ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Η καλπάζουσα επιστροφή του ηλίθιου ελληνικού lifestyle

Η καλπάζουσα επιστροφή του ηλίθιου ελληνικού lifestyle Facebook Twitter
«Ψωμί να φάμε δεν έχουμε, μπριλ κριμ για τ' αρχ...δια μας γυρεύουμε», έλεγε κάποτε ο σοφός λαός και γεμίσαμε από Μανταμ Σουσούδες και Μπίθουλες, που συμπεριφέρονται λες και γεννήθηκαν στις Βερσαλίες.
17

ΑΠΟΨΕ ΚΑΝΩ ΜΠΑΜ...

Με την εμφάνιση της κρίσης και την εγκαθίδρυση του Δ.Ν.Τ. πιστέψαμε πως αναγκαστικά θα αλλάζαμε άρδην συνήθειες, θα πέφταμε με τα μούτρα στον Ντοστογιέφσκι και με λαχτάρα θα εντρυφούσαμε στην ποίηση του Νάνου Βαλαωρίτη.

Όμως φίλοι μου αγαπημένοι, αν και πολλοί είπαν τότε στην αρχή της περιπέτειας, ότι το lifestyle μας αποχαιρέτισε οριστικά, αυτό επανέρχεται συνεχώς ανανεωμένο. Ένα πράγμα δηλαδή κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ, που ενώ είναι στα όρια του ενταφιασμού, αυτό εφευρίσκει καινούργιες χορογραφίες και αναγεννάται...

Μάλιστα για να πάρετε και λίγο τα πάνω σας, μαθαίνω ότι συζητιέται να αναλάβει την ηγεσία ένα άφθαρτο και λαϊκό πρόσωπο, για να χαρεί λιγάκι και η μανούλα του. Ο Νίκος Παπανδρέου...

Οι έγκυροι δημοσιογράφοι και τα σοβαρά δελτία ειδήσεων που μουτζοπιάνονται για να έχουν προσκεκλημένο τον Κωστή Μαραβέγια, επειδή κάνει χαριτωμενιές στην τηλεόραση και έπιασε γκόμενα την Σωτηροπούλου, αλλά και παίκτες από ριάλιτι περιμένετε να συγκινηθούν με τον Χρήστο Γιανναρά;

Έτσι λοιπόν επανέρχονται όλα τα πεπαλαιωμένα πλάσματα, από την Βίκυ Καγιά με το αξάν μέχρι την Μηλιαρέση, η οποία πουλάει μαξιλάρια και βότανα στα κανάλια, ισχυριζόμενη, πως μόλις τα πάρει η γριά, θα αρχίσει το σπαγγάτο, λες και ξεπήδησε από την Κυριακή του παραλύτου.

Μπήκε η καινούργια σεζόν και το τηλεοπτικό θέατρο σκιών άνοιξε τις πύλες του, για να υποδεχτεί το κεφατλίδικο κοινό με παρουσιαστές που υπόσχονται γλέντι και χαρά. Έτσι λοιπόν όλες αυτές οι υστερικές κατακλύζουν εκ νέου τα πάνελ των πρωινάδικων και ταλαιπωρούν την Ελληνίδα νοικοκυρά, η οποία αναστενάζει στις λαϊκές αγορές για την φετινή τάση του μακιγιάζ.

Μόνο η Μπεζεντάκου δεν επέστρεψε ακόμη και η Ρούλα Βροχοπούλου, για να ξανακλάψει, που ο Αλβανός φίλος της την παράτησε και από πάνω της τζούρνεψε και το εξοχικό που είχε εκτός σχεδίου.

Πρεμιέρες πολλές τηλεοπτικές και ''διάσημοι'' που έχουν αλλάξει τρεις συγκοινωνίες συνωστίζονται στα στούντιο παριστάνοντας τους χαρούμενους και απεγνωσμένα προσπαθούν να μεταφέρουν «θετική ενέργεια».

Μελαγχολώ όταν βλέπω Αυτιά και Παπαδάκη να τραβολογάνε το γέρο, να κλαφτεί, για την περικοπή της σύνταξης.

Ήθελα να 'ξερα, όλοι αυτοί δεν έχουν παιδιά και εγγόνια, να τους πουν, πού τρέχεις παππού χαράματα με το πρώτο λεωφορείο; Άντε και βγήκες στο γυαλί... Εσύ τι θα κερδίσεις; Θα σου κάτσει γκόμενα, ή θα πάρεις εκπομπή στον Ant1;

Από μια εικονική εξουσία που τους παρέχει η τηλεόραση υποδύονται τους Γκοτιέ και την Κοκό Σανέλ άνθρωποι άσχημοι, χωρίς αισθητική, κανιβαλίζοντας τα ρούχα των επωνύμων, άτομα που αν εκδιωχθούν, την άλλη μέρα τους περιμένει το ταμείο ανεργίας. «Ψωμί να φάμε δεν έχουμε, μπριλ κριμ για τ' αρχ...δια μας γυρεύουμε», έλεγε κάποτε ο σοφός λαός και γεμίσαμε από Μανταμ Σουσούδες και Μπίθουλες, που συμπεριφέρονται λες και γεννήθηκαν στις Βερσαλίες.

