Ο Σαλβαντόρ Νταλί δεν είναι μόνο διάσημος ως ο πιο σημαντικός σουρεαλιστής ζωγράφος, αλλά και για την ιδιοσυγκρασιακή προσωπικότητά του.
Αλλά, ιδιωτικά, ήταν επίσης ήσυχος, ευγενής και περιπετειώδης, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Baron Roger de Cabrol, βοηθό του κατά τη δεκαετία του '70.
Ο De Cabrol είναι πλέον σχεδιαστής εσωτερικών χώρων και δεν κρύβει την επιρροή του από τον σουρεαλιστή, ενώ σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του αποκάλυψε άγνωστες πτυχές του μεγάλου Ισπανού καλλιτέχνη.
«Ο Ντάλι γεννήθηκε το 1904 και τον γνώρισα στη δεκαετία του '70 όταν ήμουν στα 20 μου. Η θεία μου, ο θείος και οι γονείς μου τον γνώριζαν καιρό στο Παρίσι. Σπούδαζα στο Παρίσι στην L'Ecole des Roches και μετά την αποφοίτησή μου άρχισα να δουλεύω σε μια γκαλερί τέχνης, την Galerie de L'Ile de France. Ιδιοκτήτρια ήταν η Madame de Gavardie. Μέσω αυτής συναντήθηκα με τον Νταλί και άρχισα να τον βοηθάω. Δεν πληρωνόμουν, αλλά το έκανα επειδή ήταν πολύ διασκεδαστικό», λέει για την αρχή της γνωριμίας τους.
«Ζωγράφιζε καθημερινά, ήταν πολύ πειθαρχημένος σε αυτό. Ζωγράφιζε μετά το τσάι, το βράδυ, και λίγο πριν το μεσημεριανό γεύμα», λέει ο πρώην βοηθός του.
«Μου άρεσε πραγματικά να είμαι μαζί του για το ποιος ήταν, και νομίζω ότι του άρεσα επειδή ήμουν στα είκοσι μου. Ο Νταλί πάντα ήθελε να ξέρει τι ήταν καινούργιο και καθώς έβγαινα πολύ γνώριζα πολλούς ανθρώπους. Με ρωτούσε πάντα ποια ήταν η μόδα και ποιοι ήταν οι νέοι καλλιτέχνες. Τον έβγαζα σε clubs γιατί ήθελε να είναι στην πρώτη γραμμή. Δεν ήθελε να γερνάει. Πήγαμε στο Studio 54 αρκετές φορές και απλά καθόταν εκεί και παρατηρούσε. Του άρεσε να είναι περιτριγυρισμένος από νέους ανθρώπους», λέει ο De Cabrol.
«Ο Ντάλι ήταν εξαιρετικά φυσιολογικός στην καθημερινότητά του. Ήταν μόνο εκκεντρικός μπροστά από την κάμερα, ή μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Δημόσια, του άρεσε να σοκάρει τους ανθρώπους. Θα έλεγε απλά οτιδήποτε, κάθε ηλίθιο πράγμα που θα μπορούσε να σοκάρει. Και οι άνθρωποι εκείνη την εποχή τον έπαιρναν πολύ στα σοβαρά. Ήταν πολύ χαρούμενος λόγω της αντίδρασης. Νομίζω ότι συνέβαλε πολύ στον θρύλο του διότι, όπως λένε, δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα. Έκανε παρέα με αναπάντεχες παρέες ανθρώπων. Υπήρχαν τραβεστί, πολιτικοί, αστέρες της ροκ και φιλόσοφοι στη συντροφιά του», αφηγείται ο τότε αχώριστος φίλος του.
«Όμως ιδιωτικά ήταν πολύ φιλικό και εξαιρετικά γενναιόδωρο πρόσωπο. Πολλοί άνθρωποι τον εκμεταλλεύτηκαν εξαιτίας αυτού. Για παράδειγμα, όταν ήταν στη Νέα Υόρκη, θα έβγαζε για μεσημεριανό γεύμα και δείπνο καθημερινά περίπου 10 έως 12 άτομα. Και τις Κυριακές έτρωγε με περίπου 40 άτομα. Ο Ντάλι πλήρωνε πάντα τον λογαριασμό. Δεν ήταν καλός επιχειρηματίας και δυστυχώς άρχισε να να υπογράφει κενά πριντς, μη γνωρίζοντας τι θα συνέβαινε επάνω τους, επειδή χρειαζόταν χρήματα για τον υπερβολικό του τρόπο ζωής. Επιπλέον, ήταν παντρεμένος με τη Gala που δεν ήταν καλή και ήταν πολύ σκληρή».
«Κάποιοι πίστευαν πως ήταν τρελούτσικος επειδή άρχισε να κάνει έργα με αστακούς και τηλέφωνα, και κανείς δεν κατάλαβε τι ήταν. Η έμπνευσή του ήταν οι παλιοί δάσκαλοι όπως ο Ελ Γκρέκο. Δεν εμπνεύστηκε καθόλου από τον Πικάσο ή τον κυβισμό ή τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Μισούσε τον Πόλοκ, του άρεσε ό, τι έκανε ο Γουόρχολ και νομίζω ότι σεβάστηκαν ο ένας τον άλλον».
«Με δίδαξε να στέκομαι μόνος μου στα πόδια μου, να είμαι δημιουργικός και να μην έχω όρια και να είμαι διαφορετικός!» καταλήγει ο Baron Roger de Cabrol.
Τα αποσπάσματα είναι από συνέντευξη στο artspace.com.
σχόλια