ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορείς να βοηθήσεις. Έχουν ήδη επιλέξει τι θέλουν...Να μην νιώθεις ενοχές. Όντως λαμβάνεις μονίμως μια αρνητική ενέργεια που στο τέλος θα ρίξει κι εσένα..Να είσαι με θετικούς ανθρώπους κοντά.Να βοηθήσεις έναν άνθρωπο μπορείς να το κάνεις με χιλιάδες τρόπους...Απομάκρυνσου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να τους πεις κάπως ευγενικά και το λόγο της απομάκρυνσης σου γιατί μπορεί να το λάβουν κατάκαρδα , αλλά και με τον τρόπο σου σιγά σιγά μπορείς να αποστασιοποιηθεις..

ολα εχουν ενα όριο ..................... βοήθα οπου κι οσο μπορεις ..............

Χα, έχω έναν φίλο ακριβώς έτσι! Για όλα τα φταίει η "μοίρα" του ενώ δεν κάνει τπτ απολύτως για να διορθώσει την ζωή του, τα παίρνει όλα πολύ σοβαρά κ ακομα κάτι καλό να του συμβεί θα βρει πάλι να κλαφτει! Σταμάτησα να τον κάνω παρέα για κανα 6μηνο γιατί πραγματικά δεν μπορούσα άλλο αυτη την κλαψα. Τώρα βγαίνουμε π κ π για καφέ αλλα μέχρι εκει

Εμένα βασικά με εκνευρίζει σε κάποιους ανθρώπους στο ότι τους πηγαίνουν κάποια πράματα καλύτερα κάπως από κάποιους άλλους,αλλά δεν παύουν να είναι μίζεροι και αρνητικοί. Θυμάμαι πως κάποια εδώ παραπονιόταν σε μια εξομολόγηση, ενώ ανέφερε πως ζουν οι γονείς της και είναι υγιείς, έχει καλές σχέσεις με τα αδέρφια της, έχει έναν άντρα που την αγαπά πολύ, έκανε παιδί, έχει δουλειά καλή και φιλίες και δεν αισθάνεται παρόλα αυτά καλά. Τώρα τι της απαντάει κανείς; Τι να πουν κάποιοι από εμάς που δεν έχουμε κάτι από αυτά ή τίποτα από αυτά αλλά κατά τα άλλα προσπαθούμε να αισιοδοξήσουμε; Μία λέξη απλά. ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Αρχικα εχεις καθε δικαιωμα να σταματησεις να εχεις επαφες μαζι τους απτη στιγμη που παρατηρεις να επηρεαζεται και η δικη σου ψυχολογια απτη δικη τους. Πιστευω ομως οτι αν θελησεις να ξεκοψεις καλο θα ηταν να εισαι ευγενικη και να δειξεις τις προθεσεις με τις οποιες το κανεις. Στην τελικη ουτε σου φερθηκαν ασχημα ουτε τιποτα, το αν θα εμμενουν σε αρνητικες καταστασεις ειναι δικο τους θεμα και δε σου πεφτει λογος. Και απτη στιγμη που βλεπεις οτι δε σου κανει καλο πλεον σταματας τις επαφες. Αλλα μην το κανεις με τροπο πληγωτικο. Εξηγησε πανω απο ολα. Και νομιζω μια α επικοινωνια θα θες και συ να τη κρατησεις, γιατι αν τους αισθανεσαι πραγματικα φιλους σου και νοιαζεσαι γι αυτους οπως λες ακομη και αν δεν θες πλεον να εχετε τοση στενη σχεση ουτε χανεις το ενδιαφερον σου 100% ουτε δε ξαναμιλατε ποτε. Και θα ηθελα να κανω και καποιο σχολιο στο πως αντιμετωπιζεις τη σταση τους η οτιδηποτε γιατι το βρισκω λαθος. Δε μπορεις να απαιτεις και να περιμενεις απτον καθε ανθρωπο να διαχειριζεται τα πραγματα με εναν τροπο που θεωρεις σωστο ουτε μπορεις να μπεις μες το μυαλο τους. Ουτε εχεις δικαιωμα να κανεις σχολια στο πως διαχειριζεται καποιος τις φοβιες του η τη θλιψη του και να αναιρεις αυτο που βιωνει καποιος. Καλο ειναι να μπορουμε να κατανοησουμε λιγο τον αλλον χωρις αυτο να αναιρει βεβαια το δικαιωμα μας να φυγουμε αν νιωθουμε οτι κατι μας χαλαει.

