ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
15.12.2021 | 19:55

ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΓΟΣ

Γεννήθηκα και ζω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Σπούδασα στην ίδια πόλη και πλεον εδώ και λίγα χρόνια, στα 30 παρά έτη μου, έχω μια πολύ καλή δουλεία και είμαι οικονομικά και ψυχικά πολύ άνετος με όλα να μου πηγαίνουν καλά. Μοναδικό αγκάθι στη ζωή μου είναι πως είμαι single και δυσκολεύομαι πάρα πολύ στη συναναστροφή μου με τις γυναίκες. Όχι ότι βγαίνω έξω ψάχνοντας για ταίρι, αλλά έχω κουραστεί να βλέπω τις ίδιες φάτσες, όποια γυναίκα μου κινεί το ενδιαφέρον να είναι γνωστή γνωστού ή δεσμευμένη. Και ενώ πάντα ήμουν άνετος έχοντας την νοοτροπία ότι εντάξει κάποια στιγμή θα έχω τα τυχερά μου, πλέον έχω αρχίσει να απογοητεύομαι και να αγχώνομαι. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να γνωρίσω μια γυναίκα που να μην έχουμε κανέναν κοινό γνωστό, που να μην ξέρω τίποτα γι αυτήν, μια τυχαία συναναστροφή με έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο. Τόσο τρελό είναι αυτό που ζητάω? Από την άλλη βέβαια, με το δουλεια-σπιτι-καφέ-δουλεία δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Πως να προκαλέσω την τύχη μου, πείτε μου. Σε 2 χρόνια, με τον ίδιο ρυθμό θα αποκτήσω το status του "μάγου"
7
 
 
 
 
σχόλια

Ακριβώς και εγώ τα ίδια. Λίγο πιο πάνω από τα 30, με επιτέλους μία "καλή" και σοβαρή αλλά και σταθερή δουλειά τα τελευταία χρόνια, ας πούμε ότι αυτό που μου λείπει τώρα είναι ένα ταίρι. Ενώ, όπως και εσύ, έτσι κι εγώ, ένιωθα ότι "εντάξει μωρέ, κάτι θα βρεθεί, δεν αγχώνομαι" "ξαφνικά" περνάνε τα χρόνια και είμαι ακόμα single. Έχω αρχίσει και εγώ να απογοητεύομαι γιατί χάνω τα καλύτερα μου χρόνια. Το δε χειρότερο της υπόθεσης (όπως το βλέπει κανείς δηλαδή - έχει τα θετικά και τα αρνητικά) είναι ότι εργάζομαι ακάθεκτα από το σπίτι, από όταν ξεκίνησε δηλ η πανδημία, 2 εβδομάδες πριν το πρώτο lockdown. Και σαν να μην έφτανε αυτό τα ωράρια μου είναι περίπου στο 14.00 με 02.00. Δεν σου κάνω πλάκα, το φως του ηλίου δεν με βλέπει για 5 μέρες, κυριολεκτικά σχεδόν. Εδώ γνωστοί/φίλοι και συγγενείς με δουλεύουν που "εξαφανίζομαι". Πραγματικά νιώθω ότι ζω σε άλλο κόσμο. Τουλάχιστον πρώτα έβγαινα έξω, έπαιρνα το μετρό για την δουλειά, έβλεπα και έναν άνθρωπο, άνοιγε λίγο το μάτι, ανταπόκριση με ένα χαμόγελο μπορεί να υπήρχε, ακόμα και χωρίς να μιλήσουμε, έφτιαχνε η διάθεση. Τώρα πως θα γνωρίσω ταίρι με τέτοια ζωή/δουλειά, αμφιβάλλω. Μόνο υπομονή μπορούμε να κάνουμε. Καλή μας τύχη!

Γιατί τόση απαισιοδοξία ρε παιδιά;;; Ποιος ο λόγος;;;
Το να απογοητεύεσαι επειδή ακόμη είσαι single και περνάνε τα καλύτερα σου χρόνια μόνο καλό δεν σου κάνει, δεν σε βοηθάει πουθενά.. απλά κάνει χειρότερα τα πράγματα.
Οκ, ναι όντως είναι περίεργες οι ώρες που δουλεύεις αλλά έχεις τα σκ δικά σου, μπορείς να κάνεις ότι θες.. να βγεις, να γνωρίσεις κόσμο, να περάσεις καλά, να φλερτάρεις. Σκέψου πως πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν τις καθημερινές λόγο δουλειάς και υποχρεώσεων, δεν είσαι ο μόνος! Επίσης για να σε δει λιγάκι και το φως του ηλίου τις καθημερινές που δουλεύεις μπορείς να πιεις τον καφέ σου στο μπαλκόνι αν έχεις ή να φας το πρωινό σου εκεί :)
Μια χαρά θα γνωρίσεις ταίρι, θα το δεις! Μπορεί να σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις, άλλωστε τα όμορφα πράγματα στην ζωή όντως συμβαίνουν από εκεί που δεν το περιμένουμε!
Να είσαι θετικός και όλα καλά θα πάνε :)

Scroll to top icon