Τα 30 μας (greek version)

Τα 30 μας (greek version) Facebook Twitter
8

Υπάρχει και η άλλη πλευρά της γενιάς μας. Δουλέψαμε αρκετά στη "νύχτα" ή την "μέρα" της πόλης που φοιτήσαμε για να μην επιβαρύνουμε τους γονείς μας.Ξοδέψαμε τα λεφτά που μας περίσσεψαν σε έρωτες υπεραστικούς και σε ακριβά γυαλιά ηλίου που τα φορέσαμε τα ξημερώματα στο καλοκαιρινό νυχτερινό κέντρο.Χορτάσαμε ήλιο, ανάρμοστες συμπεριφορές αφεντικών, χαμόγελα και καλαμπούρια με το προσωπικό, προβλήματα με το πρόγραμμα. Κάναμε το χόμπυ μας επάγγελμα. Κάποια στιγμή διαβάσαμε και πήραμε το πτυχίο μας. Μαζέψαμε το σπίτι μας σε ένα φορτηγό, αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας, βγάλαμε φωτογραφία το άδειο μας σπίτι και φύγαμε δακρυσμένοι.Γυρίσαμε στο πατρικό μας.Ψάξαμε μάταια για δουλειά. Διαβάσαμε αγγελίες στο ίντερνετ,στις εφημερίδες,σε κολλημένα φυλλάδια στους τοίχους της πόλης.Πήγαμε σε γνωστούς του πατέρα μας, σε γνωστούς του θείου μας, του κουνιάδου μας αλλά δουλειά δε βρήκαμε. Είδαμε και εμείς τις σειρές μας και τις ταινίες μας. Ζηλέψαμε όλους τους ξενιτεμένους φίλους μας που ζούνε πλέον με τα δικά τους λεφτά και εντέλει πέτυχαν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον.

Για την ακρίβεια ακόμη τους ζηλεύουμε και παρακολουθούμε από το facebook πως περνάνε στο Southampton, στο Liverpool, στο Manchester.Πέφτουμε κάθε βράδυ για ύπνο στις 2 για να σηκωθούμε από την σκούπα της μάνας μας στις 8 ή αν είμαστε τυχεροί για να πάμε για part-time στο λογιστικό γραφείο ή στο τεχνικό γραφείο. Περιμένουμε να έρθει το τέλος του μήνα να πάρουμε 500¤ για να συντηρήσουμε τον υπεραστικό μας έρωτα. Κάνουμε twitter και ανακαλύπτουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς σε ψυχολογικό τέλμα. Κάνουμε instagram για να ζηλέψουν οι παλιοί μας συμφοιτητές που είναι στο εξωτερικό. Δανειζόμαστε το αμάξι του πατέρα μας, πάμε στις παραλίες το σαββατοκύριακο, αθλούμαστε στα γήπεδα ή στις καφετέριες πνίγοντας τον πόνο μας. Τσακωνόμαστε με τους γονείς μας γιατί δεν μας αφήνουν να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις. Προσπαθούμε να τους αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αποτυχημένοι τώρα που μεγαλώσαμε. Μάταιος κόπος. Μας σιδερώνει και μας πλένει η μάνα μας τα ρούχα και εμείς τους δίνουμε τα χρήματα μας για να πληρώσουν τα δάνειά τους. Και ξαφνικά γίναμε 30.

