ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε κάθε ηλικία δύσκολο είναι να βρεις οποιονδήποτε αν δεν είσαι εξωστρεφής και τυχερός.
Δεν είναι μόνο τα τριάντα που αναφέρεις.
Είναι πολύπλευρο το ζήτημα.
Ακόμα και άνθρωποι με δυσκολίες δεν σημαίνει πως θέλουν ίδιους ανθρώπους με αυτούς στη ζωή τους, εννοώ που να περνάνε τα ίδια, ποιός σου είπε πως γουστάρουν την ταύτιση;
Αυτό ισχύει και για τον φιλικό και για τον ερωτικό τομέα.
Θέλουν ανθρώπους πιο επιτυχημένους από αυτούς, που να έχουν άλλες ιδέες,
άλλες δυνατότητες και διαφορετικό τρόπο ζωής ώστε να περνούν καλά μέσω των φίλων ή της σχέσης τους της ερωτικής.
Πολλοί πουλάνε μούρη επίσης ακόμα κι αν περνούν δύσκολα και ψάχνουν συνένοχους στην υποκρισία, δεν θα πουν ποτέ σε κάποιον ''α, φίλε μου, δυσκολεύεσαι κι εσύ να τα βγάλεις πέρα; κι εγώ το ίδιο, έλα να κάνουμε παρέα''.
Επίσης κάποιοι θεωρούν πως στα 30 ή γενικά μεγαλώνοντας οφείλεις να διανύεις μια περίοδο ωριμότητας και να μην είσαι όπως παλιά, στα μαθητικά ή φοιτητικά χρόνια.
Αυτό που έχει συμβεί στην πραγματικότητα είναι ότι μεγαλώνοντας κάποιοι έχουν βρει καβάντζες στη ζωή για όποιο θέμα τους απασχολεί και μέσω αυτών το βόλεμα.
Και γύρω-γύρω οι ξεκρέμαστοι, οι πνιγμένοι, οι πηγμένοι και οι πεθαμένοι(που δεν τους το έχουν πει ακόμα).
Κι επειδή κλείνεις με την οικονομική κρίση, να σου πω πως σε κάθε ηλικία και σε κάθε εποχή οι φτωχοί ήταν παραγκωνισμένοι.
Έτσι προχωρά κι εξελίσσεται(;) ο κόσμος.
Άνισος και άδικος.
Βρες τη δική σου γωνιά μέσα σε αυτόν, άραξε και κάνε τα δικά σου.

Κοντεύω 30 και μπορώ να ταυτιστώ με το πνεύμα της εξομολόγησης. Έτσι ακριβώς είναι. Πιστεύω πως επειδή υπάρχουν τόσες εμπειρίες και inside references σε ένα άτομο ηλικίας 30 ετών που είναι δύσκολο να πεις "οκ ας γνωρίσω ένα άτομο και ας τα μοιραστώ όλα μαζί του". Παρεμφερές παράδειγμα: όταν βλέπεις κάποια σειρά και δεν δεις ένα επεισόδιο, νιώθεις πως έχεις χάσει την ροή σε κάτι και πως δεν είσαι ενήμερος για τις τελευταίες εξελίξεις. Αν σε ρωτήσει κάποιος τι παίχτηκε στο τελευταίο επεισόδιο ενώ αυτός δεν το έχει δει, θα του εξηγήσεις. Αν δεν έχει δει 2 επεισόδια θα είσαι σε φάση "που να στα λέω τώρα, είναι τόσα πολλά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε αυτά τα 2 επεισόδια". Φαντάσου κάποιος να μην έχει δει καν μία σειρά, ούτε ένα επεισόδιο, και να πρέπει να του εξιστορήσεις δεκάδες επεισόδια, εκατοντάδες επεισόδια από πολλές σεζόν. 30 χρόνια είναι σαν 30 σεζόν μίας σειράς και κάθε επεισόδιο είναι από 1 βδομάδα εξελίξεων, για να το πάρω αναλογικά. Αν είναι δηλαδή κάποιος παντελώς άγνωστος σε εσένα να σου τα πει όλα αυτά (και εσύ να του πεις τα δικά σου) , πρέπει να είναι/νιώθει σίγουρος πως δεν θα τον προδώσεις και μπορεί να σε εμπιστευτεί. Επειδή αυτό πάντα δοκιμάζεται τους πρώτους μήνες (ή και χρόνια, ανάλογα τον άνθρωπο και πόσο εύκολα ανοίγεται και εμπιστέυεται) της γνωριμίας, είναι απείρως ευκολότερο να δημιουργήσετε κάτι τελείως χαλαρό τύπου να μιλάτε σε ίνστα και φβ, να κανονίζετε το ΣΚ για καμιά έξοδο ή βόλτα, για κανέναν καφέ, και αυτό όλο, παρά να πρέπει να ρισκάρει. Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα των 30, όλοι φοβόμαστε και κλεινόμαστε στο καβούκι μας, επειδή δεν είμαστε πλέον 15 και 17 χρονών παιδάκια να τα βλέπουμε όλα yolo, ούτε 22 και 25 φοιτητές στα πανεπιστήμια που απλά αφομοιώμαστε από το σύνολο και δεν ξέρουμε που να πρωτοβγούμε και με ποιον. Στα 30 έχεις εργασία (οπότε όχι το χαλαρό των μαθητικών και φοιτητικών χρόνων) , είσαι πλέον ενήλικας (και όχι τυπικά που λένε μετά τα 18α γενέθλια, ενήλικας με ευθύνες) , έχεις κάποια σοβαρή σχέση που αποσκοπεί αναπόφευκτα στον γάμο ή εστω αρραβώνα, οι γονείς σου είναι ηλικιωμένοι και σε βαραίνει το αίσθημα ευθύνης για αυτούς, δεν είσαι το παιδάκι που θα ζητάει χαρτζιλίκι πλέον ή ο φοιτητής που θα του στέλνουν φαγητό και λεφτά για το νοίκι, γενικά όλα τελείως διαφορετικά και πρωτόγνωρα. Ακόμα και αν (ΑΝ) κάποιος στα 30 δεν έχει βρει το "their way" που αναφέρεις (δηλαδή τον δρόμο τους στη ζωή) , αν γνωρίσει έναν άλλον ο οποίος έχει βρει το δικό του δρόμο, θα υπάρχει τεράστιο χάσμα και έλλειψη κοινών παρονομαστών μεταξύ των 2 αυτών ατόμων, ο ένας να ψάχνεται γενικά και αόριστα τι θα κάνει με τη ζωή του ενώ ο άλλος να το έχει ήδη βρει και να το κάνει. Οπότε καταλήγω στο ότι πρέπει να έχετε κάποιο κοινό μοτίβο, κάτι που να σας ενώνει, είτε και οι 2 να ψάχνεστε ακόμα και να είναι αυτό το κοινό σας , είτε να έχετε βρει και οι 2 τον δρόμο σας και οι 2 δρόμοι να συμπίπτουν, να διασταυρώνονται κάπου, μην είναι δηλαδή σαν 2 ευθείες παράλληλες γραμμές που δεν θα ακουμπήσει ποτέ η μία την άλλη. 30 χρόνια ζωής είναι πολλά (και αδιαμφισβήτητα τα πιο καθοριστικά για όλα τα υπόλοιπα) για να έχεις την αυτοπεποίθηση για γνωριμίες με εντελώς άγνωστους προς εσένα ανθρώπους, εκτός αν πρόκειται για το ερωτικό κομμάτι. Είναι δηλαδή πολύ πιο εύκολο να γνωρίσεις κάποια τελείως άγνωστη γυναίκα 30 χρονών (σε κάποιο dating app, κοινή φίλη κάποιας/ου φίλης/ου σου που ο αλγόριθμος του ίνστα σου έβγαλε στις προτάσεις, γνωριστήκατε κάπου χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, κτλπ) και να καταλήξει κάπου σοβαρά, παρά κάποιον άντρα 30 χρονών και να γίνετε αληθινοί φίλοι και όχι απλά φιλαράκια για παρέα και χαβαλέ και μέχρι εκεί, καλώς ή κακώς...

Το πρώτο που γράφεις ισχύει. Ο καθένας γύρω στα 30 έχει ήδη αρχίσει να χαράζει την προσωπική του πορεία και είναι επικεντρωμένος στο πώς θα αφήσει το δικό του στίγμα στον κόσμο. Είτε με τη δημιουργία οικογένειας, είτε μέσω εργασίας ή ακόμα και μόνο με τη συμπεριφορά του.
Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στο στρατό, βρίσκονται όλοι κάτω από ένα περιοριστικό καθεστώς · και επειδή έχουν άγχος μιας και περνάνε δύσκολα, είναι πιο εύκολο να δημιουργούν φιλίες και να μοιράζονται τα προβλήματά τους.
Στα 30 και πλέον πιο κατασταλαγμένοι, έχουν σχηματίσει πια τη γενική εικόνα · τους αρκούν οι δικοί τους και οι λίγοι φίλοι που ίσως κράτησαν από τότε.
Με αυτόν τον περίγυρο που έχουν σχηματίσει πορεύονται και ξανοίγονται για τα προβλήματά τους που τώρα ναι, περιλαμβάνουν και αυτό της οικονομικής κρίσης μιας που οι συλλογικότητες κάθε μορφής εδώ και χρόνια έχουν πεθάνει.