Παρά την απόσυρση μετά από υπουργική παρέμβαση της απαράδεκτης από κάθε άποψη διαφημιστικής καμπάνιας «Αφήστε με να ζήσω» με μηνύματα κατά των αμβλώσεων από τις διαφημιστικές πινακίδες του μετρό, δεν καταλάγιασαν ακόμα οι αντιδράσεις που ήταν ευτυχώς πολλές και μαζικές. Ήταν μια μικρή αλλά με σημασία νίκη όσων συντάσσονται με τη φωτεινή πλευρά της ιστορίας σε αυτό τον τόπο, σε πείσμα μάλιστα ακόμα και προοδευτικών ανθρώπων που στο όνομα της ελευθερίας του λόγου προέταξαν, όπως και οι υπεύθυνοι του Αττικό Μετρό, μια λογική προκρούστεια: Εφόσον λέει στον υπόγειο έχουν ήδη φιλοξενηθεί λοατκι+ και βίγκαν καμπάνιες, γιατί όχι και μια τέτοια; Αν όμως το μόνο ζητούμενο είναι να καταβληθεί το καθόλου φτηνό αντίτιμο, γιατί να μη δοθεί επίσης δημόσιος διαφημιστικός χώρος σε καμπάνιες ρατσιστικές, ξενοφοβικές, μισογύνικες, ομοφοβικές, μιλιταριστικές κ.λπ.; Όμως όχι, δεν είναι όλα «χυλός», ούτε μπορεί να εξισώνεται η διεκδίκηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων με τη μελετημένη, σκόπιμη σχετικοποίηση και υπονόμευσή τους.
Μελετημένη γιατί αυτό το περιστατικό ήταν το «κερασάκι στην τούρτα» σε μια σειρά άλλα που φανερώνουν ότι, βοηθούντος και του πολιτικού κλίματος, η επιλεγόμενη Δεξιά του Κυρίου έχει περάσει για τα καλά στην αντεπίθεση. Όχι δηλαδή πως βρέθηκε και ποτέ στο καναβάτσο. Η Εκκλησία της Ελλάδος Α.Ε. επικράτησε άλλωστε άνετα και... κατά κράτος στη διαμάχη με την προηγούμενη κυβέρνηση που μήτε εκείνη αποτόλμησε –παρότι οι περιστάσεις το ευνοούσαν– τον οριστικό διαχωρισμό Εκκλησίας-κράτους, παρά τις εξαγγελίες της. Όμως και κείνα ακόμα τα δειλά βήματα μπροστά που επιχειρήθηκαν όσο αφορά την εκπαίδευση, το θεσμικό ρόλο της Εκκλησίας ή την κρατική της χρηματοδότηση πολεμήθηκαν λυσσαλέα από το εκκλησιαστικό και το παρεκκλησιαστικό κατεστημένο καθώς επίσης από τους πολιτικούς και λοιπούς θεσμικούς χώρους που επηρεάζει – βλέπε και τις πρόσφατες γνωμοδοτήσεις του ΣτΕ για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Πόση απήχηση μπορούν να έχουν στις μέρες μας ακόμα και σε θρησκευόμενο κόσμο ευσεβιστικά σωματεία και χριστεπώνυμες αδελφότητες με ιδεολογήματα που παραπέμπουν στην απριλιανή «Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών»; Κι όμως, διαθέτουν δυσανάλογα μεγάλη ισχύ, πόρους και διασυνδέσεις σε ένα ευρύ θεσμικό και επιχειρηματικό φάσμα επηρεάζοντας πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.
Η δύναμη του «επίσημου» εκκλησιαστικού κατεστημένου είναι γνωστή, του ανεπίσημου μάλλον διαλανθάνει της προσοχής των πολλών. Πόση απήχηση μπορούν να έχουν στις μέρες μας ακόμα και σε θρησκευόμενο κόσμο ευσεβιστικά σωματεία και χριστεπώνυμες αδελφότητες με ιδεολογήματα που παραπέμπουν στην απριλιανή «Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών»; Κι όμως, παρότι δεν μιλάμε για τίποτα μαζικές οργανώσεις –κάποιες από αυτές είναι «σφραγίδες» ή «συγκοινωνούντα δοχεία»–, διαθέτουν δυσανάλογα μεγάλη ισχύ, πόρους και διασυνδέσεις σε ένα ευρύ θεσμικό και επιχειρηματικό φάσμα επηρεάζοντας πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Η μόνη μεγάλη πλην όμως προβλέψιμη κι από τους ίδιους ήττα που γνώρισαν τελευταία, ήταν στη «μάχη για τις ταυτότητες» στα '90s. Όπως μαρτυρούν και άνθρωποι που βρέθηκαν στους χώρους αυτούς, τα πλέον δραστήρια μέλη τους είναι πραγματικοί ζηλωτές, λειτουργούν δε σαν μέλη επαναστατικής σέκτας. Υπηρετούν ακούραστα τον σκοπό «εφ ω ετάχθησαν» δίχως να τους ενδιαφέρει η προσωπική δημοσιότητα και προβολή –αντίθετα, οι περισσότεροι την αποφεύγουν–, προτιμούν να εργάζονται παρασκηνιακά, διαθέτουν υπομονή κι επιμονή, πεπεισμένοι όντες ότι εκτελούν «θείο έργο». Υπάρχουν βέβαια και οι συνειδητοί απατεώνες που αποκομίζουν προσωπικά οφέλη.
