LIFOLAND
Αγαπητή Α, μπα; /

Στο σημερινό «Α μπα»: η αλήθεια όπως είναι

Επίσης: μήνυμα από το τρένο

Στο σημερινό «Α μπα»: η αλήθεια όπως είναι Facebook Twitter
Α,μπα
Α,μπα
69

__________________

1.

 

Πιστευεις πως σε ολες τις σχεσεις παντα ο ενας θελει πιο πολυ; ειμαι σε σχεση που ειναι ολοφανερο πως τον θελω πιο πολυ. Εκενος δειχνει να με αγαπαει αλλα χωρις τη σπιθα του ερωτα, χωρις την ανησυχια μηπως με χασει, χωρις διεκδικηση... Σε μια παλιοτερη απαντηση σου ειχες πει πως οποιος ειναι καλα στη σχεση του προτιμα να καταπιει ενα κουβα σπασμενα γυαλια παρα να ψαχτει γυρω γυρω για κατι νεο. Εγω θα τον καταπινα τον κουβα, εκεινος οχι. Με ολους ετσι ειναι;
- Α και σου γραφω στο τρενο


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όποια και να είναι η ερώτηση περί σχέσεων, δεν υπάρχει «πάντα» και «όλοι». Αν κάτι δεν σου αρέσει σε αυτό που έχεις, άκου τον εαυτό σου, μην ψάχνεις δικαιολογία ότι έτσι κάνουν όλοι. Μπορεί να μην υπάρχει εκατό τοις εκατό ισοτιμία (ή μπορεί και να υπάρχει. Ξέρουμε όλες τις σχέσεις από μέσα;), μπορεί η ανισότητα που περιγράφεις να είναι κοινή, οπότε; Θα σταματήσεις να νιώθεις ανεπαρκής αν η διπλανή σου πει ότι κι αυτή νιώθει ανεπαρκής στη σχέση της, ή θα το χρησιμοποιήσεις για να μην κάνεις τίποτα;


Μερικές φορές βέβαια δεν γίνεται να κάνεις τίποτα γιατί είναι αυτό που είναι: εσύ καίγεσαι, αυτός, όχι. Δεν είναι κάτι καταδικαστικό, όχι απαραίτητα. Πρόβλημα γίνεται αν αρχίσει να σε απασχολεί τόσο πολύ πώς θα γίνει να σε θέλει περισσότερο από σένα ώστε να ξεχάσεις αν όντως σου αρέσει αυτός, ως άνθρωπος, και όχι ως έπαθλο.


__________________
2.

Αγαπημένη μου Α,μπα,
Γράφω και ξαναγράφω την συγκεκριμένη ερώτηση ελπίζω όταν επιτέλους στην έχω στείλει να βγάζει νόημα. Με τον φίλο μου ζούμε μαζί εδώ και 3 χρόνια. Τους τελευταίους 6 μήνες έχουμε ξεκινήσει να συζητούμε για τον μέλλον μας και ευτυχώς έχουμε την τύχη να θέλουμε τα ίδια πράγματα. Αποφασίσαμε μέχρι και ημερομηνία γάμου (μάλλον μήνα και χρονολογία συγκεκριμένα). Ο γάμος δεν είναι κάτι που πάντα ονειρευόμουνα ή σκεφτόμουνα, είναι απλά το επόμενο στάδιο στη ζωή μας και την σχέση μας και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Λογικό επόμενο ήταν να συζητήσουμε το δακτυλίδι. Στην αρχή του είπα ούτε να σκεφτεί να πάει να δώσει ένα(?) ή δύο (?) μισθούς ή ξέρω γω τώρα τι είναι το νόρμαλ για ένα άντρα να ξοδέψει σε αυτό το κόσμημα. Δεν έχουμε και τα καλύτερα οικονομικά αυτή τη στιγμή και δεν πρόκειται να δεχτώ να ξοδευτούμε για ένα δακτυλίδι. Μετά το ξανασκέφτηκα και του λέω, κοίτα αυτό το δακτυλίδι με αυτό που αντιπροσωπεύει θα το φορώ εγώ, ας ελπίσουμε για πολλά χρόνια ακόμη, προτείνω να το αγοράσουμε μαζί (δηλαδή να μοιραστούμε τα έξοδα και να πάμε να το διαλέξουμε μαζί) για να πάρω κάτι που μ'αρέσει (μικρο, διακριτικότατο, σχεδόν να μην φαίνεται). Μου είπε θα το σκεφτεί. Μετά μου κατεβαίνει άλλη ιδέα και προτείνω να ξεχάσουμε το δακτυλίδι και να πάμε ένα ωραίο ταξίδι, που τόσο χρειαζόμαστε και οι δύο. Αλλά ο φίλος μου δεν μπορεί να δεχτεί την απώλεια του δακτυλιδιού. Τι άντρας είναι άμα δεν μπορεί να μου πάρει δακτυλίδι? 'Αμα θα ρωτάνε που είναι το δακτυλίδι τι θα λέμε? Τι θα πει ο κόσμος (που καρφί δεν του καίγεται για εμάς)?! Δεν το θέλω το δακτυλίδι. Το σκέφτομαι εδώ και βδομάδες, έψαξα την ιστορία του δακτυλιδιού, δεν μου άρεσε, ήταν αυτό ακριβώς που υποψιαζόμουνα. Γιατί εγώ να κυκλοφορώ με το δακτυλίδι ότι είμαι 'πιασμένη' και αυτός τίποτα? Με ενοχλεί η σκέψη δεν το θέλω. Ο ίδιος όμως διαφωνεί. Θέλει να μου πάρει. Δεν μπορώ να το δω ρομαντικά όσο και αν προσπαθώ. Ελπίζω ότι θα ξεχαστεί η κουβέντα και θα έρθει η μέρα του γάμου και απλά θα βάλουμε τις βέρες μας και θα είμαστε και οι δύο μια χαρά. Αλλά αν έρθει μια μέρα με δακτυλίδι τι να κάνω? Το έχω σκεφτεί πολύ, και μετά από το κατεβατό που έγραψα σκέφτομαι ότι μάλλον θα πρέπει να το βάλω, επειδή τον αγαπώ και δεν θέλω να τον πληγώσω, ούτε να υποτιμήσω τον κόπο του. Τι νομίζετε?
- Carrie Β. (αν θυμάμαι σωστά δεν είχε βάλει δακτυλίδι ούτε αυτή)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έβαλε, αυτό εδώ, με δέκα χιλιάδες είναι δικό σου.

Νομίζουμε ότι είναι δική σου απόφαση, που πήρες ήδη, και για μένα δεν είναι η πιο σημαντική που παίρνεις σε έναν γάμο. Καταλαβαίνω την αντίθεση σου στην ιστορία του πράγματος, αλλά η ιστορία έχει αλλάξει. Το δαχτυλίδι είναι ένα σύμβολο για κάτι που έχεις κάνει με τη θέληση σου. Θα είχε διαφορά για μένα αν αυτός δεν ήθελε να φοράει τη βέρα, ενώ εσύ φορούσες τα δαχτυλίδια σου. Τώρα θα είσαστε και οι δυο «πιασμένοι».

 

__________________
3.

Αγαπητή Α μπα,

Έχω πολύ κόσμο που μιλάμε αποκλειστικά online για μεγάλο διάστημα λόγω απόστασης ή καταστάσεων. Τελευταία παρατηρώ πως εκεί που συζητάμε στο messenger ξαφνικά απλά σταματάνε να μου απαντάνε. Έχω ρωτήσει κάτι και στην καλύτερη μου απαντάνε μετά από μια βδομάδα ή και καθόλου. Απλά ξεκινάνε νέα συζήτηση. Μου έστειλε μια φίλη χθες, της απάντησα και ακόμα δεν μου έχει απαντήσει... Με πληγώνει αυτή η αδιαφορία και καταλήγω να τους κάνω τα ίδια

Εφόσον δεν θέλουν να μιλάμε γιατί μου ξαναστέλνουν?

-Ghosting in friendships is a thing?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αχ, δεν μου αρέσει αυτή η έκφραση, αλλά πραγματικά, πρέπει να το ξεπεράσεις. Δεν είναι τηλέφωνο το μέσεντζερ. Δεν ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου τη στιγμή που σου γράφει. Μπορεί να είναι στο ντους και να τελείωσε ξαφνικά το ζεστό νερό, μπορεί να έφτασε στη στάση του και να κατέβηκε, μπορεί κάποιος να του έκλεψε το κινητό την ώρα που έγραφε. Μπορεί εκείνο το δευτερόλεπτο να απάντησε επιτέλους το αντικείμενο του πόθου που έψηνε τρεις μήνες και να έχασε τον κόσμο. Εντάξει, το ευγενικό είναι «έφτασα στην στάση μου, γεια» αλλά πραγματικά, από αυτά καταλαβαίνεις πόσο σε εκτιμούν και σε υπολογίζουν οι άλλοι; Σε «πληγώνει η αδιαφορία;» Πολύ δραματική δήλωση για ένα μέσο όπως αυτό. Επειδή δεν έκλεισαν την κουβέντα με συμβατικό τρόπο δεν σημαίνει ότι «δεν θέλουν να σου μιλάνε».


Το ίντερνετ δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος είναι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή. Δεν ισχύει. Δεν αναρωτιέσαι γιατί δεν παρεξηγούνται οι άλλοι «όταν καταλήγεις να κάνεις τα ίδια»; Μήπως επειδή δεν τρέχει και τίποτα;


Στο κάτω κάτω, έχεις δοκιμάσει να πεις τι σε ενοχλεί αντί να κάνεις «τα ίδια» και να στενοχωριέσαι επειδή κανείς δεν κατάλαβε ότι έκανες «τα ίδια;»

__________________
4.


Έχεις ποτέ αυτολογοκριθεί δίνοντας μια απάντηση; σκεπτόμενη π.χ. την κρατούσα άποψη, τις αντιδράσεις στα σχόλια, το ότι η άποψη εκφέρεται σε ένα δημόσιο μέσο; έχεις ποτέ θυμώσει και συγκρατηθεί για να μη γίνεις 'δυσάρεστη'; έχεις ποτέ φιλτράρει αυτό που θες να πεις φοβούμενη ότι θα εκληφθεί διαφορετικά από το ενδιαφερόμενο άτομο ή τους σχολιαστές;
Σκέφτομαι πως στην επικοινωνία έχει σημασία το μήνυμα. Άρα πέρα και δίπλα από την ειλικρίνεια, δεν πρέπει οι (κατάλληλες) λέξεις και ο τρόπος -δηλαδή τα μέσα- να μετρούν, να φιλτράρονται και να διαλέγονται προσεκτικά, ώστε η επικοινωνία να είναι επιτυχής; (να καταλάβει ο δέκτης εκείνο που πραγματικά θέλει να πει ο πομπός);
Σε απασχολεί; πώς το χειρίζεσαι;
- απορία


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Φυσικά και αυτολογοκρίνομαι και φιλτράρω τις απαντήσεις, φυσικά και διαλέγω προσεκτικά τις λέξεις, τουλάχιστον οπωσδήποτε στους ανθρώπους που νιώθω ότι το χρειάζονται, γιατί μερικές φορές δεν ενδείκνυται αυτή η μέθοδος. Φυσικά και σκέφτομαι την κρατούσα άποψη, φυσικά και σκέφτομαι τις αντιδράσεις στα σχόλια, φυσικά και σκέφτομαι ότι η άποψη εκφέρεται σε ένα μέσο που έχει δημόσιο λόγο (δεν είναι δημόσιο, είναι όμως ιδιωτικό και δεν είναι δικό μου). Έχω θυμώσει πολλές φορές, όπως έχω γελάσει και διασκεδάσει και συγκινηθεί. Μολαταύτα, είμαι ειλικρινής.

