Βρέθηκα να τσουλάω πάνω κάτω άσκοπα το καρότσι στους αχανείς διαδρόμους του σούπερ μάρκετ. Παντού παραγεμισμένα ράφια , χρώματα που γραπώνουν την αφηρημένη ματιά και ετικέτες κράχτες (ένα συν ένα δώρο), να σου φουσκώνουν τις ανάγκες.
Τσίμπησα , δεν λέω, άνθρωπος είμαι και έπεσα αμαχητί στο επίμονο φλερτ της πλύσης εγκεφάλου. Το καρότσι γέμιζε κι έτσι ένιωθα ότι γέμιζα κι γω .Προχωρούσα προς το ταμείο νιώθοντας την υπέρτατη χαρά , όπως και όλοι οι υπόλοιποι που ψώνιζαν, ότι καταναλώνω . Βουνά προϊόντων , πέρναγαν σε χρόνο ντε-τε μπροστά από το σκάνερ και κάθε barcode που διαβαζόταν επιτυχώς από την λέιζερ κεφαλή , έκανε ένα γλυκό μελωδικό ντιν . Αυτό το αδιάκοπο ντιντίνισμα που τρέλαινε τις αισθήσεις μου,έστελνε την κορδέλα της ταμειακής μηχανής στο Θεό και άδειαζε βίαια το δερμάτινο πορτοφόλι μου .
Επέστρεφα σπίτι με τις σακούλες γεμάτες , αλλά στην πραγματικότητα ότι κουβαλούσα μου ήταν άχρηστο. Γέμιζα τα ντουλάπια αλλά όταν ερχόταν η ώρα που είχα όντως κάτι ανάγκη, ανακάλυπτα ότι δεν το είχα αγοράσει καν. Μα πως γίνεται να μου λείπει ; Τόσα ψώνισα και ξέχασα αυτό; Σε ποιό ράφι ήταν και δεν το είδα; Άνοιγα λοιπόν έναν ντελιριακό διάλογο απορίας με τον εαυτό μου κι έπειτα όταν ερχόμουν στα ίσα μου έριχνα τα αχ και τα βαχ σύννεφο.
Η διαστροφή όμως δεν τελείωνε εκεί... Την επόμενη φορά που πήγαινα για ψώνια έκανα το ίδιο , έτσι είχα συνηθίσει ... έτσι έβλεπα ... έτσι νόμιζα ότι ήταν το σωστό...
Με αποτέλεσμα τα ντουλάπια να είναι ξεχειλισμένα το ψυγείο τόσο γεμάτο που η πόρτα του δεν έκλεινε και το δερμάτινο πορτοφόλι μου...άδειο
Παρόλα αυτά δεν μου πέρναγε καν απ΄το μυαλό να δείξω τον παραμικρό οίκτο σ' αυτή την έρμη δερμάτινη θήκη που από το φούσκωσε – ξεφούσκωσε είχε ξεφτίσει ... Δεν έμμενε λοιπόν τίποτε άλλο παρά να περιμένω την επόμενη μισθοδοσία για να δώσει μια πρόσκαιρη ανάσα στον ατελεύτητο υπερκαταναλωτισμό μου.
Η συνήθεια πλέον στον τρόπο που επέλεγα να καταναλώσω ήταν δεδομένη και όλες οι κινήσεις έβγαιναν μηχανικά . Υπήρχε βέβαια πάντα η καχυποψία ότι πληρώνω πολλά παραπάνω της ποιότητας που προσφέρεται, αλλά μέχρι εκεί. Μια σκέψη έμενε,η οποία νόμιζα κιόλας ότι διαμόρφωνε σε βάθος την καταναλωτική μου συνείδηση.
Μια μέρα που το πορτοφόλι μου βρισκόταν στην χάση του , αποφάσισα να κάνω μια λίστα και με τα λιγοστά μου χρήματα μετρημένα να αναζητήσω μονάχα τα βασικά. Γυρνούσα ώρες ολόκληρες τους διαδρόμους έψαχνα από δω χάζευα από κει ,ώσπου ξαφνικά , ενώ ήμουν μπροστά στις κονσέρβες ψαριού άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Δεν αισθανόμουν καλά , μια ατονία στα όρια της λιποθυμίας μου έκρουε την θύρα. Ορθοστατική υπόταση με ότι αυτό συνεπάγεται.΄΄Μα γυρίζω και τρεις ώρες εδώ μέσα. Τι να κάνω; Να φωνάξω και ποιον ;'' Δεν ήταν κανένας τριγύρω ...Το καλύτερο ήταν να καθίσω κάτω για να συνέλθω, μην πέσω απότομα και χτυπήσω.
Όπως λοιπόν έκανα το βαθύ κάθισμα μου στο πάτωμα, στο τελευταίο ράφι κάτω από τα βαζάκια σολομού και τους φακελωμένους τόνους , πήρε το μάτι μου κάτι κονσέρβες.΄΄Επιτέλους , κάτι αλμυρό '' αναφώνησα ! Παστές σαρδέλες, σώθηκα , ότι ακριβώς χρειαζόμουν για να μου ανέβει η πίεση. Χωρίς να χάσω χρόνο άνοιξα μία και άρχισα να κολατσίζω μέχρι να νιώσω ότι αιματώνονται ξανά τα σχεδόν παραλυμένα μου άκρα. Η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου!
Ποιος να μου το λέγε ότι ένα σαρδελοκούτι με έσωσε από τον όλεθρο της απώλειας των αισθήσεων μου αλλά και της αξιοπρέπειας μου, όταν θα έβρισκαν το αναίσθητο κουφάρι μου φαρδύ πλατύ στο διάδρομο.
Έκτοτε, η καταναλωτική μου συμπεριφορά και θεώρηση άλλαξε άρδην. Ότι χρειαζόμουν ήταν ακριβώς μπροστά στα πόδια μου και δεν μπορούσα να το εντοπίσω γιατί έπρεπε να καταβάλω ένα μικρό κόπο. Βλέπεις στο σούπερ μάρκετ της ζωής, ότι πραγματικά αξίζει να χρειάζεσαι είναι τοποθετημένο στα χαμηλά ράφια . Για να το πιάσεις πρέπει να σκύψεις , άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι προτιμούν να απλώνουν το χέρι τους στα 'προϊόντα' φίρμες (brand names) ευρείας καταναλώσεως και σύντομης ημερομηνίας λήξης.
σχόλια