Η πρώτη από μια σειρά μαγνητοσκοπημένων παραστάσεων που θα είναι διαθέσιμα για το κοινό τις επόμενες μέρες, το Παλέρμο Παλέρμο, από τις σπουδαίες και πολύ χαρακτηριστικές παραστάσεις του έργου της Πίνα Μπάους, ξεκινάει με την εντυπωσιακή πτώση ενός τοίχους από τσιμεντόλιθους, σκορπίζοντας σύννεφα σκόνης σε όλο το χώρο.
Όταν το τοπίο αρχίζει να καθαρίζει, ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου η μαγεία του χοροθεάτρου και της μουσικής και μία από τις πιο θεατρικές παραστάσεις που έφτιαξε ποτέ, γεμάτη από δραματικές βινιέτες που βασίζονται στην παντομίμα και το χορό, σκοτεινές, αλλά και με μεγάλες δόσεις χιούμορ.
Η δημιουργία του Παλέρμο Παλέρμο ήταν μια παραγγελία του δημάρχου της πρωτεύουσας της Σικελίας, για να γίνει ένα έργο εμπνευσμένο από την Πόλη. Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό, ζοφερό αλλά και αστείο, με έντονη διάθεση θρήνου που τονίζεται από τον ήχο της καμπάνας αλλά και την σιωπή. Ακόμη και η μουσική που συνοδεύει τις δράσεις είναι χαμηλής έντασης και στις περισσότερες στιγμές ακούγεται σαν να έρχεται από απόσταση. Το ηχητικό κομμάτι είναι το ίδιο συναισθηματικό και απίστευτα όμορφο, με συνθέσεις των Grieg, Paganini, μπλουζ, αλλά και παραδοσιακή μουσική από την Αφρική, την Ιαπωνία, τη Σκωτία αλλά και τη Σικελία.
Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό, ζοφερό αλλά και αστείο, με έντονη διάθεση θρήνου που τονίζεται από τον ήχο της καμπάνας αλλά και την σιωπή. Ακόμη και η μουσική που συνοδεύει τις δράσεις είναι χαμηλής έντασης και στις περισσότερες στιγμές ακούγεται σαν να έρχεται από απόσταση.
Η Julie Shanahan περιφέρεται με τα ψηλοτάκουνα στη σκηνή και ζωγραφίζει έναν σταυρό με κιμωλία, έπειτα ζωγραφίζει το πρόσωπό της, ζητάει να την φιλήσουν, να την αγκαλιάσουν, να την αγαπήσουν, αλλά επίσης ζητάει από δύο άντρες να της πετάξουν ντομάτες. Όσο η Μπάους αποκαλύπτει τον τρόπο που βλέπει την πόλη και τους ανθρώπους της, η Nazareth Panadero παθαίνει αμόκ για τα άβραστα μακαρόνια, ένας άντρας ξυρίζεται με το μικρόφωνο και ένας άλλος βγάζει την τρύπια κάλτσα του, βάφει την φτέρνα του μαύρη και την ξαναφοράει, κι ένας άλλος σιδερώνει το φόρεμα μιας γυναίκας, και μετά χρησιμοποιεί το σίδερο για να τηγανίσει αυγά. Το σικελικό ταπεραμέντο ξετυλίγεται μέσα από μία σειρά περιστατικών που μπορεί να φαίνονται ασύνδετα, αλλά ως σύνολο είναι αποκαλυπτικά. Δεν υπάρχουν αναφορές στη μαφία, αλλά η σκηνή με τον Andrey Berezin παραπέμπει σε νονό: Παρακολουθεί καθιστός δύο τηλεοράσεις, βάφει τα νύχια του, ληστεύει κάποιον και του παίρνει ένα τσιγάρο, πυροβολεί τρεις ντομάτες.
Στο δεύτερο μισό υπάρχει μία από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές: έξι πιανίστες με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό παίζουν Τσαϊκόφσκι, ενώ μια γυναίκα με μαύρο βέλο κάθεται και τους ακούει. Η ζοφερή, σουρεαλιστική σκηνή που παραπέμπει σε απόγνωση ξαφνικά μετατρέπεται φωτεινή και ελπιδοφόρα, καθώς ανθισμένα δέντρα κατεβαίνουν από την οροφή. Στο τέλος ένας άντρας βγαίνει στη σκηνή και λέει μια ιστορία για μια αλεπού και μερικές χήνες και πώς τα πουλερικά κατάφεραν να την εξαπατήσουν και να μην τα φάει. Είναι μια μεταφορά για τη ζωή που συνεχίζεται και για την ελπίδα που δεν πεθαίνει ποτέ…
Η μαγνητοσκοπημένη παράσταση είναι του 1989 και είναι ψηφιακά επεξεργασμένη για καλύτερη ποιότητα εικόνας.
Συμμετέχουν οι:
Mariko Aoyama, Anne Marie Benati, Matthias Burkert, Antonio Carallo, Daniel Condamines, Finola Cronin, Thomas Duchatelet, Barbara Hampel, Kyomi Ichida, Urs Kaufmann, Ed Kortlandt, Beatrice Libonati, Bernd Marszan, Dominique Mercy, Jan Minarik, Nazareth Panadero, Jean-Laurent Sasportes, Jürgen Schneidenbach, Julie Shanahan, Julie Anne Stanzak, Janusz Subicz, Quincella Swyningan, Francis Viet, Mark Alan Wilson.
Μπορείς να την δεις ολόκληρη εδώ:
σχόλια