Ας σας πω και εγώ την ιστορία μου. Είμαι 21 χρονών (αυτός 26). Η πρώτη μου σχέση διήρκησε περίπου τρία χρόνια και χωρίσαμε πρόσφατα, πριν τρεις μήνες. Αυτός ο άνθρωπος αν και δεν αμφιβάλλω ότι με αγάπησε, δεν εκτίμησε και δεν σεβάστηκε ποτέ την προσωπικότητα μου, από την μουσική που ακούω, μέχρι τις επιθυμίες, τις απόψεις μου. Συνοπτικά ήταν μια πάρα πολύ τοξική σχέση , με απίστευτη ζήλεια στις αρχές και καταπίεση από μεριάς του και μετά το άλλο άκρο, αρκετή αδιαφορία, έλλειψη χρόνου για εμένα, ψέματα και κατά την εκτίμηση μου συνεχές gashlighting. Από ένα σημείο και μετά, προς το τέλος της σχέσης μας, μετά από ορισμένα ψέματα, δυστυχώς είχα γίνει και εγώ τοξική, ζήλευα, κοίταγα συνέχεια ποιες ακολουθούσε στο instagram και δεν μπορούσα να βασιστώ στα λόγια του και να τον εμπιστευτώ με τίποτα. Εννοείται υπήρχαν και υπέροχες στιγμές αλλά τα αρνητικά ήταν έντονα και ανυπέρβλητα και το προσπαθήσαμε πάρα πολύ και για αυτό και θεωρώ πως ο χωρισμός μας ήταν για το καλύτερο, είχε σταματήσει να μαρέσει ο εαυτός μου μαζί του, δεν είχα ούτε μια φίλη, η ζωή μου ήταν αυτός ο άνθρωπος και μόνο και ένιωθα μια παράξενη φρικτή παγωμάρα προς το τέλος στα μάτια του. Από τότε που χωρίσαμε δεν έχω ξαναεπικοινωνήσει μαζί του, όπως ούτε εκείνος μαζί μου. Αυτός ήδη έχει προχωρήσει στην ζωή του, από ό,τι μου έχουν πει φίλοι που τον έχουν στα σοσιαλ. Εγώ όμως νιώθω μια τρύπα στην καρδιά μου. Μπορεί να χωρίσαμε γιατι δεν μπορούσαμε μαζί, όμως τον αγάπησα τόσο τόσο πολύ, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Αγαπούσα τον τρόπο που με κοίταγε, το χαμόγελο του, το κατσούφιασμα του, τις αγκαλιές μας, το σώμα του, τα μαλλιά του, την φωνή του, τα πάντα. Δεν έπαψα να είμαι ερωτευμένη μαζί του στιγμή αυτά τα τρία χρόνια και έδωσα την ψυχή μου απλόχερα. Ήθελα να κάνω οικογένεια με αυτό τον άνθρωπο, να τον κάνω χαρούμενο, είχα ονειρευτεί μια ζωή μαζί του και ας μαλώναμε συνέχεια, απλά τον αγαπούσα τόσο πολύ, χωρίς κανέναν όρο. Αυτούς του τρεις μήνες έχω ξαναβρεί παρέες και άτομα. Βγαίνω διαρκώς από εκεί που ήμουν κλεισμένη και αρκετοί έχουν δείξει ενδιαφέρον για εμένα όμως εγώ δεν μπορώ να νιώσω τίποτα. Κατεβάζω ρολά, νιώθω ένα απερίγραπτο κενό. Νιώθω ότι δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτά τα συναισθήματα ότι όσο ανόητο και αν ακούγεται πάντα ένα κομμάτι μου θα αγαπάει χωρίς λογική αυτό τον άνθρωπο. Και πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να νιώσω πάλι έτσι για κάποιον άλλον και να αφεθώ. Είμαι τόσο απογοητευμένη που αγάπησα τόσο και πήρα απλά την καρδιά μου σπασμένη εντελώς. Νομίζω ότι παραείμαι συναισθηματική γι αυτό τον κόσμο. Τρώω σφαλιάρες από παντού. Θέλω να εξελιχθώ να γίνω πιο δυναμική και τώρα αυτό κάνω, έχω πάει μάλιστα και Εράσμους. Σε αυτό τον δρόμο όμως η μοναξιά είναι έντονη και συχνά με χτυπάνε κύματα θλίψης.