Καταρχήν ναι, είναι μια θετική διπλωματικά μιλώντας συμφωνία. Η ονομασία της γειτονικής χώρας αποκτά πλέον επίσημα έναν επιθετικό προσδιορισμό (Severna, Βόρεια) που τη διαφοροποιεί από το ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας και αυτό είναι, λέει, "erga omnes".
Και ναι, είναι επιτυχία της κυβέρνησης ότι εκμεταλλευόμενη και μια σπάνια θετική συγκυρία (που περιλαμβάνει την ύπαρξη ενός διαλλακτικού δημοκράτη όπως ο Ζόραν Ζάεφ στην ηγεσία της) κατάφερε σε τρία χρόνια όσα οι άλλες δεν έκαναν (ή δεν ήθελαν να κάνουν) σε κάπου τριάντα – τα ευρύτερα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα που παίζονται στην περιοχή, οι διεθνείς πιέσεις και κυρίως ο αμερικανικός παράγοντας που θέλει την πρώην, πλέον, ΠΓΔΜ εντός ΝΑΤΟ «χτες» έπαιξαν σίγουρα πρωτεύοντα ρόλο, όπως άλλωστε και η σφοδρή επιθυμία των γειτόνων να μπουν σε ΝΑΤΟ-ΕΕ, αυτά όμως πάντοτε ίσχυαν.
• Εξίσου φυσικά ισχύει ότι είναι περισσότερο «της παρηγοριάς» και για τους τύπους τα συμφωνηθέντα όσο αφορά το όνομα καθώς ήδη όλος σχεδόν ο πλανήτης αποκαλεί τη βόρειο γείτονα με το τρέχον συνταγματικό της όνομα αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες της έχουν γαλουχηθεί με αυτή την εθνοτική ταυτότητα επί πολλές δεκαετίες. Επέδειξαν εντούτοις πέρσι την πολιτική ωριμότητα να ξεφορτωθούν τον υπερεθνικιστή Γκρουέφσκι του VMRO εκλέγοντας πρωθυπουργό τον διαλλακτικό εκσυγχρονιστή Ζόραν Ζάεφ της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης (SDSM).
Και ναι, είναι επιτυχία της κυβέρνησης ότι εκμεταλλευόμενη μια σπάνια θετική συγκυρία (που περιλαμβάνει την ύπαρξη ενός διαλλακτικού δημοκράτη όπως ο Ζόραν Ζάεφ στην ηγεσία της ) κατάφερε σε τρία χρόνια όσα οι άλλες δεν έκαναν (ή δεν ήθελαν να κάνουν) σε κάπου τριάντα
• Η συμφωνία δείχνει εντούτοις ότι μπορεί, θεωρητικά τουλάχιστον, να είναι πράγματι βιώσιμη, απεγκλωβίζοντας την εξωτερική πολιτική και των δύο χωρών από ένα επίμονο «αγκάθι». Ούτε η Ελλάδα απεμπόλησε τα θεωρούμενα ως δίκαιά της αλλά ούτε και η Βόρεια, πλέον, Μακεδονία υποχρεώθηκε να «ταπεινωθεί» περαιτέρω αλλάζοντας, επιπλέον, την ονομασία της γλώσσας της (που παραμένει «μακεδονική», σημειώνεται όμως λέει ότι είναι σλαβικής προέλευσης) ή της εθνότητας της ίδιας που παραμένει επίσης μακεδονική, διαφοροποιούμενη όμως από την «αρχαία» που τόσο μας έκαιγε (άσχετα που οι αρχαίοι «Κατωελλαδίτες» διέφεραν επίσης από τους αρχαίους Μακεδόνες πολιτιστικά και ιστορικά, κυρίως, σύμφωνα και με όλους σχεδόν τους αρχαίους συγγραφείς). Υπόψη, βέβαια, πως αυτοί οι «αλυτρωτισμοί» δεν ενοχλούσαν κάποτε ούτε καν τα σχολικά μας βιβλία που έκαναν για δεκαετίες λόγο για «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» εντός της πρώην Γιουγκοσλαβίας, χωρίς κανείς τότε να «σκανδαλίζεται».
