Πόσα χρόνια διδάσκετε; Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο στη διαδικασία της διδασκαλίας;
Δεκαοκτώ χρόνια. Το ν' αγγίζω την ψυχή των μαθητών μου και να τους βοηθώ να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είναι και τι δυνατότητες έχουν, με συγκλονίζει.
Τι θα λέγατε σ' ένα νέο που θέλει να σπουδάσει θέατρο;
Αν κάποιος θέλει πραγματικά ν' ασχοληθεί με το θέατρο, πρέπει κατ' αρχήν να το κάνει, γιατι τα όνειρα εκδικούνται αν δεν τα πραγματοποιήσεις... Αλλά πρέπει να γνωρίζει ότι είναι ένας δρόμος δύσκολος που απαιτεί γνώσεις, πειθαρχία, πολύ δουλειά και γερό στομάχι. Όμως η ανταμοιβή είναι πλούσια γιατί γνωρίζουμε τον εαυτό μας, επικοινωνούμε, δημιουργούμε και ζούμε εμπειρίες που οι μικρές ζωές μας δε φτάνουν να τις ζήσουμε.
Ποια ανάγκη σας έκανε να δημιουργήσετε τη Δραματική Σχολή «Εμπρός- Θέατρο Εργαστήριο» τον Οκτώβριο του 2005 με τους Τάσο Μπαντή, Μπέττυ Νικολέση και Βλάση Ζώτη;
Δημιουργήσαμε αυτή τη σχολή για να μοιραστούμε πρώτον κάποιες αλήθειες που ανακαλύψαμε για την τέχνη μας και δεύτερο και κυριότερο να μοιραστούμε το όραμά μας για ένα θέατρο ουσίας, που κάνει ορατό το αόρατο, αναδεικνύει την ανθρωπινή φύση και την ανθρώπινη μοίρα, ένα θέατρο μέθεξης.
Ποιοι θα διδάξουν φέτος στη σχολή και ποια είναι η διαδικασία εισαγωγής των μαθητών;
Φέτος διδάσκουν υποκριτική εκτός από μένα, την Μπέττυ Νικολέση και τον Βλάση Ζώτη και οι Γιάννης Μόσχος (Σκηνοθέτης), Έκτορας Λυγίζος (Σκηνοθέτης θεάτρου και κινηματογράφου), Δημήτρης Ήμελλος (Ηθοποιός), Ναταλία Τσαλίκη (Ηθοποιός), Δημήτρης Λιγνάδης (Ηθοποιός-σκηνοθέτης). Κίνηση και χορό διδάσκουν οι Στέλλα Κρούσκα και η Ανθή Θεοφιλίδη, κινηματογράφο ο Παναγιώτης Φαφούτης, τραγούδι ο Ανρί Γκεργκομάρ, ορθοφωνία ο Βασίλης Κονταξής, σκηνογραφία η Κατερίνα-Χριστίνα Μανωλάκου και ιστορία θεάτρου και δραματολογία ο Ερρίκος Μπελιές και η Ελένη Μολέσκη. Στις εισαγωγικές εξετάσεις, που είναι στις 6 και 7 Οκτώβριου, οι υποψήφιοι πρέπει να έχουν ετοιμάσει έναν τουλάχιστον μονόλογο, ένα ποίημα κι ένα τραγούδι. Στο μονόλογο παρεμβαίνουμε με υποδείξεις και ο εξεταζόμενος πρέπει να ανταποκριθεί αυτοσχεδιαστικά σ' αυτές. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η δεκτικότητα, η ευελιξία και η προσωπικότητα του υποψηφίου.
Αν και λίγα χρόνια λειτουργεί η σχολή, οι περισσότεροι απόφοιτοί σας δουλεύουν στο θέατρο και κάνουν σημαντικά βήματα... Τους ενισχύετε για να κινητοποιηθούν και να βάλουν τα δυνατά τους σε μια εποχή που όλα βουλιάζουν;
Ναι πράγματι οι απόφοιτοι μας δουλεύουν, ξεχωρίζουν και κάνουν σημαντικά βήματα. Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Εθνικό Θέατρο, στη Λυρική. Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου με την ομάδα του ανέβασε τον «Άμλετ» και το "VENISON" στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η Μαγδαληνή Σαββίδου με την ομάδα Boh oh, που αποτελείται από αποφοίτους της σχολής μας, ανέβασε την «Ευγένα» και τον «Βόυτσεκ». Η ομάδα THEATER-ΨΙΘΕΑ ανέβασε τον «Θρίαμβο του ερώτα» του Μαριβώ στο Χυτήριο. «Τα καταλόγια», μια παράσταση που παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε.... και άλλες πολλές εμφανίσεις και συνεργασίες των παιδιών μας και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Προσπαθούμε όπως μπορούμε να τους βοηθάμε και να τους ενισχύουμε με την παρουσία μας, με τη συμμετοχή μας και με το θέατρο ΑΡΤΙ -είτε ανεβάζοντας έργα τους (Η γυναίκα που κάθεται), είτε παίζοντας σε παραστάσεις τους (Το χιόνι στο στόμα).
Πώς νιώθετε όταν πηγαίνετε και βλέπετε παραστάσεις μαθητών σας που αποφοίτησαν από τη Δραματική Σχολή «Εμπρός - Θέατρο Εργαστήριο»; Κάποιο παράδειγμα που σας έκανε πραγματικά περήφανη;
Νιώθω όπως νιώθει ένας γονιός όταν βλέπει τα παιδιά του να προοδεύουν, γιατί πνευματικά παιδιά μου είναι. Υπερήφανη με κάνουν όλα τους...
