Ένα από τα κουσούρια που θα μας αφήσει η αναγκαστική απομόνωση και κοινωνική απόσταση, εκτός από την έξαρση της μικροβιοφοβίας (λες και δεν ήταν αρκετοί οι ημιπαράφρονες της διαρκούς απολύμανσης των πάντων) είναι και ένας αντανακλαστικός πανικός στη θέα κάθε επαφής, αγγίγματος, συγχρωτισμού, συνεύρεσης, συναναστροφής.
Ούτε δέκα μέρες δεν έχουν συμπληρωθεί που ζούμε σε καθεστώς καραντίνας και ήδη η προηγούμενη ζωή μοιάζει να χάνεται στα βάθη του χρόνου. Εδώ στο καθαρτήριο, το «πριν» μοιάζει ήδη μακρινό και το «μετά» άπιαστο.
Και πας να δεις κάτι εκτός του θέματος που έχει σκεπάσει τα πάντα, έτσι για αντιπερισπασμό, για να «ξεχαστείς» - μια ταινία, μια σειρά, έναν vintage ποδοσφαιρικό αγώνα, οτιδήποτε «χθεσινό», αντί όμως να ξεχαστείς, πιάνεις τον εαυτό σου να φρικάρει χειρότερα επειδή όλες σχεδόν οι εικόνες, εκτός από «απαγορευμένες» πλέον, μοιάζουν και εντελώς τρομακτικές στην άγνοια κινδύνου που επιδεικνύουν ανέμελα.
Φτάσαμε στο σημείο, η κανονικότητα που ξέραμε να μοιάζει με φαντασιόπληκτη και παρωχημένη μυθοπλασία
«Όχι ρε παιδιά, μην πιανόσαστε!», ακούς τον εαυτό σου να φωνάζει σε κάθε δεύτερη σκηνή. «Μα τι κάνετε! Καλά τον εαυτό σας. Τους άλλους δεν τους σκέφτεστε;». Τέτοια παραφροσύνη. Φτάσαμε στο σημείο, η κανονικότητα που ξέραμε να μοιάζει με φαντασιόπληκτη και παρωχημένη μυθοπλασία: «Μα πού ζουν αυτοί (οι χαρακτήρες); Δεν ξέρουν ότι απαγορεύεται αυτό που κάνουν; Άσε που τόση ώρα που παίζει η ταινία, ούτε έναν δεν έχουμε δει να απολυμαίνει τα χέρια του. Μας δουλεύουν;».
Το ίδιο ισχύει και τις περισσότερες διαφημίσεις που προωθούν αγαθά και προϊόντα που αν δεν τα είχαμε ανάγκη μια φορά πριν, τώρα φαίνονται εντελώς (και αμετακλήτως ίσως κάποια απ' αυτά) άχρηστα.
Γι' αυτό και ξαφνικά γνωρίζει τέτοιου είδους θεαματική και μαζική αναβίωση αυτόν τον καιρό μια ταινία «επίκαιρη» και «προφητική» (έλεος) σαν το "Contagion" που όταν είχε αρχικά κυκλοφορήσει προ δεκαετίας, ουδείς σχεδόν δεν είχε κάνει τον κόπο (βλεπόταν πάντως και τότε, σαφώς βλέπεται και τώρα, να' μαστε δίκαιοι).
Μπουκώνει όμως κανείς εύκολα και με τέτοιες «καίριες» αφηγηματικές ανταποκρίσεις και προβολές από το παρελθόν που έχουν να κάνουν με πανδημίες, ιούς και άλλα αντίστοιχα δυστοπικά φαινόμενα μαζικής καταστροφής.
Κάθε μέρα που περνάει, παρότι θεωρητικά οι επιλογές είναι κυριολεκτικά άπειρες, δυσκολεύει η κατάσταση ακόμα και στο επίπεδο του ψυχαγωγικού αντιπερισπασμού. Προσπαθούσα έτσι από ανωμαλία να βρω κάτι στο Netflix που να ανταποκρίνεται στις τρέχουσες συνθήκες απομονωτισμού και το μόνο που μου έκανε ήταν το «2001: Οδύσσεια του διαστήματος». Το ξαναείδα, εννοείται. Οι «Δώδεκα Πίθηκοι» επίσης λόγω θέματος αλλά όχι μόνο (πέρα από την απειλή επιδημίας, επικρατεί μια έντονη αίσθηση ψυχικής απομόνωσης), το σταμάτησα όμως γιατί δεν άντεχα τα μηχανικά τικ του Μπραντ Πιτ που τότε του είχαν χαρίσει υποψηφιότητα β' ανδρικού.
Αν χαλαρώσω τα κριτήρια, θα επιτρέψω και το "Falling Down" (Μια ξεχωριστή μέρα) με τον Μάικλ Ντάγκλας που ωραία πρωία τα παίρνει στο κρανίο και μπαίνει σε τριπ «μόνος εναντίον όλων». Με μια παραλλαγή (στο μυαλό μου): Ο ήρωας έχει βγει παγανιά με την καραμπίνα για να εφαρμόσει ο ίδιος μόνος του τα μέτρα κατά της ανεξέλεγκτης διασποράς του κορωνοϊού.
Μια άλλη λύση είναι οι θεατρικοί μονόλογοι από παραστάσεις online, αλλά αν πέσουμε στα «σκληρά» που αποφεύγαμε όπως ο διάολος το λιβάνι στην προηγούμενη ζωή, τότε θα έχουμε περάσει πράγματι σε άλλη πίστα και σε αχαρτογράφητες περιοχές.
σχόλια