 

Μπορείς να φιλτράρεις τα λόγια σου χωρίς να θυσιάζεις το μήνυμα. Η γλώσσα δίνει άπειρα εργαλεία, και ταυτόχρονα βασίζομαι στην οξύνοια των αναγνωστών όταν χρειάζεται να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις.

__________________
5.

 

Αμπουλα μου να σου ζήσει η κορούλα σου . Μπαίνω στο ψητό . Ειμαι σε σχολη σε πόλη διαφορετική απο αυτή που μεγάλωσα και επι πτυχιο . Εχω μια συμφοιτητρια και κατα κάποιον τροπο πρώην φίλη ( ενα γεια το λεμε ) η οποία ξενοικιασε και διατυμπανίζει συνεχεια οτι τελειώνει απο την σχολη ενω εχει ακομα ενα έτος και τωρα από Ιανουάριο θα φυγει για Erasmus . Το προβλημα μου ειναι το εξής : ενω είχε να μου μιλήσει ενα χρόνο με θυμήθηκε τωρα που θέλει κάπου να μείνει !! Ήρθε στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου μου είπε θα κάτσει 2 μερες και έκατσε 14 . Εγω έκανα οσο μπορούσα υπομονή γιατι εκτιμώ την φιλοξενία που ειχα απο τους γονείς της στο χωριο της που ειναι κοντά στην περιοχή που σπουδάζουμε ( ειναι κι αυτή απο την ίδια πόλη με εμένα ). Να σημειωθεί οτι στην κοπελα αυτή εχω σταθεί παρά πολυ ειδικά τον πρωτο χρόνο. Εγω δεν δεσμεύτηκα ποτε οτι οπότε θα με θυμάσαι ελα να μείνεις μαζι μου!(ειναι ανυπόφορη στη συγκατοικιση) . Γενικά δίνει σημασία σε κάποιον κυρίως αμα θέλει κατι απο αυτόν και δεν το αντέχω αυτο . Πως μπορεις να δείξεις σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει οτι ειναι τραγικός ;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ευχαριστώ!

 

Δεν είναι δική σου δουλειά η διαπαιδαγώγηση της, ειδικά εφόσον δεν την θεωρείς καν φίλη σου. Τώρα που την πάτησες μια φορά με την φιλοξενία, κοίτα πώς θα γίνει να μην την ξαναπατήσεις. Αν δεν μπορείς να εξηγηθείς ότι δεν θέλεις φιλοξενούμενους για πολλές μέρες γιατί δεν αντέχεις κόσμο στο σπίτι σου, βρες άλλον τρόπο. Ρώτα πότε θα φύγει και πες της ότι πρέπει να φύγει τότε γιατί περιμένεις άλλους καλεσμένους, ή θέλεις να σηκώσεις τα χαλιά, ή θα κάνει απεντόμωση το κτίριο επειδή έχει ποντίκια, δεν ξέρω τι θα πεις. Αν δεν την αντέχεις καθόλου, πες της ότι πολύ θα ήθελες να την φιλοξενήσεις, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται – δεν χρειάζεται να εξηγήσεις γιατί. Γενικώς, λύσε το πρόβλημα που έχεις εσύ, όχι το πρόβλημα που έχει ο άλλος (ότι είναι «τραγικός»).


Το μήνυμα που θέλω να σου περάσω είναι ότι δεν γίνεται να ζεις την ζωή σου προσπαθώντας να κάνεις τους άλλους να καταλάβουν τι λάθος κάνουν, ενώ τους βοηθάς να κάνουν ακριβώς αυτό το λάθος. Δεν σου αρέσει κάποιος; Τελείωσε. Δεν χρειάζεται να πείσεις εμάς ή οποιονδήποτε άλλον για το πόσο δίκιο έχεις που δεν σου αρέσει.

 

__________________
6.


Αμπά...
Η Αννουλα με σύστησε σε σενα...
Εγώ μάλλον βαράω έρωτα με λάθος υποκειμενο αλλιώς δεν εξηγείται.
Είναι 1,5 χρόνος που τον ξέρω και τη μια παίρνει υπόσταση φίλου, την άλλη εραστή και meanwhile βρίσκεται μπερδεμένος να το διαχειριστεί.
Εγώ πάλι που μάλλον βαράω ο, τι σου είπα και παραπάνω, νιώθω κάτι να με συνδέει και μένω εκεί, τα μιλάω τα συναισθήματα μου αλλα εχω μείνει να περιμένω το τι τελικά εννοεί ο ποιητής με τις διάφορες μορφές σχέσης που υποστηρίζει χωρίς ωστόσο ποτέ να θέλει την ''σχέση" ή μια πιο συγκεκριμένη σχέση ως προς την επικοινωνία μιας και δεν διαβιωνουμε στην ίδια πόλη.
Ρίξε φως... σ' ευχαριστώ.
- Η φίλη της Άννας

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν δεν μεσολαβούσε η Αννούλα, δεν θα σου απαντούσα, αν και δεν είμαι καν σίγουρη και για ποια Άννα μιλάμε. Τι να σου απαντήσω βρε παιδί μου; Τι φως να ρίξω; Τον θέλεις περισσότερο από όσο σε θέλει. Υπάρχει πιο κλασική και πιο παλιά ιστορία από αυτή; Οι διάφορες μορφές σχέσεων είναι ο τρόπος σου να σου πει ότι δεν θέλει να τα φτιάξει μαζί σου. Κατά πάσα πιθανότητα θέλει αυτό που έχει τώρα, γιατί αν δεν το ήθελε ούτε αυτό, θα είχε φύγει. Δεν είναι μπερδεμένος, δεν υπάρχει κάτι να διαχειριστεί. Τη μία θέλει να είναι εραστής, την άλλη φίλος. Δεν υπάρχει κάτι ανεξήγητο στην υπόθεση για να ερμηνευτεί. Δεν θέλει αποκλειστικότητα. Σκληρό, αλλά όχι γρίφος.


_________________
7.


Αγαπητή α,μπα;,

Ο πατέρας μου έχει συμπεριφερθεί για χρόνια άσχημα στη μητέρα μου (πολύχρονη απιστία, ψέματα, προσβολές χωρίς "σοβαρό" λόγο, εκμετάλλευση=δηλ δουλεύοντας και οι δύο σε παρόμοιο πόστο ο ένας δεν κάνει κάτι άλλο πέραν τούτου για την οικογένεια ενώ η μητέρα καθαρίζει, πλένει, μαγειρεύει, ψωνίζει, μεγάλωσε παιδιά) κι αυτό το ήξερα για χρόνια με έμμεσο τρόπο γιατί ποτέ δεν έγινε μπροστά μου κάποιος καβγάς, δεν ειπώθηκε προσβολή, αλλά ζώντας σε μικρό διαμέρισμα κι επειδή έχω και βιονικό αυτί, δε θέλει και πολύ για να καταλάβεις τι γίνεται. Ως ενήλικη όμως (29), και προσπαθώντας να τους δω ως συνανθρώπους μου εκτός από γονείς, ρώτησα τη μητέρα μου κι επιβεβαίωσα αυτά που, εάν ζούσα εγώ σε μια τέτοια σχέση, θα ήμουν δυστυχισμένη, όπως.. κι εκείνη. Της είπα ότι εάν θέλει να χωρίσει, μπορεί να στηριχτεί για ό.τι θέλει (οικονομικά, σπίτι, συναισθηματική υποστήριξη) επάνω μου, εφόσον μπορώ να βοηθήσω σε κάτι από αυτά. Το τι θα κάνει είναι δικό της θέμα (εκείνη μου είπε δυο-τρία πράγματα επειδή τη ρώτησα, όχι για να με "φορτώσει" με τα προβλήματά της, ούτε για να αλλάξει τη σχέση μου μαζί τους).

Αυτό όμως που θέλω να ρωτήσω είναι, εάν είναι λογικό (δεν ξέρω τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω.. Θεμιτό;!) να αισθάνομαι εγώ "άβολα" με τον πατέρα μου, γιατί εμένα δε μου έχει κάνει κάτι "κακό" αλλά έχει κάνει στη μητέρα μου που νοιάζομαι(τέλος πάντων, αυτά τα πέντε πράγματα που έχω μάθει κι άλλα τόσα που υποψιάζομαι). Δηλ, εμένα με αγαπάει ο πατέρας μου, και παρότι έχω βέβαια παράπονα ως τέκνο (π.χ. γιατί συμμετείχε ελάχιστα στη διαπαιδαγώγησή μου και φροντίδα μου όσο μεγάλωνα; Γιατί ποτέ στη ζωή του, π.χ., αυτός δεν έπλυνε βρακιά τεσσάρων ατόμων;! Γιατί αυτός δε με πήγε μια φορά στα Αγγλικά όταν ήμουν μικρή και χρειαζόμουν συνοδεία;), καταλαβαίνω ως ένα σημείο τι συμπεριφορές καλλιεργούνται σε έναν άντρα μέσα σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο (και σε μια γυναίκα),αλλά αυτό που με πονάει βασικά είναι ότι έχει πληγώσει έναν συνάνθρωπό του, που εγώ αγαπώ και νοιάζομαι. Μπορεί η δική μου σχέση μαζί του, να είναι ανεπηρέαστη, άσχετη με τη σχέση του με τη γυναίκα του, άσχετη με τη δική μου σχέση με τη μητέρα μου;
- Φιλάκια στα α,μπά-κι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η δική σου σχέση θεωρητικά θα μπορούσε να είναι ανεπηρέαστη και άσχετη με τη σχέση του με τη γυναίκα του, αλλά θεωρητικά, για κάποια άλλη οικογένεια, ίσως. Στην πράξη, στην δική σου ζωή, δες τι γίνεται. Μας λες ότι έχεις θέματα με τον τρόπο που σου φέρθηκε ως πατέρας. Το «γιατί συμμετείχε ελάχιστα στην διαπαιδαγώγηση μου» δεν είναι απλώς «παράπονο». Είναι μια συνολική στάση ζωής που είναι συναφής με τον τρόπο που φέρθηκε και στην μητέρα σου. Δεν αμφιβάλλω ότι σε αγαπάει, αλλά έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας και τα δάχτυλά μας έχουν βγάλει κάλους να γράφουμε ότι η αγάπη δεν είναι αρκετή, και μεταξύ μας, λίγοι είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αγαπήσουν τα παιδιά τους. Να μην ξέρουν ή να μην μπορούν να τα φροντίσουν όμως, αυτό είναι πολύ συχνό. Βλέπεις έναν τρόπο συμπεριφοράς που έχει επηρεάσει και την μητέρα σου, και εσένα, και κανένας από τις δυο σας δεν έχει πάθει κάτι «κακό», αν θεωρείς ότι το μόνο κακό είναι το ξύλο. Η αδιαφορία, η απουσία, η έλλειψη ψυχικής στήριξης είναι κάτι κακό, κανονικά κακό, δεν χρειάζονται εισαγωγικά.


