ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγω 7 ετων και επαιζα playstation 1,νομιζα οτι οι σεισμοι υπηρχαν μονο στα καρτουν.Βλεπω τον πατερα μου να βγαινει απ το μπανιο με τις σαπουναδες και νομιζα οτι θα εκραγε ο θερμοσιφωνας,δεν ειχα ιδεα τι σημαινει σεισμος

Ο σεισμός του 99 βασικά είναι η πρώτη μου ανάμνηση. Ήμουν νήπιο τότε. Δεν θυμάμαι πολλά ,θυμάμαι μόνο πως βλέπαμε βιντεοκασέτα με τον αδελφό μου και ήμασταν μόνοι μας με τον πατέρα μου σπίτι.Την μανα μου δεν την θυμάμαι καθόλου στο σκηνικό, μάλλον θα έλειπε από το σπίτι. Έπειτα μου έχει μείνει η εικόνα με τον μπαμπά μου να μας έχει αγκαλιά εμένα και τον αδελφό μου στη ταρατσα.

Έβλεπα Baywatch ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου,η μαμά στην κουζίνα μαγείρευε ο τότε σκύλος μου πριν γίνει ο σεισμός άρχισε να ουρλιάζει σαν λύκος .Σε κάποια φάση βλέπω την μπαλκονόπορτα να κουνιέται χωρίς να καταλάβω τι γίνεται .Έμεινα κόκκαλο στο κρεβάτι και ο σκύλος ήρθε και έκατσε πάνω μου .Δεν μπορούσα να αντιδράσω, μόλις σταμάτησε κατεβήκαμε κάτω .¨Ολη η γειτονιά ήταν έξω .Δεν θυμάμαι να έχω πανικοβληθεί περισσότερο στη ζωή μου κυρίως μετά από το συμβάν .Θυμάμαι ακόμα τον φόβο που ένιωθα σε κάθε μετασεισμό μετά .Ένα ακόμα γεγονός που μας έκανε να καταλάβουμε πόσο μικροί και αβοήθητοι είμαστε ..

Δε θα πω για εκείνη τη μέρα γιατί παρά τις ζημιές, τη τρομάρα κλπ, ούσα κάτοικος του κέντρου, δεν βρεθήκα στη τραγική κατάσταση που βρέθηκαν συνάνθρωποί μας. Ναι φύγαμε, κοιμηθήκαμε στο αμάξι και ταλαιπωρηθήκαμε αλλά ήμασταν όλοι ακμαίοι και ασφαλείς.Εγώ θυμάμαι κάτι που, παρά τα μόλις 17 μου χρόνια τότε, με είχε συγκινήσει και το σκέφτομαι ειλικρινά ακόμα και τώρα σχεδόν κάθε μέρα. Βλέπαμε τηλεόραση που είχε εννοείται μόνο ρεπορτάζ και απευθείας συνδέσεις από τις περιοχές που είχαν καταστραφεί. Ρωτήσαν λοιπόν έναν άνθρωπο στα Άνω Λιόσια που ήταν μπροστά στα συντρίμμια του σπιτιού του (φτωχόσπιτο μεν αλλά αυτό ήταν το σπίτι του, η εστία του) και είχε αγκαλιά τα δυο παιδιά του, πως αισθάνετσι που έχασε όλη του τη περιουσία. Και αυτός με γνήσια χαρά στα μάτια, όχι χαρμολύπη, αλλά με μάτια που λάμπαν από χαρά απάντησε: "Τί εννοείτε, εμένα όλη μου η περιουσία σώθηκε και είναι εδώ" και αγκάλιασε σφιχτά τα δυο του αγόρια. Είναι κάτι που μου φέρνει πάντα δάκρυα στα μάτια και πραγματικά ευχαριστώ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο για αυτό το μάθημα που έδωσε.

Ακούστε και τα πράγματα εκ των εσω...Εγώ, η μητέρα μου και η ξαδέρφη μου που φιλοξενούσαμε ειμασταν στην κουζίνα. Η αδερφή μου, 8 ετών, κλειστή σε ένα δωμάτιο να βλέπει τηλεόραση. Το δωμάτιο αυτό γκρεμίστηκε, ευτυχώς οι τοίχοι έφυγαν προς τα έξω κι εγώ προλαβα και την έβγαλα.Ο πατέρας μου κλεισμένος στο μπάνιο χωρίς να μπορεί να βγει και τα κομμάτια του τεράστιου καθρέφτη έφευγαν στα πόδια του. Η ξαδέρφη μου, γύρω στα 14 σε αμοκ γιατί νόμιζε ότι ηρθε ο κολλητός της που είχε σκοτωθεί πρόσφατα να την πάρει. Απέναντι η θεία μου εγκυμονουσα και με ενα ακομα μωρό στην αγκαλιά καταρρέει στα χέρια μου. 24 ώρες πριν είχα μάθει οτι περνάω σε πανεπιστήμιο, έχοντας δώσει μόνο 3 μαθηματα από τα 4. Προφανώς δεν πρόλαβα ποτέ να βγω και να το χαρώ όπως κανονίζαμε τοτε ως παρέα. Το πιο τραγικό απ ολα ηταν όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και οσα κουβαλάω ακομα και σήμερα.Το καλό είναι ότι μέσααπο ενα τέτοιο γενονος βγήκα πιο δυνατή γιατί έπρεπενα στηριξω τους πάντες κι ετσι, στα 19 μου, ανακάλυψα τον εαυτό μου.