Συχνά αθόρυβα αλλά συστηματικά έχουν αυξήσει την επιρροή τους, αφενός στηρίζοντας εθνικιστικές διεκδικήσεις τύπου «Μακεδονικό», αφετέρου ψαρεύοντας μπερδεμένα μυαλά στα απόνερα της κρίσης και της νεωτερικότητας, ιδίως σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές και στην επαρχία. Μέχρι με τους ναζί της ΧΑ πήγαν να κάνουν κάποιοι «παιχνίδι». Εννοείται ότι είχαν ξεσαλώσει κι όταν ψηφίζονταν τα νομοσχέδια για το σύμφωνο συμβίωσης και τη ΝΑΤΦ, ακόμα και για την αποτέφρωση των νεκρών, όμως δεν τους πέρασε, δεν τους ευνοούσαν και οι συγκυρίες τότε, είδαν και τον «σούπερσταρ» του χώρου Αμβρόσιο υπόδικο για τα άθλια ομοφοβικά μαργαριτάρια που ξεστόμιζε. Όπου όμως βρουν ευκαιρία «χώνονται» και τότε και τώρα, ανάλογοι εκκλησιαστικοί κύκλοι βρίσκονταν άλλωστε πίσω από την ωμή παρέμβαση του δημάρχου Γλυφάδας για τη διακοπή λοατκι+ επιμορφωτικού εκπαιδευτικού προγράμματος στον δήμο του αρχές Δεκεμβρίου.
Την επίμαχη αφίσα υπέγραφαν 19 οργανώσεις του «χώρου» υπό την «ομπρέλα» του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού. Δεν θα σταθώ εδώ στο πόσο ψευδή και ανεπιστημονικά είναι τα επιχειρήματά τους, από πού χρηματοδοτήθηκε αυτή η καμπάνια, ποιος τους έκανε το «κονέ», πώς γίνεται ένας τέτοιος σύλλογος να έχει τόσους επώνυμους χορηγούς (από εφημερίδες, σούπερ μάρκετ και οινοποιεία μέχρι εταιρίες παιδικών ειδών, λούνα παρκ και πιτσαρίες!), όσο στο ότι φαντάζει προϊόν οργανωμένου σχεδίου με τις ευλογίες, μάλιστα, της «κυβέρνησης των αρίστων» και της εφιαλτικά παλιομοδίτικης κανονικότητας που ευαγγελίζεται. Η αντίθεση στο δικαίωμα στην άμβλωση είναι σήμερα «σημαία» της συντηρητικής χριστιανικής και της alt-right δεξιάς διεθνώς, μια «σημαία» που κάποιοι θεωρούν ότι ήρθε ώρα να υψωθεί και στην Ελλάδα όπου νομοθεσία –και κοινωνία– έχουν αποφανθεί οριστικά από το 1986.
Μολονότι δε ο Ιερώνυμος κρατά αρκετά πιο χαμηλό και διαλλακτικό προφίλ από τον προκάτοχό του Χριστόδουλο, έσπευσε να καθιερώσει «Ημέρα Αγέννητου Παιδιού» (εγκύκλιος 5721/2018). Όσο αφορά την Πολιτεία, το έναυσμα έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλώντας πέρσι στη βουλή με αφορμή το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής για το δημογραφικό το οποίο είναι όντως υπαρκτό ζήτημα. Εντούτοις το πρόβλημα δεν είναι τα ελεύθερα ήθη, η «αναλγησία», ο... Σατανάς ή η έλλειψη χριστιανικής παιδείας. Είναι η απουσία σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία και την κοινωνία γενικότερα (φρόντισαν κιόλας φιλότιμα οι «άνθρωποι του θεού» να δυναμιτίσουν όσες σχετικές προσπάθειες έγιναν), όπως επίσης η δυσκολία να μεγαλώσεις ένα παιδί σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, σχεδόν πολεμικές όπως αυτές που ζήσαμε πολύς κόσμος την τελευταία δεκαετία, μολονότι το πρόβλημα προϋπήρχε και σχετίζεται με τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα σε όλο σχεδόν τον ανεπτυγμένο κόσμο. «Αν είχαμε 10% λιγότερες εκτρώσεις, θα είχαμε 10% περισσότερες γεννήσεις» δήλωνε, αφήνοντας ηθελημένα ή μη το ερώτημα να πλανάται κάνοντας «δουλίτσα»: «Μ' αγαπάς; Τότε μη με σπρώξεις ποτέ να κάνω έκτρωση!», καλούσε συνοδεία ενός σπαραξικάρδιου βλέμματος ένα αυτοκόλλητο που κυκλοφόρησε επίσης αυτές τις μέρες στην πόλη υπογραμμένο από κάποια μυστήρια «ομάδα γυναικών».