Μου φαίνεται ότι το «άβολο» που αισθάνεσαι για τον πατέρα σου είναι αυτά που σκέφτεσαι μέσω της δικής σου σχέσης και αντί να αντιμετωπίσεις αυτό, γιατί είναι τρομερά δυσάρεστο, το αγνοείς και λες «εγώ καλά είμαι, η μητέρα μου έχει το πρόβλημα». Φυσικά μπορεί να έχει, και μπράβο που θέλεις και μπορείς να την στηρίξεις. Μακάρι να δεχτεί τη βοήθεια σου, αλλά μην αμελήσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου, ή να ζητήσεις βοήθεια, αν δεν ξέρεις πώς να το κάνεις.

 

69

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
20 σχόλια
ThisisPennyLane
ThisisPennyLane
#2 Στον κύκλο μου έχω δει σχεδον όλα τα πιθανά σενάρια δαχτυλιδιού, καποιοι παίρνουν μονοπετρα (σε συνδυασμό με ρομαντικες προτασεις), άλλοι δεν πηραν καν βέρες σε (πολιτικό) γαμο, και ξερω και μια περίπτωση παραδοσιακού αρραβώνα με γλέντι, με χρυσαφικά, με πενήντα καλεσμένους και με παπά για να ευλογήσει τις βέρες. Και έχω κι έναν φίλο που επειδή ούτε αυτός ούτε η γυναίκα του χαμπαριάζουν πολύ από τέτοια έθιμα, πήγε η μητέρα του μετά τον γάμο και της πήρε εκείνη μονόπετρο, προφανώς μαλλον με τη λογική τι θα πει ο κόσμος για τον ανεπροκοπο γιο μου που άφησε την κοπέλα χωρίς δαχτυλίδι. Ανεξάρτητα από την πρόθεση, προσωπικά βρηκα εντελώς άνευ νοήματος αυτή την κίνηση. Για μενα ειναι αυτονόητο το ότι κάθε ζευγάρι κάνει αυτό που του ταιριάζει. Δεν μπορώ να παρω με τίποτα στα σοβαρά «το τι θα πουν οι άλλοι» (παρεμπιπτόντως, αν όντως υπάρχουν άλλοι που είναι πρόχειροι να σχολιάσουν αρνητικά την ανυπαρξία δαχτυλιδιού, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτοί οι άλλοι κάτι θα έβρισκαν να σχολιάσουν και στην περίπτωση που ο μελλων αρραβωνιαστικός ερχοταν με το μονόπετρο των 10000, οποτε τους γράφεις όλους κανονικα έτσι κι αλλιώς). Από κει και πέρα, επειδή ρωτάς τι να κανεις αν τελικα (παρα τις συζητησεις που κανατε) αποφασισει να σου παρει το δαχτυλίδι, εγώ στη θέση σου θα το φοραγα. Όχι για τον οποιονδήποτε συμβολισμό μπορεί να έχει για τους άλλους, για τους εκτος σχέσης, για την κοινωνία, την ελληνική, την αμερικανικη κλπ κλπ, ούτε φυσικα ως κάτι υποχρεωτικά «ρομαντικό» που παραπέμπει σε προτασεις γάμου, on one knee κλπ. Αλλα ως κάτι μεταξύ σας, απλά. Για μενα το δαχτυλίδι έχει τη σημασια που περιγράφει στο πολύ ωραιο σχόλιο της η ποντια. Ακριβώς έτσι το βλέπω κι εγώ.
πόντια international
πόντια international
:) Να δώσουμε ένα κρέντιτ στην μάνα του φίλου σου, που δεν έμεινε έμεινε στην κριτική για την έλλειψη προκοπής του γιού, αλλά επιλήφθηκε του θέματος με συνοπτικές διαδικασίες. Φαντάζομαι θα θεώρησε ότι κάτι έκανε λάθος στην ανατροφή του και θέλησε να επανορθώσει εμπράκτως. :P
Mia Idea
Η ουσία πάντως είναι μία, να το πάρεις το δαχτυλίδι και να το φοράς και να το χαίρεσαι επειδή βρήκες έναν άνθρωπο που σ'αγαπάει και σε υπολογίζει και σε σέβεται (κι αυτός κ η μάνα του, έχει σημασία). Γιατί ειδεμή...όπως το πήρες έτσι θα το βγάλεις και θα το πετάξεις ως ανάμνηση πικρή.Αν σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος τότε πάντα κάτι θα υπάρχει να σε προβληματίσει. Πριν παντρευτούμε επικεντρωνόμαστε στα μονόμετρα των άλλων δεξιά κ αριστερά κ νιώθουμε μειονεκτικά που εμάς ακόμα δεν βρέθηκεκανένας να μας το προσφέρει. Μόλις έρθει το μονόμετρο μπορεί να αρχίσουμε πχ να νιώθουμε πως όλοι μας κοιτάνε στο δάχτυλο κ μας ζηλεύουν για την κοτρώνα μας, και σκεφτόμαστε ουφφ αυτό μου έλειπε τώρα η γλωσσοφαγιά του ενός και του άλλου, και που να ήξεραν κιόλας πόσο χάλια περνάω εγώ στο γάμο μου.Και τέλος, βασικό, το δαχτυλίδι αξίζει όταν στο πάρει ο άλλος με την καρδιά του, όχι επειδή τον έπεισες ότι έτσι πρέπει ούτε φυσικά μετά από παρακάλια γιατί "το θέλεις τόσο πολύ". Και αν μιλάμε για περιπτώσεις που ο άντρας ή τα πεθερικά το αγοράζουν για να "δέσουν" και να υποτάξουν τη γυναίκα τότε ενδείκνυται το νέο στυλ "σας γραφω, σας χωρίζω το μονόπετρο ανεμίζω" όπου ακυρώνεις οποιοδήποτε συμβολισμό βέρας κ μονόμετρου κ συνεχίζεις να τα φοράς πανηγυρικά και ως χωρισμένη.
boxer
#3 Το messenger μπορεί να μην είναι τηλέφωνο, αλλά ότι και να συμβαίνει στον άλλον - είτε είναι στο ντους είτε στον Κρόνο, δεν μπορούμε να δικαιολογούμε εσαεί την αγένεια. Αυτός που δεν απαντάει είναι ανάγωγος, πάει και τελείωσε.
Ανώριμος/η
Ανώριμος/η
3. "έχεις δοκιμάσει να πεις τι σε ενοχλεί αντί να κάνεις «τα ίδια» και να στενοχωριέσαι επειδή κανείς δεν κατάλαβε ότι έκανες «τα ίδια;»"όταν αυτό το καταλάβουμε όλοι μας φίλη Λένα, ο κόσμος θα γίνει πολύ καλύτερος
hey there
#2 Και εγω θεωρώ ολη αυτή την "παράδοση" της πρότασης γάμου που γίνεται από τον άντρα συνοδεία δαχτυλιδιού εξαιρετικά παρωχημένη.Για μένα αντιπροσωπεύει μια νοοτροπία λίγο υποτιμιτική για τις γυναίκες.Κάντε όπως νιώθετε καλύτερα σαν ζευγάρι, μπορείτε να συνδυάσετε τις επιθυμίες και των δυο. Και δαχτυλίδι (δε χρειαζεται να κοστίζει μια περιουσία, υπάρχουν άπειρες επιλογές), και ταξιδάκι!
daydreamcatcher
#2Mπορειτε να αποφασισετε ποσα λεφτα θέλετε να ξοδέψετε για να γιορτάσετε την απόφαση σας να παντρευτείτε, να πάτε ταξίδι με αυτά τα λεφτά, και την τελευταία μέρα του ταξιδιού, με ότι ποσο σας έχε απομείνει να πάρετε μαζί ένα δαχτυλίδι. Είτε κοστίσει 10 ευρώ είτε 100, θα είναι μια ωραία ιστορία να θυμάστε, θα σας ενώνει και θα χετε και κάτι να δείχνετε σε όποιον ρωτάει (αλήθεια τωρα τα ρωτάνε αυτά?) και ας μην είναι ακριβώς αυτό που περίμεναν...
βλαχάκι (το)
βλαχάκι (το)
#7Αυτό όμως που θέλω να ρωτήσω είναι, εάν είναι λογικό (δεν ξέρω τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω.. Θεμιτό;!) να αισθάνομαι εγώ "άβολα" με τον πατέρα μου, γιατί εμένα δε μου έχει κάνει κάτι "κακό" Μα, φυσικά και είναι λογικό. Το αντίθετο θα μου φαινόταν περίεργο για να είμαι ειλικρινής.Πάντως, μπράβο σου που διατίθεσαι -εμπράκτως- να βοηθήσεις την μαμά σου αν ποτέ την "έβλεπε αλλιώς", πολλοί είτε δεν είναι εις θέσιν να μπορούν να βοηθήσουν (είναι εξαρτώμενα μέλη δλδ), είτε δεν θα ήθελαν να μπουν σε μία τέτοια διαδικασία. Ίσως είναι καλό γι' αυτήν -μόνο και μόνο- να ξέρει ότι είσαι εκεί.
Λυ Τσέρυ
Λυ Τσέρυ
#3Αχ θε μου, ελπίζω να μην υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν έτσι, γιατί τοτε είμαι ένα τέρας που έχει πληγώσει πολύ κόσμο.Και τώρα που το καλοσκέφτομαι μ έχουν εκδικηθεί κι εμένα πολλές φορές. Τι να πεις, ένα πεδίο μάχης έχει καταντήσει αυτός ο κόσμος.Αγαπητή εξαδέλφη μην πληγώνεσαι σα να σε στήσαν σε ραντεβού κάθε φορά που δε συνεχίζουν τη συζήτηση. Μια κουβέντα στο ίντερνετ μπορεί να εισβάλλει στη ζωή σου ανα πάσα στιγμή, δε σημαίνει οτι είσαι υποχρεωμένος να είσαι διαθέσιμος οπότε και για όση ώρα και για οποιοδήποτε θέμα αποφασίσει ο άλλος. Το οτι αρχικά σου απάντησε δε τον δεσμεύει να σου αφιερώσει ολο του το απόγευμα πχ. Αυτό είναι άγραφη γνωση που έχουν ολοι(well) οι άνθρωποι τον 21ο αιώνα. Και γι αυτό, πίστεψε με, κανείς δεν έχει πάρει πρέφα τα εκδικητικά σου καμώματα. Καλό θα είναι να το αποδεχτείς αυτό, καθώς επίσης και να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί σε πειράζει τόσο. Χτυπάνε καμπανάκια για ενδεχόμενα θεματάκια με την προσοχή που λαμβάνεις από τους άλλους και με την αυτοεκτίμησή σου. Αυτα χτίζονται απο μεσα προς τα έξω και όχι τούμπαλιν. Μια καλή ενδοσκόπηση με μια μείωση των απαιτήσεών σου από τους άλλους σε τέτοια ζητήματα και θα γίνεις περδίκι!
