«Οι γυναίκες επιστρέφουν»: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη Ιστορία έγινε παράσταση 

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Μέσα από κάθε φωνή στη σκηνή ακούγονται δεκάδες φωνές. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών
0

Μόλις έναν χρόνο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1975, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Μαζεύτηκαν δέκα χιλιάδες γυναίκες στη Λευκωσία και έκαναν μια μεγαλειώδη, ειρηνική και άκρως τολμηρή πορεία προς την Πράσινη Γραμμή, με σκοπό να παραδώσουν ένα ψήφισμα που καταδίκαζε την εισβολή και την κατοχή της βόρειας Κύπρου. Πολλές από αυτές είχαν χάσει τα σπίτια τους, τους άντρες τους, τους γιους τους, τους πατεράδες και τα αδέλφια τους και είχαν καταντήσει πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Ήθελαν να καταγγείλουν τη στασιμότητα στην εύρεση μιας βιώσιμης λύσης, την οποία δεν έβλεπαν να έρχεται.

Ένα κίνημα ανένταχτο και ακομμάτιστο, με την ονομασία «Οι γυναίκες επιστρέφουν», το οποίο συγκέντρωσε γυναίκες από τους προσφυγικούς καταυλισμούς, γυναίκες από την ελεύθερη Κύπρο αλλά και διεθνείς προσωπικότητες. Η κίνηση επαναλήφθηκε το 1987, το 1988, όταν γυναίκες έκαναν κατάληψη της Ακρόπολης στην Αθήνα, και το 1989. Έκτοτε έπαυσε και δεν επαναλήφθηκε, για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων. 

«Αν εγώ στην Ιστορία που διδάσκομαι βλέπω μόνο άντρες, πώς μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου μέσα στην Ιστορία αυτού του τόπου; Όλα ξεκίνησαν από ένα ερώτημα, γιατί και πώς ξεχάστηκε; Αλλά και τι εστί γυναικείος ηρωισμός. Πώς μοιάζει μια ηρωίδα, αν εμείς έχουμε ως εικόνα μόνο άντρες;».

Η πλατφόρμα ΣΕΖΟΝ Γυναίκες από την Κύπρο, μετά από έρευνα δύο ετών, έστησε μια παράσταση-ντοκουμέντο για τα γεγονότα, βασισμένη σε μαρτυρίες των  πρωταγωνιστριών εκείνου του κινήματος. Έξι ηθοποιοί ενσαρκώνουν ένα πλήθος ρόλων, ζωντανεύοντας προσωπικές ιστορίες και αφηγήσεις. Η συγγραφέας και σκηνοθέτις Μαγδαλένα Ζήρα και η ηθοποιός Νέδη Αντωνιάδη, οι οποίες υπογράφουν το κείμενο της παράστασης που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, εξηγούν τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν να καταπιαστούν με το ιστορικό κίνημα που έχει εντελώς ξεχαστεί. 

Η Νέδη Αντωνιάδη
Νέδη Αντωνιάδη

Η Νέδη Αντωνιάδη λέει: «Η πλατφόρμα ΣΕΖΟΝ Γυναίκες δημιουργήθηκε για να αφηγηθεί ιστορίες με κεντρικό άξονα τη γυναικεία αφήγηση. Ποιες ιστορίες λέμε, τι είναι οικουμενικό και ποια είναι η θέση της γυναίκας; Σε μια εκδήλωση το 2019 θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα χρονολόγιο όπου θα εντάσσαμε τις ανείπωτες ιστορίες των γυναικών της Κύπρου των τελευταίων 100 χρόνων. Έτσι άρχισε μια συζήτηση για το κίνημα "Γυναίκες επιστρέφουν" και αμέσως άνοιξε ένα παράθυρο στη μνήμη μας. Σαν από το μακρινό παρελθόν, θυμήθηκα πως είχε επιστρέψει η μητέρα μου σπίτι μετά από μία πορεία και με πόση ενέργεια εξιστορούσε τι είχε βιώσει. Ακριβώς την ίδια αντίδραση είχε και η Μαγδαλένα σχετικά με αυτό και είπαμε ότι έπρεπε να ερευνήσουμε γιατί ξεχάσαμε αυτή την ιστορία. Δεν ήταν ότι έλειπε από τη συνείδησή μας, αλλά δεν ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας». 

