Αν δεν σε έχει ‘υποψιάσει’ κανείς για το τι ακούς, είσαι σίγουρος ότι το νέο άλμπουμ του Lumiere (δηλαδή του Θανάση Χριστοδούλου) που κάνει την πρεμιέρα του στο site της Lifo είναι το σάουντρακ μιας δραματικής ταινίας όπως το In The Mood for Love ή το Τέλος μιας Σχέσης. Θα μπορούσε –άνετα- να είναι και από τα outsider που ανακαλύπτεις σε υψηλή θέση στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Ο νέος -τρίτος προσωπικός- δίσκος του Lumiere δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα, δεν έχει στίχους, δεν έχει ροκ κιθάρες, δεν έχει ηλεκτρικούς ήχους και δεν έχει και τίποτα το περιττό ή το περίπλοκο. Είναι ένα αριστούργημα με βασικό όργανο το πιάνο που το συνοδεύει μια ορχήστρα εγχόρδων και θυμίζει τα έργα των σύγχρονων μινιμαλιστών: Steve Reich, Michael Nyman, Sati, Debussy και κάποιες δουλειές της ECM. Είναι ένας δίσκος που τον ακούς ολόκληρο γιατί είναι αδύνατο να πατήσεις το στοπ, από τους πιο όμορφους που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
(Εδώ μπορείς να τον ακούσεις ολόκληρο, πάτα απλά το play):
Στο καφέ που καθόμαστε περνούν ασταμάτητα άνθρωποι που ζητούν «μια μικρή βοήθεια» πουλώντας στυλό ή χαρτομάντιλα. Μου κάνει εντύπωση που δίνει σε όλους. Τον ρωτάω με τι ασχολείται εκτός από τη μουσική. «Δουλεύω σε μια εταιρία ανακυκλώσιμων πηγών ενέργειας, είναι αυτό που έχω σπουδάσει» λέει. «Τελείωσα φυσικός και αυτό ήταν το μεταπτυχιακό μου. Η πρωινή μου δουλειά είναι σε μια εταιρία που έχει ένα σύστημα τηλεπαρακολούθησης φωτοβολταϊκών πάρκων και είναι για μένα μια ισορροπία ανάμεσα στο πιο αρτίστικο και στο πιο πεζό -με την καλή έννοια. Με προσγειώνει λίγο. Στον καλλιτεχνικό χώρο για να επιβιώσεις πρέπει να κινείσαι στο κόσμο του απόλυτου μάρκετινγκ και του P.R., ενώ στον άλλο έχεις κάποια στοιχεία σταθερά. Είναι διαφορετικοί κόσμοι. Επίσης, στη δουλειά μου, όσες γνωριμίες και να έχεις, είναι απαραίτητες οι ειδικές γνώσεις και δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς προσόντα. Δεν μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε».
«Ενώ μουσικός και καλλιτέχνης μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε;». «Μουσικός μπορεί να δηλώνει οποιοσδήποτε. Με ανθρώπους που δεν είναι μουσικοί ή ηθοποιοί νομίζω ότι μπορώ να συνεννοηθώ πιο εύκολα για κάποια πράγματα ή να συζητήσω μαζί τους π.χ. για κοινωνικά θέματα, γιατί οι καλλιτέχνες είναι λίγο στον κόσμο τους».
«Αυτή τη στιγμή η μουσική τι ρόλο έχει στη ζωή σου;». «Η μουσική πάντα έχει τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου. Είναι το οξυγόνο μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια ημέρα χωρίς να παίξω μουσική, είναι πάντα μέσα στο μυαλό μου. Είμαι πρεζάκι της μουσικής».
