ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
12.4.2021 | 20:59

Έχω απελπιστεί αρκετά

Είμαι 23 ετών, σπουδάζω και μένω με τους γονείς μου. Έχω αρκετά θέματα, αλλά αυτό που με απασχολεί τελευταία είναι το εξής. Έχω βάσιμες υποψίες ότι μητέρα μου απατά τον πατέρα μου. Εδώ δεν τίθεται θέμα απομυθοποίησης των γονέων. Το έχω καταλάβει εδώ και χρόνια ότι οι γονείς μου φυσικά και είναι άνθρωποι, δεν είναι τέλειοι, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αλλά από τότε που μου μπήκαν ψύλλοι στ' αφτιά το σκέφτομαι συχνά και δεν ξέρω τι να κάνω. Οι γονείς μου έχουν κλείσει σχεδόν 30 χρόνια γάμου. Από πολύ μικρός τους θυμάμαι να μαλώνουν. Όχι σε σημείο βιαιοπραγίας, αλλά να φωνάζουν. Άσχημα και με το παραμικρό. Σε σημείο που έφυγαν απότομα ένα βράδυ, από τα νεύρα τους, αφήνοντάς με μόνο (ήμουν 3 ή 4 τότε), σε ένα άδειο σπίτι να κλαίω σαν υστερικός όντας μάρτυρας του καυγά και έχοντας κληθεί να διαλέξω θέση (ένα χείριστο συνήθειο που ποτέ δεν έκοψαν). Αργότερα η μάνα μου παινευόταν ότι έλλειψε για λίγο, και ήταν κοντά στην περιοχή, λες και αυτό σηκώνει έπαινο. Γενικά, παρόλο που τους αγαπώ, έχω αρκετά να τους προσάψω. Από πολύ μικρός αναρωτιόμουν γιατί δεν παίρνουν διαζύγιο (όχι ότι ήθελα βέβαια). Όπου σταθούν και όπου βρεθούν αρπάζονται και φωνάζουν, είναι απορίας άξιο το πως έμειναν μαζί έστω και ένα χρόνο (οικονομική ασφάλεια ίσως ;). Τέλος πάντων, αρκετά με το ευρύτερο πλαίσιο. Πριν από πολλούς μήνες άκουσα την μητέρα μου να κλαίει το πρωί στο μπάνιο και να συνομιλεί με κάποιον με λυγμούς και νευρικά στο τηλέφωνο. Εκείνη σηκώνεται πάντα νωρίτερα από όλους και προφανώς θεώρησε ότι δεν θα ακουγόταν, ωστόσο το σπίτι έχει άθλια ηχομόνωση και το δωμάτιό μου είναι κυριολεκτικά δίπλα στο μπάνιο με κοινό τοίχο. Δεν άκουσα τίποτα καθαρά, με εξαίρεση φράσεις "όχι σε παρακαλώ", "πεθαίνω δεν το καταλαβαίνεις ;", "βρε αγόρι μου". Τους μήνες που ακολούθησαν συνέβησαν παρόμοια περιστατικά (4 ή 5 φορές, άλλοτε με σχετική ηρεμία, άλλοτε με νεύρα), με παρεμφερείς φράσεις, ωστόσο ποτέ δεν το ρίσκαρα να ακούσω κάτι πιο καθαρά, από φόβο μήπως με καταλάβει. Συνέβη ξανά σήμερα. Πάντα βγαίνει από το μπάνιο (το οποίο βέβαια κλειδώνει και ανοίγει βρύσες για να καλύπτει την φωνή της) λίγο πιο εκνευρισμένη ή αδιάθετη. Αν εξαιρεθεί η πρώτη φορά που συνέβη, όπου ο πατέρας μου ήταν στο σπίτι σε άλλο δωμάτιο, είχα υποψίες ότι μπορεί να συνομιλούσε κρυφά με τον πατέρα μου για κάποιο πολύ προσωπικό θέμα. Ή ότι η μητέρα μου έχει κάποιο σοβαρό θέμα υγείας και μιλά κρυφά με τον γιατρό της. Όχι βέβαια ότι αυτά είναι λιγότερο ανησυχητικά σενάρια, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Υπάρχει τρίτος. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από όταν το ψιλιάστικα και δεν ξέρω τι να κάνω. Αν κάποια στιγμή καταλήξουν χωρισμένοι θα το αντέξω. Είναι ένας φόβος που είχα πάντα και εν μέρει έχω εξοικειωθεί με αυτή την άσχημη τροπή. Ωστόσο, έχω έναν μικρό αδερφό, 8 ετών, τον οποίο υπεραγαπώ. Έχει ήδη μεγαλώσει με αρκετές στερήσεις (υλικές και συναισθηματικές) σε σχέση με εμένα. Δεν θέλω να τον δω να περνά κάτι τέτοιο. Χώρια ότι σε λίγους μήνες πάω φαντάρος και ο νους μου θα είναι συνέχεια σε αυτόν (τους καυγάδες που θα γίνονται, τα νεύρα της μητέρας μου που θα τα ξεσπά πάνω του, όπως έκανε και με εμένα κ.λ.π). Όντας πλέον σίγουρος για την μάνα μου, έχω βρεθεί σε αδιέξοδο. Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να πω κάτι στον πατέρα μου. Σκέφτηκα να της μιλήσω κατ' ιδίαν και ήρεμα για το τι συμβαίνει, αν θέλει να το πει (γιατί από τις συζητήσεις φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με την "σχέση" της, ίσως την εκβιάζει). Τι θα γίνει όμως αν επιβεβαιωθούν οι χειρότεροι φόβοι μου ; Αν πράγματι μου εξομολογηθεί κάτι, πώς θα ζήσω κοιτώντας τον πατέρα μου στα μάτια και ξέροντας ότι τον απατά ; Δεν θα είμαι συνένοχος ; Με βάση αυτά που σκέφτηκα και διάβασα στο διαδίκτυο σε ανάλογες περιπτώσεις, η καλύτερη κίνηση είναι να μην κάνω τίποτα. Να μην ανακατευτώ καθόλου, ούτε να μιλήσω στην μητέρα μου. Είναι ενήλικες και σίγουρα δεν είμαι ο ψυχολόγος τους. Δεν είναι δουλειά μου να κάνω υποδείξεις ηθικής. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να ορίζει η λογική μου. Από την άλλη δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι αγχώνομαι όταν την ακούω στο μπάνιο. Ανησυχώ και φοβάμαι. Χώρια που η μητέρα μου είναι ένα εξαιρετικά νευρικό άτομο εκ φύσεως, αυτές οι συζητήσεις την κάνουν να γυρεύει διαρκώς καυγά, όταν κλείνει το τηλέφωνο στον άγνωστο συνομιλητή της. Παρακαλώ, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν μου λέγατε την γνώμη σας, τουλάχιστον να νιώσω ότι το έβγαλα από μέσα μου, αλλιώς θα συνεχίσει να με τρώει.
7
 
