Το Rijksmuseum ανακοίνωσε ότι ερευνητές στο Άμστερνταμ ταυτοποίησαν την τοποθεσία που απεικονίζεται στον πίνακα του Vermeer "Το δρομάκι" κάνοντας χρήση αρχείων του 17ου αιώνα και της εφαρμογής Google Maps. Η ακριβής διεύθυνση της ήσυχης αυτής σκηνής βρίσκεται στην γενέτειρα του καλλιτέχνη Delft, οδός Vlamingstraat 40-42. Τελικά πρόκειται για έναν δρόμο παράλληλο με ένα από τα κανάλια της πόλης παρότι μια προγενέστερη εκτενής μελέτη είχε αποφανθεί ότι επρόκειτο για την οδό Nieuwe Langendijk 22-26.
Ο πίνακας, ο οποίος χρονολογείται από το 1658, εκτίθεται στο Rijksmuseum το οποίο αφιέρωσε μια έκθεση σχετικά με την ταυτοποίηση. Ο επιμελητής των έργων τέχνης του 17ου αιώνα του μουσείου, Pieter Roelofs, σε σχετική δήλωση του είπε πως «η απάντηση σχετικά με την τοποθεσία του δρομίσκου του Vermeer είναι σπουδαίας σημασίας, και για την άποψη μας για τον συγκεκριμένο πίνακα του Vermeer και για την εικόνα που έχουμε για τον Vermeer ως καλλιτέχνη».
Ο πίνακας «Το δρομάκι» απεικονίζει μια ιδιαίτερης πολεοδομίας αστική εικόνα με δύο στενάκια (πύλες) στον ακόλουθο ρυθμό: από αριστερά προς τα δεξιά σπίτι-στενό-στενό-σπίτι. Απαιτήθηκε πολύς χρόνος για να ξετρυπωθεί το σημείο με την συγκεκριμενη τυπολογία στον κατάλογο τελών δεδομένου ότι τα Ολλανδικά χειρόγραφα του τέλους του 17ου αιώνα είναι διαβόητα ως δυσανάγνωστα.
Προκειμένου να τεκμηριώσει αυτή την οριστική θέση ο Frans Grizenhout, καθηγητής της ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, ερεύνησε έγγραφα που δημοσιεύθηκαν όσο ζούσε ο καλλιτέχνης. Μια σημαντική πηγή ήταν ένας κατάλογος του 1667 που κατέγραφε τα τέλη που κατέβαλλαν οι κάτοικοι πέριξ των καναλιών για την βυθοκόρηση και την διατήρηση των υδάτινων οδών, ποσά που καθορίζονταν από το πλάτος των κατοικιών. Οι μετρήσεις των κατοικιών και των εφαπτόμενων διόδων με απόκλιση ως 15 εκατοστά είχαν καταγραφεί λεπτομερώσ οπότε ο Grizenhout έπρεπε απλά να αναζητήσει μια πρόσοψη που να αντιστοιχεί στα κτήρια και τα δρομάκια που απαθανάτισε ο Vermeer συγκρίνοντας τα με λεπτομέρειες από τον κατάλογο και κατόψεις από το Google Maps.
Ο πίνακας «Το δρομάκι» απεικονίζει μια ιδιαίτερης πολεοδομίας αστική εικόνα με δύο στενάκια (πύλες) στον ακόλουθο ρυθμό: από αριστερά προς τα δεξιά σπίτι-στενό-στενό-σπίτι. Απαιτήθηκε πολύς χρόνος για να ξετρυπωθεί το σημείο με την συγκεκριμενη τυπολογία στον κατάλογο τελών δεδομένου ότι τα Ολλανδικά χειρόγραφα του τέλους του 17ου αιώνα είναι διαβόητα ως δυσανάγνωστα. Σύμφωνα με το Rijksmuseum κάθε ιδιοκτησία καταλάμβανε περίπου 6,3 μέτρα κατά μήκους του καναλιού και χωρίζονταν από στενάκια πλάτους περίπου 1,2 μέτρων. Οι θέσεις μικρών κήπων πίσω από τα σπίτια επίσης επιβεβαίωσαν την τοποθεσία καθώς σύμφωνα με το μουσείο δεν υπήρχε την περίοδο εκείνη άλλο σημείο στο Delft που να εμφανίζει τέτοια κτηριακή διαρρύθμιση.
Από τις αρχικές κατοικίες, οι οποίες θεωρείται ότι είχαν χτιστεί μετά το 1500 αν λάβουμε υπόψιν την λεπτομερή απόδοση των ρωγμών από τον Vermeer, δεν διασώζονται πολλά στοιχεία. Αφού συμβουλεύτηκε έναν παλαιό χάρτη στο Μουσείο Prinsenhof ο Grizenhout ανακάλυψε ότι το σπίτι που ζωγράφισε ο Vermeer – αρ. 42 σήμερα – επιβίωσε μιας πυρκαγιάς του 1536 η οποία έκαψε σχεδόν όλα τα κτίσματα της πόλης. Τα τρέχοντα κτήρια σύμφωνα με το Rijksmuseum χτίστηκαν την τελευταία εικοσιπενταετία του 19ου αιώνα.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι η κατοικία προς τα δεξιά του πίνακα ανήκε στην χήρα θεία του Vermeer, Ariaentgen Claes van der Minne η οποία πουλούσε εντόσθια στην γειτονιά και το στενάκι που απεικονίζεται ήταν γνωστό στους ντόπιους ως Penspoort "Η πύλη των εντοσθίων". Η μητέρα και η αδελφή του Vermeer επίσης ζούσαν κοντά στο κανάλι απέναντι από τα εικονιζόμενα σπίτια και οι ερευνητές πιστεύουν πως ο ζωγράφος ήταν εξοικειωμένος με το θέμα που επέλεξε.
Για να εορτασθεί η ανακάλυψη αυτή το μουσείο δημιούργησε ένα διαδραστικό Google Art Project που επιτρέπει στους θεατές να μάθουν περσσότερα για την έρευνα και να εξερευνήσουν την Vlamingstraat. Η έκθεση Vermeer's The Little Street discovered θα διαρκέσει στο Rijksmuseum μέχρι τον Μάρτιο του 2016 πριν μεταφερθεί στο Μουσείο Prinsenhof στο Delft. Ο πίνακας, ο οποίος αποτελεί μέρος της έκθεσης, σπάνια απομακρύνεται από το μουσείο.
σχόλια