«Θα άφηνες τη δουλειά σου αν μπορούσες να ζήσεις μόνο από τη μουσική;». «Αυτό δεν το ξέρω γιατί είναι κάτι που δεν το έχω ζήσει. Είναι σαν να με ρωτάς ‘θα έμενες στην Καραϊβική;’ Άμα δεν πας εκεί να δεις πώς είναι η φάση, δεν μπορείς να ξέρεις. Έχει τα υπέρ και τα κατά η μουσική. Το υπέρ είναι ότι κάνεις κάτι που σου αρέσει, αλλά δεν ξέρω πώς είναι να μπορείς να κάνεις όλη μέρα κάτι που σου αρέσει. Επίσης πρέπει αυτό που κάνεις να έχει ανταπόκριση, να αρέσει και στους άλλους».
«Άκουσα πρόσφατα μια ιστορία για έναν παππού που ζούσε μια ζωή σε ένα απομονωμένο χωριό κάπου στην Μέση Ανατολή και κάποιος γνωστός μου που τον είδε να λιάζεται τον ρώτησε αν του αρέσει εκεί που ζει. Κι ο παππούς του είπε ‘ξέρεις ποιο είναι το πιο ωραίο μέρος του κόσμου; Αυτό που δεν έχεις πάει’. Συνήθως αναζητάς αυτό που δεν ξέρεις. Αυτό σου αρέσει. Για αυτό μάλλον οι άνθρωποι δεν ικανοποιούνται ποτέ με τίποτα, επειδή μόλις αποκτήσουν κάτι και το γνωρίσουν αναζητούν κάτι άλλο».
«Αν ο σκοπός του ανθρώπου είναι η ευτυχία, πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι που ζουν στα χωριά να είναι πιο ευτυχισμένοι από αυτούς που μπορούν να ταξιδεύουν ή να αγοράζουν πράγματα; Οι πλασματικές ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί μας καθορίζουν την ευτυχία. Πρέπει να είσαι αρκετά καλλιεργημένος για να καταλάβεις τι από αυτά που υποτίθεται ότι χρειάζεσαι είναι ζωτικό και τι όχι. Εγώ μπορώ να γεμίσω το μέσα μου –το μεγαλύτερο ποσοστό- παίζοντας πιάνο. Δεν χρειάζεται να αναζητήσω άλλους τρόπους. Σήμερα, δυστυχώς, ο άνθρωπος ενδιαφέρεται περισσότερο για την εντύπωση παρά για την ουσία. Σε όλα τα πράγματα, στις σχέσεις, σε όσα κάνει, ακόμα και στο πού θα ταξιδέψει. Πάει σε μέρη μόνο και μόνο επειδή έχει διαβάσει γαμάτα άρθρα κι ότι είναι σούπερ. Και πάει εκεί και απογοητεύεται γιατί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περίμενε. Παρασυρόμαστε και μας δημιουργούν πλαστές συνθήκες. Ακόμα χειρότερο είναι να τα κάνεις όλα αυτά απλά για να δείξεις ότι τα έκανες, για να βγάλεις φωτογραφίες και να τις δουν όλοι. Και στην τέχνη, το φαντεζί, το περίεργο έχει γίνει σκοπός. Τι θέλεις να πεις με αυτό που κάνεις; Έχει ουσία; Δεν σημαίνει τίποτα για τον κόσμο το να πουλάς την παραξενιά σου. Υπάρχει μια μικρή ιρανική ταινία, Ο Χωρισμός, που με επηρέασε πολύ περισσότερο από όλες τις weird ταινίες που είδα την ίδια εποχή. Μίλησε μέσα μου, στον ψυχισμό μου, με σόκαρε αυτό το πράγμα που ήταν στεγνή ηθοποιία. Ή το Love του Χάνεκε που είναι σε ένα δωμάτιο δυο ηλικιωμένα άτομα. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες σήμερα προσπαθούν να βρουν εντυπωσιακά υλικά για να φτιάξουν κάτι από το οποίο λείπει η ουσία.
