Χμμμ ίσως πρέπει να ξεχωρίσεις το πένθος για αυτόν σαν άνθρωπο με την ερωτική ζωή της μητέρας σου. Το πένθος σου για εκείνον δεν το διακόπτει κανεις και μπορείς να πάρεις όσο χρόνο επιθυμείς για να νιώσεις καλύτερα. Εκείνη ίσως θα μπορούσε να σου εξηγήσει ποια διαδικασία πένθους πέρασε ακριβώς και κατέληξε εκεί που κατέληξε .. το πώς νιώθει φυσικά έχει σχέση και με το πώς ήταν η σχέση τους όσο ζούσε ,αν είχαν απομακρυνθεί υπερβολικά μπορεί να νιώθει πως της λείπει καιρό το άλλο κομμάτι ,δεν μπορώ να γνωρίζω . Όπως και να χει , το τι κάνει εκείνη δεν σου στερεί την δική σου προσωπική σχέση με εκείνον μέσα σου. Κάπως νιώθεις σαν να τον αντικαθιστά ίσως ακόμα και απατά αλλά αυτό δεν είναι πραγματικό. Ίσως στο μυαλό σου είναι ακόμα εδώ. Όπως και όταν χωρίζουμε ,ύστερα προχωράμε πάρα κάτω ,ξέρουμε πως την καρδιά μας την δώσαμε αλλά θα την ξαναδώσουμε , έτσι λειτουργεί και εδώ. Θα ξαναδώσει την καρδιά της και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την είχε δώσει και πριν ,όσο και για όσο !
6.4.2023 | 03:43
Μήπως η μητέρα μου προχώρησε πολύ γρήγορα;
Είμαι φοιτήτρια και ζω με εκείνη και τη μικρότερη αδερφή μου. Πριν ένα χρόνο χάσαμε τον πατέρα μου μετά από μια μεγάλη μάχη με αρρώστια. Η μητέρα μας πέρασε πολύ δύσκολα. Πάντα ήμασταν όλοι πολύ στενά δεμένοι και για εμάς τα παιδιά η αίσθηση της οικογένειας ήταν πολύ δυνατή. Μετά από ένα χρόνο ακόμα προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε την απώλεια και πονάμε πολύ. Πρόσφατα η μητέρα μου μας είπε ότι βγαίνει με κάποιον και από τότε άρχισε να λείπει και από το σπίτι συχνά. Το νέο της σύντροφο τον ξέραμε ως φίλο από τη δουλειά πριν το μάθουμε αυτό. Δεν εγκρίνουμε ιδιαίτερα την επιλογή της, αλλά δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Εχουμε πληγωθεί πολύ και δεν καταλαβαίνουμε πως γίνεται να προχωράει τόσο νωρίς. Ξέρω ότι πόνεσε και θέλω το καλύτερο για εκείνη. Αλλά νομίζω ότι πέφτει με τα μούτρα πολύ νωρίς. Είναι ενθουσιασμενη με εναν επιπολαιο τροπο που δεν την είχαμε συνηθίσει. Προσπάθησε
να μας εντάξει στην κατάσταση, αλλά της είπαμε πως δε νιώθουμε άνετα και δε θέλουμε αυτή τη στιγμή να έχουμε σχέση με τα προσωπικά της. Νιώθω ότι βλέπω μια άλλη μητέρα, οτι ο κόσμος μου καταρρέει και δεν είναι τίποτα το ίδιο, εκει που ειχα μεγαλώσει σε ενα πολύ στενό περιβάλλον. Δε θέλω να είναι μόνη της, αλλά πίστευα ότι θα έβρισκε κάποιον αργότερα που θα είχε μαλακώσει ο πόνος όλων μας. Προσπαθώ να μην είμαι αρνητική απέναντι της, όμως ξαφνικά νιώθω να μας χωρίζει μια μεγάλη απόσταση. Φοβάμαι ότι θα πληγωθεί επίσης, αλλά δε φαίνεται να ακούει αυτά που της λέμε.
Είναι λάθος ο τρόπος που το βλέπουμε; Είναι όντως παράλογη η συμπεριφορά της; Πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω για το καλό όλων; Ευχαριστώ για τις απαντήσεις!
6