• Και μόνο η κακιά λύσσα αμφότερων των εθνικιστικών κύκλων, πολιτικών και ΜΜΕ και οι κρεμάλες που περιφέρονται στα κοινωνικά δίκτυα για τους «εθνοπροδότες», είναι ασφαλές δείγμα ότι μάλλον κάτι πήγε πράγματι καλά.
Αρκεί να συνυπολογίσει κανείς ότι καμία άλλη χώρα δεν έχει δεχτεί να αλλάξει τη συνταγματική της ονομασία κατόπιν έξωθεν υποδείξεως, ότι ήδη 140 χώρες την αναγνωρίζουν με το τρέχον συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας», που ακόμα κι έτσι βέβαια διαφοροποιούνταν εμφανώς από την ελληνική διοικητική περιφέρεια της Μακεδονίας αλλά ας όψεται...), ότι αντίστοιχες «κρεμάλες για τους εθνοπροδότες» περιφέρονται επίσης στα κοινωνικά δίκτυα της γείτονος. Μέχρι και διατάξεις που προωθούν, λέει, τον «μακεδονικό αλυτρωτισμό» καταργούνται.
• Η αξιωματική αντιπολίτευση, δέσμια των σοβινιστικών θεσφάτων της και της ιδεολογικής ηγεμονίας που την κατατρέχει, έχασε άλλη μια ευκαιρία να φανεί μια συντηρητική μεν πλην όμως σύγχρονη, σοβαρή και φιλελεύθερη πολιτική δύναμη.
Κι όμως, το «μακεδονικό» θα μπορούσε να το είχε «λύσει» ήδη από το '92 ο διαλλακτικός και διορατικός τότε ως προς αυτό Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (με τον επίσης διαλλακτικό Κίρο Γκλιγκόροφ τότε πρωθυπουργό στη γείτονα) και πράγματι κανείς να μη θυμόταν σήμερα όλη αυτή τη φασαρία, όπως πολύ σωστά έλεγε τότε κι ας είχανε πέσει να τον φάνε οι ίδιοι οι ομοϊδεάτες του καταρχήν.
Εντέλει ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς τορπίλισε τη συμφωνία, πριμοδοτώντας τον εθνικισμό και βάζοντας τη χώρα σε μακροχρόνιους μπελάδες.
• Οι συγκυβερνώντες ΑΝΕΛ που ναι μεν απορρίπτουν τη συμφωνία –πλην Παπαχριστόπουλου που μάλλον «παίρνει πόδι» και πολύ άργησε - αλλά δεν σκοπεύουν να ρίξουν και την κυβέρνηση (και τους ίδιους μαζί δηλαδή) γι΄αυτό, έδωσαν ένα ακόμα καθαρό δείγμα όχι μόνο του ιδεολογικού τους στίγματος αλλά επίσης του οπορτουνισμού και της υποκρισίας που τους χαρακτηρίζει. Το ότι κι ο Τσίπρας επιμένει ακόμα στην «ανίερη» αυτή συμμαχία για τους δικούς του μικροπολιτικούς υπολογισμούς, φλερτάρει με την πολιτική υποκρισία.
• Υποκρισία απύθμενη χαρακτηρίζει άλλωστε πολλούς ένθεν και ένθεν σύγχρονους «Μακεδονομάχους», ειδικά κάποιους που βιοπορίζονται χάρη στους Έλληνες ή τους «Βορειομακεδόνες» τουρίστες αντίστοιχα τη μέρα ενώ τη νύχτα ονειρεύονται παντοκρατορίες. Επιπλέον, χιλιάδες Έλληνες – Μακεδόνες κιόλας, κυρίως – πετάγονται κάθε τόσο στην «ακατονόμαστη» χώρα για τζόγο, φτηνά ψώνια ή υπηρεσίες. Μην εκπλαγείτε αν δείτε τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους να σκούζουν πόσο ελληνική είναι η Μακεδονία «μας»...