8

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
α...εδω βλέπω ο ιος Bασιλακης Καϊλας ειναι πιο ισχυρός απο τον προηγούμενο και πιο μεταλαγμένος!Απο αυτα που διάβασα παντως σας κάνω δεν σας κάνω για 17ετών:"Κάνουμε instagram για να ζηλέψουν οι παλιοί μας συμφοιτητές που είναι στο εξωτερικό" αχαχαχαχα!μα καλα σοβαρολογείτε; "τους δίνουμε τα χρήματα μας για να πληρώσουν τα δάνειά τους" αγαπητέ George, εκεί στην φάμπρικα κάνετε κανα διάλλειμα ή τσαμπα καίει η τσιμινιέρα!!Ω θεε μου τι διαβάζω τις τελευταιες μερες απο τους σημερινους 30ρηδες!Πιο μούχλα και απο τις προηγούμενες γενιές που τους φταίνε και τους "έφεραν μεχρι εδω"!
Μήπως να σιδερώνατε και εσείς κάνα ρούχο;Να συνήθίζετε γιατί αν βρείτε δουλειά εδώ ή στο εξωτερικό και ο έρωτας προχωρήσει ποιο πέρα θα πρέπει να είστε έτοιμοι σε μια τέτοια ηλικία για περισσότερες υποχρεώσεις...
Peri orexeos, σωστά τα λες, για τον κύκλο που θα έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Δεν είναι όμως η μη δημιουργία του σχετιζόμενη με καφεποσία και ραχατιλίκι. Η στοχευμένη άλλωστε καφεποσία συγκροτεί τέτοιους κύκλους. Είναι η γενικότερη εικόνα του "παιδιού" και ο ασφυκτικός κλοιός της οικογένειας και της εφηβικής επανάστασης που δεν έπιασε τόπο και αυτό καθρεφτίζεται στον τρόπο με τον οποίο αναφέρεται στους "γνωστούς του πατέρα και του θείου". Και πολλοί (όχι όλοι) από όσους φεύγουν έχουν μια θάλασσα λεφτά στην άκρη. Είναι συνήθως αυτοί που κλαίγονται ολημερίς και οληνυχτίς και μετράνε και το τελευταίο δεκάλεπτο.
Οι γνωστοί του πατέρα και του θείου έχουν νόημα γιατί εδώ έχεις μια βάση από τη μέρα που γεννήθηκες, δεν υπάρχει το απαραίτητο κίνητρο, και δεν προσπαθεί να σε σπρώξει κανείς να κάνεις κύκλο. Το πανεπιστήμιο, ακόμα και σε άλλη πόλη (γιατί δεν είναι όλοι οι Έλληνες αθηναίοι - όσο κι αν εμείς οι αθηναίοι δε θέλουμε να το δούμε!) σε ωθεί σε καφεδοπαρεΐστικο/γκομενικό κύκλο. Και επιπλέον δεν είναι ακόμα στο αίμα της Ελληνικής κοινωνίας αυτού του είδους του networking. Έξω θα γίνει αυτό θες δε θες με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους.Καλός όρος η "στοχευμένη καφεποσία"!
Μου θυμίζει αυτό το κείμενο εμένα πριν 1,5 χρόνο.Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και το χειρότερο είναι η ψυχολογική επιβάρυνση που έχει κάποιος ο οποίος περνάει μία τέτοια κατάσταση. Αλλά φίλε Γιώργο, θα σου πρότεινα να γίνεις λίγο πιο αποφασιστικός και να μην αφήσεις αυτήν την κατάσταση να σε κρατήσει κάτω. Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα. Δεν είναι εύκολο να αφήσεις τους πάντες και τα πάντα και να φύγεις και σίγουρα δεν είναι εύκολο να πας σε μια άλλη χώρα που επί της ουσίας (όσα ξαδέρφια και να έχεις εκεί) δεν έχεις κανέναν και να πρέπει να αποδείξεις παράλληλα στην εποχή που οι Ευρωπαίοι θεωρούν τους Έλληνες τεμπέληδες, ότι εσύ δεν είσαι.Έχω γράψει σχετικά και στο άλλο κείμενο για τους τριαντάρηδες του εξωτερικού. Πάρ' το απόφαση, σχεδίασέ το σωστά και ψύχραιμα και απλά κάντο. Δεν μπορείς να περιμένεις πότε ο Ελληνάρας θα καταλάβει ότι πρέπει να πάρει τους κυβερνώντες παραμάζωμα (γιατί εγώ άλλη λύση δεν βλέπω). Θα το κάνει κάποια στιγμή, αλλά εσύ μέχρι τότε πρέπει να φροντίσεις και για τον εαυτό σου (τονίζοντας το και) και να μην αφήσεις τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής σου να φύγουν μέσα στην κατάθλιψη και την ανεργία.Φιλικά,Νατάσα
Αγαπητέ George, έχω ένα ερώτημα να σου θέσω: γιατί δεν φεύγεις; Νομίζεις ότι όσοι φεύγουν έξω, έχουν μια θάλασσα λεφτά στην άκρη; Μερικοί δεν έχουν τίποτα. Αν τώρα θες οπωσδήποτε Ελλάδα, θεωρώ πως ο τρόπος που ψάνεις δουλειά είναι τελείως λάθος: "Διαβάσαμε αγγελίες στο ίντερνετ,στις εφημερίδες,σε κολλημένα φυλλάδια στους τοίχους της πόλης.Πήγαμε σε γνωστούς του πατέρα μας, σε γνωστούς του θείου μας, του κουνιάδου μας αλλά δουλειά δε βρήκαμε." Όταν έχεις φτάσει τα 30, θα έπρεπε ήδη να έχεις φτιάξει ένα δικό σου κύκλο γνωριμιών που θα προωθούσε το προφίλ σου. Μήπως παραπέρασες τον χρόνο σου στα "νυχτερινά κέντρα" που λες και τα μπουζούκια και τελικά μόνο σε αυτά μπορείς να βρεις δουλειά; Γιατί κάποιοι από εμάς λιώσαμε στο διάβασμα για πτυχία, μεταπτυχιακά, δουλειά στο εξωτερικό, δεν χαρήκαμε πολλές βόλτες, καφέδες στον ήλιο στις 2 το μεσημέρι σε εργάσιμη ημέρα σε μια καφετέρια, θυσιάσαμε πόρους και χρόνια, για να μπορούμε να έχουμε σήμερα δουλειά. Δεν λέω ότι όσοι είναι άνεργοι φταίνε, ήμουν κάποτε άλλωστε και εγώ, αλλά όσοι πραγματικά θέλουν να αλλάξουν την κατάστασή τους, το παλεύουν και βρίσκουν τον τρόπο. Καλή τύχη.