ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συμφωνώ μαζί σου Ανία. Ειδικά με το πρώτο σκέλος. Ακριβώς έτσι θα το διατύπωνα και εγώ.Προσωπικά, νομίζω πως πολύ δυνατά δε γίνεται να αγαπήσουμε πάνω από μια, άντε δυο φορές στη ζωή μας. Δυο, στην περίπτωση που η δεύτερη φορά ξεπεράσει την πρώτη σε συναισθήματα.

Ανία,θίγεις ένα πολύ λεπτό θέμα'τα αντιφατικά συναισθήματα που δημιουργούνται από την εναλλαγή των συντρόφων πχ.Αγάπη, Ερωτας Μίσος.Εδώ τα βάζουμε σε αντιπαράθεση μεταξύ τους.

Μέχρι πριν περίπου 2 χρόνια, στο μυαλό μου, η Lifo ήταν ταυτόσημη με την στήλη του Άρη, τα μικροπράγματα. Κάποια στιγμή περιηγήθηκα στο κάτω μέρος της αρχικής ιστοσελίδας και ανακάλυψα τη λιφοχώρα. Αν και είχα κάνει (μάλλον) δυναμική είσοδο, θυμάμαι πως ένιωθα σαν το ψάρι έξω απ'το νερό. Στην πλειοψηφία τους, οι εξομολογήσεις και τα σχόλια παρουσίαζαν τις σχέσεις σαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες. Κάθε φορά που σταματάει η μουσική, πρέπει να βρεις μια καρέκλα, όποια να'ναι, και κάτσε. Φυσικά υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις, είτε λόγω αδυναμίας να βρουν ταίρι στο "επίπεδο" (εμφάνισης, μόρφωσης, κλπ) που επιθυμούν, ή λόγω απορρόφησης από άλλες σημαντικές πτυχές της ζωής.Και αφού πήγα στην Ρώμη μέσω Κων/πολης, να πω ότι βλέπω τα πράγματα όπως τα περιγράφει το Κογιότ στην 2η παράγραφο. Αναρωτιώνται πολλοί, γιατί τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι γύρω μας καταλήγουν μόνοι. Διότι η μπάλα βαραίνει, το άγχος λάνθασμένης επιλογής αυξάνεται καθώς κλείνει η δαγκάνα του χρόνου (τουλάχιστον βοηθάει η εμπειρία) και πρέπει η ευκαιρία να δοθεί την κατάλληλη στιγμή...

Γεια σου Tony! Δεν κατάλαβα τον συσχετισμό των δυνατών συναισθημάτων (στα οποία αναφέρομαι εγώ) με το άγχος της μοναξιάς και της επιλογής συντρόφου που γράφεις εσύ. Πως τα κατάφερες πάλι να με μπερδέψεις; :)

Κατάφερα και σ'έμπλεξα επειδή έβαλα πολύ σάλτσα στις δυο πρώτες παραγράφους. Προσπάθησα (προφανώς αποτυχημένα) να πάω αυτό που είπες ένα βήμα πιο πέρα. Δηλαδή, τι γίνεται με ανθρώπους που έχουν ίδια αντίληψη με σένα (και μένα) αλλά 1) δεν έχουν τη 2η ευκαιρία για να αγαπήσουν δυνατότερα και βαθύτερα? ή 2) πέφτουν σε φαύλο κύκλο λανθασμένων επιλογών? Θεωρώ ότι, από ένα χρονικό σημείο και έπειτα, είτε μαζεύουν όση αξιοπρέπεια τους απομένει και πορεύονται μόνοι ή συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο δυνατό.Εάν δεν βγει νόημα με την πρώτη ανάγνωση, μην παιδέψεις το μυαλό σου. Hint: τίμησα λίγο λευκό κρασί σήμερα... :)

Το (1) και το (2) που γράφεις έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: δεν οδηγούν στο επιθυμητό... Οπότε, ναι, στη ζωή όλοι κάνουμε τα ζυγίσματά μας και αποφασίζουμε τι υποφέρουμε πιο εύκολα, τη μοναξιά ή τον συμβιβασμό. Ανάλογα βέβαια και το υπόβαθρο που έχει ο καθένας.Θα έλεγα πως τις ευκαιρίες πρέπει να τις κυνηγάμε όταν εμφανίζονται, ακόμα και αν αποδεικνύονται αταίριαστες στο τέλος.Πάντως το πόσο δυνατά θα αγαπήσει κανείς, μικρή σύνδεση έχει με τα παραπάνω. Είναι να σου συμβεί και να χάσεις το μυαλό σου. Ή μάλλον να το βρεις, μαζί με κάποιον άλλο. :)Καλημέρα. Εσύ κρασί, εγώ καφέ.

Με περισσότερη νηφαλιότητα, και επίσης υπό την όποια πρόσθετη εγρήγορση μου προσφέρει η καφεϊνη, εξακολουθώ να πιστεύω ότι σχετίζονται. Και φυσικά εκτιμώ τον εξαιρετικά διακριτικό -αλλά σαφή- τρόπο με τον οποίο επιμένεις να θεωρείς ότι έγραψα ασυναρτησίες. Ο διαξιφισμός μπορεί να συνεχιστεί στην πρώτη ευκαιρία που θα δοθεί για καφέ. En garde :D

Α, κατάλαβα, ούτε η καφεΐνη δουλεύει.Αχ. :'D