο να διώξω τον άντρα μου από το σπίτι, όμως αυτός δεν έφυγε έκατσε και με στήριξε.Μετα από 6 χρόνια περίπου (στα 40 μου) πήγα για εξετάσεις στον γυναικολόγο μου, και μου είπε ότι είμαι έγκυος.Πραγματικα χάρηκα τόσο μα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα (από χαρά).Από την μια όμως φοβόμουν μην μου τύχει για ακόμη μια φορά το ίδιο.Ο καιρός πέρασε, και φοβόμουν για την κάθε μέρα κύησης μου.Φοβομουν να κάνω την κάθε κίνηση για να μην μου ξανατύχει πάλι το ίδιο.Εφτασα σε σημείο να είμαι τις πιο πολλές ώρες στο κρεββάτι και να ξεκουράζομαι, σε σημείο (κατά επιλογή του άντρα μου) να κάνει τα πάντα ο άντρας μου στο σπίτι, αλλά και να με φροντίζει.Μετα από μερικούς μήνες, έφερα στον κόσμο ένα υπέροχο αγοράκι, το οποίοι το έβγαλα Παναγιώτη- (διότι έκανα τάμα στην Παναγία να πάνε όλα καλά)....Δεν έκανα άλλο παιδί από τότε.Τωρα το παιδί μου είναι 5 χρόνων και κάθε μέρα μεγαλώνει περισσότερο.Βεβαια τα αγγένητα παιδιά μου δεν τα έχω ξεχάσει και ούτε πρόκειται, γιατί οσο ακόμα και να μην έχουν γεννηθεί είναι παιδιά μου... πραγματικά ο γιος μου, ξαναεφερε χαρά μέσα στην ψυχή μου.Συνεχεια του λέω....--Από εκεί που πιστεύαμε ότι δεν θα νιώσω ποτέ το συναίσθημα της μητρότητας, έτσι ξαφνικά ήρθες εσυ και με έκανες να νιώσω αυτο---Ξέρετε όμως τι είναι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις??????Να μην το βάζεις κάτω (ναι σε σένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο το λέω) γιατί αν δεν το βάλεις κάτω, έχασες το παιχνίδι.Ολα θέλουν δύναμη ψυχής, για να συμβούν.......Σας ευχαριστώ πολύ όλους που διαβάσετε την ιστορία μου....Και εύχομαι σε όλους ολόψυχα να μην σας συμβεί ποτέ αυτό που είχε συμβεί σε εμένα στο παρελθόν....