Από πολύ μικρός έφτιαχνε πόλεις της φαντασίας του με Lego, Playmobil και άλλα υλικά. Αργότερα στην εφηβεία έπαιζε στον υπολογιστή με μανία sim-city στην πρώτη του έκδοση.
Η επαφή του με την ποπ κουλτούρα είναι εμφανής και στα έργα του που παρουσιάζονται τώρα στην Γκαλερί Ειρμός, στην Θεσσαλονίκη.
Τον ρωτώ τι έγινε μετά τα Playmobil και το sim-city.
«Η πόλη και τα κτίρια με συνάρπαζαν ήδη από μικρό», λέει.
«Η τέχνη στην ζωή μου μπήκε νομίζω μέσα από το πατρικό μου σπίτι στην Θεσσαλονίκη. Είναι ένα μοντέρνο κτίριο – τυπικό της δεκαετίας του 70- με αναφορές στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της βόρειας Ελλάδας σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Βασίλη Παπά. Αποτελείται από πολλά μικρά επίπεδα που υπήρξαν για μένα μια υπέροχη 'παιδική χαρά' και διαμόρφωσαν την σχέση μου με τον χώρο.»
Ποια είναι η έμπνευση πίσω απ' την τωρινή σου έκθεση;
Ο τίτλος της έκθεσης NO MESSAGE προέκυψε από ένα όνειρο που είδα πρόσφατα. Ένα μπουκάλι στην ακροθαλασσιά μ’ ένα χαρτάκι μέσα. Σπάζω το μπουκάλι για να διαβάσω το μήνυμα αλλά το χαρτάκι είναι κενό, ξεθωριασμένο ίσως από την χρόνια έκθεσή του στον ήλιο.
Ένας αποστολέας άγνωστος που δεν θα μάθει ποτέ αν το μήνυμα του θα φτάσει σε κάποιον προορισμό.
Κι ένας τυχαίος παραλήπτης που περιμένει ν’ ανακαλύψει ‘το μήνυμα’ όμως η προσδοκία του δεν εκπληρώνεται. Μια αποτυχημένη προσπάθεια για επικοινωνία. Η διάψευση των προσδοκιών είναι ένα θέμα που πάντα με συγκινεί και διαπερνά όλα τα έργα της έκθεσης. Ο τίτλος NO MESSAGE είναι κι ένα σχόλιο για την αδυναμία της ‘πολυφωνικής’ ψηφιακής εποχής μας να εκφράσει, να στείλει και κυρίως να λάβει ένα καθαρό μήνυμα, πολιτικά, κοινωνικά, συναισθηματικά με ότι κακό ή καλό μπορεί αυτό να συνεπάγεται.
Τι είναι αυτό που σε ωθεί, στην τέχνη σου, να σχολιάζεις τη σύγχρονη ζωή;
Πέρα από το πεδίο της προσωπικής έκφρασης, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για πράγματα που αγαπώ, για πράγματα που μ’ ενοχλούν, για πράγματα που με τρομάζουν. Δεν έχω μεγάλη πίστη στην στρατευμένη τέχνη, ούτε στα ηθικά διδάγματα. Προσπαθώ να θέσω ερωτήματα που βασανίζουν πρώτα εμένα.
Με ποιους τρόπους προτιμάς να το κάνεις;
Μου αρέσει να συνταιριάζω πράγματα που με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανόμοια και παράδοξα στην συνύπαρξή τους, επιστρατεύοντας το χιούμορ ως όπλο κατά της σοβαρότητας και -κυρίως- της σοβαροφάνειας. Αστροναύτες και ο Batman μέσα στα ερείπια ενός αρχαιοελληνικού ναού, ένας τσολιάς πάνω σε ξύλινο αλογάκι, μέσα σε μια ρημαγμένη βιβλιοθήκη, υπερμεγέθη ρωμαϊκά αγάλματα στην Σελήνη…
Μίλησέ μας λίγο για την τεχνική σου, και το τι σε εμπνέει…
Ο κύριος όγκος της μέχρι στιγμής εικαστικής μου δουλειάς αποτελείται από μικρά γλυπτά-διοράματα. Τα διοράματα αποτελούν μέσο έκφρασης ήδη από την αρχαία Αίγυπτο με υπέροχες αναπαραστάσεις σκηνών από την γεωργική, θρησκευτική και στρατιωτική ζωή. Η τεχνική μου είναι μικτή με καταγωγή από την αρχιτεκτονική και τη θεατρική μακέτα. Συχνά χρησιμοποιώ/εντάσσω αντικείμενα που βρίσκω όπως παροπλισμένες ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα κ. α. Τον τελευταίο χρόνο ασχολούμαι πολύ με το ψηφιακό κολάζ. Με εμπνέει η μαζικότητα της Pop κουλτούρας, η ειδησεογραφική επικαιρότητα, οι ουτοπίες του 20ου αιώνα (πολιτικές, κοινωνικές, πολεοδομικές) αλλά και τα προσωπικά πάθη όπως εκδηλώνονται μέσα στην αδιάκοπη ροή της καθημερινότητας.
Πώς ενώνεται η πραγματικότητα με τη φαντασία στη δουλειά σου;
Η πραγματικότητα με την φαντασία είναι σε διαρκή αντιπαράθεση. Συγκρούονται πριν ενωθούν. Συχνά ανακυκλώνω μια οικεία εικονογραφία της νεωτερικής εποχής με στόχο να την υπονομεύσω. Όπως είπα και πριν, η μίξη φαινομενικά αταίριαχτων στοιχείων, έχει στόχο να τεθούν ερωτήματα. Πολλές από τις εικόνες που φτιάχνω μοιάζουν με στιγμιότυπα από ένα όνειρο. Μου αρέσει επίσης ν’ ανατρέπω την ‘κανονική’ κλίμακα που προσδιορίζεται από την παρουσία της ανθρώπινη φιγούρας μέσα στα έργα μου.
Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην Ελλάδα της κρίσης;
Τον ρόλο που έπαιζε πάντα. Δυστυχώς οι εικαστικές τέχνες στην Ελλάδα δεν έχουν ένα ευρύ κοινό. Δεν πάμε σε μουσεία, δεν πάμε σε εκθέσεις. Υπάρχει μια απαξίωση του θέσης του καλλιτέχνη που έχει γίνει εντονότερη στα χρόνια της κρίσης. Στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης η τέχνη έχει πάψει να συνομιλεί με οποιονδήποτε εκτός από τον εαυτό της. Με αφορμή την ‘υπόθεση Jan Fabre’ βρεθήκαμε να μιλάμε για ιπτάμενες γάτες, παλλόμενα πέη αλλά και για κρατικοδίαιτους Έλληνες καλλιτέχνες. Όλα εκτός θέματος και με αποκλειστικό θύμα τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Τα βαρύτατα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα στην εποχή της κρίσης που δεν δείχνει να τελειώνει, υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο την μικρή σημασία που δίνει στην τέχνη και στον πολιτισμό η χώρα μας. Έχω την αίσθηση ότι το να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα του 2016, είναι πράξη αντίστασης.
σχόλια