Βγαίνει η άλλη στην Καγιά και συμπεριφέρεται σαν πρωτοξάδελφη του Καρλ Λάγκερφελντ. Ποια; Μια συμπεθέρα, η οποία περίμενε το πανηγύρι του Άη Γιάννη, για να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα της, είκοσι ευρώ η δωδεκάδα τα βρακιά.

Όταν άνθρωποι με ταλέντο μαγικό αναγκάζονται να μετακομίσουν στα εξωτερικά, εμείς έχουμε τον Ντάνο, σαν τοτέμ και εθνικό σύμβολο και τον χρυσοπληρώνουν στα μαγαζιά για να εκτίθεται σαν το σκήνωμα του Αγίου Βησσαρίωνα και να ατενίζει τους θαυμαστές του μ' εκείνο το διεισδυτικό βλέμμα της αγελάδας Χολστάιν. Αφού έσφιξε κώλο, στέρνο και βγήκε νικητής, έγινε ο Ντάνος ηθοποιός, ο Ντάνος παρουσιαστής, ο Ντάνος μαγιόξυλο, ο Ντάνος καπότα, ο Ντάνος φτου φτου καλλιαρντό γκουγκού, που θα'λεγε και ο θεός Μαρίνος, δεχόμενες πολλές προτάσεις και από διανοούμενους, για να μην ξεχνιόμαστε.

Η τηλεόραση φοράει τα καλά της και μας βομβαρδίζει με παλιά και πρωτοεμφανιζόμενα. Πρόσωπα αλλόκοτα, τρελές position, αγράμματοι παρατρεχάμενοι και γενικά ένα συνοθύλευμα ανθρώπων, που θα ντρεπόσουνα να τους συστήσεις στην δική σου οικογένεια.

Βλέπουμε παρουσιάστριες να μιλάνε σαν τον Νώντα τον Νταλικιέρη και συμπαρουσιαστές να συναγωνίζονται το Φίφη σ' ένα θίασο μπουλουκτσήδων, όπου επενδύονται χρήματα σε μια απέλπιδα προσπάθεια των σταθμών, να υπερβούν το τίποτα.

Φτάσαμε στο σημείο οι καινούργια δημοσιογράφοι να θεωρούν την Σάσα Σταμάτη εναλλακτική και μια γυναίκα που με το «ξεχωριστό» της στιλ έχει δημιουργήσει δική της σχολή, όταν πριν όλοι την είχαν για θελήματα.

Είναι σαν να λέμε για τους σημερινούς Σάσα και Μαρία Ρεζάν ένα και το αυτό.

Τρέιλερ εκπομπών εντελώς passé, λεξιλόγιο Μικρή Λουλού και χιούμορ παρουσιαστών απ' το καρναβάλι του Μοσχάτου, που κάνει τον Σεφερλή να δείχνει Woody.

Αυτό λοιπόν είναι σήμερα η τηλεόραση..Για να συμμετέχεις σ' αυτό το πανηγύρι, πρέπει να είσαι ικανός μόνο γι αυτό που μπορεί να κάνει και ο γείτονας, γιατί οτιδήποτε ξεπερνά το μέσο όρο ακυρώνεται πάραυτα από γελοίους διευθυντές προγραμμάτων...