Ενώ υπάρχει και το έτος εφαρμογής... Τι ακριβώς αυτό έτος, σε ποιους απευθύνεται και τι περιλαμβάνει;
Το έτος εφαρμογής, που είναι προαιρετικό, είναι ουσιαστικά ένα τέταρτο έτος στο όποιο εφαρμόζουν οι μαθητές όλα όσα έμαθαν για το θέατρο. Ολοκληρώνεται με μια 100% επαγγελματική παράσταση στο θέατρο ΑΡΤΙ. Το έτος αυτό απευθύνεται στους απόφοιτους της σχολής μας.
Από το 2006, έχει θεσπιστεί στη Δραματική Σχολή «Εμπρός- Θέατρο Εργαστήριο», η υποτροφία «Τάσος Μπαντής»... Αλήθεια, τι θυμάστε περισσότερό από τη συνεργασία με τον κ. Τάσο Μπαντή;
Με τον Τάσο συνεργαστήκαμε πολλές φορές στο θέατρο πριν κάνουμε τη σχολή... Αυτό που θυμάμαι έντονα από αυτόν είναι το γέλιο του, η αγάπη του για το θέατρο, η μεγαλοψυχία του και η ελευθερία που έδινε στους συνεργάτες του για να δημιουργήσουν...
Θα ήταν παράλειψη να μην σας ρωτήσω για το περιβόητο τσιγάρο που ανάψατε στην Επίδαυρο υπό την σκηνοθετική οδηγία Ρόμπερτ Στούρουα, το 1986, στην παράσταση του «Οιδίποδα Τυράννου» του Σοφοκλή από τον θίασο Καρέζη- Καζάκου. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Περιμένατε αυτές τις αντιδράσεις; Κάποιοι μιλούν για μεγάλο σκάνδαλο της εποχής...
Ναι πράγματι δημιούργησε τεράστιο σκάνδαλο αυτό το τσιγάρο, τελείως άδικα κατά την γνώμη μου. Όσοι φώναζαν να το σβήσω κρατούσαν τσιγάρο στο χέρι. Που άρχιζε και που τέλειωνε λοιπόν η ιερότητα του χώρου; Όταν τέλειωσα βεβαία τον μονόλογο του εξάγγελου φώναζαν όλοι μπράβο, αλλά βεβαία το σοκ για μένα ήταν μεγάλο...
Όπως αναφέρατε, κάτω από τη σχολή, λειτουργεί το θέατρο ΆΡΤΙ, όπου πραγματοποιούνται και μαθήματα της σχολής αλλά και οι παραστάσεις των μαθητών. Στο θέατρο αυτό, σας είδαμε να παίζετε στη «Γυναίκα που κάθεται» και να σκηνοθετείτε το «Γεύμα»... Σ' αυτές τις παραστάσεις συνεργαστήκατε με απόφοιτους της σχολής βοηθώντας τους ουσιαστικά στα πρώτα τους βήματα. Ετοιμάζετε κάτι για φέτος;
Αν όλα πάνε καλά, πρώτα ο Θεός, σχεδιάζουμε ένα έργο με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, που θα είναι και το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας, με πρώτο το Venison, που παίζεται από τις 12/10 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ο Θάνος είναι ένας άλλος μαθητής μας που θα παρουσιάσει δουλεία του στο θέατρο ΑΡΤΙ και στο όποιο θα συμμετέχουμε και εγώ και η Μπέττυ.
3 σκόρπιες σκέψεις για τα 3 χρόνια της σχολής...
1) Για 3 χρόνια, η σχολή γίνεται η οικογένειά σου. Ακούγεται βαρύγδουπο αλλά ισχύει. Με το που μπαίνεις, οι μέρες και νύχτες σου είναι οι συμμαθητές και οι δάσκαλοί σου... Πρόβες, αυτοσχεδιασμοί, μαθήματα, τρεξίματα, φιλίες, έρωτες, συγκινήσεις, παραστάσεις και διαβάσματα στην Ηπείρου 41... Η σχολή, μας εμπιστευόταν τόσο πολύ που τα σαββατοκύριακα, μας έδινε τα κλειδιά για να κάνουμε πρόβες, την ανοιγοκλείναμε και φτιάχναμε τον μικρόκοσμο μας. Ένα μικρόκοσμο με κανόνες, ομαδικότητα, όρια και όνειρα.
2) Να κάνεις πρόβες ατελείωτες και το "κομμάτι" να μην προχωράει, να τρελαίνεσαι, να σκας, να λες "πώς θα πάω στις εξετάσεις έτσι;" και στο τέλος κάτι να γίνεται -θαύμα;- και να τον βρίσκεις τον Ίψεν. (ας πούμε)
3) Έχει περάσει πάνω από ένα χρόνο που τέλειωσα το «Εμπρός- Θέατρο Εργαστήριο», εκείνο που θυμάμαι περισσότερο είναι οι τελευταίες μέρες. Ανεβάσαμε 3 παραστάσεις (τελικές εξετάσεις)... Στα καμαρίνια στο ΑΡΤΙ, λίγο πριν βγούμε, μοιραζόμαστε άγχος και μια αλήθεια που δεν ξεστομίζαμε... Ξέραμε ότι αυτές οι στιγμές ήταν μοναδικές και οι τελευταίες που μας βρίσκουν όλους μαζί επί σκηνής. Δεν το λέγαμε. Το νιώθαμε.
Σταματάω να γράφω. Φεύγω για πρόβα.
σχόλια