Ανάλογα τι γλώσσα μιλάνε εκεί που θα περπατήσεις, στον Καναδά και στην Αγγλία το προτιμούν hiking, rambling ή hillwalking, στη βόρεια Αγγλία fell walking, στην Αυστραλία bushwalking.
Και δεν είναι συνώνυμο με το trekking, όπως πολλοί μπερδεύονται, καθότι το δεύτερο περιλαμβάνει και διανυκτέρευση στη φύση, άρα και έναν ελαφρύ εξοπλισμό που θα κουβαλήσεις στην πλάτη.
Εγώ το λέω περπάτημα στη φύση. Το «πάω για hiking» μου κάνει σαν επίφαση, σαν αυτούς που πάνε γυμναστήριο για να καμαρώνουν με τις επιδόσεις τους στα σόσιαλ. Ταπεινά, περπατάω. Δεν ανήκω σε κανέναν ορειβατικό σύλλογο και απεχθάνομαι τις οργανωμένες διαδρομές.
Δεν μπορώ να θυμηθώ από πότε μου προέκυψε αυτή η μανία, αυτή η πείνα να ακολουθήσω οποιοδήποτε μονοπάτι του πλανήτη ανοίγεται μπρος μου, αλλά παρ'όλο που σθεναρά αρνήθηκα να πάρω δίπλωμα και να οδηγήσω, πολύ θα ήθελα να ξέρω πού βγάζει κάθε παραθαλάσσιο ή ορεινό μονοπάτι της γης.
Όταν περπατάμε, δεν μιλάμε! Κάτι τέτοιο μπορεί να ξεφορτίσει στο δεκάλεπτο όλη τη μπαταρία της ενέργειάς μας και επιπλέον, να μας αποσπάσει από τη θέαση των υπερκόσμιων που μας περιβάλλουν. Στο περπάτημα, δεν ισχύουν τα κολλητηλίκια. Μπορεί να μην τα βρεις με τον καλύτερό σου φίλο αλλά να περπατήσεις την πιο μπαλετική χορογραφία με έναν άγνωστο.
Το αυτοκίνητο το θεωρώ κάτι σαν εξάρτηση και πάντα γελάω μέσα μου για όσους μου δηλώνουν πως γνωρίζουν απέξω ένα μέρος επειδή το (προσ)πέρασαν οδηγώντας.
Αν είσαι από κείνους που πηγαίνουν με αυτοκίνητο και στο περίπτερο, μήπως σε ψήσω αν σου πω ότι το περπάτημα είναι δωρεάν, ξυπνάει τη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη, τις ορμόνες της χαράς, ηρεμεί, γεννάει φρέσκα εγκεφαλικά κύτταρα, δυναμώνει τα κόκκαλα, προστατεύει την καρδιά και κάνει πίσω τον καρκίνο του πνεύμονα, ενεργοποιεί τον μεταβολισμό και προσωπικά έχω δει τη ζυγαριά μου να κατεβαίνει 1 κιλό μετά από μια γενναία, επτάωρη διαδρομή. Όπως και να'χει, στα δυό μου πόδια χρωστώ εκατοντάδες χιλιόμετρα από μαγικές εικόνες, τρισδιάστατα ντοκιμαντέρ, κάτι σαν να'χεις δικό σου, μπροστά στα μάτια σου, το BBC.
Το περπάτημα είναι μύηση. Στην αρχή ξεκινάς με ένα μισάωρο, μετά ο οργανισμός σου ζητά παραπάνω, μετά η ώρα ακυρώνεται. Αρκεί ο δρόμος να είναι αυτός που πρέπει: με το ίσιωμα, την ανάβαση, την κατάβασή του. Η αξέχαστη πορεία, αποζητά ποικιλία.
Που είναι σαν να αγκαλιάζεις με τα πόδια σου την ανατομία της γεωγραφίας, να περπατάς τον χάρτη, να αγγίζεις με τα πόδια σου τα πιο αδιόρατα μυστικά της Δημιουργίας. Να μυρίζεις τις εναλλαγές του τοπίου, που ναι, έχει μυρωδιά!
Και σ'αυτό το αγκάλιασμα να ανακαλύπτεις αγριοστάφυλλα, χόρτα, μούρα, σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, μάραθους και δάφνες, την κρυφή τροφή των Πρωτόπλαστων-κράτα και μια σακκουλίτσα μαζί σου, να τη γευτείς.
Όταν το αγαπήσεις, το περπάτημα δεν σταματά και στην πόλη. Οι γειτονιές είναι εκεί να τις ανακαλύψεις, να μπεις στα κρυφά εσωτερικά τους, να στρίψεις σε τυχαίες γωνίες, κάθε συνοικία και πολλές εξορμήσεις, πολλές εικόνες να κατακτήσεις. Μια πόλη δεν θα την γνωρίσεις ποτέ μόνο από τις λεωφόρους της.