Στήλες
17

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

10 σχόλια
Το μέσο της τηλεόρασης (ελεύθερων συχνοτήτων), είναι πολύ περίεργο γιατί όση «εξουσία» της δίνουν όσοι την παρακολουθούν, άλλη τόση της δίνουν και όσοι δεν παρακολουθούν...Επίσης δεν είναι απαραίτητο όποια παραγωγή είναι φτηνή οικονομικά να είναι και φτηνή ποιοτικά. Ισχύει και το αντίστροφο. Παράδειγμα τα πολλά προγράμματα διαγωνιστικών shows, μουσικής, γενικών ταλέντων, μαγειρικής και επιβίωσης (κήπου...), με διεθνής- μητρικές εταιρίες παραγωγής τους, με αποκλειστικότητα των εμπορικών και πνευματικών δικαιωμάτων τους, πουλώντας τα αδρά, υπό πολύ συγκεκριμένες-τυποποιημένες οδηγίες παραγωγής και προβολής αλά franchise, οι οποίες παραγωγές σε όλο το εύρος τους είναι πάρα πολύ ακριβές.Τέλος, μην συγχέουμε την τηλεόραση με το διαδίκτυο. Είναι δύο πολύ διαφορετικά μέσα μεταξύ τους, ασχέτως εάν μοιάζουν σε κάποια σημεία. Η σωστή «αναμέτρηση» αυτών των δύο θα συμβεί όταν το διαδίκτυο θα περιοριστεί αυστηρά νομικώς και οικονομικώς (βλέπε άρθρο 13 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - επικείμενης φορολογίας διαδικτυακής διαφήμισης με σχολαστικό,συνεχή έλεγχος πνευματικών δικαιωμάτων σε ό,τι προβάλλεται ή γράφεται [διαδικτυακή ενημέρωση και ψυχαγωγία]) και η τηλεόραση μεταπηδήσει, σχεδόν ολικά, από τις ελεύθερες συχνότητες στις συνδρομητικές, επί πληρωμής προβολή τηλεοπτικών σταθμών. Εκεί, βάσει των οικονομικών καταναλώσεων, θα δούμε τα πραγματικά τηλεοπτικά κοινά ανά κατηγορία, κάτι που δεν συμβαίνει τώρα με τις εικονικές μετρήσεις τηλεθέασης.
Αυτό το κουμπί δεν καταφέρνει να κάνει απολύτως τίποτα. Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να μεταφέρεται η τηλεθέαση στο δυναμικό κοινό που απομένει, συνεχίζοντας να παρακολουθεί τα «τηλεσκουπίδια», μεταφράζοντας το σε όλον καθώς το απέσχον κοινό δεν προσμετρείται, ούτε διακρίνεται, σε καμία βάση.Παραφράζοντας την φράση του Μάνου Χατζιδάκι, «Όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις», με την ελληνική τηλεόραση και το κοινό της, συμβαίνει το αντίθετο, «Όταν σε συνηθίζει το τέρας, αρχίζει να σου μοιάζει»...σ.σ. Στην απαρχή την ελληνικής τηλεόρασης, με έναν και αργότερα με δύο μοναδικούς-κρατικούς, τηλεοπτικούς σταθμούς, η τηλεθέαση υπολογιζόταν πρωτόγονα (κυριολεκτικά), με την μέτρηση των όλο και αυξανόμενων τηλεοπτικών κεραιών στις ταράτσες.
Εύπεπτες προβολές για ένα σκουπαδηφάγο κοινό. Μόδα, μαμ και μιζέρια. Σωστά τα παραπάνω, αν και διαφωνώ με την έννοια της επιστροφής. Δεν μας έκανε την χάρη να λείψει έστω και λίγο το "lifestyle".
Αυτα που αναφερετε εχουν να κανουν με το κόστος και οχι με την προωθηση κάποιου lifestyle. Ειτε ετσι ειτε αλλοιως οι συμμετέχοντες πανε οικιοθελώς απο τον καιρο της Αννιτας Πάνιας.Ετσι τα καναλια εχουν χαμηλά κόστη παραγωγής με «εθελοντες» συμμετέχοντες για να γεμιζουν το χρόνο τους. Γιατι δεν αγοράζουν κάποιο αξιοπρεπη παραγωγή; Γιατι θέλει λεφτά που προτιμούν να τα κρατουν για τους μετόχους τους οι οποίοι προσβλέπουν σε άλλης μορφής παράπλευρης οφέλειας στις συναλλαγές τους με τις εξουσίες. Αυτη που προέρχεται απο τις «ειδησεις» και απο τις εκπομπές κοινωνικου-πολιτικού περιεχομένου (πρπαγανδα δηλαδη). Δεν είναι τυχαία η κύρια σε διαφορετικούς κλάδους δραστηριότητα των μετόχων. Αν τολμούσαν ας γινόντουσαν συνδρομιτικά τα ιδιωτικα κανάλια και τότε θα βλέπαμε την όποια επιχειρηματκή σοβαρότητα που έχουν οι ιδιοκτήτες. Ουτε τα εισητηρια να πάνε στο γραφείο δεν θα βγάζανε. Και μην ξεχνάμε οταν σου δίνουν κάτι τσάμπα τότε το προιόν εισαι εσυ
