ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τα λεγόμενα σου, είναι καθαρό πως δεν θες να συνεχίσεις λόγω της ύπαρξης του παιδιού και όχι, αυτό δεν σε κάνει κακό άνθρωπο. Δεν την γνωρίζεις στην πραγματικότητα, είναι λιγάκι ακραίο να λες μέσα σε δύο εβδομάδες (υποθέτω πως απλά έχετε βγει, οπότε δεν την έχεις ζήσει) πως δεν σε πειράζει να μεγαλώσεις ένα παιδί που ούτε αυτό ξέρεις, ούτε την μητέρα του καλά καλά. Επομένως δεν είναι ντροπή να πεις πως δεν μπορείς να συνεχίσεις να την βλέπεις, θα είναι χειρότερο να την βλέπεις επειδή δεν θέλεις να την στεναχωρήσεις ή επειδή δεν θες να σε θεωρήσει κακό. Καλύτερα να είσαι ειλικρινής μαζί της, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει κι αυτή από την πλευρά της εξ αρχής.

Όχι, δεν υπάρχει τρόπος να της το πεις χωρίς να την στενοχωρήσεις.
Γιατί θα την στενοχωρήσεις.
Τώρα εσύ ζητάς μέσω της εξομολόγησης κάποιο tip, κάποιον λεκτικά όμορφο τρόπο ώστε να της φανεί το ''άδειασμά'' σου καλό και να συνεχίσετε να είστε μαζί.
Δεν λέω ότι ντε και καλά πρέπει να γνωρίσεις ή να αγαπήσεις ή να κάνεις παρέα με το παιδί της, δεν γίνονται υποχρεωτικά αυτά τα πράγματα.
Αν σε ενοχλεί και δεν θες πάει και τελείωσε.
Απλώς ψάχνεις έναν διπλωματικό τρόπο να της το φέρεις ώστε να μην ξενερώσει, κάτι που θα είναι βέβαιο.
Μάλλον βαριέσαι να βρεις άλλη.
Ή δεν ξέρω, την ερωτεύτηκες τόσο κεραυνοβόλα μέσα στις δύο εβδομάδες που βγαίνετε; Δεν ξέρω, μπορεί να ισχύει και αυτό, τι να σου πω, όλα πιθανά είναι εξάλλου όπως γράφεις κι εσύ.
Ένα πράγμα δεν είναι καθόλου πιθανό: Το να μην στενοχωρηθεί αν της πεις πως δεν την θες επειδή έχει παιδί.
Αυτό δεν λέγεται διπλωματικά.
Δηλαδή δεν υπάρχει διπλωματία στο ''δεν θέλω να επωμιστώ τις ευθύνες του παιδιού σου που δεν είναι δικό μου, θέλω να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε, να βγαίνουμε, να κάνουμε σεξ, να περνάμε ωραία αλλά μέχρι εκεί''.
Δεν λέγεται με γλυκό τρόπο αυτό το πράγμα.
Επίσης μπορεί η κοπέλα να γουστάρει να είναι single mom και να σου πει ότι δεν γουστάρει να ανακατευτείς στο μεγάλωμα του παιδιού της, μπορεί να είναι τόσο κουλ και ανεξάρτητη, δεν την ξέρω, εσύ το ξέρεις αυτό.
Ή μπορεί να ψάχνει κάποιον να αγαπήσει κι εκείνη και το παιδί της.
Όπως και να ΄χει μόνο ειλικρινής συζήτηση είναι η λύση.

Καταλαβαίνω ότι δεν ρώτησες, αλλά αν δεν σου το είχε πει στις 2 βδομάδες που βγαίνατε, το λες και ψέμα από παράλειψη (δηλ. σκόπιμη απόκρυψη μιας τόσο σημαντικής πληροφορίας). Από τη μια, με το δίκιο της που δεν σου το έλεγε, γιατί ακόμα και 2 βδομάδες είναι μικρό διάστημα για να μοιράζεται την ιστορία ζωή της. Δεν ξέρουμε τι ιστορία έχει από πίσω το γεγονός ότι είναι ανύπαντρη μητέρα (π.χ. παιδί από "παράνομη" σχέση ή από κακοποιητικό σύντροφο ή "ατύχημα" από το οποίο ο πατέρας του παιδιού αποποιήθηκε κάθε ευθύνη), αλλά σίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη ιστορία. Κι ωστόσο, εσύ είσαι 26 και όχι 36, οπότε έχεις κάθε δικαίωμα να μην θέλεις ακόμα να πάρεις το βάρος. Και δεν θεωρώ το παιδί "βάρος," κατά καμία έννοια. Βάρος είναι και το συναισθηματικό φορτίο της κοπέλας που σίγουρα κουβαλάει από τον βιολογικό πατέρα του παιδιού. Βάρος είναι και η παρέλαση αγνώστων ανδρών μπροστά από το παιδί που υποσυνείδητα ψάχνει πατρική φιγούρα. Βάρος είναι για σένα να σχεδιάζεις μια σχέση όπου να βρίσκεσαι με την κοπέλα και να έχετε μια κάποια ελευθερία στο πρόγραμμα, αλλά αντ' αυτού τα ραντεβού σας να εξαρτώνται από το πρόγραμμα και τις ανάγκες του παιδιού της. Κι όλα αυτά είναι κατανοητά. Για μένα το σωστό θα ήταν να μη συνεχίσεις να τη βλέπεις, γιατί ακόμα κι αν θες να της στέκεσαι σαν απλός φίλος, άθελά σου θα της δώσεις ψεύτικες ελπίδες ότι μπορεί ν' αλλάξεις γνώμη. Θα ήταν καλύτερο για εκείνη να σταθεί στα πόδια της κι έπειτα, αν τύχει, να βρει κάποιον αρκετά μεγαλύτερό της που θα ήθελε να μεγαλώσει και το παιδί της και ίσως να κάνουν και ένα μαζί. Εσύ ακόμα είσαι πολύ νέος για να έχεις τέτοια άγχη. Βρες κάποια κοπέλα σε τέτοια ηλικία άτεκνη. Λογικό είναι να θες να βγαίνεις ραντεβού και να φέρνεις τριαντάφυλλο ή σοκολατάκια και όχι να σκέφτεσαι τι άλλο να φέρεις που να πάει σπίτι στο παιδί της.