BabyDoll
BabyDoll
#7 Είναι γονείς σου και είναι αδύνατον να τους δεις μόνο ως "συνανθρώπους" ή όπως ένα τρίτο ζευγάρι που έχει πρόβλήματα. Μας λες οτι δεν σου έκανε κάτι κακό όμως η απουσία του στην διαπαιδαγώγησή σου ήταν κάτι κακό, κάτι που σε επηρέασε και σου έμεινε ως παράπονο και σε συνδυασμό με την συμπεριφορά του προς τη μητέρα σου (που φαντάζομαι εκφράζουν και κάποιες απο τις απόψεις του ως προς το γυναικείο φύλο) διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη άποψη γι αυτόν. Εχεις κι εσύ παράπονα και προβλήματα με τον πατέρα σου. Αντιμετώπισε αυτά και μην τα κρύβεις πίσω από τα φαινομενικά μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μητέρα σου μαζί του.
Κάστωρ
Κάστωρ
#7 Πως μπορεί να μείνει ανηπηρέαστη η δική σου σχέση με τον πατέρα σου τώρα που έχουν επιβεβαιωθεί οι υποψίες σου από την μητέρα σου; Εξάλλου στο ίδιο σπίτι ζούσατε. Ήξερες. Θα είχες μεγαλώσει με το ίδιο τρόπο αν είχες μια ξεκούραστη μητέρα; μια μητέρα που θα απολάμβανε τον σεβασμό, την υποστήριξη, την αγάπη από τον πατέρα σου; Δεν έχει κάποιος αδικηθεί εκεί πέρα;Μπορείς να αγαπάς τον πατέρα σου, αλλά αν δεν του βροντοφωνάξεις τα λάθη του δεν νομίζω να τα αναγνωρίζεις και στους άλλους ανθρώπους. Ακόμη, είναι θέμα τάξης και ισορροπίας για όλη την οικογένεια και για τον κάθε ένα ξεχωριστά. Αχ! αυτή την μάνα και γυναίκα, το μοντέλο της οποίας συντηρούμε και διαιωνίζουμε με την σιωπή....
acantholimon
#7.Αυτό που ζεις,είναι μια πολύ συνηθισμένη κατάσταση.Είναι πολλές οι γυναίκες σαν τη μητέρα σου,που παλεύουν με μια ιδιαιτέρως λεπτή ισορροπία.Έχουν παράπονα από τον άντρα τους,κατά βάθος δεν τον θεωρούν ούτε καλό σύζυγο ούτε καλό πατέρα,αλλά προσπαθούν να μην αποκαθηλώσουν την εικόνα του στα μάτια των παιδιών τους.Απ'τη μια πλευρά είναι σωστό.Δε θέλουν να επηρεάσουν τη σχέση πατέρα-παιδιού προβάλλοντας τη μεταξύ τους προβληματική σχέση.Ενίοτε κοροϊδεύουν και τον εαυτό τους,ότι μπορεί να μην είναι ο ιδανικός σύζυγος,αλλά στέκεται σωστά σαν πατέρας.Απ'την άλλη η αλήθεια δεν κρύβεται για πάντα.Το οικοδόμημα καταρρέει.Τα παιδιά μεγαλώνουν και είναι σε θέση πια,να δουν ξεκάθαρα,αυτά που ίσως μόνο ένιωθαν,αλλά δεν ήξεραν πώς να τα ερμηνεύσουν.Συνειδητοποιούν πολλές φορές,ότι ακόμα και τα συναισθήματα αγάπης προς τον πατέρα τους,είναι αποτέλεσμα προσπάθειας της μάνας τους,να χτίσει αυτή τη σχέση.Οι ίδιοι οι πατεράδες ίσως να μην έχουν ασχοληθεί ποτέ.Η μάνα μαθαίνει σ'αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά,να αγαπάνε τον πατέρα τους,να τον σέβονται,να τον έχουν ψηλά.Φτάνει η ώρα,που αναρωτιέται κάποιος,όπως εσύ καλή ώρα,πώς γίνεται,να αγαπάνε έναν άνθρωπο,που πληγώνει συστηματικά τη μητέρα τους και δεν έχει κάνει κάτι,να δείξει νοιάξιμο,ενδιαφέρον,να παρέχει ασφάλεια,που να δικαιολογεί την αγάπη τους προς αυτόν.Να τον ξεαγαπήσουν έτσι ξαφνικά δε γίνεται.Ούτε είναι εύκολο,να πει κάποιος,ναι,ο πατέρας μου δεν είναι καλός.Άλλωστε ποτέ δεν είναι άσπρο-μαύρο αυτά.Νιώθουν όμως παράλληλα την ανάγκη,να υποστηρίξουν τη μάνα,τον άνθρωπο,που ήταν πάντα πραγματικά δίπλα τους.Πώς να το κάνουν,χωρίς να αισθάνονται,ότι αυτό είναι κάποιου είδους προδοσία προς τον πατέρα,που έχουν μάθει,να τον εκτιμούν,αλλά και έχουν ανάγκη,να τον εκτιμούν;Απίστευτα μπλεγμένο κουβάρι.Θέλει δουλειά,να χτίσεις απ'την αρχή τη σχέση μαζί τους ως ενήλικος άνθρωπος πια κι όχι σαν παιδί.Να κατανοήσεις τα λάθη τους,να αναγνωρίσεις τα σωστά τους,να αφήσεις πίσω ενοχές,να αγκαλιάσεις τον καθένα ξεχωριστά για αυτό που είναι.Ίσως κι αυτό που η κοινωνία τους έμαθε ή τους υποχρέωσεσε να είναι.Δεν είναι κακό,να ζητήσεις και μια βοήθεια.Θα σε βοηθήσει και στις δικές σου σχέσεις με μελλοντικούς συντρόφους και παιδιά.
αμύριστο λουλούδι
αμύριστο λουλούδι
#2, είναι ελληνικό έθιμο αυτό με το δαχτυλίδι;;;; Ακόμα και στον αρραβώνα βέρες βάζει το ζευγάρι. Αλήθεια υπάρχει κόσμος που θα αναρωτηθεί για το δαχτυλίδι που σου πήρε;;; Έχω μείνει τόσο πίσω; Νομίζω προέκυψε από τις πολλές αμερικάνικες ταινίες.Βέβαια, επειδή εγώ περπατάω τα πενήντα, μπορεί απλά να έχω μείνει πίσω....Ας με διαφωτίσει κάποιος/α πιο νέα/ος please
BabyDoll
BabyDoll
Το δαχτυλίδι αρραβώνα δεν είναι αμερικανιά, υπάρχει σαν έθιμο από τον 13ο αιώνα και προήλθε από τους Ρωμαίους και μπαίνει στον παράμεσο του αριστερού χεριού. Μετά τον γάμο σε κάποιες χώρες όπως στην Ελλάδα ή στην Ισπανία φοριέται η βέρα στο δεξί χέρι. Το ελληνικό έθιμο είναι οι βέρες που τις ευλογεί/σταυρώνει ένας παππάς. Ομως λίγα ζευγάρια νομίζω ακολουθούν αυτό το έθιμο.Είμαι 30 και όλες οι φίλες/γνωστές/συνάδελφοι που παντρεύτηκαν ή θα παντρευτούν πήραν δαχτυλίδι αρραβώνων οπότε φαντάζομαι οτι τώρα έχει γίνει και "ελληνικό έθιμο" (τα έθιμα αλλάζουν με το πέρας του χρόνου). Βέβαια κανείς δεν θα αναρωτιέται για το δαχτυλίδι, είναι ένας συμβολισμός περισσότερο για το ζευγάρι. Κι αν η εξομολ δεν το θέλει ας της πάρει ένα κολιέ ή βραχιόλι
caravan
caravan
Αν μου επιτρέπετε:To δαχτυλίδι αρραβώνα στην ρωμαϊκή εποχή δεν συμβόλιζε αυτό που συμβολίζει σήμερα κι απόδειξη είναι ότι η υποψήφια νύφη λάμβανε ΔΥΟ δαχτυλίδια: ένα από χρυσό κι ένα από σίδηρο. Το έθιμο συμβόλιζε την διττή υφή του δεσμού: δημόσια κι ιδιωτική σφαίρα. Οι πρέσβεις και οι διπλωμάτες είχαν χρυσά δαχτυλίδια εξίσου ενώ οι απελεύθεροι είχαν σιδερένια. Αναφέρονται αυτά στην "Φυσική Ιστορια" του Πλινιου στο 33.4.12Ο γάμος στην Ρωμαϊκή περίοδο είχε τελείως διαφορετική υφή από τον σημερινό και η νύφη είχε αυξημένα δικαιώματα οικονομικής και κοινωνικής προστασίας που διατηρούσε μετά τον γάμο. (Φανερά στα ζητήματα κληρονομικών/υιοθεσιών που ήταν πολύ δημοφιλείς εξ αυτού κλπ.)Στους "βαρβάρους" (με την μεσαιωνική έννοια των μη γκρεκορωμαϊκά προερχόμενων) αντίθετα το δαχτυλίδι είναι συμβολική υπόμνηση της υποταγής της νύφης και των "δεσμών της". Και διατηρήθηκε το σίδερο. Όποιος έχει υπόψιν την "Ιστορία της Ο" θυμάται την αμίμητη φράση "le fer vous va bien" (στα γαλλικά σημαίνει ΚΑΙ το σίδηρο σας ταιριάζει αλλά ΚΑΙ τα δεσμά σας ταιριάζουν.)http://corpusornamentum.canalblog.com/archives/2014/10/14/30765372.htmlΟ δε συμβολισμός του αριστερού χεριού πέραν της "φλέβας που επικοινωνεί με την καρδιά" (που αναπαράγεται κατά κόρον στην ποπ κουλτούρα) έχει να κάνει με κάποιον πολύ πιο πεζό λόγο. Ο γαμπρός κρατάει την νύφη και την βέρα του (την δική του) με το αριστερό χέρι ώστε να έχει ελεύθερο το δεξί (ως κυρίαρχο) πρόχειρο ανά πάσα στιγμή για να πιάσει το δεξί. (Στις εποχές εκείνες καραδοκούσαν εχθροί πάντου και σου σφύριζαν μαχαιριές από το πουθενά.)Η βιβλιογραφική παραπομπή είναι στο βιβλίο του Charles Panatti "Extraordinary Origins of Everyday Things" (το οποίο και συνιστάται). Επειδή γνωρίζω περιστατικό ατόμου που έχασε δάχτυλο από δαχτυλίδι (όχι βέρα) που "πιάστηκε" σε κιγκλίδωμα ενώ ο ίδιος τραβήχτηκε απότομα τείνω να πιστέψω την εκδοχή αυτή. Νομίζω το μονόπετρο "έγινε" ελληνικό έθιμο σε μια διάθεση ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ ώστε "να μην χάσουμε" (because I'm worth it που λέει κι η L'Oreal). ;)