Τα λάθη
• Τον πρώτο καιρό, ακολουθούσα υπνωτισμένη τις εκπλήξεις μιας άγνωστης πορείας, μόνη και χωρίς κινητό. Το κακό, όμως, μπορεί να συμβεί και στο ίσιωμα, οπότε, η επικοινωνία με τον κατοικημένο κόσμο είναι απαραίτητη. Όπως και το νερό, που δεν θα ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου. Όλα τα υπόλοιπα, εκτός κι αν προσπαθήσεις το Έβερεστ ή την κορφή της Πίνδου, είναι περιττά.
• Χάρτες, βιβλία και σάιτ με τα μονοπάτια του κόσμου, υπάρχουν άπειρα. Ποτέ, όμως, μην ξεκινήσεις με το βιβλίο αγκαλιά. Τα μονοπάτια είναι ζωντανά. Μια βροχή ή το χιόνι του χειμώνα αλλάζουν το τοπίο, οι ενδείξεις ξεβάφουν. Πριν ξεκινήσεις ρώτα κάθε λεπτομέρεια τους ντόπιους και όσο περπατάς, έχε τα μάτια σου ορθάνοιχτα, μην χάσεις τα σημάδια. Πριν βγούμε στον πηγαιμό, ενημερώνουμε κάποιον δικό μας για το περίπου της διαδρομής. Για καλό και για κακό.
• Μην ρωτήσεις ποτέ άνθρωπο που δεν περπατά και μόνον οδηγεί για μια απόσταση. Με μαθηματική ακρίβεια θα σου δώσει τον χρόνο του αυτοκινήτου, που με τα πόδια είναι σχεδόν πενταπλάσιος.
Οι κίνδυνοι
• Όταν ξεκινάς, μισείς τις ανηφόρες και λατρεύεις την κατηφόρα και το ίσιωμα. Στην πορεία, θα διαπιστώσεις πως η ανηφοριά είναι η καλύτερη φίλη σου: μόνον αυτή κρύβει τις πιο θεαματικές εικόνες, μόνον αυτή σου προσφέρει το πιο ασφαλές πάτημα.
Η κατηφόρα είναι ύπουλη, γλιστράει, θέλει γρήγορους ελιγμούς και ρουφηγμένη κοιλιά και ακόμη και ένα τοσοδούλι χαλικάκι ή ένα ξερό φύλλο μπορούν να σε προσγειώσουν στη θεαματικότερη τούμπα. Το ίσιωμα, πάλι, είναι βαρετό. Χωρίς σασπένς, χωρίς εκπλήξεις στο τοπίο.
• Το περπάτημα σου διδάσκει την ταπεινότητα. Εδώ, στο σπίτι του Θεού, είσαι ένα απειροελάχιστο φυλλαράκι, τίποτα παραπάνω από μια πασχαλίτσα, μια κάμπια. Στη Φύση δεν χωράνε μαγκιές.
Οφείλεις να σεβαστείς τις αντοχές και τις δυνάμεις σου, τη μπόρα-ποτέ μην σταματήσεις κάτω από δέντρο-, τον ήλιο-η ηλίαση δεν προειδοποιεί όταν έρχεται-, τα δύσβατα σημεία, τα βράχια, ακόμη και ένα ίσιωμα που φαντάζει αθώο. Στη μάχη με τη Φύση δεν είσαι ποτέ εσύ ο νικητής.
• Οι μεγαλύτεροι εχθροί στο περπάτημα είναι τα πετραδάκια/χαλικάκια, τα ξερά φύλλα που γλυστράνε και σκυλιά που φυλάνε τις στάνες. Αυτά θα τα αντιμετωπίσεις με ατρόμητο ηθικό και αδιαφορία, γιατί ξέρουν να μυρίζουν το φόβο σου. Ως γυναίκα μόνη, μπορεί να έχεις κακά συναπαντήματα. Άνθρωποι υπάρχουν ακόμη και στα πιο απάτητα της μοναξιάς. Για να μην τρομάξεις, διάλεξε καλή παρέα.
• Παλιά περπατούσα με μίνι, σορτσάκια, με μαγιό, με ό,τι να'ναι. Τώρα φοράω πάντα μακρύ παντελόνι και μακό και σου συστήνω το ίδιο αν δεν θέλεις να επιστρέψεις με μπακλαβαδωτό δέρμα από τις γρατζουνιές. Τα βάτα, οι ασφόδελοι, τα παντός τύπου τσιμπητερά φυτά, θεωρούν υποχρέωσή τους να αφήσουν το στίγμα τους πάνω σου όταν τα προσπερνάς.
Η ιδανική εποχή
Η άνοιξη και το φθινόπωρο είναι η χαρά του περιπατητή. Ιδιαίτερα ο Απρίλης και ο Μάης, όταν η μέρα μεγαλώνει και όλες οι ώρες της είναι υπέροχες για να ξανοιχτείς στα μακρινά. Το καλοκαίρι, γύρω στις 12, αν δεν έχεις την αντοχή της σαύρας, ξεκινούν τα δύσκολα καθώς ανεβαίνει ο ήλιος. Τότε, βάζουμε ξυπνητήρι πριν χαράξει. Η μέρα που χαράζει on the road έχει πολλά μαγικά να σου δείξει: αλεπούδες που σε χαιρετούν μακάριες, δυό ήλιους μέσα στη θάλασσα, ζουζούνια και πουλιά στο πρώτο, οργασμικό τους ξύπνημα.