Λίγες μόλις μέρες πριν από τη διαφημιστική καμπάνια στο Αττικό Μετρό είχαμε άλλωστε την πρωτοσέλιδη διαφημιστική καταχώρηση της «Αγκαλιάς» σε μεγάλη αθλητική εφημερίδα που έσπευσε να σιγοντάρει δημοσίως ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και «βασιλιάς» των ενεργειακών νανογιλέκων Άδωνις Γεωργιάδης. Τι περιμένεις από μια συντηρητική κυβέρνηση, θα μου πεις, που ουδέποτε άλλωστε έκρυψε θέσεις και προθέσεις και που πολλά στελέχη της διαπρέπουν καθ' έξιν στις γονυκλισίες και τους μεγαλόσταυρους. Έδωσε άλλωστε λαμπρό δείγμα γραφής ήδη στο ξεκίνημά της όταν η θεωρούμενη κιόλας προοδευτική και εκσυγχρονίστρια υπουργός Παιδείας καλούσε «τους ιεράρχες, τους ιεροδιδασκάλους και τους σχετιζόμενους φορείς να συνδράμουν (πόσο ακόμα πια;) στο έργο του υπουργείου καταθέτοντας τις γνώσεις και την πολύτιμη εμπειρία τους». Λίγη σημασία είχε πόσο το πίστευε πραγματικά αυτό, σημασία είχε προφανώς να εξοφληθούν προεκλογικές επιταγές κι άσε την παιδεία να κουρεύεται. Η Νίκη Κεραμέως που, παρά ταύτα, κατηγορήθηκε από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων ότι αποφεύγει τον διάλογο και διατηρεί ανθρώπους της μη αρεσκείας της στην επιστημονική επιτροπή του προγράμματος σπουδών των Θρησκευτικών –καθότι άμα παραχωρήσεις ένα δάκτυλο, σου ζητάνε έπειτα ολόκληρο το χέρι όπως λέγανε κάποιον Μάη στη Γαλλία–, ήταν παρούσα και στην πρόσφατη επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ όπου με το μυαλό και στη μέλλουσα ψήφο της ομογένειας ανακοινώθηκε η γενναία κρατική επιχορήγηση ύψους 2 εκ. Ευρώ στη Θεολογική Σχολή της Βοστώνης. Άσχετα που το εν λόγω ίδρυμα βαρύνει οικονομικό σκάνδαλο ύψους δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων και όχι μόνο, καθώς γράφεται. Κοντά σε όλα αυτά θέλουν λέει να τώρα να κάνουν κάτι σαν «ημέρα κατήχησης» τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών.
Το σώμα μιας γυναίκας της ανήκει απόλυτα, τελεία και παύλα. Το σώμα ενός άνδρα, ενός γκέι, μιας λεσβίας, μιας τρανς, ενός αλλόφυλου, αλλοεθνούς, αλλόγλωσσου, αλλοπαρμένου ανήκει το ίδιο στον καθένα και την καθεμία τους, όπως και το σε τι θεό είτε άνθρωπο θέλουν ή όχι να πιστεύουν. Δεν είναι θέματα συζητήσιμα, ούτε διαπραγματεύσιμα. Χρειάστηκε αγώνας και πόνος πολύς ώστε να αρχίσει να γίνεται αυτό συνείδηση και κοινός τόπος. Δεν ξέρω πόση «Δεξιά του Κυρίου» χωράει η «νέα Ελλάδα» που διαφημίζει ένας πρωθυπουργός που ταυτίζει την παράταξή του με την πρόοδο, την ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό και προπάντων τη «φωνή της λογικής» - μια «Δεξιά» που έχει αντίκρισμα και έτερους πολιτικούς χώρους -, είναι ωστόσο ενθαρρυντικό ότι τα κοινωνικά αντανακλαστικά παραμένουν ενεργά, ότι οι μνήμες επιμένουν, ότι τα «αφήστε με να ζήσω!» ανθρώπων υπαρκτών, διαφορετικών, «ριγμένων», καταπιεσμένων, κατατρεγμένων ή απλώς υποψιασμένων είναι περισσότερα και δυνατότερα.
σχόλια