πόντια international
πόντια international
Νομίζω το μονόπετρο "έγινε" ελληνικό έθιμο σε μια διάθεση ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ ώστε "να μην χάσουμε" Πηγή: www.lifo.grΣτο σημείο αυτό, ενός λεπτού σιγή, για όλους εμάς που δε φτάνει που όταν ήρθε η ώρα να επισημοποιήσουμε τις σχέσεις μας, δε φτάνει που μας πέθαναν οι γονείς/που δεν είχαμε ποτέ γονείς/που είχαμε αλλά και δεν είχαμε/που είχαμε αλλά δεν μπορούσαν, είχαμε και ΣΥΡΙΖΑ από πάνω, και το παίξαμε διαφορετικοί υπογράφοντας σύμφωνο συμβίωσης και όχι μονόπετρο δεν πήραμε, αλλά ούτε πλαστικό διαφημιστικό τασάκι μας χάρισε κανείς, επειδή δεν μοιράσαμε μποΝμποΝιέρες.:D Και από την άλλη νιώθουμε έτσι μια απίστευτη ικανοποίηση, ότι δεν θόλωσε κανένα διαμάντι τα μάτια μας όταν αποφασίζαμε να παντρευτούμε, δεν μας χρύσωσε κανείς για να μας ελέγχει μετά, δεθήκαμε με τις πιο μικρές χειροπέδες που βρήκαμε και κανείς δεν τις ευλόγησε, γι'αυτό και όταν τις φορέσαμε, η ευθύνη ήταν όλη δική μας. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Αλλά σαν την ελευθερία της προσωπικής επιλογής, τίποτα.(Εννοώ, φυσικά αν θέλαμε να κάνουμε αυτό που επικρατεί κοινωνικά, θα το κάναμε. Το ότι δεν το κάναμε, ήταν σ'ένα βαθμό ανάγκη, και σ'έναν μεγαλύτερο, ΕΠΙΛΟΓΗ. Όχι να κάνουμε το διαφορετικό, @ Ψηλά τακούνια, αλλά αυτό που θέλουμε. Τυχαίνει να είναι διαφορετικό.)
BabyDoll
BabyDoll
Μα δεν ανέφερα το συγκεκριμένο έθιμο επειδή συμφωνώ με τον συμβολισμό που είχε πριν 8 αιώνες, απλά ήθελα να ανεφέρω οτι δεν είναι ένα νέο αμερικάνικο έθιμο. (και στην Ελλάδα το έθιμο της προίκας ήταν αρκετά υποτιμητικό, μια γυναίκα είχε αξία όση της προίκας που έδιναν οι γονείς της αλλιώς δεν άξιζε να παντρευτεί).Πολλά έθιμα έχουν μια πατριαρχική προέλευση και τα συνεχίζουμε για λόγους παράδοσης. Το επίθετο που αλλάζει μετά τον γάμο πχ (και ειδικά η αλλαγή της κατάληξης που υποδηλώνει οτι η γυναίκα ή κόρη ανήκει στον άντρα) κι όμως πολλές γυναίκες συνεχίζουν να το αλλάζουν και τα παιδιά να παίρνουν μόνο το επίθετο του πατέρα. Ναι, τα ελληνικά έχουν γένη οπότε η κατάληξη θα μπορούσε να αλλάζει γι αυτό όμως υπάρχουν κι άλλες γλώσσες με γένη (γερμανικά πχ) όπου το επίθετο δεν αλλάζει.Στις μέρες μας γίνεται κυρίως για χάριν ευκολίας. Πολλά ελληνικά επίθετα είναι μεγάλα επομένως δεν είναι πολύ πρακτικό να έχουμε δύο όπως το πατριαρχικό κατάλοιπο του να χάνεται το επίθετο της γυναίκας και να μένει του άντρα συνεχίζει. Στις μέρες μας δεν σημαίνει βέβαια οτι η γυναίκα και τα παιδιά ανήκουν στον άντρα (όπως συνέβαινε παλιά) αλλά οτι ανήκουν στην ίδια οικογένεια.Η συζήτηση αυτή χωρά πολλή ανάλυση. Εχουμε υιοθετήση πολλά έθιμα από το εξωτερικό (χριστουγεννιάτικο δέντρο, αγιος βασίλης που μένει στον βόρειο πολο κλπ). Ενα ακόμα, ειδικά αν συμβολίζει κάτι για κάποιους, δεν νομίζω να υπονομεύσει την πολιτιστική μας κληρονομιά και τον ελληνικό φεμινισμό.
caravan
caravan
Babydollγια τ'όνομα της Μπαστέτ μην θεωρηθεί ότι το ανέφερα για να σε "μαλώσω" που το είπες. Ζητώ συγγνώμη αν έτσι επικοινωνήθηκε. (Κι εδώ που τα λέμε λάθος μου που επέμεινα να το πω όχι σε ένα αλλά δύο σχόλια). Να το ξεκαθαρίσω λοιπόν. Ανέφερα τον συμβολισμό επί παρελθοντικών χρόνων επειδή νομίζω το κοινό της στήλης αγαπά τις μικρές και σκαμπρόζικες πληροφορίες και θα διασκέδαζε με την εξήγηση. Όλα αυτά τα πολιτιστικά-ιστορικά-μυθολογικά trivia προσωπικώς τα βρίσκω πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέροντα και τα συλλέγω στα αυλάκια του μυαλού μου απ'όπου και ξεπηδάνε όπως ο φασουλής απ'το κουτί όταν πατάμε το πλήκτρο (ενίοτε είναι κι εξίσου γελοία!) :)Αλίμονο. Δεν κινδυνεύει ούτε η πολιτιστική κληρονομιά της χώρας από τα ξενόφερτα έθιμα (έχουμε 3.5 τόνους δικά μας ήδη!) κι ούτε ο ελληνικός φεμινισμός (άλλωστε εγώ πρώτη κάνω αντισυμβατικές επιλογές μοντέλου συσχετισμού -power excahnge dynamics- όπως έχω αναφέρει χωρίς να θεωρώ ότι αυτό πλήττει τις αντιλήψεις μου για τα 2 φύλα. Πρόκειται για επιλογή.). Τώρα για τα άλλα που λες που είναι πολύ ενδιαφέροντα επίσης. Δύο μικρές παρατηρήσεις που πιστεύω θα σε κάνουν να αισθανθείς και λιγότερο καταπιεσμένη από το male entitlement. Πράγματι το επώνυμο της γυναίκας τιθέμενο στην γενική υποδηλώνει κτήση (είναι συντακτικώς γενική κτητική -κ.Παπαδοπούλου δηλαδή "η κυρία του κυρίου Παπαδόπουλου". Βέβαια η λέξη κυρία από μόνη της υποδηλοί και άλλα πράγματα αλλά το εκτροχιάζω πολύ τώρα αν αναλύσω και αυτό). Όμως όπως περιέργως διαπίστωσα χάρις σε μια γραφειοκρατική παρανόηση που με ταλάνιζε επί έτη στις ταυτότητες από μια χρονολογία και μετά δεν εγγράφεται το επώνυμο του συζύγου! Οπότε επισήμως δεν είμαστε κανενός! {Παρενθετικά εμένα αυτό με χάλασε ελαφρώς ως προς το εξής και αναρωτήθηκα: Αν κάποιος έχει ένα ατύχημα και βρεθεί σε δημόσιο νοσοκομείο ή κάτι αντίστοιχο πώς θα αποδείξει ότι είναι συγγενής ώστε να μπορεί να αποφασίσει για κρίσιμα ιατρικά θέματα που μπορεί να κληθεί για τον σύντροφο ή τα παιδιά; Δεν έχουμε πάντοτε πάνω μας ληξιαρχική πράξη γάμου ή σύμφωνο. Δεν είναι και πολύ πρακτικό ο άλλος να πεθαίνει ας πούμε και να πρέπει να υπογράψεις να γίνει μια ιατρική πράξη για να σωθεί και να τρέχεις να βρεις το κατάλληλο έγγραφο! Τέλος παρένθεσης}Επίσης η προίκα νομικώς υφίστατο ως προστασία της γυναίκας. Και το έθιμο έλκει την καταγωγή της από την Ρωμαϊκή εποχή όπου η περιουσία δεν μεταβιβαζόταν στον σύζυγο αλλά παρέμενε στην πατρική οικογένεια όπως ακροθιγώς άφησα να εννοηθεί άνωθεν. Στην χώρα μας που υπήρχαν πολλές φτωχές οικογένειες και είχαμε φαινόμενα τύπου "Η Τιμή Της Αγάπης" οπωσδήποτε με υποτιμητική χροιά για τη γυναίκα εκδηλωνόταν. Όμως στις μεγάλες περιουσίες έχει ένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος γιατί τις προστατεύει. Αν έχουμε τους νομομαθείς σήμερα στην παρέα θα με επιβεβαιώσουν το δίχως άλλο.Δηλαδή εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τα ζητήματα δεν είναι μονοδιάστατα αλλά πολυδιάστατα κι αυτό που εκ πρώτης φαίνεται κάπως μπορεί πίσω του να κρύβει συνυποδηλούμενα που δεν έχουμε φανταστεί. Είναι ωραίο να τα αναφέρουμε και να τα συζητάμε κι ας μακρηγορούμε κάποτε. Νομίζω...
Μάρα Φέτη
#3 Vintage alert:Είμαι από τους «αρχαίους», που έχουν μεγαλώσει χωρίς κινητό, ίντερνετ, σόσιαλ, χωρίς καν ασύρματο τηλέφωνο. Τηλέφωνο ήταν μόνο το σταθερό του σπιτιού, είχε σπιράλ καλώδιο και ναι, πρόλαβα και το στρογγυλό καντράν. Στην εφηβεία μου, σ’ εκείνη την ηλικία που θες να μιλάς με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φίλες, έπρεπε να κάθομαι σε μία καρέκλα στο χωλλ και να μην κάνω τίποτα άλλο. Έπρεπε επίσης να τηλεφωνήσω στη φίλη μου σε ώρα που δεν ήταν κοινής ησυχίας (ναι, υπήρχε και μεσημεριανή σιέστα), να μιλήσω ευγενικά σε όποιον «μεγάλο» το σήκωνε και να ξέρω πάνω-κάτω τα ωράριά της για να την πετύχω σπίτι.Έχοντας μεγαλώσει σε αυτή τη συνθήκη επικοινωνίας, σχεδόν μ’ ενοχλεί αυτή η αμεσότητα του κινητού, η οποία έχει τερματίσει με τα messenger και τα viber κλπ.. Οδηγώ στην εθνική οδό ή είμαι σε ραντεβού με πελάτη ή σφουγγαρίζω, μπιπ μπιπ το κινητό και δεν ξέρω αν κάτι έπαθαν οι γονείς μου και πρέπει να τρέξω ή αν μου στέλνει hi στο viber ο κάθε άσχετος (αυτή η μάστιγα). Όπως κατάλαβες φίλε/η #3, είμαι απ’ αυτούς που αφήνουν την κουβέντα στο messenger στη μέση. Ενίοτε απλά βαριέμαι να γράφω και αν είναι ανάγκη, στέλνω ηχητικά.Κάθε μήνυμα που στέλνουμε είναι μία μικρή εισβολή στην καθημερινότητα του άλλου. Δες το έτσι και δεν θα απογοητεύεσαι που δεν σου απάντησαν άμεσα. Το αν σε συμπαθεί ο άλλος ή αν είναι φίλος, δεν φαίνεται από μηνύματα. Μερικοί άνθρωποι απλά δεν το ‘χουμε μ' αυτόν τον τρόπο.
