Tokyo Godfathers του Satoshi Kon, 2003, Ιαπωνία, 92’
Μόλις περάσαμε μια περίοδο παραμονών. Παραμονών σημαντικών ημερών για το ημερολόγιο, παραμονών των επισκεπτών σε κάποιο τραπέζι, παραμονών στις ουρές στα μαγαζιά, παραμονών για ένα καλύτερο αύριο (?). Δεν μπορώ να ξέρω αν κανένας σας είχε αναπάντεχα περίεργες παραμονές που ενδεχομένως να του άλλαξαν τη ζωή (ευελπιστώ προς το καλύτερο), προσωπικά μιλώντας τα πράγματα κύλησαν δαιμονικά ήρεμα. Γι’ αυτό, λαμβάνοντας το θέμα «παραμονή» υπ΄ όψιν, δεν μπόρεσα να κρατηθώ να μη γράψω για την εν λόγω ταινία.
Απ’ ότι φαίνεται οι Έλληνες δεν έχουμε σε ιδιαίτερη υπόληψη την παραμονή των Χριστουγέννων. Ειδικά αν είσαι φοιτητής και ξεδίνεις επειδή, συνήθως, τα πανεπιστήμια κλείνουν μια μέρα πριν, ο μόνος συνειρμός είναι τα κουδούνια που θα βαράνε από νωρίς, χάριν καλάντων (παραδεχτείτε το, όσο και να σας γεμίζει την καρδιά αγαλλίαση, το κουδούνι που χτυπάει δεν έχει την ίδια επίδραση). Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, όμως, φαντάζει να χαίρει πολύ μεγαλύτερης εκτιμήσεως. Και αυτή την ημέρα διαδραματίζεται το εν λόγω anime.
Αν και ο τίτλος σε συνδυασμό με την τοποθεσία που γυρίζεται μας κάνει να φανταζόμαστε έναν Γιαπωνέζο Άγιο Βασίλη καθισμένο σε ένα τραπέζι, με ένα ξωτικό να του περιγράφει τα προβλήματα του και αυτός να απαντάει «I’ m gonna make him an offer he can’t refuse» (αν δεν το φανταστήκατε, σημαίνει ότι πρέπει να πάω σε γιατρό να το κοιτάξω), ουδεμία σχέση έχει. Για να είμαστε ακριβείς, αφορά τρεις άστεγους που κατά την παραμονή των Χριστουγέννων βρίσκουν ένα μωρό στα σκουπίδια και προσπαθούν να το γυρίσουν σπίτι, γνωρίζοντας πως δεν μπορούν να το μεγαλώσουν οι ίδιοι. Η πορεία τους θα είναι γεμάτη από περιστατικά, άλλα τραγελαφικά ενώ άλλα θα τραβήξουν το λεβιέ αλλαγής πορείας στις ράγες του τραίνου της ζωής τους.
Αν σας φαίνεται ως άλλη μια ηθικολογική, σοροπιαστή ταινία που θα έβαζε το Mega στην πρωινή ζώνη για τους μπόμπιρες που ξυπνάνε για να δουν καρτούν, να σας συστήσω τους πρωταγωνιστές. Ο Gin, ένας μεσήλικας αλκοολικός που έχασε τα πάντα καβαλικεύοντας μηχανές για στοιχήματα, όπως υποστηρίζει, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειάς του, τη Miyuki, μια πιτσιρίκα που έφυγε από το σπίτι μετά από έναν αιματηρό καυγά με τους γονείς της και τον Hana, μια τραβεστί που θέλει να νιώσει σαν γυναίκα επιτέλους και λόγω του ευρήματος τους, αρχίζει να πιστεύει όλο και πιο πολύ στο Θεό.
Ο, πρόσφατα εκλιπών, Satoshi Kon, ενώ μας είχε συνηθίσει σε βουτιές μέσα στο ανθρώπινο μυαλό, είτε με νοσταλγική διάθεση, είτε κάνοντας μας να τρέμουμε από φόβο, αλλά πάντα όντας σουρεαλιστής, εδώ μας δίνει μαθήματα απλότητας και ανθρωπιάς. Μας δείχνει ότι όλοι αυτοί, ενώ εμείς σκάμε στο φαί, τουρτουρίζουν στους δρόμους και δεν έχουν κανέναν να τους κάνει το τραπέζι. Μας δείχνει πόσο άσχημα μπορεί να σου φερθεί η ζωή αν είσαι υπερόπτης απέναντί της. Και όλα αυτά χωρίς ούτε ένα επιδεικτικό κούνημα του δακτύλου. Ο διδακτισμός δεν είναι η προτεραιότητα του.
Αν και πρόκειται για anime, το περιεχόμενο, τελικά, θα σου αφήσει τα μηνύματα που θα σε ευαισθητοποιήσουν ριζικά. Το γεγονός ότι εδώ δεν έχουμε ηθοποιούς με σάρκα και οστά, αλλά «μουτζούρες» πάνω στο χαρτί έχει πολλά θετικά. Μια αθώα ενηλικιότητα, αν μπορώ να το θέσω έτσι.
Και όταν τα πράγματα παίρνουν τον μαζικό κατήφορο και ο θεατής θέλει να πλαντάξει στο κλάμα, εκεί είναι ο Hana, με τα υστερικά του ξεσπάσματα που θα τον λυγίσουν στο γέλιο. Δε χρειάζεται να πω τίποτα άλλο για την πλοκή, το comic relief που μόλις περιέγραψα είναι αρκετό. Και αν θέλετε παραπάνω πειστήρια σας λέω κάτι ακόμα: και όταν οι καταστάσεις ξεφεύγουν και η πλοκή δείχνει να παίρνει εντελώς τρελές τροπές, η μόνη λέξη που εξακολουθεί να την χαρακτηρίζει είναι «σφιχτοδεμένη»
Για όσους otaku (λάτρεις των γιαπωνέζικων κινουμένων σχεδίων) την έχουν δει, τα προαναφερθέντα τα έχουν ανακαλύψει καιρό πριν. Όσοι όχι ακόμα, κυκλοφορεί στα videoclub από την Audio Visual.
