ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
17.4.2020 | 14:11

Τοξικός αδερφός

Τη στιγμή που σας γράφω αυτό το μήνυμα νιώθω το σώμα μου όλο πιασμένο και σφιγμενο από τον θυμό και το άγχος.Έχω έναν αδερφό 28 χρόνων που επιμένει να φέρεται σαν 18. Το πρόβλημα ίσως να μην είναι τόσο αυτός όσο οι γονείς μου που δέχονται την κατάσταση και δεν κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν.Γιατί θα μου πείτε; Γιατί τον φοβούνται.Τον φοβούνται επειδή νευριάζει πολύ εύκολα, βρίζει συνεχώς ακόμα και τους ίδιους, σπάει πράγματα μέσα στο σπίτι και τα θέλει όλα έτοιμα στην ώρα που θέλει αυτός. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να κάνουμε ησυχία στο σπίτι μέχρι τις 2 το μεσημέρι που ξυπνάει ενω όταν εμείς πάμε για ύπνο στη 1 το βράδυ αυτός κάνει ο, τι γουστάρει.Σας έδωσα μια εικόνα για να καταλάβετε τη φάση. Έχω σπαταλησει άπειρο χρόνο να βοηθήσω τον ίδιο αλλά και τους γονείς μου, του έφτιαξα το βιογραφικό κ τον βοήθησα να βρει δουλειά στο εξωτερικό, του έδωσα συμβουλές όταν έδινε πτυχίο Αγγλικων και άλλα πολλά επειδή ήθελα να είναι μακριά από το σπίτι και επειδή οι γονείς μου έριχναν την ευθύνη σε εμένα. Τι θα απογίνει αυτό το παιδί, μια ζωή ανεπροκος, βοήθησε κ εσύ λίγο την κατάσταση κλπ μου έλεγαν συνεχώς. Βοήθησα. Αρκετά. Αλλά δεν αντέχω άλλο. Νιώθω ότι όλη αυτή η κατάσταση μου κάνει κακό. Με πιέζει, με αγχώνει, δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια, μιλάω και δε με καταλαβαίνουν. Τους λέω τα λάθη που κάνουν όταν ζητάνε τη γνώμη μου αλλά δεν είναι δική μου ευθύνη να τον αλλάξω, είναι δική τους. Τι να κάνω;Δε ξέρω σε ποιον να απευθυνθώ. Η κατάσταση είναι σοβαρή και δεχόμαστε καθημερινά λεκτική βία και ακραία ξεσπάσματα θυμού και εγώ και οι γονείς μου.Να σημειώσω πως όταν ήμουν μικρότερη με χτυπούσε και έτρεχα να κρυφτώ στο δωμάτιο ή κλείδωνα την πόρτα. Υπάρχει κάποια υπηρεσία να απευθυνθώ; Κάποιος άνθρωπος ειδικός να μιλήσω; Και ειδικά αυτή την εποχή που δε μπορώ να βγω και από το σπίτι.Οποιαδήποτε συμβουλή και ιδέα θα εκτιμηθεί. Ευχαριστώ :(
5
 
 
 
