Θυμάμαι το πρώτο σχόλιο που άκουσα πίσω από την πλάτη μου σχετικά με τις τρίχες του σώματός μου σε ηλικία εννέα ή δέκα ετών, προερχόμενο φυσικά από μία παρέα αγοριών στο σχολείο μου. Ήταν από αυτού του είδους τις προσβολές που ξέρεις ότι θα σε ακολουθήσουν σε ολόκληρη τη ζωή σου. Όσες φορές έχω λάβει κάποια φιλοφρόνηση για τις πυκνές, λαμπερές μπούκλες μου ή για τις μακριές βλεφαρίδες και γεμάτα φρύδια μου, άλλες τόσες έχω αναγκαστεί να κρύψω τα τριχωτά χέρια μου από κάποιον άγνωστο στο μετρό ώστε να αποφύγω το αηδιασμένο βλέμμα του.
Η μητέρα μου έκανε την πρώτη της αποτρίχωση στα δώδεκα χρόνια της, αλλά εγώ δεν μπορούσα να περιμένω τόσο και έτσι, λίγους μήνες μετά από ένα περιστατικό στο σχολείο, είχα την πρώτη μου εμπειρία. Φορώντας ένα σορτσάκι γυμναστικής παρακολούθησα την αισθητικό να απλώνει το καφέ, καυτό κερί στα παιδικά, κοκκαλιάρικα πόδια μου και με μία κίνηση του χεριού της να αποκαλύπτει το απαλό, μελαμψό δέρμα που είχα σχεδόν ξεχάσει ότι έχω. Από τον ενθουσιασμό μου δεν ένιωσα καθόλου πόνο. Την επόμενη μέρα όλα τα κορίτσια του σχολείου ήθελαν να αγγίξουν τα πόδια μου και να μου κάνουν διάφορες ερωτήσεις στις οποίες απολάμβανα να απαντώ.
Τις επόμενες φορές δεν ήταν το ίδιο αφού ο ενθουσιασμός αντικαταστάθηκε από τον πόνο και τον φόβο που με κατέβαλλε τις ώρες πριν το ραντεβού. Θυμάμαι τη φορά που τα πόδια μου έτρεμαν επειδή δεν άντεχα τον πόνο όμως εγώ επέμεινα γιατί η εναλλακτική, το να είμαι μια τριχωτή δωδεκάχρονη, ήταν σίγουρα χειρότερη.
Εκ των υστέρων, έχω χωρίσει τη ζωή μου σε προ-αποτρίχωσης και μετά- αποτρίχωσης. Εθίστηκα με το συναίσθημα του να είμαι άτριχη και το δέρμα μου να είναι απαλό.
Με το Instagram και τα hashtags, όπως #LesPrincessesOntDesPoils και #JanuHairy τα οποία αποτέλεσαν μέσα για εκτενέστερη συζήτηση του θέματος το 2017, τα τριχωτά πρότυπα στις γυναίκες έχουν αυξηθεί δραματικά.
Τις πρώτες αποτριχωτικές διαφημίσεις της σύγχρονης ιστορίας τις συναντούμε στα γυναικεία περιοδικά μόδας, όπως Harper's Bazaar, τα οποία πρότειναν το νέο ξυραφάκι της Gillette, καθώς η μόδα του 1920, ήθελε κοντύτερα μανίκια και ποδόγυρους, τα οποία άφηναν εκτεθειμένα, τα κάποτε καλυμμένα από ρούχα, τριχωτά, γυναικεία σώματα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο «άτριχος νόμος» επικράτησε στον δυτικό κόσμο, κάτι που χαιρέτιζαν και οι φεμινίστριες της εποχής. Ωστόσο, το δεύτερο κίνημα του φεμινισμού της δεκαετίας του 1970, εστίαζε σε θέματα του εαυτού, όπως η σεξουαλικότητα και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα ή την ανισότητα στο χώρο εργασίας, αναθεωρώντας τους κοινωνικούς ρόλους που είχαν ανατεθεί στις γυναίκες μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία αντιπροσωπευτική ένδειξη διαμαρτυρίας της εποχής αποτέλεσε και ο «ατίθασος θάμνος».
Σήμερα ζούμε το τέταρτο κίνημα φεμινισμού το οποίο αναδύθηκε κυρίως μέσω του διαδικτύου και έχει δεχθεί ισχυρές κριτικές εξ' αιτίας των φωτογραφιών με τα τριχωτά πόδια των υποστηρικτών του, όπως της Ashley Armitage και Arvida Bystrom. Με το Instagram και τα hashtags, όπως #LesPrincessesOntDesPoils (#ΟιΠριγκίπισσεσΈχουνΤρίχες) και #JanuHairy (#ΤριχωτόςΙανουάριος) τα οποία αποτέλεσαν μέσα για εκτενέστερη συζήτηση του θέματος το 2017, τα τριχωτά πρότυπα στις γυναίκες έχουν αυξηθεί δραματικά.