Η τηλεόραση απευθύνεται σε αυτούς που βλέπουν τηλεόραση.Το να αναλύουμε το επίπεδο της τηλεόρασης στην εποχή του Youtube και του Netflix είναι σαν να αναλύουμε την απεργία του τηλεγραφικού γραφείου του ΟΤΕ στην εποχή του e-mail.
Η συντριπτική πλειονότητα των ηλικιωμένων είναι ψηφιακά αναλφάβητοι (και επιπλέον με σημαντικά πετσοκομμένο ή ανύπαρκτο προϋπολογισμό για ψυχαγωγικές ή πολιτιστικές δραστηριότητες και αγαθά) και άρα παραδομένοι χειροπόδαρα δεμένοι και παραδομένοι στην τηλεόραση (αρκεί να δεις τα ποσοστά της συμπυκνωμένης μιζέριας του Σπύρου Παπαδόπουλου), ενώ δεν είναι αμελητέο και το ποσοστό των μεσηλίκων (κυρίως γυναικών και ατόμων των λαϊκών τάξεων) που εμπίπτει στην ίδια κατηγορία. Υπάρχουν επίσης και άτομα που ανοίγουν την τηλεόραση να παίζει σαν μια ηχητική παρέα, χωρίς να την πολυπαρακολουθούν (αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ακούνε αποσπασματικά ή και ότι δεν επηρεάζονται από το γενικότερο ύφος των εκπομπών της).Για τους υπόλοιπους ισχύει όντως αυτό που λες.
Κάποτε ο Θεοδωράκης ο ποταμισιος -πολυ πριν πολιτευτει- είχε πει "η μοναδική ελπίδα να φτιάξει η τηλεόραση είναι από τους διαφημιζόμενους, όταν δηλαδή αυτοί συνειδητοποιήσουν ποιο κοινό έχει μείνει μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες".Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και με την πολιτική στη χώρα μας: ποιοι έχουν απομείνει μπρος στις κάλπες. Αλλά ας μην τα μπλέξω...
Η ζωή έχει τον τρόπο της και τα λύνει αυτά. Όποιος θέλει κάτι καινούργιο και πειραματικό απευθύνεται στο YouTube. Όποιος θέλει ποιότητα και υψηλά στάνταρ παραγωγης στο Netflix. Ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι έχουν καταργήσει την τηλεόραση από τη ζωή τους ανεβαίνει σταθερά. Η τηλεόραση δεν είναι πια ΤΟ μέσο, είναι απλά ένα ακόμα μέσο, και με πολλά μειονέκτηματα μάλιστα.
Πάντα ηταν έτσι και χειρότερα. Διάβαζα Κοσμά Βίδο 20 χρονια στο Βήμα και θυμάμαι έλεγε τα ίδια, απλά με άλλα πρόσωπα. Κάποια μουμιοποιήθηκαν και υπάρχουν ακόμη, τα δυο τα αναφέρατε, Αυτιάς Παπαδάκης, τα άλλα, Τατιάνα-Ευαγγελάτος, Μενεγάκη. Πήγε να ξαναμπεί στο πόρταλ του λυκόφωτος και η Ρούλα αλλά την πέταξε το σύστημα, τυφλώθηκε από την χαρά και την κορόιδεψαν σαν πρωτοεμφανιζόμενη στο έψιλον.Γράφετε ωραία, θα ήταν ενδιαφέρον να γράψετε περισσότερες σκέψεις από το να αναλωθείτε σε χαριτωμένες μεταφορικές συγκρίσεις.
Το οξυμωρο ειναι οτι η "μουμιοποιηση" εχει συμβει περισσοτερο σε εναν αλλο χωρο αυτον του "εντεχνου/λαικου" τραγουδιου απο οτι στην τιβι. Δηλαδη ενω πχ Κωστοπουλος , Ρουλα και Μικρουτσικος αποκαθηλωθηκαν απο την πρωτοκαθεδρια (Εως και περιθωριοποιηθηκαν) στο χωρο του εντεχνου τα ονοματα ειναι τα ιδια με 20 χρονια πριν και εχουν το ιδιο καλα εσοδα /sold out με εποχες πασοκαρας (φανταζομαι)Δυστυχως δεν ξερω και αν εχουν και τρομερα "ηθικο πλεονεκτημα" εναντι της τιβι πια. (βλεπε στην υγεια μας ρε παιδια αρα και οι ιδιοι παιζουν το παιχνιδι της τιβι)
Σταμάτησε αλήθεια ποτέ όλο αυτό που περιγράφετε; Γιατί έχω την εντύπωση οτι όχι απλά δεν μειώθηκε στα τελευταία πέντε-έξι χρόνια, αλλά αντίθετα εντάθηκε και έπεσε σε χαμηλότερα επίπεδα από ποτέ.
Ο τηλεθεατής, παρακολουθεί ένα πολύχρωμο ενυδρείο, ένα τσίρκο δηλώσεων που όλοι θέλουν να ηγηθούν και να κερδίσουν τις εντυπώσεις, ξεπερασμένα και ξεπεσμένα είδωλα ενός καμπαρέ - μπουρδέλο με "γερασμένες" χορεύτριες, που στη μετά millenium εποχή παύει να είναι αυτός το πειραματόζωο, σε μια εποχή που οι διάσημοι, οι ειδικοί και οι σταρ είναι περισσότεροι από τους άσημους.