ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα μία εξομολόγηση εδώ μέσα με τίτλο "μόνος στη ζωή" και με ενέπνευσε να γράψω και την δικιά μου καθώς ταυτίζομαι με το άτομο που την έγραψε. Ούτε εγώ έχω φίλους και παρέες αλλά θα σταθώ στο κομμάτι της ανεργίας. Κατάγομαι από ευκατάστατη οικογένεια, όχι πλούσια αλλά ευκατάστατη. Οι γονείς μου πάντα μου έπαιρναν ό,τι ήθελα και ζητούσα και δεν υπήρχε καμία πίεση από μέρους τους στο να τελειώσω κάποια σχολή και να βρω δουλειά. Τελείωσα 2 διαφορετικές σχολές αλλά δεν βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, δεν έχει σημασία γιατί (γενική ανεργία; έλλειψη ευκαιριών στο συγκεκριμένο κλάδο στη χώρα; έλλειψη ικανοτήτων από πλευράς μου; ) αλλά το αποτέλεσμα. Επέλεξα, μια που δεν υπήρξε ποτέ μέχρι τώρα η οικονομική ανάγκη, να μη κάνω δουλειά σε αντικείμενο άλλο από αυτό των σπουδών μου, ακόμα και αν ήταν λίγους μήνες τον χρόνο (σεζόν πχ) ή μερικής απασχόλησης. Το νόημα της εργασίας είναι να είσαι ευτυχισμένος κάνοντάς την και όχι απλά να επιβιώνεις. Φαγητό και νερό χρειάζεσαι για επιβίωση και αυτά τα βρίσκεις με τον έναν τρόπο ή τον άλλον άμα τα χρειαστείς. Την δουλειά την κάνεις 8 ώρες την ημέρα και 8-9 ώρες κοιμάσαι. Τις 7-8 που απομένουν, τις σκορπάς σε φαγητό, καμία βόλτα και προσωπικά χόμπι και δραστηριότητες, ό,τι θέλεις. Οπότε γιατί να αγχωθώ στο να βρω κάποια δουλειά άλλη από αυτή που σπούδασα εφόσον δεν υπάρχει η ανάγκη; Αν κάποτε βρω μία δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών που τα χρήματα να είναι ικανοποιητικά και το περιβάλλον να μου αρέσει, τότε ναι. Μέχρι τότε δεν εργάζομαι σε άκυρες δουλειές, εκτός αν φτάσω (χτύπα ξύλο) να χρειαστεί να το κάνω, μόνο τότε. Είμαι 32 χρονών και δεν έχω δουλέψει ούτε μία μέρα και δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτό. Εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους ιστορικά μιλώντας, από πλούσιους κληρονόμους και ευγενείς, μέχρι και βασιλιάδες. Εκατομμύρια άνθρωποι και όμως, κανείς δεν νοιάστηκε, ο κόσμος συνέχισε να κυλάει. Γιατί; Επειδή δε γεννήθηκε ο άνθρωπος για να εργάζεται. Γεννήθηκε για να κάνει οικογένεια και την συνέχιση του είδους και όλα τα άλλα μετά ανακαλύφθηκαν όσο σιγά σιγά οι κοινωνίες γινόντουσαν ολοένα πιο ανταγωνιστικές και απαιτητικές. Ιστορικά μιλώντας, η δουλειά ποτέ δεν ήταν ένα must, πάντα επιβίωναν άνθρωποι όλων των κατηγοριών, αν δεν εργαζόντουσαν, είτε με οίκτο και ελεημοσύνη είτε βγαίνοντας στη παρανομία. Και ο θάνατος είναι αναπόφευκτος οπότε ποιο "πρέπει" και ποιο "να" ; Άμα θέλει κανείς δουλεύει, άμα όχι απλά προστίθεται στη λίστα των εκατομμύριων ανθρώπων που δεν εργάζονται εκούσια. Δεν καταλαβαίνω γιατί να υπάρχει ταμπού. Βλέπω ανθρώπους δυστυχισμένους με τη δουλειά τους και συνεχίζουν να τη κάνουν ξανά και ξανά επειδή νιώθουν πως θα σταματήσει η Γη να γυρίζει άμα δε πάνε στη δουλειά τους. Well, δεν ισχύει αυτό. Απλά άμα δεν πας εσύ στη δουλειά σου, γρανάζι 1, ο εργοδότης και το αφεντικό σου θα βρουν ένα άλλο γρανάζι 2 να σε αντικαταστήσουν. Γιατί να νιώθεις αναντικατάστατος όταν είσαι αναλώσιμος; "Πρέπει να δουλεύεις" , "πρέπει να έχεις φίλους" , "πρέπει να παντρευτείς". Πρέπει, πρέπει, πρέπει. Άραγε πόσα πρέπει σας δεσμευόυν από το να είστε πραγματικά ελεύθεροι και όντας οι εαυτοί σας να κάνετε μόνο όσα πράματα γουστάρετε πραγματικά; Δε θα ζήσετε για πάντα, μία ρεαλιστική υπενθύμιση του αναπόφευκτου. Εφόσον δε θα ζήσετε για πάντα, γιατί να κάνετε ό,τι οι άλλοι θέλουν να κάνετε; Η καταπίεση από εκεί ξεκινάει, όταν αφήνουμε την κοινωνια να επιβάλλεται πάνω στο Εγώ μας και χάνουμε την μοναδικότητά μας σε θέλω άλλων.