Mia Idea
Έτσι, κι εγώ την έζησα αυτή την εποχή αν και στην εφηβεία είχαμε ήδη φτάσει στην τεχνολογία του ντούπλεξ και έτσι τουλάχιστον γλίτωσα το σκαμνί στο χωλ.Αυρό που με τρελαίνει είναι ότι η μάνα μου δεν μπορεί επ'ουδενί να κατανοήσει γιατί (και λόγω άποψης, ότι δεν μπορεί να περιμένετε να είμαι πάντα διαθέσιμη) δεν σηκώνω το κινητό.
Μάρα Φέτη
Mia idea, η δική μου μητέρα δεν μπορεί να κατανοήσει ότι αν δεν σηκώσω το κινητό εκείνη τη στιγμή, θα δω την αναπάντητη κλήση και θα την πάρω πίσω, πράγμα που το κάνω πάντα. Επιμένει να μου αφήνει άκυρα μηνύματα στον τηλεφωνητή, του τύπου "ναι... έλα... σε πήρα και δεν σε βρήκα .... άντε, καλημέρα". Της έχω εξηγήσει 1000 φορές ότι για να τ' ακούσω αυτό χρεώνομαι. Τίποτα. Προφανώς λόγω ηλικίας δεν μπορεί να το εμπεδώσει. Πλέον έχω παραιτηθεί απ' την προσπάθεια.
"Σκιάς όναρ άνθρωπος"
Αγαπητό #2 φιλικό μου ζευγάρι έκανε αυτό που σκέφτηκες πάνω-κάτω: το αγόρι πρότεινε στην κοπέλα του "ή δαχτυλίδι ή ταξίδι στην Αμερική". Μην τα πολυλογώ, γύρισαν τις ΗΠΑ όσο περισσότερο μπορούσαν σε ένα δίμηνο. Υποθέτω ότι σκέφτεστε να κάνετε τον γάμο σε ένα, ενάμιση χρόνο οπότε μπορείς να πεις στον φίλο σου να πάτε το ταξίδι νωρίτερα και κοντά στο γάμο να σου πάρει ένα δαχτυλίδι 200-300 ευρώ, ανάλογα τι σας παίρνει με τα υπόλοιπα έξοδα του γάμου. Υπάρχουν πολύ όμορφα δαχτυλίδια σε αυτή την τιμή, δεν είναι ανάγκη να ξοδέψετε 800 ευρώ εφόσον δεν έχετε την άνεση. Ή ψάξε σε διάφορες σελίδες ελληνικών κοσμηματοπωλείων (δεν μπορώ να πω ονόματα αλλά δεν εννοώ τα πολύ γκράντε), βρες ένα που σου αρέσει σε τιμή που θεωρείς λογική και πες του αυτό θέλω, αυτό μου αρέσει, αυτό θέλω να φοράω ως μονόπετρο για το γάμο μας κλπ.
φούστα κλαρωτή
φούστα κλαρωτή
γελάω μόνη μου στο γραφείο γιατί κι εμείς είχαμε πει "ή δαχτυλίδι ή Αμερική" και τελικά ούτε Αμερική πήγαμε ούτε κοτρώνα έχω στο χέρι μου. Βασικά δεν ήθελα μονόπετρο γιατί δε φοράω κοσμήματα τέτοιου τύπου, δεν ταιριάζουν με το στυλ μου, άσε που θα είχα μονίμως άγχος μην το χάσω ή το χαράξω. Εγώ πάντως δεν κατάλαβα αν η #2 θέλει πραγματικά ή απλά σκέφτεται τι θα πουν οι άλλοι.
caravan
caravan
Maggie πολύ φοβάμαι ότι κι αυτό μύθος είναι (όπως γίνεται προφανές σήμερα έχω ασχοληθεί με τα κοσμήματα κάπως παραπάνω). https://www.gia.edu/gia-news-research/how-protect-diamond-chippinghttp://www.mazaldiamond.com/blog-en/can-diamonds-chip-and-crack/https://www.pricescope.com/community/threads/what-can-damage-a-diamond.147347/Eπίσης τα διαμάντια ΔΕΝ είναι σπάνια. Ας πούμε ένα κατακόκκινο ρουμπίνι Βιρμανίας είναι πολύ σπανιότερο. Απλώς έγιναν καρτέλ που καθόρισε τις τιμές...https://www.gemsociety.org/article/are-diamonds-really-rare/YΓ. Kι εγώ μπριγιάν μονόπετρο έχω ως δώρο (καθώς κι άλλα αδαμάντινα κοσμήματα) αλλά καλύτερα να τα είχαμε φάει αλλού τα συγκεκριμένα χρήματα.
"Σκιάς όναρ άνθρωπος"
no-no στην αρχή κάπου τόσο υπέθεσα και εγώ ότι τους πήγε, βέβαια φιλοξενήθηκαν σε φίλους και συγγενείς τους, σε διάφορες πολιτείες, οπότε σε ένα μεγάλο βαθμό γλύτωσαν μέρος απ΄τα έξοδα διαμονής. Επειδή ξέρω τα παιδιά, εκείνος έχει πολύ καλό εισόδημα, με λίγη οικονομία παραπάνω μια χαρά μαζεύεται το ποσό, όχι κάθε τρεις και λίγο, σε ένα βάθος χρόνου. Θέλω να καταλήξω στο ότι δε μου φαίνεται πλέον τόσο εξωγήινο όσο όταν το πρωτοάκουσα, δεδομένων των συγκεκριμένων συνθηκών του συγκεκριμένου ζευγαριού.
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
Βλεπετε που κανενας αντρας δεν συμμετεχει στην συζήτηση; ο λογος απλος, πολυ απλα δεν μας νοιαζει απλα ξερουμε ότι νοιαζει εσας. Αποδειξη που σας νοιαζει; οοοολες αυτες οι συζητήσεις σε όλο τους το λεπτολογικο μεγαλείο...αρα; παρτε μια κοτρωνα (αναλογη της τσεπης, συμβολιστικα ή κοινωνιη ιεραρχιση ότι ορεγετε εκαστος) και ενα ταξιδάκι στη κατω/ανω ραχουλα και καλους απογόνους (ή μη , ότι θελει το καθε ζευγαρι). Για το αμερικα σε αλλη δεκαετία δεν πειράζει ;p
Μάρα Φέτη
ΠοκοπίκεΣτο #2 πάντως ο άντρας είναι αυτός που θέλει να πάρει δαχτυλίδι σώνει και καλά. Η γυναίκα στην πραγματικότητα δεν το 'χει όρεξη και αμφιταλαντεύεται για να μην τον στεναχωρήσει.
πόντια international
πόντια international
Καλά, γενικώς δε συμμετέχουν ιδιαίτερα οι άντρες στις συζητήσεις εδώ, αλλά δε θα έβαζα στοίχημα ότι στην περίπτωση αυτή οφείλεται στο ότι αδιαφορούν γιατί ξέρω τόσους που είναι πέρα βρέχει στα τυπικά αυτά, όσους και της λογικής ότι το τι υλικό μπορούν να προσφέρουν προ του γάμου, είναι δείκτης ανδρισμού και γαματοσύνης.Πολλοί άντρες μπαίνουν στη διαδικασία ανεύρεσης Του Δαχτυλιδιού προκειμένου να εντυπωσιάσουν και είναι εκείνοι που έχουν ανάγκη αυτή την επιβεβαίωση. Για την ιστορία, μιας που την άρχισα, να πω ότι στη δική μας περίπτωση, η "φασαρία" για το δαχτυλίδι ξεκίνησε πραγματικά βλακωδώς και πολύ χλιαρά. Ήθελα κάτι που να συμβολίζει την απόφαση μας, τη δέσμευση, την αγάπη, όλο αυτό το ρομαντικό αλλά και πολύ ρεαλιστικό και πολύ προσωπικό. Επειδή το ήθελα εγώ, με ρώτησε τι θα ήθελα. Κατέληξα στο δαχτυλίδι,για Χ λόγους, πρακτικούς και ρομαντικούς. Μου πρότεινε τότε να πάρουμε ένα καλό, δλδ ακριβό, μιας και αν παίρναμε βέρες εκείνος δεν θα τη φορούσε, δεν τον βολεύει. Είπαμε ένα ποσό αξιόλογο και άρχισα να ψάχνω. Όσο κοιτούσα, τόσο το μονόπετρο φαινόταν μονόδρομος:Οτιδήποτε έβλεπα σε άλλο δαχτυλίδι, αν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις μου (αισθητική, αρμονία με το χέρι μου που δεν είναι ακριβώς πριγκιπικό, διαχρονικότητα) ξέφευγε στην τιμή. Στα χρήματα που διαθέταμε από την άλλη, τα δαχτυλίδια εκτός μονόπετρων που έχει ποικιλία, μου φαίνονταν υπερτιμημένα, στα 3-4 κοσμητοπωλεία που μπήκαμε, όποτε το θυμηθήκαμε. Πήραμε απλές πλατινένιες βέρες τελικά, γιατί σε μονόπετρο μόνο κοτρωνέ ταίριαζε στο χέρι μου όμορφα, από ένα μαγαζί με υπέροχα κοσμήματα στην Κέρκυρα, όπου μπήκα να ρωτήσω τιμή για κάτι άσχετο, η κυρία ήταν εντελώς αξιαγάπητη και αγαπούσε τα κοσμήματα που πουλούσε, είχε ωραία συλλογή με βέρες, βεβαιώθηκα ότι για να πάρω εκείνες που θα ήταν ξεχωριστές ήθελα τα διπλάσια χρήματα, πήραμε οικονομικές και τώρα έχω να ονειρεύομαι μέχρι να ότι μια μέρα θα πάρω ένα ωραίο δαχτυλίδι και να είμαστε καλά και να μαλώνουμε στα βαθιά μας γεράματα που δεν μου πήρε ένα δαχτυλίδι, μόνο τη ζωή μού έφαγε, αυτός να λέει σου είπα αλλά δεν ήθελες. Γιατί αν όλα γίνονται όπως τα θέλουμε, κλαφ'τα, είναι σαν να ταξιδεύεις σε ευθεία, σε παίρνει ο ύπνος.Ό,τι εμπεριέχει συναίσθημα, δεν θα έπρεπε να γίνεται ούτε διεκπεραιωτικά ούτε μελοδραματικά, μόνο αληθινά, να ξέρει ο άλλος τι παίρνει. Και πάλι, γνώμη μου :)