Η Μαγδαλένα Ζήρα
Μαγδαλένα Ζήρα

Η Μαγδαλένα Ζήρα συνεχίζει: «Είναι συγκλονιστικό το πώς έχει ξεχαστεί και σβηστεί από τη συλλογική μνήμη αυτό το κίνημα. Το ‘75 που ξεκίνησε, οργανώθηκε από μια ομάδα γυναικών που ήθελαν να ασκήσουν πίεση προς την ηγεσία όταν εντόπισαν ότι τα πράγματα βρίσκονται σε στασιμότητα. Θέλησαν να στηρίξουν τις συνομιλίες και να διεθνοποιήσουν το πρόβλημα της Κύπρου, γιατί τότε δεν ήταν ευρέως γνωστό, δεν υπήρχε ίντερνετ, όπως σήμερα. Ξεκίνησε σαν κάτι μικρό, μια πρωτοβουλία 50 γυναικών, και πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Στο τέλος είχε μαζική συμμετοχή τριάντα χιλιάδων γυναικών, πολλές από τα αντίσκηνα, αλλά και από το εξωτερικό, και προσωπικότητες όπως η Μελίνα Μερκούρη. Περπάτησαν μέχρι τη γραμμή αντιπαράταξης, μέχρι το οδόφραγμα των Ηνωμένων Εθνών έξω από την Αμμόχωστο.

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Η φωτογραφία από την πορεία προς την Αμμόχωστο, Απρίλιος 1975. Στα δεξιά διακρίνεται η Μελίνα Μερκούρη.

Ο στόχος δεν ήταν να μπουν μέσα στα Κατεχόμενα αλλά να δώσουν ένα ψήφισμα ως διαμαρτυρία στο σημείο αντιπαράταξης. Ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, πολύ εντυπωσιακό, πολύ δραματικό, αλλά όταν αργότερα επαναλήφθηκε, τη δεκαετία του ’80, ήταν πια ένα grassroots κίνημα. Ο στόχος τους άλλαξε όταν είδαν ότι δεν προχωρούν οι συνομιλίες και όλα είναι στατικά, και η ομάδα άρχισε να οργανώνεται διαφορετικά, με πιο αντάρτικο και παραβατικό τρόπο. Όταν ήταν να μπουν μέσα στα Κατεχόμενα πια, το 1987, το έκαναν μυστικά. Μαζεύτηκαν με λεωφορεία και μέχρι την τελευταία στιγμή ελάχιστες ήξεραν το σημείο στο οποίο θα προχωρούσαν, γιατί σε μια προηγούμενη απόπειρα είχε διαρρεύσει και ακυρώθηκε. Υπήρχε τρομερή οργάνωση γιατί όλα αυτά έπρεπε να γίνουν πριν προλάβουν να τις σταματήσουν, είτε οι δικοί μας είτε τα Ηνωμένα Έθνη. Μπήκαν στα Κατεχόμενα με κίνδυνο της ζωής τους, καθώς υπήρχαν ναρκοπέδια ή μπορούσαν να τις πυροβολήσουν ή να τις συλλάβουν. Το '89 έγιναν ακόμα δύο πορείες με 1.500 γυναίκες και μετά με 7.000 γυναίκες. Προχωρούσαν μέχρι να τις συλλάβουν οι Τούρκοι στρατιώτες. Απίστευτες ιστορίες!». 