Τα απλά πράγματα δεν χάνουν ποτέ την αξία τους. Ένα πιάνο, μια κιθάρα. Από εκεί ξεκίνησα όταν άρχισα να φτιάχνω το δίσκο. Γενικά, τον ενάμιση χρόνο που ακούω πράγματα που είναι πολύ μινιμαλιστικά συνειδητοποίησα πως εγώ τουλάχιστον είχα χάσει πολύ την μπάλα προσπαθώντας να ακούσω πράγματα περίεργα που έχουν του κόσμου τις κατευθύνσεις και του κόσμου τους πειραματισμούς. Άκουσα κάποιους δίσκους που με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ, όπως τον Αμερικάνο κλασικό, τον Steve Reich, ο οποίος μπορεί να σου παίζει μία συγχορδία επί πέντε λεπτά, αλλά να το κάνει με τέτοιο δυναμικό τρόπο που να νιώθεις ότι μέσα σου κάτι αλλάζει συνέχεια. Αυτό δεν μπορούσαν να νιώσω με τα πιο πολλά από τα συγκροτήματα που άκουγα. Την ειλικρίνεια και την ομορφιά κάποιων κλασικών συνθέσεων δεν μπορείς να την βρεις στους θορύβους και στον πειραματισμό.
Ήθελα να φτιάξω έναν δίσκο που να ακούγεται και μετά από χρόνια, για αυτό δεν του έβαλα πολλά στοιχεία του τώρα. Συνήθως αυτά που έχουν τον ήχο του παρόντος, μετά από καιρό ακούγονται παλιά. Ειδικά με τα ηλεκτρονικά είναι πολύ επίφοβο αυτό το πράγμα. Θεωρώ ότι οι κλασικοί ήχοι είναι άχρονοι. Είναι εκεί για πάντα. Στον δίσκο αυτό έπαιξα για πρώτη φορά με μουσικούς που ήταν από άλλη σχολή, με κλασικούς μουσικούς. Αυτό ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Θέλουν να είναι όλα γραμμένα, και όχι το ‘άντε πάμε και θα το βρούμε’ που υπάρχει σε μια ροκ μπάντα. Είδα μια διαφορετική φιλοσοφία, άλλη αντίληψη από των ροκ μουσικών. Ήταν και για μένα μία πρόκληση να μπω σε μία διαδικασία να γράψω παρτιτούρα, να ακούσω διαφορετικές απόψεις και να δω μία άλλη λογική. Ήταν πολύ ωραία πρόκληση.
Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Ομολογώ ότι ήμουν πίθηκος με πολλά πράγματα, έκανα διάφορα επειδή ήταν hip, μαλακίες που έκαναν όλοι και μέχρι τα 20 κάτι ήμουν πολύ ξενομανής. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι δεν ζω στο Τέξας αλλά στην Αθήνα. Έχω διαβάσει ένα σωρό άχρηστα ξένα βιβλία και κάτι συγγραφείς του κώλου, έχω πέσει πολύ στην παγίδα να διαβάσω όλα τα περίεργα πράγματα από το εξωτερικό, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι η ομορφιά και η λιτότητα που υπάρχει γύρω μου και είναι η ουσία της τέχνης υπάρχει σε ανθρώπους σαν τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη, τον Καβάφη, μπορείς να τη βρεις στα ρεμπέτικα, στον Βαμβακάρη, τον Χατζιδάκι, τα δημοτικά τραγούδια. Σε όλα αυτά που σνόμπαρα τρελά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα εκτιμούμε, ενώ βλέπεις ξένους να τα εκτιμούν»...
(Για να κατεβάσεις τα κομμάτια, κάνε κλικ το "Download" σε κάθε κομμάτι).
Τις πρώτες κόπιες του ομώνυμου νέο δίσκου του Lumiere που κυκλοφορεί από την Just Gazing Records μπορείς να τις βρεις σε 50 αριθμημένα αντίτυπα στο χώρο που θα τον παρουσιάσει ζωντανά με πιάνο και συνοδεία εγχόρδων την Κυριακή 3 Ιανουαρίου στις 8 το βράδυ, στο Μπελ Ρέϋ, Φαλήρου 88, στο Κουκάκι. Με ελεύθερη είσοδο.
