Οι αναγνώστες του Lifo ίσως έχουν προσέξει πως έχω σχολιάσει εκτενώς τα πρόσφατα επεισόδια στο ΤΕΙ της Πάτρας, στο σχετικό άρθρο του Σ. Τσαγκαρουσιάνου. Ο λόγος που μπαίνω στον κόπο να γράψω και αυτό το post είναι γιατί τα συγκριμένα έκτροπα, πέραν του προφανούς, είναι και συμπτώματα κάποιας παθογένειας πολύ σοβαρότερης από τη βία των σπουδαστών. Οι περισσότεροι σχολιαστές στάθηκαν στο ιταμό ύφος, το οποίο όντως είναι αηδιαστικό. Τελικά όμως, κατέληξα ότι δεν με εντυπωσιάζουν τόσο:
- Ο φασιστικός εγκλεισμός/απαγωγή του προεδρείου
- οι τσιρίδες/κοπάνημα του χεριού στο τραπέζι/έλλειψη κανόνων συμπεριφοράς
- η αντιμετώπιση του ηλικιωμένου με εκφράσεις τους στυλ: «παιδάκι μου», «ναι αγόρι μου, μην αγχώνεσαι», κτλ
- η εκφορά ενός λόγου που δυσκολεύεται να βάλει υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο στην ίδια πρόταση και εκπέμπει αγραμματοσύνη
- η άγνοια (από εκπροσώπους των σπουδαστών !!) της νομοθεσίας για λειτουργία των ΤΕΙ/ σπουδαστικού συνδικαλισμού
- η διαπλοκή του προέδρου του TEI με φοιτητές που (απ' ότι φαίνεται) βοήθησαν στην εκλογή του, αλλά και προσπάθησαν να τον φυγαδεύσουν ασκώντας βία
- η ατιμωρησία (πειθαρχική και ποινική) όσων τραυμάτισαν φοιτητές, αλλά και όσων πέταξαν μπογιές, απήγαγαν το προεδρείο και προκάλεσαν φθορά στη δημόσια περιουσία.
Σίγουρα, όλα αυτά είναι καταδικαστέα. Π.χ. όταν οι ακαδημαϊκοί πολίτες ξεκινούν την ενήλικη ζωή τους γνωρίζοντας ότι μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους, είναι βέβαιο ότι έχουν ήδη λάβει τις βάσεις για να γίνουν αύριο ανεύθυνοι πολίτες. Που δεν θα σέβονται τους συμπολίτες τους. Ούτε το κράτος. Δεν θα σέβονται ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους. Τι κοινωνία θα οικοδομήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Μάλλον, κάτι χειρότερο και αηδιαστικότερο από τα χάλια που θα παραλάβουν από την προηγούμενη γενιά.
Αλλά και πάλι νομίζω πως ούτε αυτό είναι το πρόβλημα.
Αυτά που με κάνουν να είμαι απαισιόδοξος, είναι τα κίνητρα όλης αυτής της αηδίας. Τι προκάλεσε αυτήν την έκρηξη; Η. μετακόμιση από την Πάτρα στο Μεσολόγγι (!!) Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν με ταχύτητα φωτός, οι νέοι μας φοβούνται το αύριο, την αλλαγή, την πρόκληση, την μετακίνηση και το ξεβόλεμα. Κάνουν λες και τους πήραν με το ζόρι φαντάρους για να πάνε στον πόλεμο. Από 3 ετών έχουν μάθει ότι οι (απαράδεκτοι) γονείς τους θα τους ικανοποιήσουν κάθε παράλογη επιθυμία, αρκεί να την απαιτήσουν με κλάματα και φωνές. Και τώρα που διαπιστώνουν για πρώτη φορά ότι οι οδυρμοί τους δεν είναι αρκετοί, έχουν πανικοβληθεί - είναι κάτι που δεν τους έχει ξανασυμβεί - και γι' αυτό αντιδρούν σπασμωδικά.
Η μία κοπελίτσα έχει για σοφέρ τον γιό του φούρναρη - και τώρα που θα πάει στο Μεσολόγγι θα πρέπει να βρεί καινούργιο γκόμενο. Ο άλλος που φωνάζει, είναι χρόνια τώρα σταθερός πελάτης στο bar του Μάκη, στη Γεροκωστοπούλου. Έχει γίνει και γνωστός του - καμιά φορά πίνει και κάνα τζάμπα ποτό. Τώρα στο Μεσολόγγι, τί μαγαζιά θα έχει εκεί και τί θα υποχρεωθεί να έχει για στέκι του; Η άλλη, που στέλνει για πλύσιμο τα βρακιά της στη μάνα της, σε πακέτο (με το ΚΤΕΛ), ανησυχεί: Θα βρεί στούντιο για να μείνει μόνη της; Ή μήπως υποχρεωθεί («πόσο φρικτό!!») να συγκατοικήσει με καμιά άγνωστη; Στο Άμστερνταμ και στο Λονδίνο 40ρηδες δικηγόροι και λογιστές μετακομίζουν από την επαρχία και αναγκάζονται να συγκατοικήσουν στο ίδιο σπίτι με 3-4 αγνώστους (συχνά αλλοδαπούς). Τα δικά μας τα βλαστάρια είναι φοβισμένα ανθρωπάκια. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Τα παιδιά αυτά (που δεν είναι πλέον παιδιά) αντιδρούν βίαια γιατί είναι πανικοβλημένα μαμόθρεφτα. Που αύριο θα γίνουν φοβισμένοι μικροαστοί. Δυστυχώς, τα παιδιά αυτά δεν είναι επαναστάτες - μακάρι να ήταν. Αυτό είναι το πρόβλημα.
σχόλια