Christmas Slash-a-thon #4
Silent Night, Deadly Night του Charles E. Seller Jr, 1984, ΗΠΑ, 79’
Ναι, ναι, το καταλαβαίνω πολύ καλά ότι είναι η Τρίτη ταινία που παραφράζει το Silent Night Holy Night και έχω μπει σε απορίες σχετικά με το αν είχε πέσει κάποια βόμβα που εμπόδιζε την έμπνευση όσον αφορά την τίτλοφόρηση των χριστουγεννιάτικων slashers. Θα πρέπει να περιμένουμε επίσης το «Silent Night-Gutted Night» και το «Silent Night-Mangled,Burnt and Raped Night»?
Η έλλειψη πρωτοτυπίας του τίτλου αρχικά με εμπόδισε από το να τη δω νωρίτερα. «Καμία του συρμού θα’ναι, ούτε καν από αυτές που γελάς αυθόρμητα λόγω κακής παραγωγής» (Ξαναχαίρε Troll 2!) σκεφτόμουν. Ευτυχώς, διαψεύστηκα πλήρως και μετά το πέσιμο των credits είχα μείνει να αναφωνώ πόσο καλή ταινία ήταν.
Ας υποθέσουμε ότι είστε στην τρυφερή ηλικία των 8 χρόνων και οι γονείς σας, σας πάνε να δείτε τον παππού σας στο γηροκομείο, ο οποίος σας προειδοποιεί ότι ο Άγιος Βασίλης δεν πρόκειται να σας λυπηθεί και θα σας τιμωρήσει αν ήσασταν έστω και μια φορά κακό παιδί μέσα στη χρονιά. Και το ίδιο βράδυ ένας μανιακός ντυμένος στα κόκκινα με μεγάλη άσπρη γενειάδα πυροβολεί τον πατέρα σας και μετά κακοποιεί και κόβει το λαρύγγι της μητέρας σας μπροστά στα μάτια σας. Μετά από αυτό εσείς και το αδερφάκι σας πάτε σε ένα αυστηρό θρησκευτικό ορφανοτροφείο όπου δεν πρόκειται να καλοπεράσετε. Και μετά από λίγα χρόνια στη δουλειά σας σε ένα παιχνιδάδικο σας αναγκάζουν να ντυθείτε Άγιος Βασίλης. Φρικάρετε μια και καλή ή όχι?
Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής μας. Ο Billy. Ένας δολοφόνος με άσχημο παρελθόν. Δαρμένος από τη ζωή· έτυχε να είναι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Σπάνιο φαινόμενο σε μια τέτοια ταινία να κατανοείς πλήρως γιατί το πλακάκι από άσπρο έγινε κόκκινο και αντί να θες κάποιος να σταματήσει τον υπεύθυνο αυτής της πράξης πυροβολώντας τον να εύχεσαι να λήξει καλά η ιστορία γι’ αυτόν.
Ο Seller αντί να βασιστεί στο κλασσικό τρίπτυχο «φόνοι-κυνηγητό-επιβίωση» που αποτελεί μια σίγουρη επένδυση καθώς είναι μια συνταγή που σχεδόν πάντα πετυχαίνει, κάνει κάτι αιρετικό: μας δένει με τον δολοφόνο. Σκεφτείτε το ως εξής. Πάντα συμπαθούσατε τον Mike Myers από το Halloween ενώ τον Freddy Krueger τον θέλατε νεκρό (?) παρά τις γουστόζικες ατάκες του. Και αυτό επειδή ο Myers ήταν απλά ένα θύμα των περιστάσεων ενώ ο Krueger (επαναλαμβάνω: όσο χαβαλές και να ‘ναι) ένα κάθαρμα που έσφαζε παιδάκια, όσο ήταν εν ζωή. Ε λοιπόν, ο Billy είναι στην ίδια κατηγορία με τον Myers. Καμία ζεστασιά στα παιδικάτα του, κανένας σεβασμός στη συνέχεια, ταλαντεύεται μεταξύ παράνοιας και δικαιοσύνης, ενίοτε συνδυάζοντας τα δύο με ευφάνταστους φονικούς τρόπους.
Επιπλέον, το στοιχείο της έκπληξης είναι όλο χρησιμοποιημένο προβλέψιμα μεν, εύστοχα δε. Ξέρεις ότι ο ήχος που ακούστηκε στο πάνω πάτωμα θα καταλήξει σε σφαγή. Το θέμα είναι πόσο βασανιστικά θα περάσει η ώρα ανάμεσα στα δυο συμβάντα. Η απάντηση- αρκετά. Η καταχθόνια μουσική, οι αργές κινήσεις των θυμάτων που προσπαθούν να ανακαλύψουν τι ήταν αυτό που ακούστηκε ενώ ο φόβος πάει να τους παραλύσει, ο τρόπος με τον οποίο ο θάνατος θα έρθει, όλα αυτά γίνονται με το σωστό τρόπο και στη μάχη δολοφόνου-μελλοθάνατου νικητής βγαίνει ο θεατής.
Απορίας άξιο, πως μια τέτοια ταινία με τόσο καλές προδιαγραφές κατάφερε να έχει τόσο κατώτερες συνέχειες? Φερ’ ειπείν:
Τη λατρεύω αυτή τη σκηνή. Αλλά και πάλι, δε σταματάω να απορώ.
Δεν ξέρω αν το μαντέψατε ήδη, αλλά δεν υπάρχει ελληνική έκδοση σε DVD. Η αμερικάνικη έκδοση του όμως, είναι γεμάτη extras και έχει και το προαναφερθέν sequel. 27 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της και τον ξεσηκωμό της συντηρητικής αμερικάνικης θρησκευτικής κοινότητας, που θίχτηκε από την ιδέα του Santa με τσεκούρι, παραμένει κλασσική στα cult κυκλώματα.
