ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συμφωνώ απόλυτα. Εν μέρει, σε τέτοιες καταστάσεις αιώνιας συγκατοίκησης χωρίς γάμο έχει το μερίδιό της και η γυναίκα, που παρέχει όλα τα προνόμια μιας συζύγου χωρίς να είναι ουσιαστικά σύζυγος. Στην αγωνία της να επιδείξει super wife skills, ξεχνάει ότι έτσι παρέχει ένα ωραιότατο free version, οπότε ο άλλος δεν έχει κίνητρο να κάνει upgrade για το full marriage package, κατάλαβες τι θέλω να πω. :-) Είχα συμβουλέψει μια κοπέλα σε μια παρόμοια κατάσταση. Το λάθος της ήταν ότι, για παράδειγμα, ενώ δούλευαν και οι δύο, εκείνη ήταν που έδινε πιο πολλή σημασία στο νοικοκυριό, επειδή κιόλας της άρεζε όλο αυτό. Εγώ της είπα να το τρενάρει λίγο, αν θέλει να παντρευτεί. Ας πούμε, όταν εκείνη είχε ρεπό και εκείνος δούλευε, αυτή θα στερούταν 2-3 ώρες ξεκούρασης γιατί ήθελε να τον περιμένει σπίτι με έτοιμο σπέσιαλ φαγητό και το πρωί θα σηκωνόταν μισή ώρα νωρίτερα από εκείνον για να φτιάξει πρωινό για δύο. Έβαζε πλυντήριο για δύο, σιδέρωνε για δύο, γενικά ήταν περιποιητική και νοικοκυρά σε επίπεδο συζύγου αντί να το πάει πιο χαλαρά σε επίπεδο απλής συμβίας. Και εκείνος έλεγε ότι δεν ήθελε να παντρευτεί και αράδιαζε ένα σωρό δικαιολογίες. Και τη συμβούλεψα την κοπέλα να φύγει νοερά απ' αυτήν την παγίδα της παροχής wife benefits και να φανταστεί ότι απλώς συγκατοικεί με κάποιον (ΟΚ, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι εδώ κοιμούνταν μαζί). Για παράδειγμα, να μαγειρεύει (ή να παραγγέλνει απ' έξω) για να τρώει μόνο η ίδια, ενώ αν ο άλλος γυρίζει από τη δουλειά, θα φάει ό,τι βρει, δεν θα πεθάνει της πείνας (υπάρχει φαγητό σε τάπερ στο ψυγείο στην τελική). Και να του μαγειρεύει πού και πού, σα να είναι μια σπάνια πράξη καλοσύνης (αντί για κάτι δεδομένο), και αυτό όποτε δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει η ίδια. Ή όταν θα είχε ρεπό, αντί να κάνει δουλειές στο σπίτι και να περνάει χρόνο με τον δικό της (που ήταν και σπιτόγατος), ας βγει με φίλες της ή ας πάει γυμναστήριο ή ας φτιάξει νύχια, κάνοντας κάτι, τέλος πάντων, που να μην περιλαμβάνει εκείνον. Όταν έβαζε πλυντήριο, να έβαζε μόνο τα δικά της, το πολύ και τα λινά, και να του έλεγε "αν θες να βάλεις πλυντήριο, θα μπορέσεις μετά, γιατί τώρα πλένονται τα δικά μου." Και τελικά εκείνη ακολούθησε τη συμβουλή μου, παρόλο που φοβόταν ότι μπορεί να τον έχανε έτσι. Δεν του είπε ποτέ μεν στα ίσια "δεν είμαι γυναίκα σου για να κάνω το τάδε/δείνα," αλλά με τις πράξεις της άφηνε να εννοηθεί ότι τον έβλεπε σαν απλό συγκάτοικο, όχι κάποιον που του είχε υποχρέωση να νοιάζεται τόσο πλέον. Και κάνοντάς τα αυτά, ο άλλος μάλλον το πήρε το μήνυμα γιατί μια χαρά τελικά θέλησε να την παντρευτεί αφότου εκείνη ξεκίνησε να συμπεριφέρεται έτσι. Ίσως ο άλλος είδε το γάμο σαν έναν τρόπο να "τη δέσει," όμως μια χαρά δούλεψε η τακτική αυτή, γιατί και μετά το γάμο αυτός και στις δουλειές του νοικοκυριού συμμετείχε (παρόλο που της κοπέλας της άρεζε έτσι κι αλλιώς να τα κάνει όλα αυτά) και στα ώπα-ώπα την είχε, και γενικά ήταν σα να σταμάτησε να την έχει για ψιλο-δεδομένη. Αν η κοπέλα συνέχιζε πριν παντρευτούν να κάνει όλα όσα έκανε πριν με ακούσει, ο άλλος μέχρι και σήμερα θα συνέχιζε να μη θέλει να παντρευτούν γιατί θα ήταν βολεμένος μια χαρά. Μπορεί ν' ακούγεται χειριστικό, αλλά πετυχαίνει κάθε φορά όταν βγάζεις τον άνδρα λίγο από το comfort zone του και βλέπεις τι είναι διατεθειμένος να κάνει για να σε κρατήσει. Όσοι λένε ότι οι ευθείες κουβέντες τύπου "εγώ θέλω γάμο" είναι τίμιες... ναι μεν είναι, όμως στην πράξη αποδεικνύονται παντελώς αναποτελεσματικές, γιατί ο άλλος έχει αντεπιχειρήματα (αξιοποιώντας μια χαρά, όμως, στο φουλ τα προνόμια του γάμου). Οπότε, χρειάζεται άλλη στρατηγική, εκτός αν θέλει κανείς να καταλήξει ο άνευ όρων καλός Σαμαρείτης και να φάει τα μούτρα του.