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
αγαπητη μαρία, ξαναδιαβασε αυτοΤι άντρας είναι άμα δεν μπορεί να μου πάρει δακτυλίδι? Πηγή: www.lifo.grκαταλαβες τωρα ποιος είνσι ο προβληματισμος του; πως θα φαινεται αυτος στα ματια της επειδη δεν καταλαβαίνει ακριβως τι παιζει με την προσφορα του δαχτυλιδιου. πρεπει, δε πρεπει; λεει ετσι αλλα ισως νοιωθει διαφορετικα; μου λεει οχι επειδη δεν εχουμε τα οικονομικα και ολα αυτα τα δεν εχει σημασία ετσι κι αλλιως είναι για να μην με στεναχωρήσει που δεν μπορω να της παρω το μονοπετρο που κρυφα επιθυμει; όπως και να εχει θα της παρω ενα....λες να της αρεσει; μακαρι να της αρεσει κτλ...Στην δικη μου εκδοχη (που είναι και η πιο πιθανη στατιστικα πιο πολυ θα αγχωνεται για το εαν εκεινη το θελει ή οχι παρα ότι το θελει ο ιδιος (που σε ως ενα βαθμο θα το θελει κι ο ίδιος)...ΑΛΛΑ! σε καμια περιπτωση (καλα καλα 99%) δεν εχει κανει τις σκεψεις και τις αναλυσεις που διαβασα εδω.Υποψιν δεν είναι κακο που υπάρχει όλη αυτη η αναλυση απλα επιμενω οτι είναι κατα κορον και για τους γνωστους λογους εξαιρετικα εμφυλη ενασχόληση.Ολες οι παντρεμενες ρωτήστε τους συζυγους σας τι σημαίνει για αυτους το δαχτυλίδι και τι οι βερες...η πλειοψηφία μονο για τις βερες θα μπορουν να σας εξηγήσουν, το πιο πιθανο θα εχουν ξεχασει καν την διαφορα δαχτυλιδιου και βερων.Και ο λογος που το στηρίζω αυτο είναι η εμφυλη διαπαιδαγωγηση. Παρε τα παραμυθια: η αγαπημενη ονειρευετε το δαχτυλίδι και ο νυμφιος φροντιζει να το προσφερει...γιατί το ονειρευεται αυτη που αγαπα.Σκεψου το λιγο διαφορετικα: είσαι γλυκατζου αλλα ο συντροφός σου δεν είναι, επειδη σε αγαπαει σου παιρνει σοκολάτες, όχι γιατί του αρεσουν το ιδιο με σενα αλλα γιατί του αρεσεις εσυ....καπως ετσι είναι και το δαχτυλίδι...ο λογος που αγχωνονται είναι επειδη τους αρεσετε εσεις που σας ακουνε να κανετε τετοιες αναλυσεις(ή και γιατί ετσι ηθησται κοινωνικως).Στην εμφυλη αντρικη διαπαιδαγωγηση μαθημα ονειρων δαχχτυλιδιων δεν υπήρξαν ποτε (κατι που οι φεμινιστριες θελουν να αλλαξουν για της γυναίκες), ή προερχόμαστε απο εμφυλες κοινωνίες και εχω στατιστικα δικιο ή εχετε δικιο αλλα η εμφυλη διαπαιδαγωγηση σε μαζικο επιπεδο δεν ήταν ποτε ισχυρη, παντως μονα ζυγα κανεις δεν τα 'χει.Μπορει να είναι απο τις εξαιρεσεις, αλλα η εξαιρεση είναι εξαιρεση.Εγω αμα παντρευτω θα κανω αυτο που ως αντρας διαπαιδαγωγήθηκα να κανω....θα ακολουθησω το πρωτοκολο και θα αγχωθω μονο στο εαν θα της αρεσει αισθητικα....και είμαι ο κανονας.Υ.Γ. ;)
idril
idril
@ ΠοκοπίκοΔηλαδή Ποκοπίκε μου, αν ήμουν εγώ η εκλεκτή της καρδιάς σου, πόσα χρόνια θα έπρεπε να σου πιπιλίσω το μυαλό ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ δαχτυλίδι για να αγνοήσεις την έμφυλη όσμωση κοινωνικών επιταγών και να μας κάνεις δώρο ένα ταξίδι ή μια πτήση με αερόστατο ή μια ελεύθερη πτώση από τα 7000 μέτρα;Ευχαριστώ για την διαφώτιση. ΥΓ. Σοβαρά ρωτάω, θεωρώ πως δεν τα έχω καταφέρει καλά στο πιπίλισμα και προς το παρόν μας σώζει μόνο το γεγονός ότι αδιαφορούμε παντελώς για γάμους και πανηγύρια. Και έχουμε αδιαφορήσει τόσον καιρό που ακόμη και οι έξωθεν σπόντες αραιώσαν. Αλλά ίσως κάποια στιγμή τού κατέβει η φαεινή ιδέα, ε, αν μου παρουσιάσει δαχτυλίδι μπορεί να πάθω και ανεύρυσμα επιτόπου!
Μάρα Φέτη
Ποκοπίκε, καλή σου μέρα!(είδες τι ευγενική που είμαι; Συμμαζεύω τον μισανθρωπισμό που έβγαλα σε άλλο σχόλιο.)Την ίδια φράση διαβάσαμε στο #2, αλλά εγώ διέκρινα μία λεπτή ειρωνεία. ΟΚ, έστω ότι η #2 είναι εξαίρεση (κι εγώ μαζί της και κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια).Αυτό που λες είναι ότι οι γυναίκες περιμένουν το Δαχτυλίδι λόγω της έμφυλης διαπαιδαγώγησης, οι δε άντρες αγοράζουν το Δαχτυλίδι μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τις γυναίκες που διαπαιδαγωγήθηκαν έμφυλα. Καλά κατάλαβα;Έχω ένσταση. Μπορεί ο εκάστοτε άντρας πράγματι να νιώθει ότι με την κίνηση αυτή θα ευχαριστήσει την καλή του, που βεβαίως ως γυναίκα συγκινείται από δαχτυλίδια, ακόμα κι αν του λέει ευθέως το αντίθετο, ενώ εκείνος (οφείλει να;) είναι υπεράνω τέτοιων φθηνών συναισθηματισμών. Αυτή η ανδρική σκέψη όμως από μόνη της είναι τίγκα στον έμφυλο διαχωρισμό.Επίσης, επειδή δεν με πολυπείθει ο απόλυτος αλτρουισμός, είμαι σίγουρη ότι κάπου μέσα στον άντρα που «ξηλώνεται» για το Δαχτυλίδι, υπάρχει κι η κρυφή χαρά ότι έδωσε χρήμα (και χρήμα=ισχύς), γιατί έτσι κάνει ο άντρας ο σωστός και οφείλει να την έχει βασίλισσα την κοριτσάρα του. Κι αυτό είναι θέμα έμφυλης διαπαιδαγώγησης, των αγοριών αυτή τη φορά. Σ’ αυτή τη λούπα νομίζω έχει πέσει κι ο σύντροφος της #2.Δεν ξέρω αν μπορούμε ή αν έχει νόημα να μετρήσουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη την έμφυλη διαπαιδαγώγηση (see what I did there?), αλλά όλους μας επηρεάζει σ’ έναν βαθμό. Πάντως μου κάνει λίγο περίεργο να έχει φτάσει ένα ζευγάρι στην πρόταση γάμου, αλλά ο άντρας ν’ αναρωτιέται πραγματικά σε βαθμό άγχους αν η σύντροφός του θα ήθελε ένα εντυπωσιακό μονόπετρο ή θα προτιμούσε κάτι άλλο ή και τίποτα απολύτως. Ο άνθρωπός του είναι, δεν την ξέρει; Μήπως πρέπει να τη γνωρίσει καλύτερα; Μη χάνουμε και την ουσία του πράγματος.Τώρα αν εσύ Ποκοπίκε μου θέλεις να πάρεις το Δαχτυλίδι, πάρ’ το κι ευχαριστήσου το. Μαζί σου είμαι. Άντε, με το καλό :)
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
αγαπητη μαρία, προφανως και εχεις δικιο περι 'αλτρουισμου', η defacto εμφυλη διαπαιδαγωγηση των αντρων είναι ξεκαθαρα ;προσφερε υλικα αγαθα για να αποδεικνύεις. υποχιν ΔΕΝ λεω τι είναι σωστο αλλα τί είναι στατιστικα υπαρκτο, υπαρχει διαφορα.Αγαπητη idril οσο και να με πιπιλισει ενα δαχτυλίδι θα το λαβει (προφανως όχι μονοπετρο κτλ, αλλα αντιστοιχο του οβολου μου αλλα και της αισθητικης της, πχ πλεον τα ακριβα μεταλλα εχουν χασει την απηχηση τους σε σχεση με αλλα), γιατί; επειδη και να το ψιλοθελει αλλα ακομα και τωρα να μην το θελει δεν το ρισκαρω στα γεραματα να βγαλει παραπονο εστω και μικρο...ενα δαχτυλίδι είναι με 50-100 ευρω εχει καθαρισει όχι η Γκουερνικα τι ψυχη πια εχει ενα δαχτυλιδι; κοσμηματα δεν εχετε κανει σε γενεθλια ακομα και φίλων σας; εδω βαζετε βετο; ταξιδια στα χρονια που θα ερθουν θα πηγαίνουμε και θα δουμε και την Γκουερνικα του Πικασο αμα λαχει. Συν ότι μια ζωη χωρις τις θεατρικότητες της ειναι πολυ βαρετη. Το δαχυλιδι συμβολίζει το και το και αρα δεν το θελω και δεν μου λεει τποτα και τριχες κατσαρες....την στιγμη που μπορεις να απολαυσεις μια θεατρικη σκηνη...πες του 'τι ετσι; πες στα γονατα ρε γομαρι και θα το σκεφτω", καλες οι αναλυσεις αλλα η αυστηρότητα είναι για τα σημαντικα όχι τα πρωτοκολα που προσφερονται για διασκεδασεις.Αλλα σε καμια περιπτωση μην μου λετε ότι σε επιπεδο κοσμηματων/δαχτυλιδιων, αντρες/γυναίκες είμαστε Ισοι. Αλλο τι θα επρεπε αλλο τι συμβαίνει.
caravan
caravan
Mου αρέσει να είμαι λακωνική. Νομίζω το παρακάτω παίζει στο μυαλό πολλών.https://thumbs.mic.com/YzVjY2Y2MzljZSMvdGpQblp3eW9JQk5qZi1KVDUyRkl4SUZqMGRBPS8weDM6NTkweDM3NS8xNjAweDkwMC9maWx0ZXJzOmZvcm1hdChqcGVnKTpxdWFsaXR5KDgwKS9odHRwczovL3MzLmFtYXpvbmF3cy5jb20vcG9saWN5bWljLWltYWdlcy85MDgzZTliMjEwODFhNTZlOWZkNWM0ODUxNzI5MzFmODdjOTY5N2ZjNmY3NjA2M2Q2M2JiODE4NWQwY2EyOTRmLmpwZw.jpg
