Η πομπή του επιταφίου

Facebook Twitter
5

Σκήνη απο το φίλμ "Άκουσα το θεό να κλαίει" 

Θυμάμαι από παιδί να ακολουθώ τον επιτάφιο και τον κόσμο δίπλα. Σχεδόν όλοι επιδίδονταν σε μια διακριτική ανταλλαγή χρήσιμων και άχρηστων πληροφοριών, σε μαγκωμένα χαμόγελα, κουτσομπολιά και χάχανα. Όλα χαμηλόφωνα, όλα διακριτικά όπως προστάζει η μέρα. Σε αυτό το reunion όπου η πόλη συναντούσε το χωριό ελάχιστοι ήταν αμίλητοι και βουρκωμένοι. Κάποιες μαυροντυμένες γυναίκες με βουρκωμένα μάτια και μερικοί ταλαιπωρημένοι άντρες με βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο. Αυτοί φαινόντουσαν ότι ήταν μέσα σε όλο αυτό το πένθος για το Θεάνθρωπο. Σαν να μην γνώριζαν ότι σε ένα 24ωρο από εκείνη την στιγμή θα είχαμε το happy end της Ανάστασης.

 

 

Χρόνια μετά θα βίωνα και εγώ μια και μετά δεύτερη σημαντική απώλεια. Θα έπιανα τον εαυτό μου να έχει ένα κόμπο στο λαιμό καθώς ακολουθούσε την πομπή του επιταφίου. Όχι, δεν ήταν για το Θεάνθρωπο. Ήταν προσωπικό το πένθος. Όπως το πένθος των μαυροντυμένων γυναικών. Δεν έκλαιγαν για το Θεάνθρωπο. Μεταβίβαζαν την θλίψη τους εκεί. Ήταν μια ευκαιρία δημόσιας εκτόνωσης για το δικό τους άνθρωπο. Και ο κόμπος μου ήταν συνέπεια της πραγματικής απώλειας και όχι «αυτής που βίωναν οι πάντες».

 

 

Πριν μερικά χρόνια θα διάβαζα τον «Εξάδερφο Πονς» του Μπαλζακ. Θα στεκόμουν σε εκείνο το σημείο όπου γίνεται ο διαχωρισμός αυτών που πενθούν πραγματικά από αυτούς που το πένθος τους είναι για τα μάτια του κόσμου. Ο διαχωρισμός γίνεται κατά την διάρκεια της νεκρικής πομπής προς το νεκροταφείο. Εκτός από τον πραγματικό φίλο όλοι οι υπόλοιποι σχολιάζουν, κουτσομπολεύουν, επιστρέφουν με αστραπιαία ταχύτητα στους κανονικούς ρυθμούς, πριν ακόμα θάψουν το σώμα του νεκρού. Μόνο ο φίλος παραμένει συντετριμμένος. Μου είχε έρθει τότε στο μυαλό η πομπή του επιταφίου.

 

 

Αυτή την μέρα αν ακολουθήσετε την πομπή του επιταφίου και δείτε δίπλα σας λίγα βουρκωμένα μάτια, να ξέρετε ότι τα δάκρυα είναι για κάτι προσωπικό. Αν δείτε κόμπους που δεν μπορούν να λυθούν είναι γιατί τους κρατά καλά σφιγμένους ο εγωισμός. Όλοι οι υπόλοιποι της πομπής, πιστοί και άπιστοι, θα περιμένουμε τους επιταφίους των τεσσάρων εκκλησιών να συναντηθούν στην παραλία. Θα λογομαχήσουμε για κάτι ταπεινό: Ποιος είναι ο πιο ωραίος;

 

Διαμάχες γήινες μια μέρα αφιερωμένη στο αόρατο.