Οι βλακείες
• Στην αρχή, οι ειδικοί μου συνέστησαν πανάκριβα παπούτσια, ρούχα που σε καλύπτουν λες και είσαι αστροναύτης μέσα στο Δεκαπενταύγουστο, σάκο με δεύτερα παπούτσια, πυξίδα, κορδόνια, φάρμακα, σταφίδες και σοκολάτες και μόνο ραντάρ δεν μου είπαν να πάρω για τη διαδρομή μιας ώρας ανέβα/μισή κατέβα ανάμεσα σε δυο χωριά. Άχρηστα όλα! Αν είναι να ζαλικωθώ το βιος μου καλύτερα να κάτσω στον καναπέ μου. Περπατάω ανάλαφρα, το απόλυτο μυστικό της χαράς.
• Τα πανάκριβα παπούτσια δεν είναι απαραίτητα τα καλύτερα. Με κάτι τέτοια κόντεψα να χαλάσω τους αστραγάλους μου και σίγουρα, χάλασα το κέφι μου.
Το σωστό παπούτσι είναι το Α και το Ω του ηδονικού περπατήματος. Και αυτό θα το κρίνεις εσύ. Προσωπικά, βρήκα το ταίρι μου σε ένα ζευγάρι των 3 ευρώ που πήρα από το Lidl.
• Τα ειδικά μπαστούνια για μένα, είναι ένας κακός μπελάς που ποτέ δεν κατάλαβα σε τί χρησιμεύουν. Πριν τα ψωνίσεις, δανείσου για να τσεκάρεις.
• Αν είναι να κουβαλήσεις σάκκο, προτίμησε κάτι πολύ ελαφρύ, τύπου υφασμάτινο πουγκί που κρεμιέται στην πλάτη, σου ελευθερώνει τα χέρια και κρατά ίσια την πλάτη και όχι αυτούς τους ειδικούς σάκκους-λες και πας εκστρατεία στον αλβανικό πόλεμο-που ζυγίζουν πολύ και σου ιδρώνουν την πλάτη.
Το πιο φτηνό και υγιεινό ναρκωτικό
Όταν περπατάς, χάνεις την αίσθηση της πραγματικότητας. Αυτό, όμως, θα σου συμβεί πάνω στις δυό ώρες, τότε που οι σωστές ορμόνες έχουν βρει τον προσανατολισμό και το ρυθμό τους. Τότε αρχίζει να χορεύει μέσα σου η παραίσθηση μιας μοναδικής ευτυχίας, που θολώνει κάθε πρόβλημα. Το περπάτημα στη φύση είναι προσευχή, θεία κοινωνία, κάθαρση, ένα τεράστιο μάθημα ταπεινότητας, τη στιγμή που γίνεσαι Ένα με τη Δημιουργία, το Σύμπαν.
Το μυστικό
Το περπάτημα, είναι σαν παράσταση ή σαν ταινία. Για να πετύχει, πρέπει να έχει ρυθμό. Τον δικό σου! Βρες τον και ακολούθησέ τον πιστά. Οι συνεχείς στάσεις γκρεμίζουν όλη τη μαγεία. Εδώ δεν ήρθες να βγάλεις σέλφι ούτε να απαντάς στα κινητά.
Η καταστροφή
Μετά τα παπούτσια, η παρέα είναι το ήμισυ του παντός. Μια κακιά παρέα μπορεί να μεταμορφώσει σε κόλαση την εμπειρία, γιατί στα μισά της διαδρομής κουράστηκε, λαχάνιασε, ζεστάθηκε, πείνασε, θέλει να πάει τουαλέτα, δεν έχει σήμα στο κινητό, τσιτώνει με τις ακρίδες και τα ζουζούνια, φοβάται τους σκορπιούς και τα φίδια, θέλει να γυρίσει πίσω, τη «χτύπησε» το παπούτσι και κυρίως και πρωτίστως σε έχει ζαλίσει στο μπίρι-μπίρι-καθώς τώρα βρήκε να σου εξιστορήσει όλο το δια ταύτα ενός πρόσφατου χωρισμού.
Όταν περπατάμε, δεν μιλάμε! Κάτι τέτοιο μπορεί να ξεφορτίσει στο δεκάλεπτο όλη τη μπαταρία της ενέργειάς μας και επιπλέον, να μας αποσπάσει από τη θέαση των υπερκόσμιων που μας περιβάλλουν.
Στο περπάτημα, δεν ισχύουν τα κολλητηλίκια. Μπορεί να μην τα βρεις με τον καλύτερό σου φίλο αλλά να περπατήσεις την πιο μπαλετική χορογραφία με έναν άγνωστο.
Γι'αυτό, τα μικρά γκρουπ, δυό-τρία άτομα, είναι τα ιδανικότερα. Η χειρότερη μάστιγα είναι η παρέα που φλυαρεί ακατάπαυστα, ακυρώνοντας με τη φωνή της την ψιθυριστή μελωδία της ευτυχίας που παίζει το διακριτικό cd του Θεού.
Καλό δρόμο!