Φυσικά και δεν τα γνώριζα όλα αυτά στην ηλικία των δεκατεσσάρων, όταν άρχισα τις θεραπείες laser στο πρόσωπο και τις μασχάλες, τις οποίες μάλιστα συνέχισα αδιαλείπτως για κάποια χρόνια. Παρά την αποτελεσματικότητά τους και την υπόσχεση ότι η διαδικασία θα γίνει λιγότερο άβολη στην πάροδο του χρόνου, για μένα ήταν αφόρητη. Την ίδια χρονική περίοδο άρχισα την αποτρίχωση και σε άλλα μέρη του σώματος, όπως στα χέρια, το στήθος και το στομάχι, αφού θεώρησα ότι όλο το σώμα έπρεπε να είναι ομοιόμορφο και οι τρίχες να μην με περιορίζουν στην επιλογή ρούχων μου.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, βίωσα το μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ της ζωής μου όταν μετακόμισα από την Κύπρο στην Αγγλία. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η τεράστια διαφορά, σχεδόν τέσσερις φορές περισσότερο, του κόστους αποτρίχωσης. Μια θεραπεία που στην Κύπρο κόστιζε 75 ευρώ στην Αγγλία κόστιζε 200 λίρες. Επίσης, στην χώρα μου η αποτρίχωση αντιμετωπιζόταν ως μια αναγκαιότητα ενώ σε όποιον ντόπιο απευθύνθηκα στην Αγγλία αντιμετώπιζε την αποτρίχωση ως ένα είδος πολυτελείας, που αφορούσε την γραμμή του μπικίνι και σε ακραίες περιπτώσεις των ποδιών το καλοκαίρι. Όμως εγώ ήμουν ήδη συναισθηματικά συνδεδεμένη με αυτό και όντας φοιτήτρια μόδας, καλώς ή κακώς, η εμφάνιση μου ήταν μια από τις πρωταρχικές μου ανησυχίες.
Ζώντας στο Λονδίνο, με μισθό πωλήτριας ημι-απασχόλησης, ήταν πρακτικά αδύνατο να διατηρήσω ένα πρόγραμμα αποτρίχωσης. Σε συνδυασμό με αυτό, έπειτα από πολλές επισκέψεις και θεραπείες σε πολλά ακριβά και ευυπόλυπτα αισθητικά κέντρα και με απόδειξη τα σημάδια του σώματός μου, ανακάλυψα ότι οι αισθητικοί εδώ δεν είναι εξοικειωμένοι στην αποτρίχωση σε μέρη όπως το στήθος και οι ώμοι. Η χειρότερη περίπτωση εξευτελισμού και πόνου που ένιωσα ήταν σε ένα spa, όπου έμεινα ξαπλωμένη μισόγυμνη με μελανιές στο εσωτερικό των χεριών μου, σκεπτόμενη ότι ο άνθρωπος που μου το προκάλεσε αυτό θα κατέληγε με έναν υψηλό μισθό, ενώ εγώ πιθανότατα με ένα μόνιμο σημάδι.
Αυτές οι τραυματικές εμπειρίες αποτέλεσαν την αφορμή για να σταματήσω τις θεραπείες και να ξυρίζω μόνο τα πόδια μου με ελαιόλαδο, το οποίο βρίσκω καλύτερο από την ξυριστική κρέμα διότι αποτρέπει την ανάπτυξη εσωτερικών τριχών. Επίσης, έχοντας παρακολουθήσει επί πολλά χρόνια αισθητικούς να αποτριχώνουν τα πόδια μου, νομίζω πως έχω την ικανότητα να χρησιμοποιώ τις ταινίες Veet για το μουστάκι μου από την άνεση του μπάνιου μου.
Η συνεχής μάχη με τον εαυτό μου δημιούργησε έναν φαύλο κύκλο, αποτελούμενο από μια αίσθηση ανικανοποίητου και ανασφάλειας για κάτι που ήταν πέρα από τον έλεγχό μου. Με οδήγησε στην επαναξιολόγηση της εικόνας του εαυτού μου, στην οποία είχα σπαταλήσει χρόνια ενέργειας και αποτρίχωσης.
Ξέρω ότι με περιμένει μεγάλος δρόμος μέχρι να καταφέρω να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι και αυτό οφείλεται στη συνεχιζόμενη προβολή της αψεγάδιαστης γυναικείας εικόνας από τα μέσα. Στις ταινίες πορνό βλέπουμε είτε εντελώς άτριχα γυναικεία σώματα είτε πολύ τριχωτά ως ειδική φετιχιστική κατηγορία. Οι απουσία των τριχών στο γυναικείο σώμα είναι από τα τελευταία όρια που έχουν επιβληθεί στις γυναίκες από την πατριαρχική κοινωνία και πλέον ένα απλό hashtag και μια αξύριστη μασχάλη δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε και αξύριστα πόδια και χέρια και κοιλιές».
Το κείμενο αποτελεί απόδοση στα ελληνικά του άρθρου με τίτλο της Joanna Theodorou που δημοσιεύτηκε στο dazeddigital.com.
σχόλια