Τι θα λένε άραγε μετά την Αποκάλυψη (που μάλλον θα συμβεί έτσι ή αλλιώς, γιατί εκτός των άλλων και οι Κινέζοι άνθρωποι είναι εν τέλει και θέλουν κι αυτοί με τη σειρά τους να καταναλώσουν σα να μην υπάρχει αύριο) οι επιζώντες στα παιδιά τους, όταν θα μιλάνε για την Γκρέτα Τούνμπεργκ;
Θα τη θυμούνται ως Ζαν Ντ' Αρκ που ηγήθηκε της μάχης και θυσιάστηκε ηρωικά υπερβαίνοντας στην πορεία τα εγκόσμια ή ως μια υποσημείωση για την ύστερη Ανθρωπόκαινο και τους άγονους και ατέρμονους ιδεολογικούς πολέμους που σημειώθηκαν στο πεδίο των μέσων «κοινωνικής δικτύωσης» (τα εισαγωγικά έρχονται από το μέλλον) πριν από το τέλος του κόσμου;
Ή κάτι άλλο, εξίσου συμβολικό, αλλά εκ των υστέρων δυσοίωνο: ως, φερ΄ειπείν, τον «μοχλό» που σήμανε την αρχή της αντίστροφης μέτρησης εν μέσω μιας παγκόσμιας διαμάχης για τον τρόπο διαχείρισης και χειραγώγησης του ζητήματος της επιβίωσης του ίδιου του ανθρώπινου είδους που έθεσαν τα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής.
Σα να μη θέλει να μεγαλώσει αλλά να παραμείνει καθηλωμένη σ' αυτήν τη στιγμή και σ' αυτό τον ρόλο και σε μια προεφηβική ασφάλεια που της δίνει το δικαίωμα να ζητά να μην την εμπλέκουν σε τεχνικές και γραφειοκρατικές λεπτομέρειες για τις οποίες δεν έχει καιρό – η ίδια απλά εκφράζει την αγωνία των παιδιών που διαβάζουν διαρκώς σε δημοσιεύματα ότι δεν θα προλάβουν να γεράσουν.
Μπορεί και να προλάβουμε να είμαστε κι εμείς εκεί τότε – οριακά βέβαια, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς που προβλέπουν το «τέλος του πολιτισμού» σε καμιά τριανταριά, άντε σαράντα χρόνια από τώρα.
Προς το παρόν, παρακολουθούμε στις οθόνες μας να συντελείται ο κακός χαμός και να έχουν πάρει φωτιά τα πληκτρολόγια του πλανήτη («τώρα θα σας πω εγώ, που θα μου πείτε εσείς εμένα *&@*#!») με επίκεντρο ή με αφορμή την 16χρονη Σουηδέζα με το κάπως δυσοίωνο βλέμμα (δεν είναι αρνητικό αυτό, αντιθέτως απολύτως συμβατό με το δυσοίωνο και επείγον μήνυμα που μεταφέρει) και την περίεργη εκφορά που τη λέει στους μεγάλους στην κρίσιμη σύνοδο του ΟΗΕ.
Πιο εντυπωσιακό κι από αυτό όμως, είναι το γεγονός ότι έχει καταφέρει να έχει σήμερα όλος ο πλανήτης άποψη για εκείνη, προβάλλοντας (ή αποβάλλοντας) ο καθένας πάνω στη φιγούρα ενός νεαρού κοριτσιού, που σε πρώτο επίπεδο εκπέμπει έναν απόκοσμο «βορειοευρωπαϊκό εξωτισμό» (με όποια στερεότυπα μπορεί να συνδεθεί αυτή η εντύπωση), τις δικές του/της ατζέντες, νευρώσεις, αγκυλώσεις, θεωρίες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η Γκρέτα είναι θεά, είναι οσία, είναι παιδί-θαύμα, είναι η συνείδησή μας (ή η αφύπνιση αυτής), είναι τα παιδιά μας, η Γκρέτα είναι ο άγγελος του αναπόφευκτου, είναι μάγισσα (με την καλή έννοια), είναι μάγισσα (με την κακή έννοια), η Γκρέτα είναι πιόνι, μαριονέτα, απολίτικο σκεύος μηδενικής ταξικής συνείδησης, όργανο συμφερόντων, σύμπτωμα της κωμικοτραγικής κουλτούρας μας, ύστατο σπάραγμα των φιλελεύθερων προοδευτικών που βρίσκονται στα πατώματα, «και πώς κατάντησε ο κόσμος να περιμένουμε από την Πίπη Φακιδομύτη να μας σώσει» και «σα δεν ντρέπονται άρρωστο κορίτσι, με Αουσμπέργκερ πώς το λένε, να το αφήνουν να εκτίθεται έτσι; Γονείς είναι αυτοί;».
Μπροστάρηδες βεβαίως στα αρνητικά σχόλια (που πάντως, όπως και τα θετικά, προέρχονται από ολόκληρο σχεδόν το ιδεολογικό φάσμα) οι πάσης φύσεως και προέλευσης νεοδεξιοί που βγήκαν κι εδώ παγανιά να μετρηθούν με αφορμή την περίπτωση της «μικρής Γκρέτα».
Η αλήθεια είναι ότι πάντα προκαλεί αμηχανία η εικόνα ενός παιδιού στο τραπέζι των μεγάλων (όπως και το αντίστροφο, του μπάρμπα που πάει να κάτσει «με τη νεολαία») και η Γκρέτα, ασυνείδητα ίσως, έχει υπερτονίσει την παιδική της ιδιότητα (και την εξ ορισμού αθωότητα που την συνοδεύει), παρότι είναι 16 χρονών, τεχνικά δηλαδή πιο κοντά στους ενήλικες παρά στα παιδιά.
«Εκνευριστικό μικρομέγαλο» είναι ένας από τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν οι κριτές της ίδιας ή αυτού που τέλος πάντων εκπροσωπεί (έχει πέσει υβρεολόγιο άνευ προηγουμένου – καλά, δεν ντρέπονται μεγάλοι άνθρωποι;) Η Γκρέτα Τούνμπεργκ όμως είναι μάλλον το αντίθετο του μικρομέγαλου. Σα να μη θέλει να μεγαλώσει αλλά να παραμείνει καθηλωμένη σ' αυτήν τη στιγμή και σ' αυτό τον ρόλο και σε μια προεφηβική ασφάλεια που της δίνει το δικαίωμα να ζητά να μην την εμπλέκουν σε τεχνικές και γραφειοκρατικές λεπτομέρειες για τις οποίες δεν έχει καιρό – η ίδια απλά εκφράζει την αγωνία των παιδιών που διαβάζουν διαρκώς σε δημοσιεύματα ότι δεν θα προλάβουν να γεράσουν.
Η Γκρέτα μπορεί να μην ευθύνεται ακριβώς για τον τρόπο που αποτυπώνεται το βλέμμα της αλλά αυτή η φωτογραφία με τον Τραμπ φλου σε πρώτο πλάνο και την ίδια στο φόντο να τον «καρφώνει» σαν μικρή μάγισσα (με την καλή έννοια), με ένταση αλλά και με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, εμπεριέχει χιλιάδες πιθανές αναγνώσεις, διασκεδαστικές οι περισσότερες.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφώς προτιμότερα τα στραβωμένα παιδάκια (ειδικά αυτά που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν) από τους βαριά συγκαταβατικούς ενήλικες (μεσήλικες κατά βάση) με το υπαινικτικό μειδίαμα και το «πλούσιο βιογραφικό».
σχόλια