Ωστόσο καταγράφεται και η κατάληψη της Ακρόπολης, γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, όπως εξηγεί η σκηνοθέτις: «Αυτό έγινε με αφορμή την επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Οζάλ στην Αθήνα για μια συνάντηση με τον Παπανδρέου. Όταν έμαθαν οι γυναίκες αυτές ότι θα επισκεπτόταν τον Παρθενώνα, αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη του μνημείου και να εμποδίσουν την είσοδο ως διαμαρτυρία, γιατί εμείς τότε δεν μπορούσαμε να πάμε στα αρχαία στην κατεχόμενη Κύπρο. Και έκαναν αυτήν τη δράση. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το μάθαμε αυτό κατά την έρευνά μας, γιατί η μόνη άλλη τέτοια περίπτωση που σκεφτήκαμε ήταν η "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Ήταν απίστευτη η φόρτιση στην πρεμιέρα, καθώς οι γυναίκες που μας είχαν μιλήσει αναγνώριζαν τον εαυτό τους, τα λόγια τους, τη φωνή τους, κι ας μην αναφερόμαστε σε χαρακτήρες. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών

Πάντως δεν είχε αλλάξει κάτι στην Κύπρο τη δεκαετία του ’80, γίνονταν θερμά επεισόδια και σκοτώνονταν στρατιώτες. Παράλληλα με τις πορείες, οι γυναίκες εργάζονταν για μια διεθνή εκστρατεία για την ενημέρωση ξένων πολιτικών. Στις πορείες κατέφθαναν αεροπλάνα από την Αγγλία και την Αμερική με γυναίκες γερουσιαστών και βουλεύτριες, διάφορες προσωπικότητες που μετέφεραν τις εμπειρίες τους και έγραφαν άρθρα. Υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ο απλός κόσμος, άντρες και γυναίκες, το έβλεπε με θαυμασμό. Κι ας είναι πατριαρχική κοινωνία, κανένας άντρας δεν είπε "μην πηγαίνετε". Αυτοί που ήταν εναντίον τους ήταν το πολιτικό κατεστημένο, γιατί ήταν και ανένταχτες, χωρίς τη στήριξη κόμματος, κρατούσαν λευκές σημαίες, δεν ήταν ούτε αριστερό ούτε εθνικιστικό κίνημα και οι εφημερίδες τις υπέσκαπταν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να σταματήσει».  

Η Νέδη Αντωνιάδη εξηγεί πώς συνέλαβαν το έργο: «Με τον Covid βρήκαμε ευκαιρία να βρούμε τις γυναίκες και μέσα σε δύο χρόνια άρχισε να διαμορφώνεται η εξής σκέψη: "Αν εγώ στην Ιστορία που διδάσκομαι βλέπω μόνο άντρες, πώς μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου μέσα στην Ιστορία αυτού του τόπου;". Όλα ξεκίνησαν από ένα ερώτημα, γιατί και πώς ξεχάστηκε; Αλλά και τι εστί γυναικείος ηρωισμός. Πώς μοιάζει μια ηρωίδα, αν εμείς έχουμε ως εικόνα μόνο άντρες; Θέλαμε να έχει οικουμενικό χαρακτήρα το έργο, κι έτσι υπάρχουν πολλά αρχέτυπα γυναικών, γιατί δεν θέλαμε να προσδιορίσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα και η κάθε μία μας παίζει πολλούς ρόλους. Μέσα από κάθε φωνή στη σκηνή ακούγονται δεκάδες φωνές. Κι αυτό ήταν ακόμα πιο δύσκολο για εμάς, καθώς στην πρεμιέρα, όπου το κοινό αποτελούνταν από όλες τις γυναίκες από τις οποίες είχαμε πάρει συνέντευξη για να το γράψουμε, έμοιαζε σαν ηχώ τους. Ήταν θεατρικό και συγχρόνως μεταφυσική εμπειρία, καθώς μοιραζόμασταν τις δικές τους φωνές». 

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Η δύναμη της τέχνης οδηγεί σε μια μνήμη καινούργια για τις νέες γενιές. Αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μια φωτεινή στιγμή στην πρόσφατη Ιστορία μας σε σχέση με όλα τα τραγικά του 20ού αι. στην Κύπρο. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών

Η Μαγδαλένα Ζήρα συμφωνεί: «Ήταν απίστευτη η φόρτιση στην πρεμιέρα, καθώς οι γυναίκες που μας είχαν μιλήσει αναγνώριζαν τον εαυτό τους, τα λόγια τους, τη φωνή τους, κι ας μην αναφερόμαστε σε χαρακτήρες. Είναι μια χορική αφήγηση από έξι ηθοποιούς, οι οποίες παίζουν πάρα πολλούς ρόλους, που τους έχουμε ανακατέψει γιατί δεν θέλαμε να φωτογραφίσουμε άτομα και να πούμε ονόματα. Στο έργο έχουμε κρατήσει τις μαρτυρίες αυτούσιες, υπάρχει δραματοποίηση και διάλογοι, σύνθεση με βάση την ιστορική αλήθεια.

