Ομολογώ ότι είχα πλήρη άγνοια περί της cult υπόστασης των τεσσάρων αυτοβιογραφικών -σε μεγάλο βαθμό- βιβλίων του συγγραφέα Edward St. Aubyn με κεντρικό ήρωα τον Πάτρικ Μέλροουζ, ο οποίος, παρά τη μόρφωση, τις ευαισθησίες και τις προθέσεις του, αποτελεί ένα υποδειγματικά προβληματικό προϊόν των χυδαίων προνομίων και των βαριών κουσουριών της αγγλικής αριστοκρατίας που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά.
Παιδική κακοποίηση, χρόνιος εθισμός στα πιο σκληρά ναρκωτικά, αλκοολισμός και ένα αβάσταχτο φορτίο από ψυχολογικά τραύματα και συναισθηματικές φρίκες: αυτά κληροδότησαν στον Πάτρικ (αλλά και στον ίδιο τον συγγραφέα) ο σαδιστής πατέρας (συμπλεγματικός ημι-αριστοκράτης) και η αποξενωμένη μητέρα του (πλουσία Αμερικανίδα κληρονόμος, «ιδανικά διατηρημένη σε γυάλα από λεφτά, αλκοόλ και ψευδαισθήσεις»), με αποτέλεσμα να το ρίξει με θέρμη και κυνισμό στην ηρωίνη (και ό,τι άλλο βρίσκεται γενικά), ουσία η οποία περιγράφεται γλαφυρά στα βιβλία ως «απαλή και πλούσια στην υφή σαν το λαιμό περιστεριού ή σαν πιτσιλιά κεριού στη σελίδα ή σα μια χούφτα πολύτιμα κοσμήματα που γλιστράνε από χέρι σε χέρι».
Ο Μπένετικτ Κάμπερμπατς πάντως, πρωταγωνιστής της μίνι σειράς που βασίστηκε (πιστά) στην «Μελροουζιάδα» όχι μόνο δεν αγνοούσε το λογοτεχνικό σύμπαν του St. Aubyn, αλλά είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι οι δύο ρόλοι που απελπισμένα επιθυμούσε να υποδυθεί κάποια στιγμή στην καριέρα του, ήταν αυτοί του Πάτρικ Μέλροουζ και του Άμλετ.
Ο Μπένετικτ Κάμπερμπατς πάντως, πρωταγωνιστής της μίνι σειράς που βασίστηκε (πιστά) στην «Μελροουζιάδα» -όπως κατά καιρούς έχουν αποκαλέσει Βρετανοί κριτικοί τα βιβλία με τον ομώνυμο ήρωα- όχι μόνο δεν αγνοούσε το λογοτεχνικό σύμπαν του St. Aubyn, αλλά είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι οι δύο ρόλοι που απελπισμένα επιθυμούσε να υποδυθεί κάποια στιγμή στην καριέρα του, ήταν αυτοί του Πάτρικ Μέλροουζ και του Άμλετ.
Τον παράφρονα Δανό πρίγκηπα τον ενσάρκωσε τελικά στην παράσταση που ανέβηκε στο Barbican του Λονδίνου πριν τρία χρόνια και φέτος έφτασε επιτέλους η στιγμή να υποδυθεί και τον σαγηνευτικά αυτοκαταστροφικό στον κύκλο πέντε επεισοδίων που σκηνοθέτησε ο Έντουαρντ Μπέργκερ (The Terror, Deutschland 83), ο οποίος μεταφέρει μέσω μιας εθιστικά διεγερτικής εικονογραφίας το αμάλγαμα γοητείας, μεγαλοαστικού τρόμου και σκοτεινής σάτιρας που χαρακτηρίζει τα βιβλία.
Ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Νίκολς άλλαξε τη χρονολογική σειρά της εκδοτικής σειράς ακολουθώντας όμως πιστά το πνεύμα και τη δομή των βιβλίων, που καθένα εκτυλίσσεται σε μια ημέρα, μέσα όμως καταγράφονται αιωνιότητες συναισθηματικής κόλασης (πάντα με καυστικό, αυτοσαρκαστικό χιούμορ) και τοξικής αναλγησίας εκ μέρους κυρίως της βρετανικής ελίτ, η οποία φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τον τρόπο που καταγράφεται, με αντίστοιχα πορτρέτα τύπου The Crown.
Εν ολίγοις, το Patrick Melrose είναι ένα άψογα στυλιζαρισμένο κομμάτι «εποχής» (από τα '60s στα '80s στα '90s και πάλι μπρος πίσω) χωρίς νοσταλγική επιχρωμίωση.
Αν ήθελε κανείς να καταφύγει σε επιδερμικές (ή μάλλον υποδόριες) αναλογίες, θα μπορούσε να πει ότι αποτελεί ένα συνδυασμό του Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ με το Trainspotting. Ειδικά το πρώτο επεισόδιο όπου συναντάμε τον ήρωα στην ηλικία των 20 και κάτι και σε πλήρη εξάρτηση από ό,τι ναρκωτικό κυκλοφορεί αλλά κυρίως από την ηρωίνη.
Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι πλέον 42 ετών (δέκα χρόνια νεότερος από τον συγγραφέα των βιβλίων) αλλά προφανώς δεν έχει πρόβλημα να υποδυθεί αν χρειαστεί και πολύ νεότερο χαρακτήρα, ενώ όποιες αντιρρήσεις κι αν έχει κάποιος για το εύρος της υποκριτικής του γκάμας, είναι αδύνατο να αρνηθεί ότι είναι ιδανικός ως φυσιογνωμία, ιδιοσυγκρασία και ύφος για ένα ρόλο ο οποίος αν μη τι άλλο, προσφέρει πολύ περισσότερο υλικό για να βουτήξει και να χαθεί μέσα ένας φιλόδοξος σταρ από οποιονδήποτε Σέρλοκ Χολμς ή Dr. Strange.
σχόλια