Το λογο που ειναι ακομα φιλοι σου δεν καταλαβαινω...γιατι για να ειναι φιλοι σου εχετε περασει και καλα εχετε γελασει και ισως βρεθηκαν ταυτοχρονα σε δυσκολες στιγμες...παρολα αυτα η ζωη δε θελει κλαψα ουτε στεναχωριες θελει μονο ωραια συναισθηματα...κοψε σιγα σιγα και μη νιωθεις τυψεις...αφου σε επηρεαζουν τοσο αρνητικα καντους περα

Οι άνθρωποι βαμπίρ βέβαια δεν είναι "πολύ καλά παιδιά", ανήκουν στους βαθύτατα εγωκεντρικούς και χειριστικούς ανθρώπους. Κρίμα που δεν μας δίνεις κάποιο δείγμα της καλοσύνης τους.

Πολλές σκέψεις.Θα σου έλεγα να τους πεις πως νοιώθεις και γιατί. Μπορείς πρώτα να αναφέρεις τα καλά τους στοιχεία και γιατί τους έχεις επιλέξει για παρέα, μετά εξήγησέ τους πως νοιώθεις. Αν σε εκτιμούν και σε σέβονται θα αλλάξουν λίγο την συμπεριφορά τους έτσι ώστε να μην σε χρησιμοποιούν με αποτέλεσμα να βγαίνεις συνέχεια ο χαμένος/η χαμένη. Αν πάλι δεις ότι δεν αλλάζει κάτι, κατέβασε οριστικά ρολά. Δεν υπάρχει λόγος να νοιώθεις ενοχές, δεν είσαι υπεύθυνη για τις επιλογές και την νοοτροπία/ιδιοσυγκρασία τους. Η ζωή είναι από μόνη της πολύ δύσκολη, χρειαζόμαστε δίπλα μας ανθρώπους που να τους στεκόμαστε και να μας στέκονται. Δεν χάνεις "μόνο" εσύ, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι. Προσωπικά μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πως όταν ένας άνθρωπος παραπονιέται για την ζωή του, δεν σημαίνει ότι είναι και πρόθυμος να την αλλάξει. Μερικοί τα λένε για να τα λένε, και δέκα χρόνια μετά να τους συναντήσεις δεν θα σου πούνε κάτι καινούργιο. Μεταχειρίζονται κακοποιητικά τους άλλους ανθρώπους για να γεμίζουν τις μπαταρίες τους, αυτός είναι και ο λόγος γιατί άνθρωποι που κλαίγονται συνέχεια και κακομοιριάζουν δεν μπορούν να κάνουν γνωριμίες και να αποκτήσουν φίλους. Ανήκω στους ανθρώπους που δυσκολεύονται πολύ να αποστασιοποιηθούνε συναισθηματικά, γι' αυτό προσπαθώ να προσέχω ακόμη περισσότερο. Μια γνωστή μου που εργάζεται σε καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες και ήταν υπεύθυνη για τις περιπτώσεις "φαντάσματα" (δηλαδή τις γυναίκες που πάνε κι έρχονται διαρκώς δίχως να χωρίζουν ποτέ) αρρώστησε βαριά και παραλίγο να την χάσουμε. Κάθε φορά άκουγε τις ιστορίες και τα παράπονά τους και τις στήριζε ψυχολογικά μόνο και μόνο για τις βλέπει ξανά και ξανά να επιστρέφουν στους άντρες τους και πάλι από την αρχή. Να προσέχεις τον εαυτό σου και όταν βλέπεις ότι κάτι σου κάνει κακό και δεν το αντέχεις, ξέκοβε με τρόπο που να καταλαβαίνουν οι άλλοι το γιατί. Αυτή θα είναι και η τελευταία σου προσφορά, κι αν θέλουν ας την αξιοποιήσουν.