Νομίζω μπήκαμε πολύ βαθιά στο πνεύμα αυτών των γυναικών, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε μια αφαίρεση και να μπορέσουμε να συμπυκνώσουμε την ιστορία πολυφωνικά. Ωστόσο αυτές μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι έχεις την αυθεντική, ωμή μαρτυρία αλλά και ποίηση, γιατί παίζουμε με τη μνήμη, τη δική τους και τη δική μας. Φτιάξαμε το έργο έχοντας κατά νου ένα παγκόσμιο κοινό, θέλαμε μια οικουμενική παράσταση, να δείξουμε μια ιστορία γυναικών σε μια εμπόλεμη ζώνη. Να δείξουμε πώς αυτό το ειρηνικό όραμα ξεπέρασε το συλλογικό τραύμα που είχαν ως άμαχος πληθυσμός. Και εννοώ ένα πολύπλευρο τραύμα βιασμών, ξεσπιτωμού και προσφυγιάς. Όλα όσα μιλάνε σε οικουμενικό επίπεδο. Όσον αφορά τους νέους, η δύναμη της τέχνης οδηγεί σε μια μνήμη καινούργια για τις νέες γενιές. Αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μια φωτεινή στιγμή στην πρόσφατη Ιστορία μας σε σχέση με όλα τα τραγικά του 20ού αιώνα στην Κύπρο». 

Οι γυναίκες επιστρέφουν: Ένα ηρωικό κίνημα που δεν καταγράφηκε στην επίσημη ιστορία έγινε παράσταση  Facebook Twitter
Είναι μια χορική αφήγηση από έξι ηθοποιούς, οι οποίες παίζουν πάρα πολλούς ρόλους, που τους έχουμε ανακατέψει γιατί δεν θέλαμε να φωτογραφίσουμε άτομα και να πούμε ονόματα. Φωτ.: Φεστιβάλ Αθηνών

Η Νέδη Αντωνιάδη συμπληρώνει: «Η παράσταση μάς έδειξε πως δεν είναι ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται, αλλά ότι δεν γνωρίζουν. Είχαμε πάρα πολλή νεολαία, κορίτσια και αγόρια, σοκαρισμένα που είχαν στο παρελθόν τους μια τέτοια ιστορία και δεν τη γνώριζαν. Υπήρχε πάντα μεγάλη ανάγκη για συζήτηση, μας περίμεναν στο φουαγιέ για να μας ρωτήσουν πράγματα με δάκρυα στα μάτια, νιώθοντας ντροπή για το γεγονός ότι δεν ήξεραν. Εγώ τους έλεγα "η ντροπή δεν είναι δικιά σας αλλά του συστήματος που δεν σας επέτρεψε να τη μάθετε".

Υπάρχει και η συλλογικότητα της εμπειρίας μέσα από το θέατρο, δηλαδή ότι μοιραζόμαστε όλα αυτά τα βιώματα επί σκηνής και γίνονται και δικά τους βιώματα, καθώς οι αναμνήσεις των γυναικών περνάνε μέσα από εμάς και σε αυτούς. Να προσθέσω ότι έρχονταν επανειλημμένα. Έφευγαν και επέστρεφαν με φίλους τους γιατί θεωρούσαν ότι έπρεπε να το δουν κι εκείνοι, πράγμα που μας εντυπωσίασε και μας εξέπληξε. Όπως και το γεγονός ότι είχαμε Τουρκοκύπριες στο κοινό, που μέσω της οργάνωσης Cypriots for Cyprus United μάς βράβευσαν για την προσπάθειά μας να αναδείξουμε την ανάγκη για μια ταυτότητα μιας ενωμένης Κύπρου». 

00:00
-58:47

ΟΙ ΘΡΥΛΙΚΕΣ «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ» 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Στις 15 Ιουνίου μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση.


 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