Η νέα εικαστική δουλειά του Σπύρου Μαντζαβίνου διατηρεί αναλλοίωτο τον βασικό πυρήνα της προβληματικής του, που είναι ουσιαστικά μια σπουδή του ανθρώπου, μέσα από μια μακρά πορεία ζωγραφικής διερεύνησης των σημαινόντων διατυπώσεων της ανθρώπινης μορφής και των μεταμορφώσεων της.

 

Ωστόσο, διαφοροποιείται από τις προηγούμενες εικαστικές του προτάσεις, καθώς εισάγει νέες προσεγγίσεις τόσο σε ότι αφορά την ζωγραφική απόδοση, όσο και την νοηματοδότηση των μορφών, των σχέσεων και των δράσεων στα έργα.

 

Αυτό αφορά καταρχήν την φόρμα και τις χρωματικές του επιλογές. Η κολορίστικη διάθεση του Μαντζαβίνου, το ιμπρεσιονιστικό του χρώμα και η δομική πινελιά, ηρεμούν, οργανώνονται και συστηματοποιούνται στα έργα αυτά, για να υπηρετήσουν μια εννοιολογικού χαρακτήρα γεωμετρική αφαίρεση και μία μετατόπιση προς την σημειολογική λειτουργία του χρώματος.

 

Παράλληλα τονίζεται εμφατικά ο χώρος, ως περιέχουσα δομή και ως εξωτερικό κανονιστικό πλαίσιο που οριοθετεί τα δρώμενα και επικαθορίζει τις μορφές. 

 

Και οι δύο αυτές επιλογές, μοιράζονται μια ευρηματική σύνθεση και μια στοχαστική διευθέτηση των στοιχείων της εικόνας, που προβάλλει ένα αέναο μεταμορφωτικό και κιναισθητικά ενεργό σώμα, σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του.

 

Ο ιδιαίτερος χώρος αυτών των έργων καταλήγει να είναι δισυπόστατος. Είναι προϋπάρχων, εξωτερικός και δεδομένος και ταυτόχρονα εσωτερικός και υποκειμενικός. Μια συμβολική προβολή της βίωσης του από τον εσωτερικό άνθρωπο.

 

Κατά περίσταση, ο Μαντζαβίνος στρέφει το επίπεδο αυτού του ζωγραφικού χώρου επάνω στον καμβά, δίκην τρισδιάστατου ψηφιακού περιβάλλοντος. Πρόθεσή του δεν είναι να δημιουργήσει ένα ψευδαισθητικό βάθος, αλλά να ενεργοποιήσει οπτικές φυγές από τις στατικές δομές της σύνθεσης και να αναδείξει την χρονικότητα των εικαζομένων στον καμβά.

 

Η ζωγραφική αντίληψη του Μαντζαβίνου προχωρά σε μια σωματική και αισθητική αναδιατύπωση της ανθρώπινης μορφής, επιτρέποντας την πρόσβαση σε σωματικούς χώρους και τρόπους κατοίκησης του σώματος που υπερβαίνουν τα ανατομικά και πολιτισμικά στερεότυπα. Υπάρχει μια μετατόπιση από το σώμα αντικείμενο στο σώμα βίωμα, το οποίο καθίσταται τελικά χώρος. Χώρος της εμπειρίας του αισθητού και του νοητού.

 

Ο καλλιτέχνης σημειώνει:

 

Με τον άνθρωπο στο κέντρο. Περιπλανήσεις σ’ ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο απόλυτος και σκληρός. Ένα θέατρο ψυχών, όπου άχρονοι ήρωες-σκιές σε εφήμερα ξέφωτα αναζητούν λυτρωτικές πομπές μετάβασης στο νέο κόσμο. Με φυλαχτά ανασυντάσσονται – τόσο γνώριμα και τόσο απρόβλεπτα. Το δίλημμα είναι, όλα ή τίποτα. Η νέα μυθολογία αδημονεί για το τώρα. Στις ράγες της γεωμετρίας με αναφορές στη συλλογικότητα, τη συνύπαρξη, την γειτονία. Ακροβασία ανάμεσα στο οικείο και το λησμονημένο, την δομή και την απώλεια. Κι όταν έρχεται και η απομόνωση η έκφραση γίνεται πιο οξεία και απόλυτη κάτι σαν φάρμακο κάθαρσης ή σαν ευχή για κάτι ποθούμενο. Είναι τα πράγματα απλά, ή χάνονται μέσα σε ένα λαβύρινθο από σκέψεις;

 

Εκεί είναι η ώρα της ποίησης να κάνει το θαύμα.