• Είναι εννοείται μακρύς ακόμα ο δρόμος μέχρι να δρομολογηθούν όλες οι λεπτομέρειες της συμφωνίας, απαραίτητη προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της οποίας είναι να μην υπάρξουν θεαματικές προς το χειρότερο πολιτικές αλλαγές στις δύο χώρες.
Ο εθνικισμός γίνεται συχνά, συχνότατα «σημαία ευκαιρίας» διάφορων πολιτικών τυχοδιωκτών, δεξιάς ή και αριστερής προέλευσης και ότι ο μέσος άνθρωπος παραμένει δυστυχώς πολύ επιρρεπής σε οποιοδήποτε «εθνικό» ιδεολογικό παραμύθιασμα του προσδίδει μια ατομική και συλλογική ταυτότητα σε εποχές γενικευμένης αστάθειας, πολύ περισσότερο π.χ. από να πειστεί να αγωνιστεί για μια δικαιότερη κοινωνία και την αλλαγή των πραγματικών όρων διαβίωσής του.
Μιλάμε αφενός για μια συμφωνία που θα πρέπει να επικυρωθεί καταρχήν από τα δύο κοινοβούλια – κάτι όχι αυτονόητο -, αφετέρου να ακολουθηθεί από συγκεκριμένα μέτρα οικοδόμησης διαλόγου, φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο λαών, εύκολα θα καταλήξει νεκρό γράμμα, ειδικά αν αλλάξουν σύντομα οι πολιτικοί συσχετισμοί στις δύο χώρες. Όλα βέβαια γίνονται εξόν του σπανού τα γένια – εδώ τακιμιάσανε ο Τραμπ με τον Κιμ!
• Σε κάθε περίπτωση, ας έχουμε κατά νου ότι το «μακεδονικό» είναι ένα ζήτημα που βασικά προέκυψε στα τέλη του 19ου αιώνα οπότε και αποφασίσαμε για πολιτικούς καθαρά λόγους να το εντάξουμε οργανικά στο συλλογικό εθνικό φαντασιακό μας - πιο πριν οι αρχαίοι Μακεδόνες περιγράφονταν περίπου σαν εχθροί των αρχαίων Ελλήνων αφού τους επιβλήθηκαν. Ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Οθωμανικής και πολυεθνικής, τότε, Μακεδονίας που έμελλε να διαμοιραστεί ανάμεσα σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και κάτι «ψιλά» στην Αλβανία δεν ήταν καν Έλληνες το γένος κι ότι κι από τους σημερινούς, οι περισσότεροι είτε έχουν προσφυγική καταγωγή (Μικρασιάτες και Πόντιοι) είτε είναι επήλυδες - ως «ντόπιοι» λογίζονταν βασικά οι (Σλαβο)μακεδόνες.
• Ας έχουμε επίσης υπόψη ότι μακεδονική μειονότητα εξακολουθεί να υπάρχει στην Ελλάδα, ότι οι εξόριστοι λόγω του εμφυλίου θα πρέπει κάποτε να αναγνωριστούν - είναι ντροπή ειδικά για την Αριστερά να έχει ξεπουλήσει στην ψύχρα τους χιλιάδες (σλαβο)μακεδονικής καταγωγής αγωνιστές που πολέμησαν με τον ΕΛΑΣ -, ότι οι λίγες χιλιάδες που απέμειναν δεν αποτελούν «πρόβλημα» για κανέναν και ότι τα δίκαια αιτήματά τους θα πρέπει άμεσα να αναγνωριστούν εφόσον το κύριο πρόβλημα υποτίθεται πως επιλύθηκε.
σχόλια