ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χμμμ ίσως πρέπει να ξεχωρίσεις το πένθος για αυτόν σαν άνθρωπο με την ερωτική ζωή της μητέρας σου. Το πένθος σου για εκείνον δεν το διακόπτει κανεις και μπορείς να πάρεις όσο χρόνο επιθυμείς για να νιώσεις καλύτερα. Εκείνη ίσως θα μπορούσε να σου εξηγήσει ποια διαδικασία πένθους πέρασε ακριβώς και κατέληξε εκεί που κατέληξε .. το πώς νιώθει φυσικά έχει σχέση και με το πώς ήταν η σχέση τους όσο ζούσε ,αν είχαν απομακρυνθεί υπερβολικά μπορεί να νιώθει πως της λείπει καιρό το άλλο κομμάτι ,δεν μπορώ να γνωρίζω . Όπως και να χει , το τι κάνει εκείνη δεν σου στερεί την δική σου προσωπική σχέση με εκείνον μέσα σου. Κάπως νιώθεις σαν να τον αντικαθιστά ίσως ακόμα και απατά αλλά αυτό δεν είναι πραγματικό. Ίσως στο μυαλό σου είναι ακόμα εδώ. Όπως και όταν χωρίζουμε ,ύστερα προχωράμε πάρα κάτω ,ξέρουμε πως την καρδιά μας την δώσαμε αλλά θα την ξαναδώσουμε , έτσι λειτουργεί και εδώ. Θα ξαναδώσει την καρδιά της και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την είχε δώσει και πριν ,όσο και για όσο !

Δεν έχεις άδικο, αλλά δεν μπορείτε να επέμβετε ως παιδιά στη ζωή της. Συμφωνώ πάντως με τον τρόπο σκέψης σου.

Ξεκόλλα κ κοίτα τ δική σου ζωή όπως κ τ αδέλφια σου Ενηλικιωθείτε κ δείτε την ανεξαρτησία σας .-

Ειλικρινά στενοχωρήθηκα που διάβασα κάτι τέτοιο. Δηλαδή με το που έκλεισε χρόνος, το μόνο που σκέφτηκε ήταν να βρει άλλον άνδρα;
Με όλον το σεβασμό δεν συμφωνώ με κάτι τέτοιο. Ούτε είσαι υποχρεωμένη φυσικά να αποδεχθείς μια τέτοια κατάσταση. Πολύ ορθά έπραξες και κράτησες σαφή απόσταση απ’ολο αυτό.

Αυτό το ''φίλος από την δουλειά'' είναι ύποπτο αλλά δεν ξέρω λεπτομέρειες οπότε δεν θα επεκταθώ.
Θα σχολιάσω το τώρα. Η γυναίκα καλά κάνει και προχωράει, το αν είναι γρήγορα ή όχι το ξέρει εκείνη καθώς και πως να διαχειριστεί την απώλεια.
Με τον καιρό θα στρώσει η κατάσταση για όλους σας.

Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει στο γιατί και το πως μπορεί κάποιος να προχωρήσει την ζωή του τόσο γρήγορα μετά απο ένα πένθος. Δεν υπάρχει βιβλίο μέτρησης πόνου , θλίψης η χρονικής διάρκειας για την "αντικατάσταση" αυτού που έφυγε.
Ίσως η μητέρα σου να καταλαγιάζει το όποιο συναίσθημα της, με την συντροφιά του καινούργιου φίλου της. Ίσως φοβάται την μοναξιά, ίσως της λείπει η συντροφικότητα. Ποιος να ξέρει. Από την πλευρά σας, εσυ και η αδελφή σου νιώθετε ακόμα μεγάλη θλίψη με την απώλεια του πατέρα και έχετε το δικαίωμα να την ζήσετε στο έπακρο. Αντίστοιχα και η μητέρα σας επιλέγει με τον τρόπο αυτό να διαχειριστεί την δική της θλίψη. Ακόμα κι αν κάνει τώρα λάθος επιλογή ατόμου ή το αν "βιάστηκε να προχωρήσει" είναι δικαίωμα της. Πρέπει να σεβαστείτε την απόφαση της κι ας μην συμφωνείτε. Ο καθένας απο εσάς ας διαχειρίζεται την απώλεια του με τον δικό του τρόπο.