☛ Για την πρόσκαιρη οργή μιας κοινωνίας που σοκάρεται αλλά και ξεχνά με την ίδια ενοχλητική ευκολία έγραψα την περασμένη εβδομάδα στο «Σε πόσα δευτερόλεπτα θα έχουμε ξεχάσει τη Μανωλάδα;».
Μια κυρία ήρθε στα γραφεία μας και μας έφερε ένα γράμμα, στο οποίο περιγράφει ένα συγκλονιστικό περιστατικό που έζησε:
«Κύριε Δημοκίδη,
δεν θα ξεχάσω τη Μανωλάδα.
Κυριακή 14 Απριλίου, 18:25, ξεκίνησα από Χαλκίδα για Αθήνα.
Ώρα 19:40 περίπου το τρένο έκανε στάση στον σταθμό ΣΚΑ. Δίπλα στο β' βαγόνι στέκονταν χειρονομώντας καμιά 30ριά 25ρηδες, μαυροντυμένοι, με ξυρισμένα κεφάλια, μερικοί φορώντας κουκούλες, και χτυπούσαν τα τζάμια του βαγονιού φωνάζοντας συνθήματα. Οπαδοί κάποια ομάδας, είπε ένας νεαρός – εμένα μου φάνηκαν εκκολαπτόμενοι "κασιδιάρηδες".
Μπούκαραν στο τρένο (αλήθεια, γιατί άνοιξε ο οδηγός;), οι πολλοί σκόρπισαν στα πίσω βαγόνια, 8-10 μπήκαν στο δικό μου. Πλησίασαν δύο αλλοδαπούς, στάθηκαν δίπλα και πάνω τους και δύο θρασείς άρχισαν τις ερωτήσεις:
"Από πού είστε;" –"Έχετε χαρτιά;" – "Πού είναι;" – "Δείξε μού τα", λένε στον ένα (ποιον υποκαθιστούσαν εκείνη τη στιγμή;) – "Έχεις λεφτά;" –"Πόσα έχεις;" – "Άνοιξε το πορτοφόλι σου να δω".
Γύρισα πίσω κατατρομαγμένη και εκείνη τη στιγμή ο ένας άστραψε ένα ηχηρότατο χαστούκι στον ένα Πακιστανό και του πήρε 100 ευρώ που είχε μαζί του. Ο ξένος δεν έβγαλε κιχ όλο αυτό το διάστημα, παρέμεινε σκυφτός και ταπεινωμένος.
Σε μια ενστικτώδη κίνηση να τηλεφωνήσω, μου έκαναν νοήματα οι συνταξιδιώτες μου να σταματήσω γιατί "θα μας σπάσουν στο ξύλο". "Δεν τους είδατε;" μου είπαν. Ναι, είδα τη βία και τον φόβο ζωντανό μπροστά μου. Με συντριβή, ομολογώ, ζήτησα συγγνώμη από τους αλλοδαπούς και τους είπα πόσο λυπήθηκα, μόνο αυτό.
Κατεβαίνοντας στον Σταθμό Λαρίσης, ενημέρωσα τον οδηγό του τρένου για το γεγονός και φθάνοντας στο σπίτι μου η τηλεόραση μετέδιδε εικόνες από τη Μανωλάδα.
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ, γιατί οι "Μανωλάδες" έχουν τελικά πληθύνει επικίνδυνα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, Χαρά. Τ.
ΥΓ.: Γιατί σας έγραψα γι' αυτό το περιστατικό, αφού ξέρω ότι δεν ωφελεί; Θέλω απλώς να καταθέσω την οργή αλλά και την ντροπή που ένιωσα, και συνάμα τον φόβο μου, αφού ήταν αδύνατο να τους εμποδίσω, και σκέφτομαι πόσο ευάλωτοι είμαστε στη βαρβαρότητα της βίας. ΟΧΙ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!»
====
Η σχεδόν ξεχασμένη τέχνη της γραφής
(ευχαριστώ θερμά την αναγνώστρια - ελπίζω το γράμμα της να εμπνεύσει και άλλους)
σχόλια