 
 
 
σχόλια

Αυτή τη στιγμή πιθανότατα πιστεύεις ότι ζεις κάτι μοναδικό και δραματικό, αλλά μάλλον υπάρχουν πολλά ζευγάρια που ζουν έτσι (και την πληρώνουν οι αθώοι).
Η σχέση των γονιών σου ήταν χαλασμένη από πιο πριν, πιθανόν και προτού έρθετε εσείς στην ζωή. Και δεν είναι η δική σου ευθύνη να την φτιάξεις, αμφιβάλλω αν φτιάχνεται, και σε κάθε περίπτωση έχουν αποφασίσει από κοινού ότι θρέφονται από αυτό το δράμα.

Το αν η μητέρα σου απατά τον πατέρα σου είναι δευτερεύον, στο προκείμενο. Αυτό πιο πολύ με εντυπωσίασε από το κείμενό σου είναι ότι σε άφησαν ΜΟΝΟ ΣΟΥ 3 ή 4 χρονών σε ένα σπίτι! Έστω και για λίγο. Είναι ακριβώς οι ηλικίες που παιδάκια πέφτουν από μπαλκόνια, βάζουν φωτιά στο σπίτι, πέφτουν από σκάλες και σκοτώνονται, βάζουν σακούλες στο κεφάλι και παθαίνουν ασφυξία, όλα αυτά τα ωραία. Αυτά είναι ΠΟΛΥ σοβαρά πράγματα, είναι έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο.
Μου δείχνει ότι δεν θα το'χουν σε τίποτα (και η μητέρα και ο πατέρας) να αδιαφορήσουν για κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για το παιδί: πώς και με ποιόν θα γυρίσει από το σχολείο, αν θα σταματήσει κάπου στο δρόμο, αν θα του κάνει απρεπή "κρούση" κάποιος μεγάλος, ατυχήματα στο σπίτι κλπ.

Στη θέση σου αυτό που θα με ενδιέφερε θα ήταν να ενδυναμώσω τον μικρό να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα "ανεξάρτητος" (στο μέτρο της ηλικίας του φυσικά) και να είναι "ξυπνητός" ώστε να μπορέσει να ειδοποιήσει αν τυχόν χρειαστεί κάποιον υπεύθυνο ενήλικο.

Αν η μητέρα σου συγκεκριμένα έχει κάποιο ψυχικό νόσημα (πιθανόν) ή κάποια διαταραχή (εμμηνόπαυση;) θα βοηθούσε μια συζήτηση σε κάποια ήρεμη στιγμή και χωρίς σύνδεση με οποιοδήποτε οικογενειακό θέμα, για το ότι σήμερα υπάρχουν επιλογές, ιατρικές και φαρμακευτικές, ώστε να βοηθηθεί. Μην παραβλέπουμε τα εμπόδια που βάζουν οι ασθενείς στην ίασή τους. Όχι ότι θα φέρεις το φως το αληθινό, αλλά δεν βλάπτει να νιώσει ότι κάποιος βλέπει και καταλαβαίνει το μείζον πρόβλημα.

