Ο μαθητής της Παλιάς Αθήνας είχε να διδαχθεί τρεις ελληνικές γλώσσες: αρχαία, καθαρεύουσα και δημοτική. Φυσικά η μόνη γλώσσα που χειριζόταν χωρίς λάθη ήταν η δημοτική.
Όταν ήθελε κάποιος να εντυπωσιάσει, έπρεπε βέβαια να χρησιμοποιήσει την καθαρεύουσα και εδώ άρχιζαν τα δύσκολα και κωμικοτραγικά, διότι μόνο οι πραγματικά μορφωμένοι μπορούσαν να τη χειριστούν χωρίς λάθη. Αποτέλεσμα; Καθημερινά «μαργαριτάρια» πρώτου μεγέθους, ανατριχιαστικές ελληνικούρες, ξεκαρδιστικές αρλούμπες! Πάρτε γεύση:
Η κυρία στο κοσμικό σαλόνι αναφέρεται με αποτροπιασμό στον Μουσολίνι, «διδάκτορα» της Ιταλίας», ενώ υπερηφανεύεται για το γιο της που μόλις τελείωσε «δικτάτορας» της φιλοσοφίας! Κι όλα αυτά, στη γιορτή του αγίου Ιωάννη του... Αποκεφαλιστού! 
Στην ίδια συντροφιά μια άλλη κυρία, για να μη μείνει πίσω, έλεγε για το δικό της κανακάρη:
– Ο υιός μου είναι δεκανέας του λόχου και πηγαίνει πρωί διότι έχει... προσκαλλυντήριο! 
Μια άλλη, που τη ρώτησαν αν η κόρη της, που τη συνόδευε, ήταν η μεγαλύτερη, απάντησε:
– Όχι, αυτή είναι η ετέρα. Είναι καλό και ευάερο κορίτσι.
Και επειδή το κορίτσι κλήθηκε κι αυτό να πει την κουβέντα του στην κοσμική συγκέντρωση, συμπλήρωσε ότι... τρελαίνεται διά τον αέρα της θαλάσσεως. 
Η παρέα δεν παρέλειψε βέβαια να επαινέσει την ωραία «αποφορά» των γαλλικών της δεσποινίδος, ενώ η ωραία συντροφιά έκλεισε με τη χήρα, η οποία αποκάλυψε στις φίλες της ότι θα κάνει σύντομα τη... συγκομιδή των λειψάνων του μακαρίτη!
Βέβαια η καθημερινότητα ήταν ανεξάντλητη από τέτοια «διαμάντια» πρώτου μεγέθους: Ο μπακάλης σε διαβεβαίωνε ότι μένει... έγκυος για την ποιότητα του λαδιού, ο περιπατητής του Εθνικού Κήπου θαύμαζε την «περιτομή» του Σολωμού, ενώ ο κύριος που ρωτούσε τη νέα καμαριέρα:
– Είσαι η νέα θαλαμηπόλος; έπαιρνε την εξής απάντηση:
– Όχι, κύριε. Εγώ είμαι Σαμιώτισσα!
Στο νεκρώσιμο διάβαζε κανείς:
«Την σεβαστήν ημών μητέρα, θυγατέρα και αδελφήν, ως καπνός εκλείψασαν, κηδεύομεν σήμερον...»
Ο νεαρός Δον Ζουάν έγραφε με περιπάθεια στην «επαισθητικωτάτην» εκείνην του:
«Η κόμη σας έχει θαυμασίας διακυμάνσεις»
ενώ ο γονιός άκουγε εμβρόντητος από το δάσκαλο της κόρης του:
«Βραδύνει πολύ εις την προέλασίν της. Της το είπον χιλιάκις».
Βασισμένο σε μια διάλεξη που έδωσε ο δημοσιογράφος «Σύλβιος» στον Πειραϊκό Σύνδεσμο το 1932.
(Εάν ζεσταίνεστε πολύ να καταφεύγετε στην Παλιά Αθήνα)
σχόλια