Από τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι μέχρι την επιθυμία της να βρεθεί στη σκηνή της Eurovision, η ίδια αποκαλύπτει πως η μουσική δεν ήταν το αρχικό της όνειρο, αλλά πλέον δεν μπορεί χωρίς αυτή. Μιλά για την απώλεια της μητέρας της αλλά και για τις διατροφικές διαταραχές που αντιμετώπισε. Παρά τις δυσκολίες, δηλώνει πως πλέον βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής της, γεμάτη αυτοπεποίθηση και ενέργεια.
«Ξεκίνησα το τραγούδι στα 16 μου από χόμπι, αλλά πλέον είναι η μεγάλη μου λατρεία, το νόημα της ζωής μου. Από πολύ μικρή ένιωθα ότι κάποια πράγματα που ήθελα να πω, τα επικοινωνούσα μέσα από το τραγούδι. Όμως, δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνω τραγουδίστρια, νόμιζα ότι θα γίνω ηθοποιός. Το τραγούδι με διάλεξε και το αφήνω να καθορίζει το μέλλον μου.
Άκουγα πολύ ποπ και ραπ, ψαχνόμουν με τη μουσική. Όταν γνώρισα τον WNC και τον Solmeister, γούσταρα πολύ να δοκιμάσω ραπ. Βγήκε πολύ φυσικά, αν και τα πρώτα μου δύο τραγούδια ήταν έντεχνες μπαλάντες. Όπως ήμασταν σπίτι και τζαμάραμε, προέκυψε αυθόρμητα το ραπ. Έκανα το πρώτο και μετά κόλλησα.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Πίστευα ότι θα γίνω ηθοποιός. Ήρθε πολύ φυσικά όλο αυτό. Το τραγούδι με διάλεξε και το αφήνω να καθορίζει το μέλλον μου.
Θέλω πολύ να πάω στη Eurovision. Θα γίνει κάποια στιγμή, αλλά με μια κομματάρα. Φέτος δεν ήταν η ώρα.
Όταν η μαμά μου ήταν άρρωστη, χάθηκαν οι ισορροπίες στο σπίτι. Έχω μια μικρότερη αδελφή και κάποιες φορές έπαιρνα τον ρόλο της μαμάς της, κάτι που ήταν λάθος. Ούτε εκείνη το ήθελε ούτε εγώ μπορούσα να το κάνω. Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση για όλους. Πλέον είμαστε στα καλύτερά μας. Τη μαμά σου πάντα θα τη θέλεις και θα σου λείπει, είτε είσαι 5 είτε 95 ετών. Ακόμα μπορεί να οδηγάω και να θυμηθώ κάτι που ζήσαμε μαζί. Η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτήν.
Η διατροφική διαταραχή ήταν αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Προέκυψε στα 18, όταν έπρεπε να κάνω κάτι με τη ζωή μου. Η απώλεια της μητέρας, το πικ της εφηβείας, το γεγονός ότι είχα αποφασίσει να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι συν η καραντίνα και το άγχος συνέβαλαν σε όλη αυτή την κατάσταση. Τώρα, όταν οι φαν μου αναφέρονται στο glow-up μου μπορεί να μιλάνε για την εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά πρόκειται για κάτι που πηγάζει από τη δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου.
Στα μπουζούκια τραγουδώ τα τραγούδια μου, ο κόσμος τα ξέρει, και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα. Είναι σαν μια μουσική σκηνή, δεν είναι μπουζούκια με την παλιά έννοια της
λέξης. Όσο για το "Για πάντα και λίγο ακόμα" γράφτηκε για να μπορεί ένας άνθρωπος που αγαπά κάποιον άλλο να του το στείλει και να του πει: "Ακούω αυτό και σκέφτομαι εσένα". Νομίζω ότι το καταφέραμε και είμαι πολύ χαρούμενη».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα: Πάρις Ταβιτιάν
Μοντάζ: Τόνυ Συμεωνίδης
Ηχογράφηση: LiFO STUDIOS
