☛ Για τη διαμόρφωση του νέου προσώπου του Πειραιά, του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, έγραψε στο προηγούμενο τεύχος της LiFO ο Γιάννης Πανταζόπουλος. Σε αυτό το κείμενο, ο χρήστης SMURFakos έκανε την ακόλουθη ερώτηση: «Πότε, επιτέλους, θα αναβαθμιστούν και οι εγκαταστάσεις των επιβατών; Σε αυτόν τον τομέα δεν έχει αλλάξει τίποτα απ' τη δεκαετία του '50. Αναφέρομαι στην κατασκευή ενός σοβαρού τέρμιναλ, όπου θα μπορεί ο κόσμος να μπαίνει με φυσούνες κατευθείαν στο πλοίο και να μη "λιώνει" ή βρέχεται περιμένοντας. Φυσικά, πρέπει να γίνουν και αερογέφυρες για να μπαίνουν τα οχήματα στον μισό χρόνο. Αυτήν τη στιγμή το επίπεδο είναι αντίστοιχο με αυτό των ΚΤΕΛ Κηφισού».
Στη συζήτηση που άνοιξε ανάμεσα στους χρήστες ο Harlan απάντησε: «Εδώ και 25 χρόνια σχεδιάζουν να μεταφέρουν το 80-90% των επιβατηγών στο Λαύριο. Στον Πειραιά θα μείνουν μόνο τα εμπορικά και η επιβατική κίνηση θα είναι ελάχιστη – έτσι λέει το σχέδιο. Όσο ισχύει αυτό στο σχέδιο, δεν έχει νόημα να επενδύσει κανείς σε υποδομές για τους επιβάτες στον Πειραιά, αφού θα αχρηστευτούν "σε λίγο". Το σχέδιο δεν υλοποιείται γιατί το Λαύριο δεν έχει σύνδεση ούτε με τρένο ούτε με κάποιο σοβαρό οδικό δίκτυο. Πώς θα στείλεις όλο τον κόσμο εκεί; Το λιμάνι στο Λαύριο, αν και το έφτιαξαν τεράστιο (έπεσε μπόλικο παραδάκι), είναι ένα λιμάνι χωρίς πρόσβαση, δηλαδή άχρηστο. Πρόκειται για τη γνωστή περίπτωση της ανώτερης ελληνικής ικανότητας στον σχεδιασμό/προγραμματισμό».
☛ «Ποιος φοβάται την Κατερίνα Σακελλαροπούλου;» ήταν ο τίτλος στο άρθρο της Βασιλικής Σιούτη μετά την ανάδειξή της στη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο χρήστης TexM, αφού σχολίασε αρχικά ότι πρόκειται για ένα πολύ εύστοχο άρθρο, σημείωσε τα εξής: «Το κείμενο αναδεικνύει τις επαμφοτερίζουσες τάσεις του τύπου "μια στο καρφί και μια στο πέταλο" καθενός κόμματος και κομματάρχη στο θέμα της επιλογής προσώπου για ΠτΔ. Για παράδειγμα, ο Βαρουφάκης ξέχασε ότι κάποτε ψήφισε τον Παυλόπουλο, του Σαμαρά, που περίμενε πολιτικά ανταλλάγματα, του Τσίπρα, που δεν έβαλε πρόσωπο της αριστεράς, όταν είχε την ευχέρεια να το κάνει, και σήμερα εγκλωβίστηκε στην επιλογή του Παυλόπουλου που είχε κάνει τότε για να δείξει ότι είναι υπεράνω, με παράπλευρο όφελος το χάιδεμα της αντιμνημονιακής καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ. Αλλά ας σκεφτούμε και την υποκριτική ευαισθησία που δείχνει τώρα ο Τσίπρας στον θεσμό. Μην ξεχνάμε ότι το 2014 αρνήθηκε να προτείνει κάποιον για ΠτΔ (π.χ. τον Κουβέλη) μήπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η διαλυμένη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν τον εξέλεγαν κι έτσι δεν θα συνέχιζε ως πρωθυπουργός για άλλα δύο χρόνια. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος της θητείας του Σαμαρά ήταν προδιαγεγραμμένη, με το κλίμα και την αποδοχή που είχε στον κόσμο το αντιμνημόνιο του Αλέξη».
☛ Η Βίβιαν Στεργίου στο τεύχος της περασμένης εβδομάδας άνοιξε ένα θέμα σχετικά με το πώς οι δρόμοι της Αθήνας παράγουν επί της ουσίας αποκλεισμό και μικροψυχία. Ανάμεσα στα σχόλια που συγκέντρωσε, ξεχώρισε αυτό του βασίλης βασιλειάδης: «Η ρίζα του προβλήματος (άρα και η λύση του) βρίσκεται αλλού, στην παιδεία. Τα τελευταία 38 χρόνια, ως πεζός, έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουμε αντιληφθεί πόσο σημαντική είναι η έννοια του χώρου και της άνεσης σε αυτόν. Για κάποιον περίεργο λόγο, ο Έλληνας αρέσκεται στο στρίμωγμα, είναι μαζοχιστής και του αρέσει να βρίσκεται σε απόσταση ενός εκατοστού από έναν άγνωστο. Αυτή η νοοτροπία, σε συνδυασμό με την παθολογική αγάπη για το Ι.Χ., μας οδήγησε σε αυτή την αποπνικτική κατάσταση, στην ελληνική πόλη που δεν περιλαμβάνει μόνο την Αθήνα αλλά και το ελληνικό χωριό.
»Με άλλα λόγια, οπουδήποτε αποφάσισε ο Έλληνας να χτίσει περισσότερα από δύο σπίτια. Εκεί δεν μπορείς να περπατήσεις! Για να πας από το ένα σημείο στο άλλο, πρέπει να περάσεις πεδίο μάχης, το οποίο αποτελείται από άλλους πεζούς, οχήματα, κάδους, δέντρα, ζαρντινιέρες και, να μη ξεχνάμε βέβαια, και τις ακαθαρσίες των ζώων. Γιατί δεν έχουμε μάθει να οργανώνουμε τον κοινόχρηστο χώρο; Τι παθογένεια είναι αυτή; Γιατί παρκάρετε στο πεζοδρόμιο; Με υποχρεώνεις, αν θέλω να περάσω απέναντι, να πηγαίνω από διαβάσεις πεζών και στο καπάκι με υποχρεώνεις να σε περιμένω και εκεί! Τι θράσος είναι αυτό; Η εικόνα της Αθήνας με ποδήλατα δεν είναι ειδυλλιακή, διότι το ποδήλατο θα έχει Έλληνα για αναβάτη και ο Έλληνας αλλάζει όχημα, όχι όμως νοοτροπία. Πόσες φορές δεν έχω καρδιοχτυπήσει όταν πέρασε ξαφνικά ένα ποδήλατο από δίπλα μου, πάνω στο πεζοδρόμιο; Αυτή η αύξηση των ποδηλάτων, η οποία παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, οφείλεται στην κρίση και όχι στην ξαφνική επιθυμία του ελληνάρα για εναλλακτική ζωή. Σιγά μην εκτίμησε στα ύστερα το ποδήλατο, ενώ μέχρι πρόσφατα ονειρευόταν να πάρει αμάξι από τα δεκαπέντε του για να κυκλοφορεί την κοπέλα του!».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO.
σχόλια