Η ησυχία δεν ταιριάζει σε όλους. Η ηρεμία δεν είναι για όλους. Είναι μια κάστα ανθρώπων που θέλουν να ζουν στο κόκκινο. Είναι εθισμένοι στο πάθος. Στο λάθος. Στο κυνήγι. Στην διεκδίκηση. Τζογάρουν. Παίζουν στα ζάρια τη ψυχή τους. Για ποιο λόγο; Μα για το παιχνίδι φυσικά. Είναι κάποιοι που ξενυχτάνε χωρίς λόγο και σκοπό. Έτσι. Γιατί γουστάρουν. Βγαίνουν στο δρόμο μετά τις δυο το βράδυ, καπνίζουν και στρέφουν το βλέμμα στον ουρανό.
Είναι κάποιοι που θέλουν ένταση. Να χτυπάει η αδρεναλίνη τέρμα. Ζουν τη στιγμή με όλες τις αισθήσεις τους. Σαν να είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής τους. Βάζουν φωτιά. Καίγονται μέσα στις φλόγες. Είναι τόσο διασκεδαστικά στην κόλαση. Για αυτό λοιπόν, κάψε με. Η πραγματική έκσταση είναι όταν ακουμπάς στον πάτο της ψυχής σου. Μέσα από τον πόνο ανακαλύπτεις ποιος είσαι. Ποιος θες να είσαι. Σε τι μπορείς να μεταμορφωθείς. Ποια είναι τα όρια σου. Ναι, ναι ξέρω. Τραυματικά παιδικά χρόνια, ορισμοί ψυχολογίας και άλλα τέτοια. Είμαι εξ επιλογής για δέσιμο. Να ζω σε μια αποστειρωμένη πραγματικότητα; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Προτιμώ τα χαμηλά πατώματα και τα ψηλοτάβανα δωμάτια για να μπορώ να τα γεμίζω πάθη, αναστεναγμούς, δάκρυα, φωνές, γέλια. Λες και έχω δεύτερη ζωή να ζήσω. Είναι κάποιοι που δεν γουστάρουν να ζουν με απωθημένα. Δεν το σκάνε όλοι από το παράθυρο. Είναι και κάποιοι άλλοι που βρίσκουν περισσότερο φως στο σκοτάδι. Κλαίνε πολύ. Αγαπάνε δυνατά. Βρίζουν ακόμα πιο πολύ.
Ανεβαίνουν σε ταράτσες και κάθονται μέχρι να ξημερώσει. Περπατάνε ξυπόλυτοι, φοράνε συνέχεια τσαλακωμένα ρούχα, γράφουν ασταμάτητα, γεμίζουν τον τόπο λέξεις, τα χέρια τους είναι γεμάτα κάρβουνο και μπογιές. Είναι κάτι άνθρωποι που για μια στιγμή πάθους χρωματισμένη και με λίγο λάθος θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε οτιδήποτε. Μη με ρωτάς αν είμαι μια από αυτούς. Μη με ρωτάς γιατί. Έτσι είμαι.. Ξημέρωσε...
σχόλια