 
σχόλια
Εσύ σε τι φάση είσαι; Εργάζεσαι, μπορείς να γίνεις ανεξάρτητη και να μείνεις κάπου μόνη σου; Είναι η καλύτερη λύση. Ακόμα και κάποιες πρακτικές δυσκολίες να αντιμετωπίσεις θα είναι πολύ καλύτερα από το περιβάλλον που μας περιγράφεις. Ειδικός ίσως κάποιος ψυχολόγος που να στηρίξει εσένα. Για τον αδελφό σου αν δεν υπάρχει διαγνωσμένη κάποια ψυχική διαταραχή (που είναι πιθανό να συμβαίνει) δε νομίζω ότι μπορείς να κάνεις και πολλά.. Επίσης στα 28 δεν γίνεται να αλλάξει δυστυχώς αν είναι θέμα χαρακτήρα. Ίσως αν δει κάποια ακραία αντίδραση από τους γονείς σου να ταρακουνηθεί, αλλά μάλλον τους διακρίνει μια παθητικότητα από ότι καταλαβαίνω. Επομένως με αυτά τα δεδομένα καλύτερα να φύγεις να βρεις την ηρεμία σου. Ή μόνη ή να συγκατοικήσεις με κάποιον. Μέχρι τότε προσπάθησε απλά να αδιαφορείς και μην ασχολείσαι μαζί του όσο είναι εφικτό.
Και εγώ έχω μια μεγαλύτερη αδερφή που είναι έτσι. Να φανταστείς ήμουν 3η λυκείου, έχασε ένα σκουφί και με έβαλε να το ψάχνω μέχρι τις 4 το πρωί μετά από 10ωρο διάβασμα ενώ είχα σχολείο το πρωί...οι γονεις μου έτρεξαν να το ψάξουν και αυτοί γιατί ούρλιαζε ασταμάτητα. Δεν έχεις καμία ευθύνη για εκείνον και να σπατάλας το χρόνο σου προσπαθώντας να τον βοηθήσεις αν δεν θέλει να βοηθηθεί. Συζήτησε το με τους γονεις σου και βρείτε ένα τρόπο να του μιλήσετε. Πες τους ότι προσπάθησες πολύ και δεν είναι πια δικό σου καθήκον να βοηθήσεις αν δεν συνεργάζεται. Μη δίνεις σημασία όσο μπορείς και αν ενδιαφέρεσαι για συμβουλευτική, υπάρχει σχεδόν σε κάθε δήμο κέντρο συμβουλευτικής όπου μπορείς να απευθυνθείς και να πάρεις μια γνώμη ειδικού. Τώρα με τον κορονοιο θα γίνονται τηλεφωνικά οι συνεδρίες, αφού είσαι πάνω από 18 δεν χρειάζεται να πάρεις άδεια από τους γονεις σου για να τηλεφωνήσεις.
Λυπάμαι πολύ για αυτό που σου συμβαίνει.Έχω μεγαλώσει σε ανάλογο περιβάλλον και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ο δικός μου αδερφός επίσης έσπαγε πράγματα, έβριζε όποιον έβλεπε μπροστά του για γελοία πράγματα (π.χ. επειδή τράβηξαν τις κουρτίνες), τα ήθελε όλα όπως ήθελε εκείνος και φυσικά ήταν επιθετικός και προς εμένα και προς τους γονείς μας. Δεν έβριζε απλά, σήκωνε και χέρι. Είναι πλέον 34 χρονών και κάνει τα ίδια.Δε φταις εσύ για αυτό που συμβαίνει. Οι γονείς σου αγαπάνε τον αδερφό σου και έχουν άγχος για το τι θα απογίνει όταν εκείνοι δεν είναι πλέον εκεί, γιατί βλέπουν πως δεν είναι ένα λειτουργικό άτομο. Προφανώς και είναι τελείως κακομαθημένος, αλλά ίσως έχει και ψυχολογικά προβλήματα που χρειάζονται θεραπεία.Οι γονείς σου έχουν κάνει μια συνειδητή επιλογή να υποφέρουν μ'αυτό το άτομο, να μη βάζουν όρια και να υπομένουν τα πάντα επειδή πιστεύουν οτι έτσι πρέπει να κάνουν για το παιδί τους. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για τις δικές τους επιλογές.Εσύ, ωστόσο, μπορείς να επιλέξεις διαφορετικά για τον εαυτό σου - δεν αναφέρεις τι ηλικία έχεις και αν είσαι σε θέση να μείνεις αλλού, αλλά θα σου πρότεινα το συντομότερο να δεις πως θα φύγεις απ'αυτό το περιβάλλον, που μόνο σε φθείρει. Μπορείς να μαζέψεις χρήματα και να μείνεις αλλού, με συγκάτοικο ίσως? Αν όχι άμεσα, τότε κάνε ένα πλάνο για το πως θα βγάλεις τον εαυτό σου απ'αυτή την απαίσια κατάσταση.Είσαι θύμα ενδοοικογενειακής βίας και μπορείς να δοκιμάσεις δωρεάν συνεδρίες με τον ψυχολόγο του δήμου σου για υποστήριξη που σίγουρα θα σου χρειαστεί.Υπομονή και ένα πλάνο σου χρειάζονται, και θα τα καταφέρεις. Κουράγιο!
Scroll to top icon