Εγώ θα συμφωνήσω ότι δεν πρέπει να αναμειχθείς. Ο γάμος των γονιών σου στην ουσία είναι διαλυμένος και μένουν μαζί μόνο συμβατικά. Μην μπεις στη διαδικασία να το σκαλισεις.

Το μόνο που ίσως έχει νόημα να κάνεις είναι να συζητήσεις μαζί της για τα νεύρα που ξεσπάει στους γύρω της και τη συμπεριφορά της γενικότερα. Όποια και αν είναι η αιτία των νεύρων της δεν μπορεί να τα ξεσπάει σε ανθρώπους που δεν φταίνε και ιδίως στον μικρό αδερφό σου που είναι ευάλωτος και απόλυτα εξαρτημένος από εκείνην! Επίσης να είσαι όσο πιο κοντά στον αδερφό σου μπορείς!

Είναι πάντως πολύ γλυκούλι που ενδιαφέρεσαι τόσο για τον μικρό!

Καθώς διάβαζα το κείμενό σου, ένιωσα να κουβαλάς πάνω στις πλάτες σου ένα βάρος που δεν σου αναλογεί είναι η αλήθεια και πολύ λυπάμαι. Η γνώμη μου είναι ότι είναι απαράδεκτο οι γονείς να εμπλέκουν τα παιδιά στη δική τους προβληματική σχέση. Και σε καμία περίπτωση, δε χρειάζεται να νιώθεις άσχημα για το γεγονός ότι προτιμούσες ένα υγιές διαζύγιο από μια άρρωστη συμβίωση.

Όσον αφορά στο θέμα σου τώρα, δεν έχω συμβουλή. Θα σου πω τις σκέψεις μου, χωρίς να μπορώ να σου πω τι θα έκανα στη θέση σου γιατί δεν είμαι σε αυτή, οπότε μπορείς να αγνοήσεις αν θες όσα θα γράψω. :) Σε περίπτωση που η μητέρα ήθελε λοιπόν να με κάνει συνένοχο, τότε θα αρνιόμουν κάθε εμπλοκή και θα της ξεκαθάριζα ότι δε θέλω να μου πει τίποτα και ότι στην τελική αυτά να τα συζητήσει με τον άντρα της και πως εγώ είμαι ο γιος της και θα έπρεπε να έχει στάση γονέα απέναντί μου κτλ. Γενικά, νομίζω ότι οι αποστάσεις και τα όρια χρειάζονται σε τέτοιες καταστάσεις γιατί αλλιώς κουβαλάμε ξένες ευθύνες που μπορεί να μας κάνουν τρομερή ζημιά σε βάθος χρόνου.
Από την άλλη βέβαια, συμμερίζομαι το ενδιαφέρον και την αγάπη σου για τον αδερφό σου και αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να δείξεις σε αυτόν είναι ότι είσαι δίπλα του. Να τον ακούς, να τον υπολογίζεις και να του εξηγήσεις αν θες όλα αυτά που εσύ ανακάλυψες με σκληρό τρόπο. Δυστυχώς, δε νομίζω ότι ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είναι αλώβητο αλλά θέλω να ελπίζω ότι σημαίνει πολλά να ξέρει ότι έχει έναν σύμμαχο μέσα σε όλα αυτά. Μπορείς να αντιδράς-αν θες και το αντέχεις- κάθε φορά που βλέπεις να ξεσπάνε στον μικρό σου αδερφό.

Καλή τύχη.

Βρες τρόπο να προστατεύσεις τον αδερφό σου, μόνο αυτό! Μίλησε στη μητέρα σου για τη συμπεριφορά της, ξέχνα την συζυγική σχέση των γονιών σου όμως. Θα μπορούσες επίσης να μιλήσεις με κάποια θεία ή θείο ( αδέρφια των γονιών σου) ή γιαγιά-παππού για να έχουν στο νου τους τον μικρό όσο εσύ θα λείπεις, ίσως μπορούν να επέμβουν αν χρειαστεί και να μιλήσουν στους γονείς σου. Πες του μικρού να σου τηλεφωνεί όταν υπάρχει πρόβλημα όσο θα λείπεις. Ελπίζω να ηρεμήσουν τα πράγματα, με όποιον τρόπο.
Jackalynn

Θα έλεγα ότι αυτό που προέχει είναι η προστασία του μικρού σου αδερφού, όλα τα άλλα δεν πρέπει να σε αφορούν. Οσο για τον πατέρα σου μπορεί ήδη να το γνωρίζει ή ακόμη και να κάνει το ίδιο. Είναι σε κάθε περίπτωση δικό τους θέμα. Συζήτηση να ανοίξεις με τη μητέρα σου για τον αδερφό σου αν θα χρειάζεται φροντίδα ή κάποιον να τον προσέχει. 8 ετών ειναι σε μια ευαίσθητη ηλικία.

Μην κάνεις τίποτα, και ο πατέρας σου το γνωρίζει πιθανότατα, και εκεινος μάλλον κάνει τη ζωή του επίσης. Και δεν νομίζω ότι πρόκειται ποτέ να χωρίσουν, απλά θα εξακολουθήσουν να τρώγονται στο διηνεκές ενώ απλά συνυπάρχουν.

Scroll to top icon