13.4 Σάββατο
Θέλω λίγο να περιγράψω τι γίνεται σε έναν κήπο ή σε ένα μπαλκόνι που φιλοξενεί γλάστρες. Ειδικά όταν σε αυτό τον κήπο ή μπαλκόνι ο ιδιοκτήτης δεν είναι ένας τακτικός τύπος που μια φορά την εβδομάδα, χειμώνα-καλοκαίρι, θα βγει εκεί έξω να κόψει το κλαράκι, να αφαιρέσει το μαραμένο λουλούδι και όταν φτάσει η άνοιξη να μην ανοίξει ρουθούνι. Λοιπόν, τα μαραμένα κλαριά, όλες οι δόξες της περσινής εαρινής περιόδου, είναι τώρα κατάξερα, πεθαμένα και παντού. Και εμποδίζουν τη νέα άνθηση, όποια κι αν είναι αυτή. Αρχίζεις να κόβεις ένα πρωί και να αφαιρείς και τελειώνεις το επόμενο. Τα ξερά δεν χωράνε στις σακούλες που έχεις, τα αγκάθια της ροδιάς σκίζουν το νάιλον, και τα χέρια σου ενίοτε. Αρχίζεις να ξεχορταριάζεις και να αφαιρείς τα αγριόχορτα από τις γλάστρες. Αλήθεια, υπάρχει πιο γερό φυτό από το τριφύλλι; Έχετε παρατηρήσει πως είναι παντού. Ένα ξεριζώνω, δέκα φυτρώνουν. Τέλος πάντων, ξεριζώνεις και τελειωμό δεν έχεις. Κι αν είσαι σαν κι εμένα, που έχεις κάποιο θέμα με το χώμα και δεν έχεις γάντια, τα χέρια είναι ήδη καλυμμένα με δύο τρία εκατοστά λάσπη από μαυρόχωμα. Και μερικές γραντζουνιές από κάτι ρόζους που δεν ξέρω πως βρέθηκαν εκεί. Και μετά αρχίζουν οι μεταφυτεύσεις. Σήμερα, ας πούμε, ένα παμπάλαιο, υπέργηρο γιούκα που για δύο δεκαετίες ζει σε έναν πλαστικό, σκασμένο κάδο όπου οι ρίζες του είναι περισσότερες από το χώμα, δέχεται total makeover.
Και φυσικά δεν είναι εύκολο. Ζυγίζει χίλια κιλά, οι ρίζες είναι ένα με το πλαστικό, μέχρι να κόψεις τον κάδο, να το βγάλεις από εκεί και να αρχίσεις να σκέφτεσαι πώς θα μπει στην καινούργια γλάστρα, όλος ο κήπος έχει γεμίσει χώμα και ρίζες κι εσύ έχεις τρυπηθεί από τα φύλλα του τουλάχιστον δέκα φορές. Ακολουθεί το trimming στις ρίζες του φυτού. Δεν ξέρω αν αυτή είναι συνήθης πρακτική, εγώ το κάνω στα γέρικα φυτά και πετυχαίνει. Κλαδεύω τις ρίζες πριν το μεταφυτεύσω. Και αυτό κάνω και τώρα. Στην ουσία, είναι σαν να κόβω έναν τοίχο με πριόνι. Το κομμάτι που κόβω θα πρέπει να ζυγίζει ένα δεκάκιλο σίγουρα. Καινούργιο χώμα, κομμένες ρίζες, νέα γλάστρα και μια ωρίτσα μετά, κλαδεμένο και από πάνω επίσης, το γιούκα στέκεται αγέρωχο στην άκρη της βεράντας. Ελπίζω αυτή η μεταφύτευση να επαναφέρει και το χρώμα στα φύλλα του.
Στο μεταξύ, ο κήπος είναι σαν πεδίο μάχης. Εσύ συνεχίζεις με την περιποίηση γλάστρας, έχεις ιδρώσει σαν να έκανες δύο ώρες spinning, στα ρούχα σου σμίγει ο ιδρώτας με το χώμα και το αίμα από τα κομμένα χέρια, αλλά συνεχίζεις. Κόβεις, φυτεύεις, μεταφυτεύεις. Και αν δεν το έχεις κάνει ήδη, αρχίζεις κάπου εδώ το σκούπισμα. Χώμα κολλημένο παντού, χόρτα, κλαριά και πέτρες και φύλλα ξερά. Παντού. Μία ώρα και βάλε σκούπισμα, μάζεμα σε σακούλες και στοίβαγμα στην εξώπορτα. Και αφού έχεις κάνει τα πάντα και ο κήπος μοιάζει με σεληνιακό τοπίο με ελάχιστα φύλλα, βάζεις το λάστιχο και αρχίζεις να ξεπλένεις. Με τη σκούπα δεν τη γλιτώνεις. Βρεγμένος μέχρι το κόκαλο συνεχίζεις να παλεύεις, έχει περάσει και η ώρα μέχρι να ξεπλύνεις και την τελευταία λάσπη. Και αφού το κάνεις και αρχίζει η κατάσταση να ηρεμεί, εσύ πρέπει να ανεβοκατέβεις τρεις ορόφους χωρίς ασανσέρ, διότι δεν έχεις, για να κατεβάσεις σκουπίδια, κλαριά, κάδους, παλιές γλάστρες, σακούλες με ρίζες κ.λπ. Το κάνεις. Πλένεις και τα κλαδευτήρια και τα πριόνια και τα περνάς με λίγο λαδάκι. Καθαρίζεις και το σπίτι από τα χώματα μπες-βγες. Στο πλυντήριο, ρούχα-παπούτσια και πετσέτες. Έχεις τελειώσει, έχεις βάλει τη βάση για έναν καλό κήπο. Μεθαύριο θα ελέγξεις το ποτιστικό σύστημα και θα αρχίσεις να προσθέτεις. Κάπως έτσι είναι η κηπουρική και όχι αυτό που βλέπεις ή φαντάζεσαι. Έχει πολύ κόπο. Αλλά κάθε πόνος στην πλάτη είναι ένα βήμα προς τον παράδεισο που θα σε σώσει και αυτό το καλοκαίρι.
Σας φιλώ.
σχόλια