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
Ποντια συμφωνω με την καταληξη σου, εγω για αυτο λεω ότι σε οποιαδήποτε περιπτωση το δαχτυλίδι και τις βερες(καλα αυτες δεν τις διαπραγματευωμε και εγω ο ιδιος) θα τα παρεις και θα τα προσφερεις, η ζωή εχει συμβολισμους και τα συμβολα χρειάζονται υλικα αντικειμενα...τα ταξιδια ΔΕΝ είναι υλικο αντκειμενα, είναι εφημερα, δεν προσφερονται για ευ όρου ζωης συμβολισμους. Και το κυριοτερο και τα δυο φυλα δημιουργουν και εχουν αναγκη προσωπικους συμβολισμους...Για σκεψουν να του είχες πει να μην παρετε καθολου δαχτυλίδια....παρεπιπτωντως τωρα μου ήρθαν αλλοι συνειρμοι περι γαμων/σχεσεων κτλ...τα πολυ μπλαζε στους συμβολισμους των "πρωτοκολλων" ισως δεν είναι και τοσο καλο για εναν γαμο/σχεση, ισως για να κρατησει και ενας γαμος θελει και το παραμυθι του μαζι με τον ρεαλισμο. Δεν ξερω...το αστειο είναι ότι αυτοι που λενε "δεν με νοιαζει" είναι που τους νοιαζει περισσότερο(όχι ως αποκτηση αλλα τους ταλαιπωρει η σκεψη ρε παιδί μου δυσαναλογα με το "δεν με νοιαζει" τους)...αθεος είμαι, δεν με νοιαζει αν θα κανω θρησκευτικο γαμο ή όχι...γιατί; γιατί δεν με νοιαζει, σε εκκλησια, τεμενος ή δεν ξερω τι θα το αποφασίσει αυτη που θα νοιαζεται περισότερο κι αν δεν νοιαζεται κι αυτη; οτι θελουν τα σόγια!Τελος παντων ενα υλικο αγαθο είναι που προσφερετε για συμβολισμους(και για τους αντρες), όποιοι θελουν να είναι μπλαζε ας κατσουν αργότερα να μουτζώνονται που δωσαν μαχη να μην παρουν/δεχθουν ενα κομματι μεταλλο.
Προσωρινώς ο Ποκοπίκος
Ποντια συμφωνω με την καταληξη σου, εγω για αυτο λεω ότι σε οποιαδήποτε περιπτωση το δαχτυλίδι και τις βερες(καλα αυτες δεν τις διαπραγματευωμε και εγω ο ιδιος) θα τα παρεις και θα τα προσφερεις, η ζωή εχει συμβολισμους και τα συμβολα χρειάζονται υλικα αντικειμενα...τα ταξιδια ΔΕΝ είναι υλικο αντκειμενα, είναι εφημερα, δεν προσφερονται για ευ όρου ζωης συμβολισμους. Και το κυριοτερο και τα δυο φυλα δημιουργουν και εχουν αναγκη προσωπικους συμβολισμους...Για σκεψουν να του είχες πει να μην παρετε καθολου δαχτυλίδια....παρεπιπτωντως τωρα μου ήρθαν αλλοι συνειρμοι περι γαμων/σχεσεων κτλ...τα πολυ μπλαζε στους συμβολισμους των "πρωτοκολλων" ισως δεν είναι και τοσο καλο για εναν γαμο/σχεση, ισως για να κρατησει και ενας γαμος θελει και το παραμυθι του μαζι με τον ρεαλισμο. Δεν ξερω...το αστειο είναι ότι αυτοι που λενε "δεν με νοιαζει" είναι που τους νοιαζει περισσότερο(όχι ως αποκτηση αλλα τους ταλαιπωρει η σκεψη ρε παιδί μου δυσαναλογα με το "δεν με νοιαζει" τους)...αθεος είμαι, δεν με νοιαζει αν θα κανω θρησκευτικο γαμο ή όχι...γιατί; γιατί δεν με νοιαζει, σε εκκλησια, τεμενος ή δεν ξερω τι θα το αποφασίσει αυτη που θα νοιαζεται περισότερο κι αν δεν νοιαζεται κι αυτη; οτι θελουν τα σόγια!Τελος παντων ενα υλικο αγαθο είναι που προσφερετε για συμβολισμους(και για τους αντρες), όποιοι θελουν να είναι μπλαζε ας κατσουν αργότερα να μουτζώνονται που δωσαν μαχη να μην παρουν/δεχθουν ενα κομματι μεταλλο.
Ψηλά τακούνια
Ψηλά τακούνια
#2Υπάρχουν δακτυλίδια και με 50 ευρώ που είναι μια χαρά και μπορείς να τα φοράς μια ζωή. Δεν καταλαβαίνω εσύ γιατί ανακατεύεσαι στην πρόταση γάμου που θα σου κάνει ο συντροφός σου; Η κοινωνία είναι δομημένη έτσι ώστε ο άντρας να κάνει την πρόταση γάμου και η γυναίκα να λέει ναι ή όχι. Το δακτυλίδι, όπως έχω διαβάσει, συμβολίζει την υποταγή της γυναίκας προς τον άντρα, ή τελοσπάντων συμβόλιζε στα πιο παλιά χρόνια. Και τι με αυτό; Ποιός σύγχρονος άνθρωπος το βλέπει έτσι; Αυτό που θέλω να πώ, είναι πως δεν χρειάζεται να αναλύουμε τόσο πολύ τα πάντα και να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό απ'τους άλλους. Ας τον άνθρωπο να κάνει αυτό που θέλει (έστω αυτό που κοινωνικά επικράτησε να γίνεται) και μην είσαι ξενέρωτη.
mplr
mplr
Ποιος σύγχρονος άνθρωπος το βλέπει ετσι; η πλειοψηφία! Γιατί να δείχνει μόνο η γυναίκα δεσμευμένη και όχι ο άντρας δεν το έχω καταλάβει ποτέ!
πόντια international
πόντια international
#7Είναι πολύ τυχερή η μητέρα σου που σ'έχει, όχι με την έννοια ότι της αποκάλυψες κάτι που δεν γνώριζε αλλά επειδή σίγουρα θα την ανακούφισε το να ξέρει πως δεν είναι μόνη. Δεν χρειάζεται να παρέμβεις περισσότερο στη εξής, της είπες ό,τι χρειαζόταν να ξέρει, το λες και μόνη σου βέβαια πολύ σωστά.Είναι μεγάλο βήμα προς την ωριμότητα το να δούμε τους γονείς μας ως ανθρώπους και χρειάζεται να γίνεται με την κατάλληλη προετοιμασία και βοήθεια, για να διαχειριστούμε και την απομυθοποίηση που ακολουθεί. Δύσκολο βέβαια όταν υπάρχει ανισορροπία στη σχέση, να μπορεί να μείνει κρυφή, όσα τετραγωνικά κι αν είναι το σπίτι. Μόνο όταν μπορέσεις να δεις και τους δυο από την ίδια θέση, αν παρατηρήσεις και τους δυο ως να μην υπήρξες παιδί τους, παίρνοντας πληροφορίες για το ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι πριν γίνουν ζευγάρι, θα κατανοήσεις πολλά. Αλλά πρέπει να βεβαιωθείς ότι μπορείς όντως να διαχειριστείς τυχόν επαναπροσδιορισμό στη σχέση σας. Δεν είναι για όλους εύκολο, δεν είναι για όλους δύσκολο. Μπορείς να αναθέσεις σε κάποιον να σε καθοδηγήσει να σκάψεις ή μπορείς να τον κάνεις και μόνη σου αν ξέρεις πώς να σκάψεις με ασφάλεια.
rosa nera
#5 Διατυμπανίζει ότι τελειώνει και πάει για Erasmus το επόμενο εξάμηνο; Δεν την πολυσυμπαθείς έτσι κι αλλιώς(ανταγωνισμός ,ζήλεια ίσως,παίζουν;)για ποικίλους λόγους.Σαυτήν την περίπτωση όμως, δεν φιλοξενείσαι στο σπίτι των δικών της,διότι τα ανταλλάγματα δεν τα αντιλαμβάνονται .ούτε τα ζυγίζουν με τον ίδιο τρόπο,σ αυτό έπεσες λίγο έξω.
πόντια international
πόντια international
#5Το δύσκολο είναι να οριοθετήσεις κάποιον που ενεργεί ακούσια, ασυνείδητα, γιατί σε φέρνει στην άχαρη θέση να του τρίψεις στα μούτρα μια κακή συμπεριφορά του. Η δικιά σου ξέρει πολύ καλά τι κάνει, ή έστω, σίγουρα δεν το κάνει εντελώς ασυνείδητα.Οπότε μη ζορίζεσαι. Πες της εντελώς τυπικά κι ευγενικά, χωρίς χαμόγελο και τύψεις ότι εκτιμάς τη φιλοξενία που σου παρείχαν ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ, αλλά δυστυχώς εσύ δεν μπορείς να τη φιλοξενείς για διαστημα μεγαλύτερο των 3-4 το πολύ ημερών, γι'αυτό άλλωστε μένεις μόνη/συγκατοικείς με 1 άτομο και όχι 2, ό,τι τέλος πάντων ισχύει, προσάρμοσε το. Βρες πρόχειρες δικαιολογίες να έχεις για τις φορές που θα απευθύνεται σ'εσένα όταν θέλει κάτι. Ακόμα κι αν δεν είναι τίποτα για σένα να ανταποκριθείς, μην ανταποκρίνεσαι, δεν χρειάζεται καν να πεις ψέμματα. Ένα "αχ, να σε πάρω σε 2'" ή "πρέπει να είμαι σπίτι σε 15', θα τα πούμε αργότερα", αρκούν αυτά. Δεν είσαι υποχρεωμένη να είσαι διαθέσιμη ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ, επειδή είσαι γενικά διαθέσιμη! Δικός σου είναι ο χρόνος πάνω στη γη, όπως θες θα τον διαθέσεις. Όπως καταλαβαίνεις, τα έχω ζήσει. Βδέλλες παιδί μου, σου ρουφάνε το αίμα και δε χορταίνουν.
rosa nera
#2 Να πάτε ταξίδι παιδιά.Αυτό θες μάλλον,σκέφτεσαι γιατί να επενδυθούν τόσα χρήματα στο δαχτυλίδι ενώ δουλεύετε σαν είλωτες και χρειάζεστε μία ανάπαυλα.Ας αναβάλλετε την αγορά του δαχτυλιδιού ,όχι το ταξίδι.Ο κόσμος τι να πει δηλαδή;Ο,τι λέει συνήθως,δηλαδή ό,τι θέλει.