Έπλασα τον παράδεισο μου
με τα υλικά της κόλασης σου.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Διάβασα χθες το πρωί στο lifo.gr 2 αφηγήσεις που συμπτωματικά ο κεντρικός τους άξονας είχε να κάνει με την ομοφυλοφιλία και τις εκφάνσεις της. Τις κάπως στερεοτυπικές βέβαια γιατί ως ομοφυλόφιλος και ο ίδιος σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν εκφάνσεις όσες και οι άνθρωποι που τις φέρουν:-)
Στην πρώτη περίπτωση ένας νεαρός της πλατείας Ομονοίας συνομίλησε με τον Λάμπρο Αραπάκο για αυτό που εν συντομία θα χαρακτηρίζαμε ως το καθημερινό life adventure ενός εκπορνευόμενου τσολιού. Στην δεύτερη περίπτωση είχαμε να κάνουμε με την αφήγηση του 67χρονου εκπατρισμένου δημοσιογράφου Ντίνου Κουτσολιούτσου με τον κάπως μελό τίτλο "Έζησα στην ξενιτιά γιατί είμαι πούστης" ο οποίος περιέγραφε την δυσβάσταχτη εμπειρία του ως ομοφυλόφιλος που ζούσε στην Ελλάδα (τις πιο σκληρές είναι η αλήθεια δεκαετίες του 50 και του 60) μέχρι να μεταναστεύσει στην Αμερική στα σέβεντις όπου και κατάφερε και εναρμόνισε τα θέλω του με το σαφώς πιο ανεκτικό αμερικάνικο περιβάλλον.
Οι δρόμοι της διοχέτευσης αξιών, οι δρόμοι της ταυτότητας, οι δρόμοι της σεξουαλικής ταύτισης εν τέλει, είναι πολύ προσωπικοί για τον καθένα μας. Και τα φαινόμενα απατούν (τις περισσότερες φορές) γιατί οι δρόμοι της σεξουαλικότητας και της επιθυμίας είναι δρόμοι που διαμορφώνονται, μετασχηματίζονται και βιώνονται χωρίς να μπορούμε να τους μανιπιουλάρουμε. Όσο και να προσπαθούμε.
Στη καθησυχαστική Χερσόνησο Των Στερεοτύπων βέβαια η ζωή κυλάει απλά για όσους επιλέγουν να κατασκηνώσουν εκεί. Τα παραδείγματα είναι τυπικά και κυρίαρχα μικροαστικά. Σαν σήριαλ του Φώσκολου. Ο νευρωτικός θηλυπρεπής πούστης, ο αρρενωπός ενεργητικός επιβήτορας και όλες οι αποχρώσεις σβησμένες. Στην Χερσόνησο Των Στερεοτύπων άλλωστε όλοι κάτι περιμένουν. Κάτι τους έχει καθηλώσει εκεί. Κι αυτό το κάτι είναι ο ρόλος τους.
Ο ρόλος τους που μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: "Αυτή τη κατάσταση εγώ την δημιούργησα. Ο ρόλος μου είμαι εγώ. Και θα τον ζήσω σαν ήρωας πορνογραφικής ταινίας". Στις πορνογραφικές ταινίες είναι άλλωστε που τα στερεότυπα εξυψώνονται στον υπερθετικό βαθμό και το σύστημα της ταυτολογίας απογειώνεται. Το στερεότυπο είναι αιώνιο και ταυτόχρονα δεν έχει μνήμη.
Αντιγράφω:
Ο ενοχικός είναι μια σφαίρα ευερέθιστη από την συστασή της. Βιώνει τον έρωτα ως μαρτύριο και την επιθυμία ως γδάρσιμο. Για να βρείς την ρίζα της ενοχής αρκεί να καρφώσεις ένα καρφί στο σωστό σημείο. Τότε θα δείς τον Γδαρμένο ν' αλλάζει χίλια χρώματα. Δεν είναι πια ο παίκτης που ορίζει το παιχνίδι. Είναι το παιδί που άφησε πίσω του. Τρυφερό, υπερευαίσθητο κι εύθραυστο. Αρκεί να καρφώσεις ένα καρφί.
Και να τον βοηθήσεις να προχωρήσει.
/ break the stereotypes*/
[bonustrack*]
ο Κώστας Ταχτσής τραγουδάει Καζαντζίδη
(break the stereotypes λέμε;-)
Η κοινωνία με κατακρίνει
Η κοινωνία με κατακρίνει
μ' έχει αδικήσει στ' αληθινά
και το κορμί μου στιγμή δεν παύει
να τυραννιέται και να πονά.
Ένιωσα, ένιωσα ποια είναι η κοινωνία
ένιωσα του κόσμου την τόση αδικία.
Ό,τι αγαπούσα το έχω χάσει
χαρά στον κόσμο δεν έχω δει
η κοινωνία μου 'χει στερήσει
ό,τι ποθούσα μες στη ζωή.
Ένιωσα, ένιωσα ποια είναι η κοινωνία
ένιωσα του κόσμου την τόση αδικία.
Από του κόσμου την αδικία
που κάθε τόσο με κυνηγά
μες στη ζωή μου την πικραμένη
θα τυραννιέμαι παντοτινά.
Ένιωσα, ένιωσα ποια είναι η κοινωνία
ένιωσα του κόσμου την τόση αδικία.
σχόλια