μπελάδες γυρεύεις Σκέψου 100 φορές κ μετά σκέψου ξανά άλλες 1000 Καλή τύχη (εγώ θ έλεγα οχι)

Μπορείς να της τα πεις όπως ακριβώς τα γράφεις.
Δεν πρέπει να σε νοιάζει αν θα της αρέσουν αυτά που θα πεις ή όχι, δε θες κάποια με παιδί και είναι σεβαστό. Και νέος να μην ήσουν, έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις την επιλογή να είσαι ή όχι με κάποια που ξέρεις ότι έχει παιδί. Και καλό θα ήταν να στο πει και αυτή απ' την αρχή.
Κάποτε γνώρισα κάποιον που είχε παιδί με άλλη γυναίκα και το έμαθα εντελώς τυχαία αφού είχαμε χωρίσει και από άσχετους μετά από ένα χρόνο. Ένιωσα πολύ άσχημα γιατί κατάλαβα πόσο δεν ήξερα αυτό τον άνθρωπο.

Και ποιος σου είπε ότι εκείνη θελει να το παίξεις πατέρας; Υποθέτω ότι ο πατέρας του παιδιού ζει ,δεν χρειάζεται δευτερο και επίσης το να έχεις σχέση με κάποια δεν σημαίνει ότι αναλαμβάνεις και τις ευθύνες της εκτός εάν σκέφτεσαι τον γάμο. Το μόνο πρόβλημα που ίσως να υπάρχει είναι στον χρονο που μπορεί να διαθέτει για την σχέση σας εάν προχωρήσετε. Εάν σε ενοχλεί τόσο πολύ όμως μπορείς να βρεις μια δικαιολογία από τις κλασσικές ότι τελικά δεν είσαι σε φάση δέσμευσης και θέλεις κάτι πιο χαλαρό π.χ. Μην της πεις για το παιδί εάν αποφασίσεις να μην συνεχισετε.

Μάθημα πρώτο και κύριο : όταν μία γυναίκα έχει παιδί, αυτό βάζει και θα βάζει πάνω από όλα, και ΠΑΝΤΑ μετά, τον εκάστοτε σύντροφο που έχει.
Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για μία νέα γυναίκα 24 χρόνων με παιδί μικρό που ποιος ξέρει και πώς το μεγαλώνει...Και δε λέω ότι σε βλέπει αποκλειστικά και μόνο σαν "χορηγό", αν και παίζει και αυτό.
Είσαι πολύ νέος για να αναλάβεις υπεύθυνα το ρόλο του πατέρα στο παιδί κάποιου άλλου. Εκτός και αν ανήκεις στην πανσπάνια κατηγορία ανδρών που δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα και να μην έχουν κάποια στιγμή παιδί δικό τους. Αν όμως δεν ανήκεις, σε κάποια χρόνια προβλέπεται να ασφυκτιάς σε αυτή τη σχέση, ακόμα και αν τον πρώτο καιρό φαίνεται ότι θα τα πηγαίνετε καλά.
Ειδικά στην περίπτωσή σου, μην το σκέφτεσαι καθόλου... ακριβώς, επειδή δεν είσαι έτοιμος να αναλάβεις μία τέτοια ευθύνη (και το θεωρώ άκρως υπεύθυνη στάση για κάποιον που το αντιλαμβάνεται), μείνε μακριά. Εγώ στη θέση σου, δεν θα της είχα εμπιστοσύνη και θα αναρωτιόμουν τί άλλο ακόμα σκοπεύει να μου ξεφουρνίσει σιγά σιγά.... και αυτό, επειδή σαν γεγονός είναι τόσο σημαντικό που δεν το λένε μετά από δύο εβδομάδες αλλά από την αρχή. Και σιγά μην έπρεπε να τη ρωτήσω κιόλας για κάτι τέτοιο.
Ξεκαθάρισέ το με ευγενικό τρόπο και φύγε χωρίς να συνεχίσεις να τη βλέπεις. Και μη σε νοιάζει που θα πληγωθεί. Και εσύ πληγώθηκες όταν το έμαθες.