 

 

5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Ο αρθρογράφος μάλλον τα χει μπερδέψει λίγο. Ο επιτάφιος δεν είναι νεκρική πομπή. Για τους πιστούς υπάρχει η σιγουριά της επερχόμενης Ανάστασης οπότε δεν υπάρχει και η ανάγκη να κλαίμε σαν να κηδεύουμε κάποιο συγγενή μας. Και γενικά είναι κάτι το συμβολικό και μεσα στα πλαίσια της χαρμολυπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον κανόνα Κυματι θαλάσσης που ψελνουμε πριν να βγει ο επιτάφιος τον ψέλνουμε και το βράδυ της Ανάστασης. Φυσικά θα πρέπει να την παρακολουθουμε με σοβαρότητα αλλά στην Ελλάδα με την σοβαρότητα δεν τα πάμε καλά γενικώς. Επίσης χωρίς διάθεση να αποδώσω κάποια μομφή, απλή παρατήρηση είναι, την περισσότερη φασαρία στην πομπή του επιταφιου την κάνουν κυρίως άνθρωποι που έρχονται στην εκκλησία μια φορά το χρόνο αυτές τις μέρες. Ιδιαίτερα στα χωριά όπου πάμε επειδή πάει και η γιαγιά μας και τι θα πει ο κόσμος αν δεν πάμε.
Κι εγώ θα συμφωνήσω με τον Γρηγόρη ολόψυχα και θα προσθέσω την χθεσινή μου επιταφική εμπειρία.Χθες πήγα με φίλους σ' ένα μοναστήρι. Πριν πάμε η γνωστή (και τόσο γελοία) ένταση στο σπίτι: "που είναι το μοναστήρι, που θα συναντηθούμε στην Εθνική, ωχ αργήσαμε κ.α".Το μοναστήρι - σκηνικό ταινίας. Πνιγμένο στις λεμονιές, στις ευωδιές, στο πνεύμα. Δίπλα μου η αγαπημένη μου φίλη πιστή μου συντροφιά εδώ και 27 χρόνια (πότε πέρασαν;), μόλις είχε έρθει απ' το εξωτερικό, έχει να κάνει Ανάσταση στην Ελλάδα χρόνια. Μιλούσαμε κι εμείς χαμηλόφωνα, θυμηθήκαμε πως κάποτε είχαμε ψυχρανθεί, η φίλη μου έλεγε πως εφτά χρόνια δεν επικοινωνούσαμε, εγώ της απέδειξα πως δεν ήταν ούτε δύο. Αν κι εγώ εφτά τα είχα νιώσει. Χαμογελάσαμε γιατί μας φάνηκε τόσο γελοίος ο λόγος.. Κρατούσαμε η μια την άλλη απ' το χέρι όταν βγήκε ο επιτάφιος. Ξαφνικά μια σκηνή, με τράνταξε βαθιά. Πρώτα πήγαινε ο σταυρός, τον κρατούσε ένα ρημαγμένο γεροντάκι με θαμπά, βουρκωμένα μάτια, ακολουθούσαν τα εξαπτέρυγα, που δεν τα κρατούσαν όπως συνήθως παιδιά, αλλά γιαγιάδες γεμάτες σημάδια του χρόνου... Περπατούσαν σκυμμένες σαν να κουβαλούσαν όλο το βάρος της γήινης ζωής τους. Και ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει, πόσο δίκιο έχεις: τους δικούς μου θανάτους θρηνούσα. Όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ένιωθα βαθιά καθαρή. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως δεν είχαμε και παρατράγουδα: έβαλα χέρι σε έναν παππού που πήγε να κλωτσήσει ένα σκυλί της μονής. Το ίδιο και η φίλη μου που έτρεχε ξοπίσω από ένα παιδάκι για να μην πειράζει έναν άλλον σκύλο και του' κανε κήρυγμα! Πόσο καφρίλα δίπλα στην πνευματικότητα.. Άλλο συγκλονιστικό: δεκάδες τα σκυλιά της Μονής που τριγύριζαν ελεύθερα κι ούτε ένα γαύγισμα! Καλό Πάσχα!